อภินิหารหมูน้อยตกสวรรค์

ณ วังมังกร แดนสวรรค์

“เจ้าคิดว่าพลังเทพนี้มาจากที่ใด?” เสือขาวกล่าวถามจิ้งจอกอสูรฟ้า

“ข้าก็ไม่รู้เช่นกัน ปกติสัตว์เทพไม่น่าจะมาอยู่ในโลกมนุษย์เช่นนี้”

“เฮ้ เจ้าว่าถ้าพวกเราดูดพลังเทพนี้เข้าไป เราจะผ่านขั้นอสูรฟ้าไปโดยง่ายไหม?” หมีดำขั้นอสูรฟ้าถามเพื่อนอย่างละโมบ

“ฮึ เจ้านี่มันไม่กลัวตายจริง ๆ นะเจ้าหมีดำ เจ้าคิดว่าพลังสัตว์เทพรุนแรงเช่นนี้ สัตว์เทพที่มาจะอ่อนด้อยแล้วปล่อยให้เจ้าดูดพลังไปง่าย ๆ หรืออย่างไร?” นกอินทรีฟ้าเอ่ยอย่างเหยียดหยามหมีดำที่ไม่ดูระดับขั้นของตน

“เพ้ย! แค่พวกเราร่วมมือกัน มีหรือที่สัตว์เทพตัวหนึ่งจะสู้ได้” หมีดำยังไม่ยินยอม

“เจ้าอยากตายก็ตายไปตัวเดียว อย่ามาชวนพวกข้าให้ตายไปกับเจ้าด้วย” จิ้งจอกขาวรีบปฏิเสธหมีดำจอมละโมบ

“ฮึก..เสด็จแม่ ข้าจะไม่ทำเช่นนี้อีกขอรับ ข้าอยากขอโทษอาหญิง ฮือ…”

“เจ้าอย่าเพิ่งไปพบนางเลย ตอนนี้นางเองก็กำลังเสียใจและเป็นห่วงสัตว์เทพของนางอยู่เช่นเดียวกัน เจ้าก็ขยันร่ำเรียนวิชาที่พ่อของเจ้าให้อาจารย์มาสอนดี ๆ เสียก่อน”

“พะย่ะค่ะเสด็จแม่ ลูกจะตั้งใจเรียน เสด็จแม่ต้องบอกอาหญิงแทนลูกด้วยนะว่าลูกไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ”

“แม่รู้ ๆ เจ้าพักผ่อนก่อนเถอะ เรื่องนี้รออีกสักพักเราค่อยไปขอโทษเสด็จอาเจ้าด้วยกันทีหลังนะ”

“ฮึก..พะย่ะค่ะเสด็จแม่”

ณ ป่าสัตว์อสูร โลกมนุษย์

“พวกเจ้าเป็นอะไร? ข้าดูแปลกมากหรือ?”

“ข้าขอน้อมเคารพท่านสัตว์เทพ พวกเราเพียงแต่ตกตะลึงในพลังอันสูงส่งของท่านเท่านั้นขอรับ ข้าไม่มีความคิดอื่นใด” เสือขาวรีบกล่าว

“อ่า ใช่ ๆ เจ้าค่ะ ข้าเองก็เช่นกัน ท่านสัตว์เทพช่างน่ารักนักเจ้าค่ะ” จิ้งจอกขาวกล่าว

“เอาล่ะ ๆ พวกเจ้าเลิกยอข้าได้แล้ว ข้าอยากรู้ว่าตอนนี้ข้าอยู่ที่ใด” เสี่ยวจู้เอ่ย

“ที่นี่คือป่าสัตว์อสูรในแคว้นหนานขอรับ” เสือขาวตอบ

“อืม… เช่นนั้นหรือ? แล้วแบบนี้ข้าจะไปหาเจ้านายใหม่ที่ใดดี ไม่เช่นนั้นข้าจะไม่สามารถกลับขึ้นไปยังสวรรค์ชั้นฟ้าได้น่ะสิ” เสี่ยวจู้หน้ามุ่ย

“เหตุใดท่านที่เป็นถึงสัตว์เทพจึงต้องการเจ้านายเล่าขอรับ ท่านไม่ต้องการอยู่ที่นี่อย่างอิสระหรือ?” หมีดำถามอย่างสงสัยใจ

“ข้าเป็นสัตว์เทพของสวรรค์ชั้นฟ้า ถ้าไม่มีเจ้านายที่เป็นเทพเซียนในโลกมนุษย์ ข้าจะกลับขึ้นไปบนสวรรค์ได้อย่างไรเล่า ข้าเพียงเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยจึงได้ตกลงมาที่นี่เท่านั้น ข้าต้องการกลับไปหาเจ้านายที่ให้กำเนิดข้า” เสี่ยวจู้อธิบาย

“อ่า… เป็นเช่นนั้นเอง ที่ป่าแห่งนี้มักจะมีเหล่าศิษย์ในสำนักต่าง ๆ มาหาสัตว์อสูรประจำตัวอยู่ทุกปี ข้าคิดว่าอีกไม่นานน่าจะถึงกำหนดการที่พวกเขาจะเข้ามาหาสัตว์อสูรประจำตัวแล้วล่ะขอรับ” เสือขาวรีบตอบ

“อืม.. งั้นข้ารอให้พวกเขามาจะดีกว่า แล้วค่อยเลือกว่าจะให้ใครเป็นนายในแดนมนุษย์นี่ พวกเจ้าไม่ต้องการมีเจ้านายจริงหรือ? พวกเจ้าไม่อยากขึ้นสู่แดนสวรรค์หรือ?” เสี่ยวจู้เอ่ยถามเหล่าสัตว์อสูร

“พวกเรายังไม่พบผู้ที่มีวาสนาเช่นนั้นขอรับ เราจึงยังคงอยู่ที่นี่อย่างสงบ” เสือขาวตอบกลับเสี่ยวจู้ ทั้งที่ความจริงมันไม่คิดจะผูกมัดกับใคร แต่พอได้ฟังสิ่งที่สัตว์เทพตัวน้อยเอ่ยเช่นนี้ มันก็เห็นโอกาสที่จะได้ขึ้นสู่สวรรค์ชั้นฟ้าบ้างแล้ว

“อย่างนั้นหรือ เช่นนั้นช่วงนี้ข้าคงต้องรบกวนพวกเจ้าที่นี่สักพักนะ พวกเจ้าไม่ต้องกังวลว่าข้าจะทำร้ายพวกเจ้า หากพวกเจ้าต้องการยาเพิ่มพลัง พวกเจ้าแค่ไปหาสมุนไพรมาให้ข้า แล้วข้าจะหลอมยาให้พวกเจ้าเอง” เสี่ยวจู้ตัวน้อยหวังดีกับสัตว์อสูรเหล่านี้ นางจึงอยากใช้ความสามารถช่วยเพิ่มพลังให้พวกเขาบ้าง

“ท่านพูดจริงหรือขอรับ?” เสือขาวรีบถามอย่างตื่นเต้น

“จริงสิ ข้าหลอมยาได้ พวกเจ้าจำสมุนไพรต่าง ๆ ที่ข้าจะบอกให้ดี แล้วไปหามาก็พอ ข้าจะหลอมยาให้กับพวกเจ้าเพื่อตอบแทนที่พวกเจ้าตอบคำถามของข้า”

“ขอรับ ๆ ท่านสัตว์เทพรีบเอ่ยบอกมาเลย พวกเราจะช่วยกันจดจำและตามหามาให้ท่านโดยเร็วที่สุดขอรับ” หมีดำรีบเอ่ยอย่างตื่นเต้นเช่นกัน