CHAPTER 5: ARROGANT

QUINN’S POV

Sa sobrang inis ko ay dumiretso ako sa restroom para kalmahin ang sarili. Lalabas pa lang ako nang pumasok sa loob si Denver na ikinagulat ko ng husto. Mapaglaro ang ngisi sa labi nito nang lapitan ako. 

Agad akong napaatras sa di malamang dahilan. 

“What are you doing here? At nakapasok dito?” iritado niyang tanong at mas lumapit sa akin. 

Tinapatan ko ang inis niyang mukha ng matalim kong titig sa kanya. 

“Because I’m qualified of the Hotel’s standard. Hindi ba isa kang businessman, dapat mo rin yan,” nang-uuyam kong saad dito.  

I was about to walk out but he automatically grab my wrist and made me faced him. 

“Resign,” madiin niyang utos na ikinamangha ko. “Ayoko ng dumi sa negosyo ko.”

Mariin akong napapikit habang kinakalma ang sarili ko. I know. I know. He is a perfectionist CEO, he doesn’t want to mixed his personal affairs into business. Para sa kanya, mahalaga ang pagtatrabaho niya bilang CEO, lalo na ang posisyon na inaalagaan niya. 

“Let me go. Hindi ako tulad ng iniisip mo, kaya hindi ako magre-resign,” madiin kong usal sa kanya at masama siyang tinitigan. 

“Then why are you here? Sa dami ng trabaho ay bakit dito pa? Are you trying to get my attention? I will tell you this, I am respected person in this business industry. Wala akong oras para pansinin ang pagpapapansin mo,” malamig niyang sambit. 

“You’re respected person. Tinitingala,” I nodded. “Naiintindihan ko na, you’re threatened of me because I mioght reveal your dirty little secret. The bachelor and well-known skillful CEO, hired a woman for one night to satisfies his needs. Nakakahiya nga,” bulong ko sa kanya at tipid na ngumisi. 

I like you, Denver. But you’re not the same Denver I knew. You change and became ruthless. 

Nakita ko ang pagiging bothered niya sa mga sinabi ko dahilan para hindi siya makaimik at mas lumalim ang titig sa akin. 

“Nandito ako para magtrabaho. I’m not flirting with you and I’m not here ton reveal you secret or put staint on your reputation. Kailangan ko ng pera kaya nagta-trabaho ako ng marangal.” 

He chuckled like I made a joke statement to him. 

“Yeah, sure. Word harder,” he uttered and glanced at my body meaningfully. 

Marahas niyang binitawan ang braso ko at nilisan ang restroom. I sniffed and restrain myself from crying. That man doesn’t deserve my tears anymore.

How rude!

BINABA KO ANG mga papel na pipirmahan ni Mr. Charlton sa kanyang lamesa. Wala siyang imik na tinanggap iyun ngunit sa pangalawang papel ay hindi na ito nakatiis at umangat ng tingin sa akin. 

“Magkakilala kayo ng pinsan ko?” he asked casually. 

“No, Mr. Charlton,” pagsisinungaling ko. 

“I hope you’re not one of his flings or ex,” makahulugan niyang saad at bumaling sa mga papel. 

“Hindi po,” pag-amin ko. 

We never became in a relationship, kahit ang flirting stage man lang. 

“Good,” he said seems satisfied on my answer and smiled at me. 

I bit my lower lip while waiting for him. Ibibigay ko pa kasi ito sa manager ng hotel para ayusin ang mga papel na napirmahan ni Mr. Charlton. 

“What’s my last schedule today?” tanong niya kaya agad kong binuklat ang notebook. 

“Wala na po.”

Sinara na niya ang ballpen at humarap sa akin. 

“Ilagay mo diyan sa schedule ang dinner mamayang 6PM,” utos nito na sinunod ko naman agad. 

Pagkalabas ko ng opisina niya ay pinagpatuloy ko na ang trabaho ko. 

Exactly 6PM ay pumasok ako ng opsina siya para i-inform ito sa schedule niya. 

“Let’s go,” he said after wearing his coat. 

Nakasunod lang ako sa kanya hanggang sa makapasok kami ng SUV nito, nasa front seat ako katabi ng driver niya habang nasa passenger seat naman siya. Hindi na bago ang ganitong eksena dahil kung nasaan siyang meeting ay naroon ako. 

Lumabas kami sa isang mamahaling restaurant ng mga Salviejo, hindi malayo sa Grand Hotel. Isa ito sa high-class restaurant ng mga Salviejo. 

Pagpasok namin ay ginaya kami ng waiter na makaupo. But I was stunned when the table is reserve for only two people, akala ko pa nung una ay para iyun sa kikitain niya pero sinenyasan niya akong umupo. Nagtataka akong napaupo sa harap niya habang siya ay abala sa pagtingin sa menu. Hinintay ko muna siyang maka-order bago magtanong. 

“I ordered you the same food I chose,” he informed. 

“Ba-bakit po tayo nandito?” takang tanong ko. 

“Because I’m hungry,” he chuckled and smiled at me. 

Napanguso ako at biglang nahiya sa sitwasyon. 

“Saan ka nakatira? Are you living alone?” pagbubukas niya ng conversation. 

“Nasa apartment ako kasama ang best friend ko. Siya yung nag-encourage sa akin na mag-apply sa hotel niyo,” nahihiyang sambit ko. 

“Thanks to her I met you,” he whispered. Napaangat ako ng tingin sa kanya na may pagtatanong. “I met a hard working employee,” dagdag niya at ngumisi. 

Awkward akong ngumiti sa kanya at tumango.  

Dumating na ang pagkain namin at nagsimula na kaming kumain habang panay pa rin ang bato niya ng tanong sa akin. Naging komportabli naman ako na kausapin siya kinalaunan. 

Napatingin ako sa bagong pasok ng restaurant dahil naagaw nito ang atensyon ng mga tao sa loob. I saw Denver with a woman, bagong babae na naman ito. Pinapalibutan sila ng mga bodyguards at pumasok sila sa isang private presedential suit. 

“My cousin is here,” Mr. Charlton uttered when he noticed Denver’s arrival.

“Bakit laging may bodyguards siyang kasama?” hindi ko mapigilang itanong. 

“Well, his father is a politician and his mother is a lawyer. What do you expect when you grow up in a family filled of enemies without even aware of it. Isa pang dahilan ay naaksidenti na yan noon si Denver dahil sa trabaho ng mga magulang niya, na-ambush ang sinasakyan niyang kotse. Buti na lang nakataas siyang buhay,” kuwento nito na kinagulat ko. 

“Hindi ko alam,” I mumbled in shocked. 

“Hindi din naman nilabas pa ang balitang yun…” usal niya at hindi na dinagdagan pa ang sasabihin. 

Pagkatapos ng dinner ay sabay kaming lumabas ng restaurant ni Sir Charlton, but to my surprised, nakasabay namin si Denver kasama ang date nito. I swallowed hard when Sir Charlton stopped in the hallway together with his cousin. Ngayon ay magkaharap kaming apat habang pinapalibutan ng mga tauhan ng Salviejo. 

I stared at the woman in front of me. She is tall like a model with fair white skin and rosy cheeks, slim ang pangangatawan ngunit nagsusumigaw ang kasuotan kung gaano ito ka-classy at graceful. Napayuko ako nang maramdaman ang iritado na titig ni Denver sa akin. 

“You’re with your assistant,” Denver said obviously with sarcasm. 

Humalakhak si Sir Charlton at tumango. 

“And you are with?” Sir Charlton asked to the lady. 

“I’m Carla,” pakilala ng babae na siya namang kinamayan ni Sir Charlton. 

“Dinner date ba ‘to Charlton?” nang-uuyam na tanong ni Denver, ayaw paawat at talagang gustong mang-inis. 

“This is not a date, Denver,” nakangiting sagot ni Sir Charlton ng nakatingin sa akin at muling hinarap ang pinsan. “Hindi pa ‘to date. Bakit? Inaabangan mo ba?” he added meaningfully. 

Denver grinned and chuckled. 

“I have my own life, cousin. Do I need to monitor your moves?” Denver emphasized in disbelief. “Hindi ikaw ang kailangan kong bantayan,” muli niyang saad at tinignan ako. 

Kinunutan ko siya ng nuo at gustong ismiran kung hindi lang dahil sa titig ng kasama niyang babae na pabalik-balik sa amin ni Sir Charlton. 

“It’s nice meeting your date, Denver. But we have to go, ihahatid ko pa si Quinn.”

Nagulat ako sa sinabi ni Sir Charlton pero hindi na nakapalag pa at sumunod na sa kanya papalabas. 

“My cousin is eyeing on you,” he stated after we got inside his car. “There must be something special about you. What do you think?”

Natawa ako sa sinabi ni Sir Charlton. Kung alam niya lang…

“Hindi siguro special, Sir Charlton. Baka inis at galit,” pagbiro ko.

Napatingin siya sa akin. 

“Bakit naman? Hindi ko makitaan ng rason para mainis sayo ang pinsan ko. Unless you have interaction with him in the past dahilan para mainis siya sayo,” he assumed accurately. 

“Hi-hindi ko po alam. Wala akong maalala,” pagsisinungaling ko at umiwas ng tingin. 

KINABUKASAN, NANG PUMASOK ako sa loob ng opisina ni Sir Charlton ay napaatras ako sa sumalubong sa akin sa loob. It was Denver on his expensive suit and authoritative look. Napalingon siya sa pagpasok ko at ngumisi nang makita ako, he leaned on Sir Charlton’s table while his arms are crossed. 

Yakap-yakap ko ang papel na kailangan ng pirma ni Sir Charlton, dapat ilalapag ko ito sa lamesa pero paano ko gagawin yun kung nariyan siya sa lamesa ni Sir Charlton. Anong gagawin ko? 

“Goodmorning,” he said mockingly. “Masarap ba yung pagkain kagabi? Mahal yun, kaya siguradong masarap.”

Dahil doon ay umangat ang tingin ko sa kanya. Nagtama ang mga mata namin at masama ko siyang tinitigan habang siya ay naroon pa din ang mapaglarong ngisi. 

“Oo, masarap. Pero nung makita kita kagabi nakalimutan ko yung lasa ng pagkain,” inis kong depensa sa kanya. 

Umangat ang gilid ng labi nito. 

“Dahil ba mas masarap ako kaya nakalimutan mo yung lasa ng kinain mo?”

I bit my lower lip to restrain my anger. Umaapaw na ang kayabangan niya, malayo sa Denver na nakilala ko. 

“Ikaw ang nakalimot, hindi ako,” saglit na gumuhit ang pait sa mukha at mga mata ko.

He licked his lower lip and automatically glanced away, tila natamaan sa sinabi ko. Pagak na lamang akong natawa at napailing. I get it, he doesn’t want to remember me anymore. I clearly get it. 

Nagkaroon din ako ng lakas ng loob na lumapit sa lamesa kung saan siya nakahilig. He is watching my move carefully. Umayos ito ng tayo habang inaayos ko ang papel sa ibabaw ng lamesa. Buti naman at naisipan niyang umusog, inaakupa na niya ang buong table. And what is he doing here, anyway?!  

“You must be a magnet. Nakukuha mo ang loob ng isang lalaki ng ganun kabilis. I know Charlton for so long, and this is my first time seeing him eat dinner with his employee. Anong ginawa mo?” paratang niya na para bang may kakaiba akong ginawang mahika sa pinsan niya. 

Pagod akong tumingin sa kanya. 

“Hindi ka ba napapagod kakabato sa akin ng mga paratang na wala namang katotohanan? Last time, you are insisting that I’m flirting with you and I’m here to wreck your reputation just because of your damn secret! Now, you’re claiming that I’m interested to my boss?” I asked in disbelief. 

“You’re interested to me,” he assumed. 

There is a red line that actually overpassed. Masyado ng nangingibabaw ang inis ko sa kanya dahilan para matabunan ang pagmamahal na nararamdaman ko sa kanya. Pero minsan, bumibilis ang pintig ng puso ko at bumabalik ang panandaliang pagmamahal na nawala. 

“Hindi ka lang pala mayabang. Assuming ka pa,” bulong ko na ikinahalakhak niya. 

“Technically, I’m your boss. Hotel Grande is under my control ang operation. Hindi si Charlton ang CEO mo kundi nasa harapan mo ngayon.”

Natigilan ako at umatras bigla ang dila ko. Para bang nawala ang tigre kong anyo at naging maamong tupa na walamg laban sa kanya. I knew it! This is a wrong move. Ano, Quinn? Hindi ka pa nga tumatagal ay mawawalan kana ng trabaho? Good job!

He chukled mockingly when he noticed my silence. 

“Oh! You didn’t know,” he faked his shocked expression on his face. “Paano ba yan, you should be careful and watch your words. I can fire you without asking your resignation letter in my table.”

I closed my fist firmly, tila nanuyo ang lalamunan ko sa inis at galit. 

Niyukuan ko siya at peking nginitian. “Maiwan ko na kayo rito, Mr. Salviejo. Sir Charlton will be back in just a minute, you can wait on the lounge area… or inside his office,” pormal kong saad na mukhang nagustuhan naman niya. 

He wants to be superior over me. As if namang may laban ako sa kanya. 

“I’ll just wait him, here,” umikot siya at umupo sa swivel chair ni Si Charlton. “You can leave.”

Napakurap ako ng ilang beses bago siya tinalikuran. Is that the CEO of Grande Hotel? Masyadong immatured kung umakto, paano niya napatakbo ng kanilang negosyo? Of course, with the help of great and matured Charlton Salviejo. Stupid, Quinn!

I shook my head, kung ano-ano na ang pumapasok sa isip ko at nagdedebati na ang dalawang panig, hindi ko na maintindihan ang sarili ko. Bakit pa kasi yan nandito? Kainis!