LOGINShare
Chapter 3
Last Updated:
2021-07-28 12:13:48"Ahh!!!" Tili lang ako ng tili at isiniksik ko ang sarili ko sa gilid ng kama at binalot ko ang katawan ko sa comforter.
"Noisy, Noisy, she's so noisy." Lalo pa kong tumili nang marinig ko na nakakapagsalita sya. Paikot ikot sya dito sa loob ng malaking kwarto na 'to at nagsasabi ng 'Noisy'.
Nang bumukas ang pintuan ay tumigil ako sa kakatili at mabilis akong tumakbo sa likod ng kung sino mang tao na pumasok dito.
"You can stop now, Sofia," malamig nyang sabi.
S-sofia? May pangalan ang robot na 'yon? At saka kelan pa nagkaroon ng robot dito sa Pilipinas?
Nasa likod nya pa rin ako at nakahawak sa laylayan ng kanyang damit.Tumikhim siya kaya napabitaw ako sa pagkakahawak sa damit nya. Hindi tumagal ay humarap sya sa 'kin.
Nangunot ang noo ko nang matandaan ko na sya ang lalaking may hawak ng malaking kahoy at sya rin ang pumatay sa taong 'yon. Umatras ako at may nahawakan akong isang bagay at natagpuan ko na lang ang aking sarili na nahulog.
Tumingala ako at nakita ko siya na nakatingin sa 'kin mula sa itaas at walang bakas na ni isang emosyon ang kanyang mukha.
Ni hindi nga sya nagulat, eh.
"There's a way to get out there," Napatanga ako sa kanya nang lumalabas sya sa pinto. Hindi nya manlang ako tinulungan.
Ang sama ng ugali!
Gumapang ako at nakita ko nga na may maliit na pinto. Mahirap na at baka may mahawakan na naman ako at saan na naman ako mapunta.
Hindi nagtagal ay nakabalik ako sa kwarto kung saan ako nagkaroon ng malay.
Inilibot ko ang aking paningin. Wala na ang Sofia na robot. Malaki ang kwarto, madami pang mga space, isang king size bed at ang nasa tabi nito ay isang maliit na cabinet at nakalagay sa itaas non ay isang puting lampshade. Ang nasa harap naman ng kama ay isang mahabang lamesa at mga computer.
Lumapit ako sa mahabang lamesa na 'yon at pinagmasdan ang mga computers na nandoon. Ganito na ba ka-hightect ang teknolohiya? Or he is a secret agent?
Napailing iling na lang ako dahil sa naisip ko. But wait, it's not possible for him to be a secret agent dahil una nung may nahawakan akong bagay ay bigla na lang akong nahulog tapos ang nasa ilalim non ay puno ng mga gamit. Tapos this computers na nakikita ko lang sa TV na ginagamit ng mga secret agent ay ngayon nasa harapan ko na.
Inilibot ko ulit ang paningin ko. May isang malaking bintana na hula ko ay veranda at natatakpan ang bintanang 'yon ng malaking kulay puti rin na kurtina.
Bakit parang halos lahat ng mga gamit at miski pintura ay puro white ang makikita mo?
What if nasa langit pala ako?
O.M.G. It couldn't be. Gusto ko pang mabuhay at may hahanapin pa akong tao na gustong gusto kong makita para pasalamatan.
Mabilis akong lumabas sa pinto at hinanap ang lalaking 'yon. Nakita ko sya na nasa kusina at umiinom ng isang beer in can kaya doon ako dumiretso.
Tumikhim muna ako bago magsalita, "May I know how many hours I slept in this house?" Nasa likod n'ya ko at patuloy lang sya sa pag inom.
"You fainted. 20 mins," tipid nyang sabi.
"Okay. How about... Where I am?" kinakabahan kong tanong. Say that I'm not in heaven yet.
"You're in my house," aniya kaya nawala ang kabang nararamdaman ko.
"By any chance, you're not Sebastian are you?" wala sa sariling tanong ko. Ano ang nangyayari sa 'kin at nakakapagsalita na ko sa panaginip ko?
Tumigil sya sa pag inom at padabog na ibinaba ang beer in can nya na kanina lang ay iniinom nya at humarap sya sa 'kin na may malamig na tingin.
Itinagilid ko ang ulo ko. "Are you?" ulit kong tanong.
"I don't know him," Bumalik ulit sya sa pag inom.
He's not? Sayang naman. Gusto ko pa naman pasalamatan si Sebastian kung sino man sya at madami pa kong sasabihin sa kanya.
Naupo ako sa katabi nyang upuan na high stool at kumuha rin ako ng isang beer.
Ininom ko ito at muntik na akong mahulog sa kinauupuan ko nang may marinig akong nagsalita pero buti at nahawakan agad ng lalaking ito ang wrist ko. Mabilis nyang tinanggal ang kamay nya na nakahawak sa wrist ko kaya umupo ako ng maayos.
Napatingin ako kung saan ko narinig ang isang boses robot din.
"Kelan pa nagsalita ang rice cooker?" wala sa sariling tanong ko at humarap sa lalaking katabi ko na nakatitig lang sa hawak nyang lata ng beer na naubos na.
Hindi sya umiimik. May problema yata ang kuya nyo. Broken hearted. Charot lang.
"Anong oras na?" Nilagok ko ang beer na hawak ko.
"9:00 PM." Nanlaki ang mata ko. 9:00 PM? Eh, 9 AM ako nung may pinuntahan akong isang kwarto at bigla na lang ako napunta sa gubat at nawalan ng malay at nagising ako dito.
"Nagsisinungaling ka ba? Sabi mo kanina 20 minutes lang ako nawalan ng malay, eh, bakit 9:00 PM na ngayon?" Niyugyog ko sya pero natauhan din ako baka bigla n'ya na lang ako barilin sa ulo. Ang mga bagay pa naman dito kung hindi nagsasalita ay mga delikado kung ano pwedeng magawa ng bagay na 'yon.
Tinignan niya ko ng matalim kaya natahimik ako.
Sabi ko nga tatahimik na.
"Pero paanong naging gabi na, eh, kanina lang umaga at kagigising ko lang, ah," mahinang tanong ko sa sarili ko. Tumayo sya, sinundan ko lamang sya ng tingin. Nakita ko na pumunta sya sa kwarto kung saan ako nagkamalay.
Susundan ko sana sya pero may natapakan akong isang bilog na kulay puti na bagay.
Tumutunog ito na parang kumukuha ng mga dumi at alikabok sa sahig. Pero dahil sa nakatapak ako doon ay para syang masisira kaya mabilis akong umalis sa pagkakatapak baka masira ko ang gamit na 'yon.
Ni hindi ko nga alam kung ano ang tawag do'n tapos sisirain ko?
Umalis ang bilog na bagay na 'yon kaya mabilis akong pumunta sa tapunan ng b****a para itapon muna ang lata ng beer na ininom ko.
Nagulantang ako nang may bumunggo sa 'kin. Kinuha ko ang mop na nakalagay malapit sa trash bin at ginamit para ilayo ang bilog na bagay na 'yon na kaninang natapakan ko.
"Shoo!" Itinataboy ko sya na parang aso pero patuloy lang ito na lumalapit sa 'kin kaya nabahala ako at tumungtong ako sa high stool na kanina lang ay kinauupuan ko. Baka biglang mag evolve ang bagay na 'yon at gawin akong alikabok.
I saw in my peripheral vision na may nakatayong lalaki kaya mabilis akong lumingon. Muntikan pa kong magkanda hulog hulog sa high stool na ito tapos sya nakasandal lang sa hamba ng pintuan at pinagmamasdan kung ano ang kagagahan na ginagawa ko?
May kinuha siyang maliit na bagay. Remote ba 'yon? Kaya natigil ang maliit na puting bilog na hula ko ay kumukuha ng mga dumi at alikabok sa sahig.
Unti unti akong bumaba at ibinalik ang mop kung saan ko ito kinuha.
Lumapit ako at humarap sa kanya na nakapameywang. "Anong klaseng bahay 'to? Pero teka bahay ba 'to?" Tumingin siya sa 'kin na parang sinasabi nya sa 'kin na ang tanga tanga ko pero hindi ako nasindak at tinuro ko sya sa dibdib.
"Kelan pa nagsalita ang rice cooker? Kelan pa nagkaroon ng robot sa Pilipinas? At kelan pa nagkaroon ng mga computers na mayroong hologram, ha?" kunot noong tanong ko.
Magsasalita na sana sya pero hindi natuloy dahil lumapit ako sa kanya lalo, na kulang na lang yakapin ko siya. Nakita ko ang robot na Sofia ang pangalan at masama ang titig sa 'kin.
Ano bang klaseng bahay 'to? At masasabi ko bang isa itong bahay dahil sa sobrang laki? Kailan pa nagkaroon ng isang maganda at mamahaling baril dito sa Pilipinas? Hindi ko naman nakikita yon sa F*. Kelan pa nagsalita ang rice cooker? Kelan pa nagkaroon ng maliit na robot para linisin ang sahig? Kelan pa nagkaroon ng mga high tech na computer na mala secret agent? At lalong lalo na kelan pa pinayagan ng Presidente na mag ampon ng isang robot at ang matindi masama pa ang tingin nito sa 'kin. Mana sa amo nya.
Latest chapter
A Man In My Dreams   EPILOGUE
"This Al human-like robots that not only have human appearances but also characteristics like eye contact, facial recognition, speech and the ability to hold natural conversations will serves you like your buddies." I jot down all the informations as I listened to his speech."And you know what more is interesting?" The director asked."This Al robot is not battery operated. You can actually charge this for just a maximum of 6 hours or overnight if you want." The reporters were clapping their hands and smiling like an idiot."Hey, isn't that amazing?" Napabaling ako sa katabi kong isa ring journalist na halos makinig na lang sa sinasabi ng director at hindi na nagsulat."Yes, indeed." I smiled at her.Not at all.I don't know why but I have this feeling that I don't want to see any human-like robots were indeed it was amazing and helpful at some point.I once dreamed about robots and it turns out it's a nightma
A Man In My Dreams   Chapter 34
Bayan"Bakit ba natin 'to ginagawa? Puwede naman ang mga katulong ang mamili ng mga gulay," Giit ko habang namimili siya ng maayos na mga gulay."Ginagawa mo ba 'to dahil nagkikita kayo ni kuya?" saad ko at hindi ko mapigilan na mapangiti dahil sa wakas bumaling na din sya sa akin."Tama ba ako?" tanong ko pa nang hindi siya sumagot."Heh! ewan ko sa'yo, Aida. Napaka rami mong tanong at hindi ka na lamang tumulong sa akin," Dire-diretso niyang sabi na muntikan pang magkautal utal. Napahalakhak ako at siya namang pagkurot nya sa aking tagiliran.Kukutyahin ko pa sana siya ng biglang may bumunggo sa akin at mabuti na lamang at katabi ko lang si Felicia kung hindi nakahandusay na ako sa lupa at pinagtitinginan na ng mga tao ngayon."Tingan mo nga naman at umagang umaga puro bulok ang aking makikita," Arogante nitong sabi at kahit si Felicia na abala sa pamimili ng mga gulay ay napatingin na din sa kanya.
A Man In My Dreams   Chapter 33
CryingHabol ko ang aking hininga nang magising ako. Sweat is all over my face and I feel like my heart is going to explode. As I stare into my hands, full of thoughts and questions kept playing in my head. My tears keep falling into my chin down to my hands.It was a long nightmare and I feel like ako ang babae na nandoon sa panaginip ko. I don't know what's going on between them but I honestly feels what that girl was feeling.Bakit nga ba ako umiiyak nang dahil lang sa panaginip? I must be crazy.Ipinilig ko ang ulo ko nang maalala ko na naman ang nangyari. A guy cheated on his partner and you know what's more is painful? It was already planned in the first place and she lost her baby. I can't imagine how heartbroken that girl is. My heart is aching hindi dahil sa hiniwalayan at niloko siya ng boyfriend niya kundi dahil she lost her baby at wala manlang nagawa. Hindi ko alam kung gaano kasakit ang mawalan n
A Man In My Dreams   Chapter 32
I wish I was sorryLove. One word and four letters that can change a people. It can be excited, tragic, a happy relationship or a perfect ones but it is really true that there's a perfect relationship? Yes, maybe. But that 'perfect relationship' is only existed in the fairy tale.Some people maybe sees love in a wonderful relationship and the example for that is the teenager's but here's the truth let just say yes, love is a wonderful thing but you can't escape the fact that it just for a meantime kumbaga sa una lang ang lahat. Sa una lang ang kilig, saya at ang excitement na pakiramdam.For me sa una palang ay alam ko na ang lahat ng iyan. Wala man akong past relationships but I can tell by just observing some of my friends love life. Some of them is happy and wonderful pero sa huli ay napupunta sa tragic na relasyon.Why? Bakit kailangan na mauwi palagi sa salitang tragic ang bawat relasyon? Simple, we have
A Man In My Dreams   Chapter 31
FlashbackTuloy tuloy akong tumatakbo pauwi sa bahay dahil naabutan ako ng malakas na ulan.Pagkapasok ko sa loob ay mabilis na nabasa ang sahig. Mukha na akong basang sisiw ngayon.Mabilis kong tinakbo ang kwarto ko para maligo pero nasa kalagitnaan palang ako ng pagpunta sa banyo ay nakarinig na ako ng mga pagkabasag ng mga pinggan. Sumilip ako sa siwang ng pinto at nakita kong kalalabas pa lang ni mama sa kanilang kwarto at hinahabol si papa.Palagi na lang ganito ang ganap sa bahay. Tuwing umiinom si papa palagi na lang siyang nagwawala at nauuwi sa pag-aaway nila ni mama.At alam ko kung bakit nagkakagano'n si papa. Sila lola ang nagpapa-aral sa akin mula nang tumungtong ako sa college. Kahit hindi man sabihin sa akin nila mama at papa na nahihirapan na sila ay ramdam ko 'yon dahil maging ako ay nahihirapan na din sa sitwasyon ko.Wala akong karapatang tumigil sa pag-aaral dahil una sa lahat m
A Man In My Dreams   Chapter 30
Music room"Hey, good morning." Napabaling ako kay Jacob na nakasilip sa pinto."Breakfast is ready," he smiled and I nod.Nang makababa ako ay nadatnan ko ang lahat na nasa harap na ng lamesa kaya naupo na ako para kumain. Tahimik ang lahat ibang iba nang mga nakaraang araw. Ultimo sila Sydney at Jacob ay tuloy tuloy lang ding kumakain ng tahimik.Napatingin ako kay Lola Adelaida na katapat ko.Nang imulat ko ang mga mata ko ay sinalubong agad ako ng mga matang nagliliyab sa galit. Bago ko pa makita ang may ari ng mga matang iyon ay isang malakas na sampal na ang natamo ko."Hindi ba't sinabi ko sa'yo na huwag ka nang pumunta rito sa kwartong 'to?!" Wala sa sariling napahawak ako sa pisngi ko."Why? Bakit lola? Tell me wala naman akong ginagawang masama, hindi ba? Bakit mo 'ko iniipit palagi sa mga sitwasyong alam mong wala akong takas? Hindi pa ba sapat na kinuha ko ang kursong gusto at pangarap mo sa s
