โรเซ่ ดีไซน์เนอร์สาวผู้หลงใหลในการอ่านหนังสือ พบว่าเธอสามารถเข้าไปใช้ชีวิตในโลกนิยายแห่งความฝันที่เธอรักได้ ที่นั่นเธอได้พบซูโฮ ชายหนุ่มที่ติดอยู่ในห้องสมุดตลอดกาล การผจญภัยและความรักนำพาเธอให้เลือกว่าจะอยู่ในโลกแห่งฝันนี้ หรือกลับสู่ความจริง
ดูเพิ่มเติมณ.บ้านของโรเซ่ ประเทศเกาหลีใต้
แสงแดดอ่อนละมุนสาดส่องผ่านหน้าต่างห้องนอน ปลุกให้โรเซ่ตื่นจากห้วงนิทรา เธอคือดีไซเนอร์สาววัย 25 ปี ผู้เปี่ยมไปด้วยพลังแห่งความคิดสร้างสรรค์ เธอคือหนึ่งในดวงดาวที่ส่องประกายของแบรนด์แฟชั่น "Aura Seoul" ชื่อเสียงของเธอไม่ได้มาจากความงามภายนอกที่สะกดทุกสายตาเท่านั้น แต่ยังมาจากความมุ่งมั่นในการสร้างสรรค์เสื้อผ้าที่สะท้อนตัวตนของผู้หญิงได้อย่างลึกซึ้ง ทุกเส้นใย ทุกรอยตะเข็บ ล้วนเป็นผลงานจากหัวใจที่หลงใหลในแฟชั่นของเธอ
เมื่อก้าวลงบันไดบ้าน กลิ่นหอมกรุ่นของอาหารเช้าก็ลอยมาแตะจมูก ภาพที่เห็นคือคุณแม่ซูฮีกำลังจัดโต๊ะอาหารด้วยรอยยิ้มอบอุ่น น้องสาวตัวน้อยมินจีกำลังนั่งอ่านนิทานอย่างตั้งใจ ใบหน้าเล็กๆ เปล่งประกายความสุขราวกับได้เข้าไปอยู่ในโลกแห่งจินตนาการ ส่วนคุณพ่อมินซูกำลังง่วนอยู่กับเอกสารและพอร์ตโฟลิโอ แม้จะดูเคร่งขรึม แต่แววตาของเขากลับเต็มไปด้วยความอ่อนโยน ทุกเช้า โรเซ่จะได้รับพลังใจจากครอบครัวที่แสนอบอุ่นนี้เสมอ
"พ่อคะ วันนี้ไปดูไซต์งานที่ไหนเหรอคะ" โรเซ่ถามพลางหยิบขนมปังปิ้งเข้าปาก
"วันนี้พ่อจะไปดูไซต์งานออกแบบสวนสาธารณะที่เขตคังนัม มีแนวคิดการใช้วัสดุที่เป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อมด้วยนะ" มินซูตอบด้วยน้ำเสียงภาคภูมิ
"ว้าว! พ่อเก่งจังเลยค่ะ" โรเซ่ชื่นชม เธอรู้ดีว่าพ่อของเธอไม่ได้เป็นเพียงสถาปนิก แต่ยังเป็นครูผู้สอนให้เธอรู้จักคุณค่าของการสร้างสรรค์และกล้าที่จะทำในสิ่งที่แตกต่าง
"โรเซ่...วันนี้แม่จะทำซุปกิมจิกับข้าวโพดหวานสำหรับมื้อเย็น เธอช่วยแม่ทำอาหารได้ไหม" ซูฮีถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
"ได้เลยค่ะแม่! หนูชอบทำอาหารกับแม่ที่สุด" โรเซ่ตอบพร้อมรอยยิ้มกว้าง เธอรักช่วงเวลาที่ได้อยู่กับแม่ ได้เรียนรู้สูตรอาหารใหม่ๆ และฟังเรื่องราวตลกๆ ที่เกิดขึ้นในชีวิตประจำวัน
"เมื่อเช้าแม่เจอแมวข้างถนน มันน่ารักมากเลย แต่แม่กลัวว่ามันจะมีเชื้อโรค เลยได้แต่แอบมองอยู่ห่างๆ" ซูฮีเล่าพร้อมหัวเราะ
"ถ้าเป็นหนู หนูคงอุ้มมันกลับบ้านแล้วค่ะ!" มินจีเสริมด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"มินจีจะเลี้ยงแมวเหรอจ๊ะ หนูดูแลตัวเองได้หรือเปล่า" มินซูถามด้วยความเป็นห่วง
"ได้สิคะ! หนูจะป้อนข้าว ป้อนน้ำ แล้วก็เล่นกับมันทุกวันเลย" มินจีตอบอย่างกระตือรือร้น
เสียงหัวเราะของทุกคนดังขึ้น โรเซ่รู้สึกอบอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก เธอรู้ว่าครอบครัวนี้คือโลกทั้งใบของเธอ เป็นที่ที่เธอสามารถเป็นตัวของตัวเองได้อย่างเต็มที่ และเป็นแรงบันดาลใจให้เธอได้พบความสุขในสิ่งเล็กๆ น้อยๆ
หลังจากร่ำลาครอบครัว โรเซ่รีบเดินทางไปยังบริษัท "Aura Seoul" เมื่อก้าวเท้าเข้าไปในบริษัท "Aura Seoul" โรเซ่สัมผัสได้ถึงพลังและความคิดสร้างสรรค์ที่ลอยอยู่ในอากาศ เธอทักทายเพื่อนร่วมงานด้วยรอยยิ้มสดใส ก่อนจะมุ่งหน้าไปยังห้องประชุมเพื่อเริ่มวันใหม่ด้วยการวางแผนงานสำหรับคอลเลกชันล่าสุด
ในการประชุมครั้งนี้ โรเซ่ได้นำเสนอแนวคิดการผสมผสานความเรียบง่ายเข้ากับความหรูหรา เธออธิบายถึงแรงบันดาลใจในการออกแบบที่มาจากความงดงามของธรรมชาติ และความต้องการที่จะสร้างสรรค์เสื้อผ้าที่ไม่เพียงแต่สวยงาม แต่ยังสะท้อนถึงบุคลิกภาพของผู้หญิงยุคใหม่ได้อย่างแท้จริง
คุณชเว หัวหน้าทีมดีไซน์ของ Aura Seoul เป็นผู้หญิงที่เปี่ยมด้วยประสบการณ์และความเฉียบคม เธอสังเกตเห็นศักยภาพของโรเซ่ตั้งแต่แรกเห็น และพร้อมที่จะผลักดันให้โรเซ่ก้าวข้ามขีดจำกัดของตัวเองเสมอ
"โรเซ่ คอลเลกชันใหม่ของเธอสวยงามมากนะ แต่ฉันอยากเห็นเธอท้าทายตัวเองมากกว่านี้ ลองออกจากกรอบเดิมๆ แล้วสร้างสรรค์อะไรที่แปลกใหม่ดูบ้าง" คุณชเวกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"ขอบคุณสำหรับคำแนะนำค่ะคุณชเว ฉันจะพยายามมากขึ้นแน่นอนค่ะ" โรเซ่ตอบด้วยความมุ่งมั่น เธอรู้ดีว่าคำติชมของหัวหน้าไม่ใช่การตำหนิ แต่เป็นการกระตุ้นให้เธอพัฒนาตนเองอยู่เสมอ
**ช่วงเวลาพักผ่อน...เสียงหัวเราะและความผูกพัน:**
ในช่วงพักกลางวัน โรเซ่มักจะใช้เวลาอยู่กับเพื่อนร่วมงานของเธอ พวกเธอต่างมีบุคลิกและเรื่องราวที่แตกต่างกัน แต่ทุกคนก็มีความผูกพันและความเข้าใจกันอย่างลึกซึ้ง
มินอา เพื่อนสนิทของโรเซ่ เป็นคนที่มีอารมณ์ขันและมีมุมมองที่แตกต่าง เธอชอบที่จะล้อเลียนลูกค้าที่มักจะมาพร้อมกับความต้องการที่เกินจริง
"โรเซ่...ถ้าลูกค้าเข้ามาในร้านแล้วพูดว่า 'ฉันต้องการเสื้อผ้าที่ดูหรูหรา คลาสสิก แต่ต้องใส่สบายเหมือนชุดนอน' เธอจะทำยังไง" มินอาถามพร้อมทำเสียงเลียนแบบ
"ฉันก็จะตอบว่า 'งั้นคุณลูกค้าลองใส่ชุดนอนแล้วเดินพรมแดงดูไหมคะ'" โรเซ่ตอบด้วยรอยยิ้ม
"ใช่ๆ หรือไม่ก็บอกไปว่า 'เรามีชุดนอนผ้าไหมที่ปักเลื่อมและเพชร ลูกค้าสนใจไหมคะ'" มินอาเสริมพร้อมหัวเราะ
โรเซ่และมินอามักจะหยอกล้อกันอย่างสนุกสนาน เสียงหัวเราะของพวกเธอทำให้บรรยากาศในที่ทำงานสดใสขึ้น โรเซ่ยังเป็นคนที่ใส่ใจและมีน้ำใจ เธอจะทำขนมหวานมาให้มินอาในวันอาทิตย์ และบอกว่า "ขนมหวานเหล่านี้จะช่วยเติมพลังให้เธอผ่านพ้นวันจันทร์ที่แสนเหนื่อยล้าไปได้"
ซูจิน เพื่อนอีกคนหนึ่งของโรเซ่ เป็นคนที่ชอบความท้าทาย พวกเธอมักจะเล่นเกมทายคำศัพท์เกี่ยวกับแฟชั่นในช่วงพักกลางวัน
"ซูจิน...ถ้าฉันพูดถึง 'ลุคที่ดูโฉบเฉี่ยว' เธอจะนึกถึงใคร" โรเซ่ถาม
"แน่นอนว่าต้องเป็นเธอสิ แต่ถ้าพูดถึง 'ลุคที่ดูงงๆ' ฉันคงนึกถึงคนอื่น" ซูจินตอบพร้อมหัวเราะ
"ใช่ๆ เราควรสร้างคอลเลกชัน 'ลุคที่ดูงงๆ' ขึ้นมาบ้าง" โรเซ่ตอบ
ฮานา เพื่อนร่วมงานที่มักจะเคร่งเครียดกับการทำงาน เป็นคนที่โรเซ่พยายามที่จะทำให้เธอผ่อนคลาย
"ฮานา...ถ้าเธอเครียดขนาดนี้ ในการ์ตูนคงมีเสียง 'ว้าว' ดังออกมาแล้วล่ะ" โรเซ่แซว
"โอ้ย...ฉันไม่ใช่ตัวการ์ตูนซะหน่อย" ฮานาตอบพร้อมรอยยิ้ม
"ถ้าเธอเป็นการ์ตูน ฉันคงเป็นตัวที่ชอบลากเธอไปผจญภัยแน่นอน" โรเซ่เสริม
โรเซ่ชอบทำขนมและนำมาแบ่งปันกับเพื่อนๆ เธอเชื่อว่าการกินของอร่อยๆ จะช่วยให้ทุกคนคลายเครียดและมีพลังในการทำงาน
จีฮุน เพื่อนร่วมงานที่โรเซ่มักจะปรึกษาเรื่องเทรนด์แฟชั่นใหม่ๆ เป็นคนที่โรเซ่สามารถพูดคุยเรื่องแฟชั่นได้อย่างออกรส
"จีฮุน...ถ้าฉันพูดถึง 'ความมืดในแฟชั่น' เธอจะนึกถึงอะไร" โรเซ่ถาม
"ก็คงไม่ใช่เธอแน่ๆ เพราะเธอมีแต่ความสดใส" จีฮุนตอบ
"ใช่ๆ แต่ถ้าฉันต้องสร้างคอลเลกชัน 'ความมืด' ฉันจะต้องสวมชุดสีดำที่มีลายดอกไม้" โรเซ่ตอบ
โรเซ่และเพื่อนๆ มักจะใช้เวลาพักกลางวันร่วมกัน พวกเธอจะพูดคุยกันถึงเรื่องราวต่างๆ แบ่งปันความสุขและเสียงหัวเราะ ซึ่งทำให้บรรยากาศในที่ทำงานเต็มไปด้วยความอบอุ่นและความผูกพัน
การเดินทางของดีไซเนอร์...ก้าวต่อไปข้างหน้า
ในแต่ละวัน โรเซ่ได้เรียนรู้สิ่งใหม่ๆ เสมอ เธอไม่ได้เป็นเพียงดีไซเนอร์ที่สร้างสรรค์เสื้อผ้า แต่ยังเป็นคนที่สร้างแรงบันดาลใจให้กับคนรอบข้าง ด้วยความมุ่งมั่น ความคิดสร้างสรรค์ และความรักที่มีต่อแฟชั่น เธอพร้อมที่จะก้าวไปข้างหน้าและสร้างผลงานที่น่าจดจำต่อไป
โรเซ่นั่งอยู่ในห้องทำงานส่วนตัว บนโต๊ะทำงานเต็มไปด้วยหนังสือที่ซูโฮเคยอ่านและเขียนไว้ เธอมักจะเปิดดูมันในบางครั้ง เพื่อค้นหาคำตอบที่เขาเคยทิ้งไว้ในทุกบรรทัด ทุกตัวอักษรที่เขาเขียนดูเหมือนยังคงมีชีวิตและพลังงานบางอย่างหลงเหลืออยู่ แม้ว่าเขาจะไม่ได้อยู่ในโลกนี้แล้ว แต่มันก็เหมือนกับเขายังคอยมอบคำแนะนำให้กับเธออยู่เสมอ"ซูโฮ...ขอบคุณที่ยังคงอยู่ในหัวใจของฉันเสมอ" โรเซ่พูดเบา ๆ กับตัวเอง ขณะที่เธอเปิดอ่านบทหนึ่งจากหนังสือที่เขาชื่นชอบ ซึ่งมันเต็มไปด้วยคำพูดที่เต็มไปด้วยความหวังและความรัก "ความฝันไม่มีวันสิ้นสุด"เมื่อเวลาผ่านไป โรเซ่เริ่มรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงในตัวเอง เธอเริ่มเปิดใจให้กับสิ่งใหม่ ๆ หลังจากที่เธอได้พอใจกับการทำงานและการสร้าง Aura Seoul จนกลายเป็นที่รู้จักไปทั่วโลก แต่บางครั้ง ความเหงาก็ทำให้เธอรู้สึกถึงความว่างเปล่าในใจ เมื่อเธอกลับบ้านในค่ำคืนที่เงียบสงบ เธอไม่อาจหลีกหนีความรู้สึกของการสูญเสียซูโฮ แม้เธอจะพยายามปล่อยให้เขาอยู่ในความทรงจำ แต่ความรู้สึกที่มีต่อเขากลับยังคงแน่นแฟ้น**การพบเจอ...และการเริ่มต้นใหม่:**จนกระทั่งวันหนึ่ง เธอได้พบกับยุคยองเป็นครั้งที่สองในงานเลี้
โรเซ่ยืนอยู่ท่ามกลางแสงไฟสว่างไสวในห้องทำงานของ Aura Seoul รอยยิ้มแห่งความภาคภูมิใจปรากฏบนใบหน้า เธอสัมผัสได้ถึงความสำเร็จที่ผ่านเข้ามาในชีวิต เสียงปรบมือและคำชื่นชมจากงานเปิดตัวคอลเลกชันใหม่ยังคงดังก้องอยู่ในหู"เธอรู้ไหม โรเซ่ ฉันคิดว่าเธอสามารถทำได้ดีมาก" แคลร์ เพื่อนสนิทและผู้ช่วยคนเก่งของเธอ เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความยินดี"จริงเหรอคะ" โรเซ่ยิ้มกว้าง พลางยกมือขึ้นแตะหน้าอกข้างซ้าย "ฉันเองก็ไม่คาดคิดมาก่อนว่าจะมาถึงจุดนี้ได้""ความสามารถและความคิดสร้างสรรค์ของเธอคือสิ่งที่วงการนี้ต้องการ ไม่มีใครเหมือนเธอหรอก" จูฮี เพื่อนอีกคนเสริมด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจโรเซ่หัวเราะเบา ๆ"ขอบคุณนะ แต่ทุกครั้งที่ฉันต้องเผชิญหน้ากับการเปิดตัวใหม่ ๆ มันก็เหมือนกับการโดนตีในท้อง แต่ถ้าฉันไม่ทำแบบนี้ ฉันคงไม่รู้จักตัวเองว่าความสามารถที่แท้จริงของฉันคืออะไร" โรเซ่กล่าวด้วยแววตาที่มุ่งมั่น"ฉันก็รู้สึกแบบนั้นเหมือนกันนะ" จูฮีกล่าว "แต่เราจะอยู่ข้างเธอเสมอ สู้ ๆ นะ โรเซ่"โรเซ่รู้สึกอบอุ่นใจจากคำพูดของเพื่อน ๆ ซึ่งเป็นกำลังใจสำคัญในช่วงเวลาที่สำคัญแบบนี้**ข่าวลือ...และการเผชิญหน้
ท่ามกลางบรรยากาศเงียบสงบของห้องสมุดแห่งความฝัน โรเซ่พบว่ามันแตกต่างจากครั้งก่อน ๆ ทุกครั้งที่เธอมาที่นี่ มักจะมีแสงอ่อน ๆ สะท้อนผ่านหน้าต่างบานใหญ่ พร้อมเสียงเพลงเบา ๆ ที่ชวนให้รู้สึกอบอุ่น แต่ครั้งนี้ มันกลับดูหม่นหมองเล็กน้อย คล้ายกับการบอกลาที่กำลังใกล้เข้ามาซูโฮยืนอยู่ตรงมุมหนึ่งของห้อง เขายิ้มให้เธอเหมือนทุกครั้ง แต่โรเซ่รู้สึกได้ถึงความเศร้าที่แฝงอยู่ในดวงตาของเขา เธอเดินเข้าไปใกล้ ก่อนจะหยุดยืนตรงหน้าเขา"ผมดีใจที่คุณมาที่นี่อีกครั้ง" เสียงของซูโฮนุ่มนวลเหมือนเคย"ฉันจะไม่มาได้ยังไงล่ะ" โรเซ่ตอบพร้อมยิ้ม แม้ในใจเธอจะรู้สึกหนักอึ้ง "คุณเป็นคนสำคัญสำหรับฉันนี่นา"ซูโฮยิ้มเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้า"คุณเองก็เป็นคนสำคัญสำหรับผม แต่ถึงเวลาแล้วที่คุณต้องเดินไปข้างหน้า ด้วยตัวของคุณเอง" ซูโฮกล่าวด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความห่วงใยโรเซ่เม้มริมฝีปาก เธอรู้ว่านี่คือบทสนทนาสุดท้ายของพวกเขา แต่เธอกลับไม่อยากยอมรับความจริง"ฉันไม่อยากจากคุณไป..." เธอพูดเสียงเบา น้ำเสียงเต็มไปด้วยความรู้สึกที่อัดแน่นซูโฮก้าวเข้ามาใกล้ จับมือเธอไว้อย่างอ่อนโยน"ผมไม่อยากจากคุณเหมือนกัน แต่คุณมีชีวิตที่ต้องใช้ในโ
หลังจากให้คำสัญญา โรเซ่รู้สึกถึงความหนักอึ้งที่เคยเกาะกุมจิตใจเริ่มเบาบางลง เธอมองซูโฮที่ยังคงยิ้มให้เธอ รอยยิ้มนั้นแม้จะแฝงไปด้วยความเศร้า แต่กลับเต็มไปด้วยความจริงใจ"คุณเคยคิดไหมว่าทำไมฉันถึงได้พบคุณที่นี่" โรเซ่ถามพร้อมกับสายตาที่เต็มไปด้วยคำถาม"ผมคิดว่าเราคงถูกกำหนดให้พบกัน" ซูโฮตอบด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล "บางทีการพบกันของเราอาจเป็นบทเรียนสำหรับทั้งคุณและผม""บทเรียน?" โรเซ่ทวนคำ เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย"ใช่ครับ บทเรียนที่ทำให้คุณเรียนรู้ที่จะรักตัวเอง และทำให้ผมได้เรียนรู้ที่จะปล่อยวาง" ซูโฮอธิบายโรเซ่นิ่งเงียบ ดวงตาของเธอจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของซูโฮ เธอเริ่มเข้าใจความหมายที่เขาพยายามจะบอก"แต่ฉันยังไม่อยากให้คุณไป" เสียงของเธอสั่นเครือเล็กน้อย"โรเซ่" ซูโฮพูดชื่อเธอด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่น "ทุกสิ่งในโลกนี้มีเวลาของมัน ไม่ว่าจะเป็นความสุขหรือความเศร้า สิ่งสำคัญคือเราต้องรู้จักยอมรับและปล่อยวาง""คุณพูดเหมือนง่าย" เธอพึมพำ"มันไม่ง่ายหรอกครับ" ซูโฮยอมรับ "แต่คุณเป็นคนที่เข้มแข็ง ผมเชื่อว่าคุณทำได้"โรเซ่เม้มริมฝีปากแน่น เธอไม่รู้ว่าจะตอบกลับเขาอย่างไรดี น้ำตาเริ่มไหลลงมาช้า ๆ"ฉันไม่เคยคิดเ
หลังจากให้คำสัญญา โรเซ่รู้สึกถึงความหนักอึ้งที่เคยเกาะกุมจิตใจเริ่มเบาบางลง เธอมองซูโฮที่ยังคงยิ้มให้เธอ รอยยิ้มนั้นแม้จะแฝงไปด้วยความเศร้า แต่กลับเต็มไปด้วยความจริงใจ"คุณเคยคิดไหมว่าทำไมฉันถึงได้พบคุณที่นี่" โรเซ่ถามพร้อมกับสายตาที่เต็มไปด้วยคำถาม"ผมคิดว่าเราคงถูกกำหนดให้พบกัน" ซูโฮตอบด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล "บางทีการพบกันของเราอาจเป็นบทเรียนสำหรับทั้งคุณและผม""บทเรียน?" โรเซ่ทวนคำ เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย"ใช่ครับ บทเรียนที่ทำให้คุณเรียนรู้ที่จะรักตัวเอง และทำให้ผมได้เรียนรู้ที่จะปล่อยวาง" ซูโฮอธิบายโรเซ่นิ่งเงียบ ดวงตาของเธอจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของซูโฮ เธอเริ่มเข้าใจความหมายที่เขาพยายามจะบอก"แต่ฉันยังไม่อยากให้คุณไป" เสียงของเธอสั่นเครือเล็กน้อย"โรเซ่" ซูโฮพูดชื่อเธอด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่น "ทุกสิ่งในโลกนี้มีเวลาของมัน ไม่ว่าจะเป็นความสุขหรือความเศร้า สิ่งสำคัญคือเราต้องรู้จักยอมรับและปล่อยวาง""คุณพูดเหมือนง่าย" เธอพึมพำ"มันไม่ง่ายหรอกครับ" ซูโฮยอมรับ "แต่คุณเป็นคนที่เข้มแข็ง ผมเชื่อว่าคุณทำได้"โรเซ่เม้มริมฝีปากแน่น เธอไม่รู้ว่าจะตอบกลับเขาอย่างไรดี น้ำตาเริ่มไหลลงมาช้า ๆ"ฉันไม่เคยคิดเ
แสงแดดอ่อน ๆ ยามเช้าของกรุงโซลทอประกายผ่านม่านสีขาว ส่องกระทบใบหน้าของโรเซ่ที่กำลังนอนหลับอยู่บนเตียง เธอค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาอย่างช้า ๆ รอยยิ้มบาง ๆ ปรากฏบนริมฝีปาก เมื่อนึกถึงความฝันอันแสนหวานที่เพิ่งผ่านพ้นไป เธอลุกขึ้นจากเตียงและเดินไปเปิดม่านหน้าต่าง กวาดสายตามองทิวทัศน์ของเมืองที่ค่อย ๆ ตื่นขึ้นจากนิทรา"วันนี้ต้องเป็นวันที่ดีแน่นอน" โรเซ่พูดกับตัวเองด้วยน้ำเสียงที่สดใสเมื่ออาบน้ำแต่งตัวเสร็จ โรเซ่ก็เดินลงมายังห้องครัว กลิ่นหอมของอาหารเช้าลอยมาเตะจมูก เธอพบว่าคุณพ่อกำลังตักข้าวใส่ชาม ส่วนคุณแม่กำลังจัดวางเครื่องเคียงต่าง ๆ บนโต๊ะอาหาร มินจี น้องสาวของเธอนั่งรออยู่ด้วยท่าทางสดใส"เช้านี้ดูมีพลังจังเลยนะลูก" คุณแม่ทักทายด้วยรอยยิ้มโรเซ่ยิ้มกว้าง "แน่นอนค่ะ เมื่อคืนได้นอนเต็มอิ่มและมีเรื่องอยากเล่าให้ทุกคนฟังด้วย"มินจีที่กำลังตักกิมจิใส่จาน เงยหน้าขึ้นมาพูดแซว"จะเป็นเรื่องเกี่ยวกับแฟชั่นโชว์ที่ปารีสอีกหรือเปล่า พี่นี่คงไม่หยุดพูดเรื่องนั้นแน่" มินจีกล่าวด้วยน้ำเสียงขี้เล่นโรเซ่หัวเราะเบา ๆ "แน่นอนสิ! นี่มันเป็นเรื่องใหญ่ในชีวิตฉันเลยนะ มินจี เธอควรภูมิใจกับพี่สาวคนนี้บ้าง"ทุกคนหั
โรเซ่รู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงในตัวเอง ตั้งแต่เธอเริ่มฝันถึงซูโฮบ่อยขึ้น ความฝันแต่ละครั้งชัดเจนราวกับความจริง เสียงของเขานุ่มนวลเหมือนเคย แต่สิ่งที่เปลี่ยนไปคือซูโฮในความฝันเริ่มมีอารมณ์เหมือนคนที่มีชีวิตจริง เขาหัวเราะ เสียใจ หรือแม้แต่แสดงความห่วงใยเธอในแบบที่ลึกซึ้ง จนโรเซ่เริ่มตั้งคำถามกับตัวเองคืนหนึ่ง โรเซ่ฝันว่าเธอกำลังเดินอยู่ในสวนสาธารณะที่เต็มไปด้วยดอกไม้ ซูโฮเดินเคียงข้างเธอ ใบหน้าของเขามีรอยยิ้มอ่อนโยน แต่ดวงตาดูลึกซึ้งจนยากจะเข้าใจ"คุณดูเงียบกว่าปกตินะคะ วันนี้มีอะไรในใจหรือเปล่า" โรเซ่ถามพลางหันไปมองเขา"บางครั้งผมก็รู้สึกว่าเวลาของเราในที่นี่มันไม่ยั่งยืน" ซูโฮตอบ น้ำเสียงของเขามีความเศร้าปนอยู่โรเซ่ขมวดคิ้ว"คุณหมายความว่ายังไง คุณเป็นใครกันแน่ ทำไมฉันถึงฝันถึงคุณบ่อยขนาดนี้" โรเซ่ถามด้วยความสงสัยซูโฮหยุดเดินและมองเธอ ดวงตาของเขาสั่นไหวเหมือนคนที่กำลังเก็บความลับบางอย่าง"ผมคือส่วนหนึ่งของความฝันที่คุณสร้างขึ้น คุณไม่ต้องกลัว ผมไม่ได้มาทำร้ายคุณ" ซูโฮตอบด้วยรอยยิ้มบางๆ"แต่คุณมาจากไหน คุณเป็นคนจริง ๆ หรือเปล่า" โรเซ่ยังคงถามต่อเขาไม่ตอบ แต่เพียงส่งยิ้มบาง ๆ ให้เธอ
เช้าวันนั้นในกรุงโซล อากาศเย็นสบายลอยผ่านหน้าต่างเข้ามาในห้องของโรเซ่ แสงแดดอ่อน ๆ ทอประกายลงบนโต๊ะทำงานของเธอที่ยังคงมีร่องรอยจากโปรเจกต์ก่อนหน้านี้ โรเซ่ลุกขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึกสดชื่น หลังจากอาบน้ำและแต่งตัวเสร็จ เธอเดินลงไปที่ห้องครัว พ่อของเธอกำลังตักข้าวใส่ชาม และแม่ของเธอก็กำลังเตรียมเครื่องเคียง"เช้านี้ดูมีพลังจังเลยนะลูก" แม่ทักพร้อมรอยยิ้มโรเซ่ยิ้มกว้าง"แน่นอนค่ะ เมื่อคืนได้นอนเต็มอิ่มและมีเรื่องอยากเล่าให้ทุกคนฟังด้วย" โรเซ่ตอบด้วยความตื่นเต้นมินจี น้องสาวของเธอที่กำลังตักกิมจิใส่จาน เงยหน้าขึ้นมาพูดแซว"จะเป็นเรื่องเกี่ยวกับแฟชั่นโชว์ที่ปารีสอีกหรือเปล่า พี่นี่คงไม่หยุดพูดเรื่องนั้นแน่" มินจีกล่าวด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความขี้เล่นโรเซ่หัวเราะเบา ๆ"แน่นอนสิ! นี่มันเป็นเรื่องใหญ่ในชีวิตฉันเลยนะ มินจี เธอควรภูมิใจกับพี่สาวคนนี้บ้าง" โรเซ่ตอบด้วยรอยยิ้มทุกคนหัวเราะและนั่งล้อมรอบโต๊ะ โรเซ่เริ่มเล่าเรื่องการแสดงแฟชั่นโชว์ ทั้งบรรยากาศของงาน ชุดที่เธอออกแบบ และเสียงปรบมือที่ได้รับ"พ่อคะ แม่คะ ตอนที่ฉันยืนอยู่บนเวทีแล้วมองไปยังฝูงชน ฉันรู้สึกเหมือนความฝันมันเป็นจริงเลยค่
โรเซ่หลับตาลงอย่างช้า ๆ หลังจากวันที่ยาวนานผ่านไป ความเงียบสงบของค่ำคืนนี้ชวนให้เธอนึกถึงโลกใบหนึ่งที่เธอไม่ได้ไปมาหลายวัน โลกที่เต็มไปด้วยแสงสลัวและกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของหนังสือเก่า ๆ และเมื่อเธอเปิดตาขึ้นอีกครั้งในความฝัน เธอพบว่าตัวเองอยู่ที่ห้องสมุดแห่งความฝันอีกครั้ง"คุณกลับมาแล้ว" เสียงที่นุ่มนวลและอบอุ่นดังขึ้นข้างหลัง โรเซ่หันไปและพบกับซูโฮ เขายืนอยู่ในชุดเรียบง่าย สายตาของเขามองเธอด้วยความอ่อนโยนที่โรเซ่คุ้นเคย"ใช่ ฉันกลับมาแล้ว" โรเซ่พูดพร้อมรอยยิ้มบาง ๆ ขณะที่เดินเข้าไปใกล้เขา "ที่นี่สงบกว่าชีวิตจริงของฉันเยอะเลย"ซูโฮหัวเราะเบา ๆ "ผมเดาว่ามันคงมีเรื่องมากมายที่ทำให้คุณเหนื่อย แต่คุณก็ยังดูสดใสเสมอ"โรเซ่ยิ้มขี้เล่น"ฉันก็ต้องพยายามทำตัวให้สดใสสิ ฉันไม่ชอบให้ใครมองว่าฉันอ่อนแอ" โรเซ่ตอบด้วยความมั่นใจ"แต่คุณก็ไม่ได้อ่อนแอเลยสักนิด" ซูโฮพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น "คุณมีพลังในแบบที่คนอื่นไม่มี และนั่นเป็นสิ่งที่ทำให้คุณแตกต่าง"โรเซ่หยุดนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง สายตาของเธอจับจ้องไปที่ซูโฮ"คุณพูดเหมือนรู้จักฉันดีจัง... มากกว่าที่ฉันรู้จักตัวเองเสียอีก" โรเซ่กล่าวด้วยความสงสัยซูโฮยิ้มบ
ความคิดเห็น