Chapter 5

Jasmine’s POV

She walked in like sin dressed in silk.

Wala akong kaalam-alam sa mga charity fundraiser na ganyan. Ang alam ko lang, kung may libreng pagkain at malamig na aircon, sign nayon ng alta o kayabangan.

Pero sa mga social events ng boss ko, si Alexander Thompson, ibang level ang ibig sabihin ng “alta.” Ito ang lugar kung saan ang yaman ay hindi lang pera, kundi presensya.

At ngayong gabi, isa akong anomalya sa mundong iyon.

Kung babasahin mong mabuti ang paanyaya niya…

“Bring a dress that will shut down the room.”

Hindi ako naglaro ng safe. Hindi ako naglaro ng demure.

Hindi rin ako nagsuot ng pang-HR.

Nakasuot ako ng blood-red silk gown, backless, with a thigh-high slit sa kanang binti. Halos dumulas sa katawan ang tela; wala kang makikitang zipper o lining, parang balat ang pagkakakabit. May manipis na strap sa balikat at plunging neckline hindi bastos, pero sapat para mapahinto ang mga mata.

Sa bawat hakbang ko, parang sinasampal ko ang karangyaan ng mga babaeng nakapearls, gowns na parang art pieces, at makeup na parang editorial. Ako? Simula ulo hanggang paa, isang paalala na hindi lahat ng elegance ay binibili.

“Excuse me, name please?” tanong ng usher.

“Jasmine Ramirez. Guest of Mr. Thompson.”

Saglit siyang tumingin sa listahan. Nang makumpirma, ngumiti siya. “This way, ma’am.”

Papunta sa ballroom, punung-puno ng chandeliers, jazz music, at halakhakang may bahid ng kayabangan, pakiramdam ko… wala akong kasamang armor kundi kumpiyansa.

Pagpasok ko pa lang, ramdam kong umiikot ang mga leeg sa direksyon ko.

At nang magtagpo ang mga mata namin, doon ko alam na panalo ako ngayong gabi.

Nakatayo siya sa kabilang dulo ng hall, kausap ang board members at isang mayor na mukhang pulitiko sa TV. Nakasuot siya ng classic black tux, bowtie slightly loose, kagat-labi habang nakatitig sa akin. Hindi siya gumalaw agad para siyang napako. Kung pwede lang niya akong lapitan nang hindi pinapansin ng buong venue… gagawin na niya.

Pero hindi niya ginawa.

Naglakad lang ako, mahinahon. Alam kong pinapanood niya ako.

Naramdaman ko ang tingin niya dumapo sa balikat ko.

Like a silent claim. Like a storm waiting for permission to strike.

Moments later

“Nakarating ka,” sabi niya habang lumalapit, hawak ang dalawang champagne glass.

“Akala mo hindi ako pupunta?” sagot ko.

“I thought you’d wear something safe. Something… comfortable.”

Kinindatan ko siya.

“Wala sa personality ko ‘yon, Mr. Thompson.”

Inabot niya sa akin ang isang baso. Tinitigan lang niya ako mula ulo hanggang paa. Walang pag-apura, walang pag-arte just raw, open admiration, halos ipasok ako sa apoy.

“You’re going to ruin a lot of reputations tonight,” bulong niya.

“Good,” sagot ko. “Let them know I don’t blend in.”

“God, I hate that I invited you.”

Ngumisi ako. “And yet here you are… staring.”

Sa loob ng event

Pormal ang programa—donation announcements, awardings, photo ops. Pero para sa akin, parang hindi umuusad ang gabi. Bawat tingin niya, may bigat. Bawat ngiti ko, may sinasadyang bitin.

May bahagi ng gabi kung saan kailangan naming maghiwalay: siya para sa speech, ako para humanap ng escape sa dami ng nakakalokong mata.

Nasa veranda ako, malamig ang simoy ng hangin, tinatanggal ko ang heels ko nang marinig ko ang boses niya.

“Don’t move.”

Hindi ako lumingon.

“Ikaw ba ‘yung pinipigilan mo, o ‘yung sarili mo?”

Lumapit siya sa likod ko. Hindi dumidikit, pero ramdam ko ang init ng katawan niya.

“I told you to wear something bold,” sabi niya. “But this… You crossed the line.”

“Then maybe you shouldn’t draw lines around me.”

Tahimik.

Sa katahimikang iyon, ramdam ko ang tensyon sa pagitan naming dalawa.

“Hindi ako lalapit,” sabi niya. “Pero kung lalapit ka… hindi ako aatras.”

Luminga ako, tinitigan siya. Walang kayabangan-yabang. Walang ngiti. Walang laro.

Just raw, dark hunger.

Hindi ako gumalaw.

Dahil kahit may parte sa akin na gusto siyang lapitan, may mas malakas na boses sa loob ko na nagsasabing…

Kapag hinayaan mo siyang hawakan ka ngayon, baka hindi ka na makawala.

At hindi ko pa kayang harapin ang ganung klase ng pagkatalo.

Pagtatapos ng gabi

Nagpaalam akong maaga. Hindi ako naghihintay ng alok ng sakay. Hindi ako nagpa-cute. Naglakad ako palayo, dala ang dignidad at panalong postura.

Nilingon ko siya bago sumakay ng taxi.

Nakatayo pa rin siya sa veranda.

Nakangiti na parang natalo pero masaya.

Tinitigan ako na parang isang larawang gusto niyang alalahanin buong gabi.

At sa mata niyang iyon, doon ko unang nakita… hindi siya ang CEO na sanay sa kontrol.

Kundi ang lalaking… sa unang pagkakataon, gustong sumugal.

Itutuloy…