QUINN’S POV
“Totoo?” marahan niyang tanong at hinila ako papalapit sa kanya. I swallowed hard when our eyes met.
Ang puso ko ay nagsisimula na namang magwala. Halos rinig na rinig ko dahil na rin sa tahimik na namuo sa pagitan naming dalawa. I wonder if he can hear my loud heartbeats for him.
“Quinn… totoo ba ang sinasabi mo?” he asked seriously that it seems a big deal to him, that it affected him. “Sinabi ko naman sayo diba, ikaw lang ang paniniwalaan ko… and I believe your words.”
Hinawakan ko ang kuwintas na suot ko at pinakita sa kanya.
“It was just a promised, Denver. Don’t worry, hindi na rin naman iyun mahalaga sa akin. Halos ilang taon na ang lumipas. Marami nang nagbago sa mga nagdaang taong iyun.”
His jaw moved, gayundin ang adam’s apple na gumagalaw sa bawat rahan ng paglunok nito.
“And what about this necklace?” he touched the rose pendant that made me flinched when his fingertips touches my bare skin.
“This is your proof of your promise.”
Tinignan ko siya sa mga mata. Binabantayan at binabasa ang reaksyon sa mukha nito. Umangat ang gilid ng labi nito at napanguso nang bumalik ang tingin sa akin.
“This is what I’m searching for, Quinn. The rose.” Lumiwanag ang kanyang mukha na tila ba naging malinaw sa kanya ang bagay bagay. “This was in my dream. Sumama ka sa akin!” Hinawakan niya ang palad ko at hinila ako palabas ng bahay.
We entered inside his car and he automatically drove away. Ang daan na tinatahak namin ay pamilyar sa akin.
Huminto kami sa abandonadong mansion na alam kong pag-aari ni Denver. It is still the same, it looks haunted but huge like the first time we came here. Lumabas kaming dalawa, kahit may pagtataka ang aking mukha ay hindi niya binitawan ang palad ko at hinila papunta sa likod ng mansion.
“Denver, bakit ba tayo nandito?”
Huminto kami sa isang puno na malak at matayog. It seems old, but the tree is still strong and firm. Pinapalibutan ito ng sandamakmak na bulaklak na tanim. The last time we came here, the flowers were dried. It looks lonely and alone. But now, I can see a little color and brightness around.
“Look.” He muttered and hold my hand, dinala niya yun sa trunk ng puno. At first, I was confused about what he is trying to point out. But then I noticed something on the trunk. Hinaplos ko ang nakaukit na rosas sa kahoy. It was perfectly engraved the rose the same design as the pendant I am wearing.
“I may not remember your face, Quinn. But I remember some vivid details.”
Nang tignan ko siya ay naabutan kong nakatitig ito sa akin, kasabay nun ang pag-ihip ng malamig na hangin. My heart suddenly beat faster, it was awakened like it always does whenever Denver is around.
“This is not just a promise. Now I get why I felt like I left something here, it was not Molino. It was not this huge mansion. It was not the past.” Napalunok siya at marahan na hinaplos ang palad ko. “It’s you, Quinn. Kaya pala nung makilala kita ay naging madalang na ang pagpunta ko rito. Simula ng makilala kita ay nakuntento ako sa syudad. Simula ng makilala kita ay mas maraming katanungan ang nabuo. But I never felt incomplete whenever I’m with you.”
My lips trembled in confusion of his confession. I know that there will always be this some strong connection between us that made us intact and unbreakable. Ngunit dahil sa rami ng nangyayari sa paligid namin ay hindi naging Madali sa kanya na pansinin ako na naghihintay sa kanya.
“What do you remember, Denver? Bumabalik na ba ang ala-ala mo?” I asked with my hopeful eyes and smile.
Hindi siya nagsalita at tinitigan lamang ako. He lifted his palm and carrassed it to my cheek gradually.
“Maghahanap ako ng trabaho malapit dito sa shelter habang nag-aaral ako. Hindi ako lalayo o aalis ng isla para mas madalaw kita ng madalas. Kapag nangyari yun at yumaman ako, babalikan kita at kukunin dito. Magpapayaman ako para mabuhay ka, Quinn. Sa ngayon, prinsesa muna kita, pero huwag kang mag-alala, darating ang panahon na gagawin kitang reyna,” he suddenly said out fo nowhere that mad e my eyebrows met in confusion.
“Anong sinasabi mo?” natatawang tanong ko sa kanya.
“Sa susunod… singsing na ang isusuot ko sayo, pangako,” he whispered on my ear and pulled me even closer to him. “Kapag dumating ang araw na mahal pa natin ang isa’t isa, pakakasalan kita,” bulong niya malapit sa tainga ko.
I gasped when I remembered that line, bagay na sinabi niya na kailanman hindi ko makakalimutan. I looked at him and my lips trembled in joy.
“You remembered.” Maluha-luha kong sambit.
“I can’t clearly remember everything, Quinn. But it is telling me that it was you. Ngayon ko lang mas napatunayan ang lahat.”
I shook my head in confusion as I lifted my head to looked at him again.
“Why didn’t you tell me? Why you have to find Kate? Kung may parte pala sa puso mo na nagsasabi na totoo ang binitawan mong pangakong pagpapaksal sa akin?”
Napatikom siya ng labi at naging seryoso ang titig sa akin.
“Because I was waiting for you to tell it to me. Paulit ulit kong pinapaalala sayo kung gaano ako nagtitiwala sayo, Quinn. Kaya naghihintay ako na sasabihin mo ang totoo. Ayokong pangunahan ka sa alaalang hindi naman ako sigurado, hindi rin ganun kalinaw sa akin. I want you to confirmed it…” napahnga siya ng malalim. “But you never did. SO I thought I was mistaken.”
“And you saw Kate in your memories?”He puckered his lips and looked away like he made a mistake.
“Hindi. But I saw Kate’s picture on the box that Madre Jona gave me. I called her and told her about the picture of a woman she left on the box. She said that it was accidentally put it by her, pero ang larawan ay talagagng para sa akin, pinabibigay ni Kate bago raw siya umalis. Ang larawan ay simbolo ng pagpapaalam niya sa akin at sa Molino,” mahabang paliwanag nito.
“She was never in your memory,” I stated like everything become clearer now.
“Yes,” matigas niyang pag-amin. “Sinabi ni Madre Jona kung sino si Kate Thomas, kaunting detalye lang ang naibigay niya. So… I thought it was her, I somehow think that maybe she is the one whom I offered and promised a marriage. Nagbakasakali ako dahil hindi ko naman malaman sayo ang totoo. I was certain that it was not you, because if it’s you, you will tell me right away. But you didn’t.”
“Denver, ayaw ko rin na pangunahan ka. I was afraid of how might reaction you’ll give me.”
“There was never a woman in my memories. I was only desperate to know the truth."
Bigla akong nakaramdam ng awa sa kanya dahil hindi ko sinabi agad ang totoo. Kinain lamang ako ng takot sa maaaring maging kahinatnan kapag inamin ko ang lahaat.
QUINN’S POV “Totoo?” marahan niyang tanong at hinila ako papalapit sa kanya. I swallowed hard when our eyes met. Ang puso ko ay nagsisimula na namang magwala. Halos rinig na rinig ko dahil na rin sa tahimik na namuo sa pagitan naming dalawa. I wonder if he can hear my loud heartbeats for him. “Quinn… totoo ba ang sinasabi mo?” he asked seriously that it seems a big deal to him, that it affected him. “Sinabi ko naman sayo diba, ikaw lang ang paniniwalaan ko… and I believe your words.” Hinawakan ko ang kuwintas na suot ko at pinakita sa kanya. “It was just a promised, Denver. Don’t worry, hindi na rin naman iyun mahalaga sa akin. Halos ilang taon na ang lumipas. Marami nang nagbago sa mga nagdaang taong iyun.” His jaw moved, gayundin ang adam’s apple na gumagalaw sa bawat rahan ng paglunok nito. “And what about this necklace?” he touched the rose pendant that made me flinched when his fingertips touches my bare skin. “This is your proof of your promise.” Tinignan ko siya sa mga
QUINN’S POVMAHIGPIT AKONG napakapit sa baton nang dumaan ang malaking alon. Namamasyal kami ni Kate sa burol, ngunit dahil ito ang pinakamalapit na daan ay ang daanan sa gilid ng dagat kung saan may mga bato na madadaanan kahit papaano ay dito kami nagdesisyon dumaan sa pag-uwi.“Humawak ka nang mahigpit, Kate.” Tinignan ko siya at nakita kong nahihirapan ito ngunit ang mukha niya ay matapang at walang takot binabaybay ang malalaking bato.“At sayo pa talaga manggagaling yan? Ikaw ang mag-ingat dahil ikaw ang hindi marunong lumangoy.” Tumawa ito at nakarating na sa itaas ng isang bato. Humakbang ako habang mahigpit ang kapit upang makarating sa kanya.Naabutan kami ng hapon, kaya ang kaninang tubig na mababaw ngayon ay lumalim na. Kayang kaya naman ni Kate languyin ito, ngunit dahil sa matataas at malakas na alon ay natatakot siya. Habang ako ay hindi marunong lumangoy.Inabot niya ang palad niya sa akin at tinanggap ko naman yun. Nang pareho na kaming nasa may kataasan ng kaonti na
QUINN’S POVAFTER WE arrived at the house, hindi rin nagtagal ay umalis kami ni Denver para puntahan ang kanyang private investigator. Pumasok kami sa isang maliit na café at namataan naman namin siya roon agad na nakaupo.Inayos nito ang Malaki niyang salamin sa mata nang makita kami.“Good afternoon. I’m Christian Servantez.” Agad itong tumayo at nilahad ang palad niya sa akin.“Hi. Quinn Rodrigo.” Nginitian ko siya. Humarap naman siya kay Denver at ito ang sunod na bumati bago kami umupo na tatlo.“Siya ang ina ninyo, siya si Aling Lisa Marasigan. Byuda at wala ng pamilya, nag-iisa lamang siya.”I glanced at each of her photos. She looks old, bakas din sa mukha ang paghihirap na nararanasan nito sa buhay. Probably why she abandoned me, because of poverty. Pero hindi pa rin sapat na dahilan yun. Lalo na kung mag-isa lang naman pala siya. We can have each other’s back. Help each other.“Wala siyang anak? Mga magulang?”“Nasa syudad at sarili rin buhay ang kanyang mga magulang. Sa sob
QUINN’S POVI WOKE UP from a deep sleep inside Denver’s room. Dahil naulit pa ng dalawang beses ang nangyari sa aming dalawa kagabi. I was too tired and sore between. Nang imulat ko ang mga mata ko ay isang hindi pamilyar na kuwarto ni Denver ang bumungad sa akin. Unang beses ko nakapasok dito at hindi ko inaasahan na mas doble ang laki nito sa kuwarto ko. How can he build this secret house of him? Sigurado ako na alam ng mga Salviejo ang lumalabas na pera sa kanila. I wonder if Denver has his own savings.Kung tutuusin ay dapat may makuha siyang share, sa ilang taon na pagtatrabaho niya bilang appointed CEO? That would be unfair if they will took everything to him. At walang ititira.Umupo ako at humilig sa headboard ng kama tsaka pinagmasdan ang silid nito. Mas maganda pa rin ang kuwarto niya sa mansion ng Salviejo. Ngunit hindi rin maipagkakaila na maaaring milyon milyon ang nagastos dito sa pagpapatayo.I accidentally glanced at the huge portrait on the wall. It was a family pictu
QUINN’S POVPABABA NA AKO nang hagdan at nakapag-ayos na nang maabutan ko si Denver sa kitchen at abala sa paghahanda ng pagkain. He glanced at me while he was wiping his hands using the towel. Umupo ako at napatitig sa niluto nito bago siya tinignan.“Hindi ka papasok sa trabaho?” takang tanong ko sa kanya. Dahil nakapagtataka at nandito siya ng ganitong oras. Maaga siya umaalis ng bahay, he doesn’t want to be late, that’s why I asked.Umupo siya sa harapan ko at nginitian ako ng tipid.“Hindi muna, may importante akong lakad. Nagpalaman din naman ako kay papa, pumayag naman siya.”Hindi na ako umimik pa at nagsimula nang kumain.“Aren’t you going to ask where I’m heading today?”Lihim ko siyang inirapan. Pakialam ko ba. Pero dahil nagtanong na siya ay tinaasan koi to ng kilay.“Bakit? Ano ba ang gagawin mo ngayon?”Naging seryoso ang mukha niya at pinagsiklop ang dalawang palad habang ako ay abala na sa breakfast.“I’ll get the DNA result from the laboratory test.”Napanganga ako at
QUINN’S POVAKMANG KUKUNIN NA sa akin ang mga papeles ni Mr. Adams ng katulong nito ngunit bago pa niya makuha ay nagsalita na ako para pigilan ito.“Ako na ang magbibigay sa kanya. Kailangan na kasi ni Mr. Charlton, hindi na maari pang ipabukas,” pagsisinungaling ko na mukhang naniwala naman siya.Dinala niya ako papuntang opisina ni Mr. Adams. We walked upstairs, ang mga katulong ay nakakasalubong ko, marami sila at tila abala. I wonder if some maids are not working anymore, sa dami ba naman nila rito. Ano pa kaya ang trabaho nila? Well, Salviejo’s masion is damn huge. No wonder why maids are everywhere.Lumiko kami sa ibang hallway, hindi ito yung pinuntahan namin ni Denver, Tila ibang lugar na naman ito ng sulok ng bahay nila. Mangha akong napapatingin sa bawat sulok at bawat madadaanan namin.Huminto kami sa isang malaking pintuan, may apat na tauhan na nagbabantay. Mukhang ito na ang ang kanyang opisina.The maid knocked on the room, binuksan niya at pumasok ito. Akmang papasok
QUINN’S POVIT WAS EARLY in the morning when I heard multiple knocks on the door. Maagang umalis si Denver para kausapin ang investigator nito na nandito ng Molino. We were done packing our things, pagdating niya ay babalik na kami ng syudad. Gusto ko sanang sumama sa kanya ngunit ayoko namang maiwan mag-isa si Mama Linda.“Sandali lang, ma. Baka si Polly na yan.” Iniwan ko siya roon na nasa lamesa at tahimik na kumakain.Binuksan ko ang pintuan at natigilan nang makita si Kate na naghihintay sa labas. Ang sasakyan nitong makintab at mamahalin ay nakaparada. She is wearing a casual skirt and knitted longsleeve top na kulay puti.She is holding a small box.“Wala si Denver. Umalis.” You should leave, I won’t allow you enter the house. Hindi ako papayag.“I’ll wait for him.” Nginitian niya ako dahilan para mas sumama ang timpla ko.“Keep on waiting outside, babalik na rin naman siguro yun.” Akmang isasara ko na ang pintuan nang magsalita muli ito.“I didn’t know that Denver was really s
QUINN’S POVPANAY ANG SULYAP na ginagawad sa akin ni Denver, hindi makapagpokus sa daang tinatahak namin papuntang Molino. Tahimik lamang akong nakatitig sa bintana. He is weighing my silence.“May problema ba, Quinn?” pagtatangka nitong tanong sa akin.“Wala.”“Bakit ang tahimik mo?”I saw worries in his eyes.“Kapag ba tahimik may problema na agad? Pago lang ako Denver,” I said assuredly and smiled forcefully.“Hindi ako sanay na tahimik ka.”Isang tipid na ngiti lamang ang ginawad ko sa kanya at hindi na nagsalita pa. It was a long drive because of the silence between us inside the car. Pakiramdam ko ay napakahaba ng oras ng byahe sa araw na yun.Matapos makarating sa bahay ay sandal akong nagpahinga, Denver roamed around the community, sinabi niya na maghahanap siya ng pagkain na puweding maibili. That was what I thought.Dahil matapos kong magpahinga ay naghanda ako ng meryendahan. Nakaligo na rin ako at nakaayos na. Nagkakape ako sa labas ng bahay na katapat lang ay dalampasigan
QUINN’S POVBINABA NI KATE ang tasa na may lamang tsaa. There is a ghost of smile on her lips that remain, simula nang dumating ako hanggang ngayon. She is wearing a black decent dress just above the knee, it is sleeveless that can almost see her bare skin on the shoulders. Lumilitaw ang maputi at makinis nitong kutis. The expensive bag she owned is on the chair beside me.“After a long long years, we finally saw each other again.” Napangisi siya dahilan nang pagyuko ko. “Wala ka pa ring pinagbago, Quinn. Kumusta kana?”I lifted my head and caught her staring at my clothes with a smirk on her lips. Sa tuwing nakikita ko ang ngisi sa labi niya ay naaalala ko ang ginawa nito sa akin.“I’m not here to talk about my life. I will be direct to the point, Kate…” masakit man at labag sa loob ko ay wala akong magagawa. “Denver wants to meet you.”Nawala ang ngisi sa labi niya at biglang naging seryoso. I saw how she was shocked when she heard Denver’s name. The effect is still present on her,