บททั้งหมดของ 5/B ปราสาทต้องคำสาป: บทที่ 1 - บทที่ 10

ท่ามกลางสายลมยามค่ำคืนที่พัดโชยราวกับเสียงกระซิบของวิญญาณ บาระและเร็นยืนอยู่เบื้องหน้าประตูมิติที่เรืองรองด้วยแสงสีคราม ประตูที่นำไปสู่ภารกิจอันตรายเกินกว่าจินตนาการของเด็กนักเรียนธรรมดา ทั้งคู่หันมาสบตากัน ดวงตาฉายแววความแน่วแน่และกังวลในคราวเดียวกัน บาระยื่นมือออกไปจับมือของเร็น ความเย็นจากมือของเร็นที่สัมผัสผิวกายไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกหวาดหวั่นเท่าความรู้สึกตื่นเต้นที่ปะปนกับความกลัวในใจ พวกเขาพยักหน้าให้กันเบา ๆ ราวกับส่งสัญญาณสุดท้าย ก่อนจะก้าวผ่านความมืดมิดของประตูเข้าไปพร้อมกันทันทีที่เท้าของพวกเขาสัมผัสพื้นอีกครั้ง ภาพตรงหน้าก็ไม่ใช่โลกที่คุ้นเคยอีกต่อไป แสงสีครามของประตูมิติพลันจางหายไปแทนที่ด้วยความมืดมิดและหนาวเย็นอันน่าขนลุก พวกเขาหลุดเข้ามายังปราสาทร้างเก่าแก่ที่ถูกทิ้งร้างมาเนิ่นนาน แสงจันทร์สีนวลส่องลอดผ่านช่องหน้าต่างที่แตกหักและรอยร้าวบนกำแพง ลงมายังโถงทางเดินที่เต็มไปด้วยฝุ่นและซากปรักหักพัง ลมกรรโชกพัดแรงจนเกิดเสียงหอนโหยหวนราวกับวิญญาณที่ถูกกักขังอยู่ในปราสาทแห่งนี้"ลมแรงจัง..." บาระเอ่ยขึ้น เสียงของเธอแผ่วเบาจนแทบถูกกลืนหายไปกับเสียงลมที่พัดผ่านร่าง เธอกอดตัวเองแน

"โอเค เร็น! มันกำลังจะโจมตีอีกแล้ว!" บาระตะโกน เสียงของเธอแข็งขึ้นกว่าเดิม แม้จะยังมีความกังวลฉายชัดในแววตา เธอกดนาฬิกาอาคมบนข้อมืออย่างรุนแรง พยายามบีบเค้นพลังงานที่เหลือเพียงน้อยนิดให้มันแสดงผลลัพธ์ที่แม่นยำที่สุด แสงสีเขียวอ่อนจากนาฬิกากระพริบถี่ขึ้นเรื่อย ๆ ราวกับหัวใจที่กำลังเต้นแรงก่อนจะหยุดนิ่งไปตลอดกาลเงาปีศาจผู้เฝ้าประตูยกแขนข้างหนึ่งขึ้นช้า ๆ แขนที่เต็มไปด้วยหนามแหลมคมนั้นบิดเบี้ยวผิดรูป ยิ่งมันขยับ แรงกดดันในอากาศก็ยิ่งเพิ่มขึ้นจนบาระรู้สึกเจ็บแปลบที่หน้าอก มันส่งเสียงคำรามก้องกังวานไปทั่วปราสาท เสียงนั้นไม่ได้เป็นเพียงเสียง แต่เป็นคลื่นพลังงานที่พุ่งเข้าใส่พวกเขาโดยตรง แรงปะทะทำให้บาระเซถอยหลังไปหลายก้าว"มันจะปล่อยพลังงานอีกแล้ว! เร็น! เข้าไป!" บาระตะโกนลั่น เมื่อนาฬิกาอาคมของเธอพลันส่งแสงสีเขียวเข้มจ้าขึ้นมาเพียงชั่วเสี้ยววินาที พร้อมกับเส้นแสงบาง ๆ ที่ชี้ไปยังตำแหน่งหนึ่งบนอกของปีศาจ เพียงพริบตาเดียว แสงนั้นก็จางหายไปเร็นรู้ดีว่านี่คือโอกาสเดียว เขาไม่รีรอแม้แต่วินาทีเดียว เขารีบกระโดดพุ่งตัวออกไปจากที่กำบังทันทีราวกับลูกศรที่หลุดจากคันธนู มีดอาคมในมือของเขาส่องประกาย

บาระและเร็นยืนยันที่จะหา ผ้ายันต์ทั้ง 5 ผืน ร่วมกันเพื่อความปลอดภัย แม้จะรู้ว่าการแยกกันอาจทำให้ภารกิจสำเร็จเร็วขึ้น แต่พลังงานมืดมิดและความรุนแรงของปีศาจทำให้พวกเขาตระหนักว่าพวกเขาแข็งแกร่งที่สุดเมื่อทำงานร่วมกัน (บทพูดและข้อโต้แย้งถูกบรรจุในฉบับก่อนหน้า)บทที่ 2: การเผชิญหน้าของขุนพลเงาและการต่อสู้ที่ยาวนานทันทีที่พวกเขาตกลงใจที่จะเดินลึกเข้าไปในป่าที่มืดมิด พวกเขาก็ถูกล้อมรอบด้วย เงาปีศาจตัวเล็ก ๆ นับร้อยนับพันตัวที่มารวมร่างกันจนกลายเป็น ขุนพลเงา (Shadow General) ที่สูงใหญ่และน่าสะพรึงกลัวกว่าผู้เฝ้าประตูที่พวกเขาเคยเจอมา เสียงคำรามที่ส่งผ่านความคิดของปีศาจดังก้องไปทั่วป่าการต่อสู้เริ่มต้นขึ้นอย่างบ้าคลั่ง"มันจะโจมตีด้วยหนามของมัน! ระวัง เร็น!" บาระตะโกนเตือน ขณะที่ขุนพลเงายกแขนขนาดมหึมาขึ้นมาฟาดใส่พวกเขาอย่างไม่ปราณี เร็นใช้มีดอาคมของเขาฟันสวนเข้าไปที่แขนปีศาจ เสียงโลหะกระทบกับความว่างเปล่าของเงาปีศาจดัง แคว้ก! แต่ก็ทำได้เพียงชะลอการโจมตีลงเล็กน้อยเท่านั้น"มันแข็งแกร่งเกินไป! มีดของฉันทำอะไรมันไม่ได้เลย!" เร็นกัดฟันพูด มีดอาคมของเขาส่งแสงสีเงินจาง ๆ แต่ก็ไม่สามารถสร้างรอยร้าว

บาระคว้ากระเป๋าเป้ของเร็นและคลานกลับเข้าไปในอาณาเขตซ่อนตัวอย่างรวดเร็ว เธอหยิบเสื้อผ้าสำรองออกมา—เสื้อยืดสีดำและกางเกงวอร์ม—แต่ก็ตระหนักว่าเสื้อเชิ้ตนักเรียนที่เร็นสวมอยู่นั้นเต็มไปด้วยเลือดจนยากจะทำความสะอาดได้ และการเปลี่ยนให้เขาในตอนนี้ก็เป็นเรื่องยากลำบาก"มันไม่พอ... เขาต้องการเสื้อผ้าที่เหมาะสมกว่านี้เพื่อรักษาอุณหภูมิร่างกาย" บาระพึมพำกับตัวเอง เธอตัดสินใจครั้งใหญ่ เธอจะออกไปหาเสื้อผ้าที่ยังใช้ได้จากในปราสาทนี้เธอรวบรวมความกล้าอีกครั้ง ก้าวออกจากอาณาเขตที่วาดด้วยชอล์ก การเปลี่ยนแปลงจากความรู้สึกปลอดภัยไปสู่ความเสี่ยงนั้นทำให้หัวใจของเธอเต้นรัวอย่างบ้าคลั่ง"ฉันจะไปดูห้องใกล้ ๆ ไม่นานหรอก เร็น" บาระกระซิบกับร่างที่นอนหลับใหล ก่อนจะเริ่มเดินเข้าไปในความมืดของปราสาทที่เงียบสงัดเธอเดินเลียบไปตามผนังหินที่เย็นเฉียบและมืดมิด มือข้างหนึ่งกำผ้ายันต์ผืนที่ 1 ไว้แน่น เธอพยายามใช้ความรู้เกี่ยวกับสถาปัตยกรรมปราสาทเพื่อคาดเดาว่าห้องไหนน่าจะมีเสื้อผ้าหลงเหลืออยู่ ส่วนใหญ่ของปราสาทถูกทำลายจนยากจะหาอะไรที่เป็นชิ้นเป็นอันได้เธอเดินผ่านห้องโถงใหญ่ที่พังทลาย ห้องครัวที่เต็มไปด้วยซากปรักหักพัง

ทันทีที่บาระและมาวินก้าวเข้ามาในอาณาเขตซ่อนตัว พวกเขาก็ทรุดตัวลงด้วยความอ่อนล้าจากการต่อสู้อันดุเดือดกลางทางเดิน ทั้งคู่มองไปที่เร็นที่ยังคงนอนหลับอยู่กลางวงชอล์กอาคม"เร็น... เร็น ตื่นได้แล้ว" บาระเขย่าแขนเร็นเบา ๆ เธอรู้สึกใจชื้นขึ้นเมื่อเห็นว่าใบหน้าของเขาดูดีขึ้นมาก และรอยแผลภายนอกก็จางลงตามที่เธอใช้คาถารักษาเร็นค่อย ๆ เปิดเปลือกตาที่หนักอึ้งของเขา เขาจ้องมองบาระด้วยความสับสนเล็กน้อย ก่อนที่ความทรงจำสุดท้ายของการต่อสู้กับขุนพลเงาจะย้อนกลับมา"บาระ... ฉัน... ฉันเอาชนะมันได้ไหม?" เร็นถามเสียงแหบพร่า"ใช่! เราทำได้ เร็น! ผ้ายันต์ช่วยเราไว้" บาระยิ้มอย่างอ่อนโยน ก่อนจะยื่นเสื้อเชิ้ตผ้าไหมสีขาวที่เธอได้มาจากห้องของมาวินให้เขา "นี่... ชุดนายเต็มไปด้วยเลือดและฝุ่นแล้ว เปลี่ยนชุดเถอะนะ"เร็นรับเสื้อมา แต่สายตาของเขาก็พลันไปสะดุดกับชายสูงโปร่งที่นั่งสงบอยู่ข้างบาระ"บาระ... ใครน่ะ?" เร็นถามด้วยน้ำเสียงระแวดระวัง เขายกตัวขึ้นพิงกำแพงอย่างรวดเร็ว แม้จะยังรู้สึกเจ็บแปลบที่ซี่โครง"สวัสดี เร็น" มาวินยิ้มอย่างสุภาพ"เร็น! อย่าเพิ่งถามอะไรทั้งนั้น!" บาระรีบตัดบท เธอกลัวว่าการโต้ตอบกันจะดึงดูดคว