บทที่ 3-2-วิญญาณดวงที่หนึ่ง (2)

ทั้งสองคนแทบจะไม่ได้พบกันอีกเลยหลังจากเรียนจบ จนวันหนึ่งนิรมลได้พบชมพูนุทตอนกลางวันที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งแถวบริษัท

“ชมพูจริงๆ ด้วย เธอมาทำอะไรแถวนี้ล่ะ”

นิรมลทักทายเพื่อนด้วยความดีใจ ชมพูนุทเองก็ยินดีที่ได้พบเจอเพื่อนอีกครั้ง แต่สีหน้าอีกฝ่ายดูเศร้าสร้อย หญิงสาวรีบถามเพื่อน

“เป็นอะไรหรือเปล่าชมพู มีอะไรเล่าให้นิวฟังได้นะ”

“ฉันหางานทำอยู่น่ะ นี่ฉันเป็นคนว่างงานมาสามเดือนแล้ว ไปสมัครงานไว้ก็ยังไม่มีที่ไหนเรียกไปทำเสียที ถ้าเดือนนี้ยังไม่มีงานทำอีก ฉันคงต้องกลับบ้านนอกแล้วละ”

น้ำเสียงของชมพูนุทฟังดูน่าสงสารและน่าเห็นใจ นิรมลนิ่งคิด จะช่วยเหลือเพื่อนอย่างไรดีนะ แล้วหญิงสาวก็นึกอะไรขึ้นมาได้

“ชมพูไปสมัครงานที่บริษัทของนิวสิ ตอนนี้กำลังเปิดรับสมัครประชาสัมพันธ์อยู่ ถ้าโชคดีเธออาจจะได้มาทำงานด้วยกันนะ”

ชมพูนุทพยักหน้ารับคำ เธอไปสมัครงานที่บริษัทตามคำแนะนำของนิรมล และชมพูนุทก็ได้เข้ามาทำงานที่บริษัทด้วยกัน

............................................

เช้าวันรุ่งขึ้น นิรมลมาทำงานตามปกติ เธอลืมเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อวาน หญิงสาวเดินไปยังห้องอาหารของบริษัท

นิรมลหยิบนมไปไว้ในตู้เย็น ขณะที่กำลังจะออกจากห้องอาหาร เธอก็ได้เจอวิญญาณแก้วตาอีกครั้ง คราวนี้มายืนอยู่ที่ประตูห้อง เบิกตาโพลงจนเห็นว่าทั้งดวงตาเป็นสีดำ ซ้ำยังมีเลือดไหลทะลักออกมาจากเบ้าตา จมูกและปาก หญิงสาวหน้าซีด ตกใจกับภาพที่เห็นตรงหน้า ใจเต้นระรัวราวกับตีกลอง อยากจะกรีดร้องแต่กลับร้องไม่ออก

“นิว!”

เสียงเรียกหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง นิรมลสะดุ้งตกใจจนเอกภพรีบเดินเข้ามาดู

“นิว...เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมหน้าซีดจัง”

“ช่วยด้วย...”

นิรมลหน้าซีดลงไปอีก ตัวเริ่มสั่นด้วยความกลัว หันมาจับแขนเอกภพไว้แน่น

“หนึ่งพานิวไปห้องทำงานทีสิ...นะ...นิวกลัว”

เอกภพค่อยๆ พยุงพานิรมลไปที่ห้องทำงาน หญิงสาวยังคงตัวสั่น เขามองเธอด้วยสีหน้าเป็นห่วง ทั้งๆ ที่ยังไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นอะไรกันแน่

“นิวเป็นอะไรน่ะ ไม่สบายหรือเปล่า จะกลับคอนโดฯ ไหม เดี๋ยวหนึ่งไปส่งเอง”

นิรมลส่ายหน้าปฏิเสธ เธอค้นหายาดมในกระเป๋า หยิบขึ้นมาสูดดมจนรู้สึกว่าอาการดีขึ้น ระหว่างนั้นได้แต่คิดว่าทำไมตัวเธอถึงได้เห็นวิญญาณแบบนี้ แต่ทันใดนั้นเอง หูของเธอก็ได้ยินเสียงดังแว่ว...เสียงที่ไม่อยากได้ยินอีกครั้ง

“ช่วย...ด้วย...ฉันอยากให้เธอช่วย”

นิรมลหลับตา ไม่กล้าลืมตาขึ้นมามองเพราะไม่แน่ใจว่าถ้าลืมตาอาจจะได้เห็นภาพน่ากลัวของวิญญาณแก้วตา แต่คราวนี้เหมือนเธอเริ่มตั้งสติได้ หญิงสาวคิดอธิษฐานอยู่ในใจ

แก้วตา หากเธออยากให้ฉันช่วย ขอให้มาหาฉันในสภาพที่ดีกว่านี้เถอะ แล้วอยากให้ช่วยอะไรเธอก็บอกฉันมา

นิรมลลืมตาขึ้นมา เธอเห็นเอกภพนั่งอยู่ข้างๆ ก็รู้สึกอุ่นใจมากขึ้น เขาจับมือไว้แน่นราวกับว่าต้องการให้กำลังใจ นั่นทำให้หญิงสาวมีอาการดีขึ้น ความสั่นกลัวค่อยๆ หายไป เธอลุกขึ้นยืน

“จิ๋วไม่เป็นอะไรแล้วละ ไปทำงานเถอะ”

เอกภพมองหน้านิรมลอีกครั้ง คราวนี้สีหน้าของเธอไม่ได้ซีดขาวอีก แต่ก็ยังดูไม่น่าไว้ใจ เขาเงยหน้ามองนาฬิกาที่ติดอยู่ที่ฝาผนัง เห็นว่าใกล้เวลาทำงานแล้ว จึงกระซิบเบาๆ ที่ข้างหูหญิงสาวด้วยความเป็นห่วง

“ถ้าอย่างนั้นก็ตั้งใจทำงานละ ถ้าไม่ไหวก็บอกบีแล้วกันนะ”

นิรมลพยักหน้า เริ่มต้นทำงานและพยายามไม่คิดถึงเรื่องที่เพิ่งพบเจอมา เธอทำงานไปเรื่อยๆ และวันนี้ก็มีโทรศัพท์ของลูกค้าเข้ามาสอบถามไม่ขาดสาย ทำให้หญิงสาววุ่นวายกับงานตรงหน้าจนลืมเรื่องราวที่เจอมา

จนกระทั่งเวลาห้าโมงเย็น เสียงข้อความโทรศัพท์มือถือของนิรมลก็ดังขึ้น หญิงสาวยังคงนั่งทำงานอยู่ที่เดิม

‘จิ๋วกลับบ้านหรือยัง บีออกมาพบลูกค้า ไม่ได้กลับเข้าบริษัท’

‘ยังทำงานไม่เสร็จเลยบี คงอยู่อีกสักพักน่ะ’

นิรมลยิ้มเมื่อเอกภพกดสติกเกอร์โกรธกลับมา ข้อความที่พิมพ์ต่อมาก็แฝงไว้ด้วยความห่วงใย

‘บีว่าจิ๋วกลับบ้านเถอะนะ งานไว้ทำต่อพรุ่งนี้ก็ได้นี่นา อีกอย่าง...ตอนนี้อาการจิ๋วเป็นยังไงบ้าง หนึ่งห่วงว่าจะป่วยอย่างเมื่อเช้าอีก’

‘จิ๋วไม่เป็นอะไรแล้ว ว่าแต่บีขับรถกลับบ้านดีๆ ละ แค่นี้นะ’

นิรมลรีบทำงานต่อจนหกโมงเย็น ขณะนั้นเพื่อนร่วมงานคนอื่นในแผนกกลับบ้านกันไปหมดแล้ว หญิงสาวรู้สึกเมื่อยล้าจึงลุกขึ้นยืน หยิบถ้วยกาแฟบนโต๊ะขึ้นมาเพื่อนำไปล้างก่อนกลับบ้านโดยลืมเรื่องราวที่พบเจอเมื่อเช้า

หญิงสาวเดินไปห้องอาหารด้วยความเคยชิน เธอยืนหันหลังให้ประตูเพื่อล้างแก้วกาแฟ โดยไม่รู้ตัวเลยว่าด้านหลังตรงประตูห้องอาหารมีใครคนหนึ่งยืนรอเธออยู่อย่างเงียบๆ

นิรมลล้างแก้วกาแฟเสร็จ เธอหันกลับมาเพื่อจะเดินกลับไปที่แผนก หญิงสาวเห็นร่างโปร่งแสงของแก้วตา แต่คราวนี้มาในสภาพปกติ ไม่มีเลือดไหลหรือหน้าตาที่น่ากลัว ร่างนั้นพูดร้องขอความช่วยเหลือ

“ช่วยฉันด้วย...”

นิรมลสะดุ้งด้วยความตกใจ อยากจะเดินหนีออกไปก็ไม่ได้ หญิงสาวทำได้เพียงทรุดตัวลงไปนั่งที่เก้าอี้ ก้มตัวลงหลับตาราวกับไม่ต้องการจะมองเห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้าอีก

“ฉันอยากให้เธอช่วยเอาสร้อยพระกับเงินที่ฉันซ่อนไว้ที่นี่ เอาไปให้สามีและลูกของฉันหน่อยสิ พวกเขากำลังลำบาก ต้องการเงินทองมาใช้จ่าย แล้วก็อยากให้ลูกชายของฉันได้บวชเณรให้ด้วย”

นิรมลได้ยินเต็มสองหู แต่ตัวเธอไม่ได้พูดหรือตอบคำถามอะไรกับวิญญาณแก้วตาเพราะยังรู้สึกกลัวอยู่ ทำได้แค่ก้มหน้า คิดอธิษฐานอยู่ในใจ

นะ...นิวรับรู้แล้ว ว่าแต่...บะ...บ้านคุณแก้วตาอยู่ที่ไหน...มะ...มีรูปหรือเปล่า

ด้วยความกลัวของนิรมล ทำให้แม้แต่การคิดอธิษฐานอยู่ในใจของเธอกลับตะกุกตะกัก หญิงสาวได้แต่นั่งก้มหน้าหลับตา จึงไม่เห็นว่าร่างโปร่งแสงของแก้วตาหายไปนานแล้ว

นิรมลนั่งก้มหน้าอยู่แบบนั้น นานเท่าไรไม่รู้ได้ เธอมัวแต่ก้มจนเริ่มรู้สึกปวดหลัง จึงเงยหน้าขึ้นแต่ยังคงหลับตาปี๋ ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา จึงเห็นว่าร่างโปร่งแสงตรงหน้าหายไปแล้ว หญิงสาวรีบวิ่งออกไปจากห้องอาหาร แต่ก็ยังได้ยินเสียงดังแว่วดังไล่หลังตามมา...

“ไป...วัด...แล้วเธอจะได้คำตอบ”