Mariin siyang napalunok ng buksan niya ang pinto at tumambad sa kanyang mga mata ang kwartong iyon. Ang kwarto kung saan nagsimula ang lahat, ang kwarto na nagpabago sa kanyang buhay.
Humakbang siya papasok pero napatigil rin ng masilayan niya ang loob niyon. Iba na ang kulay ng pintura at ang posisyon ng kama at mga muebles. Nagbago na ang lahat. Wala na ni katiting na bakas ng limang taong lumipas. Pero habang minamasdan niya ang loob ay muling nagsariwa sa kanyang utak ang mga ala-ala na tila kahapon lang nangyari.
Ang paggising niya at makitang may estrangherong lalake sa kanyang tabi, ang pagkagimbal sa kanyang mukha ng mapagkamalan siya nitong isang babaeng bayaran, at ang luhaan niyang mukha habang tila gulong-gulo at hindi alam kung anong gagawin.
Malinaw na malinaw niya iyon nakikita, pero sa pagkakataong iyon wala na ang bakas ng galit o pagkamuhi. All was in her is acceptance and forgiveness.
<Malalim siyang napabuntong-hininga habang papasok sa loob ng pribadong ospital na iyon kung saan naka-confine si Arie.Muling na-confine.Kahapon ng umaga ay lumabas na ito ng ospital pero muli daw itong dinala doon kagabi matapos na ma-overdose sa gamot. Nadatnan na lang daw ito ng kanyang Papa at ina-inahan na walang malay na nakahandusay sa bathtub ng hotel room nito.Iyon ang sinabi ng kanyang Papa ng magka-usap sila kanina. Hindi pa malinaw ang lahat dahil hindi naman sila nagtagal na nag-usap sa cellphone, but one thing for sure, she tried to kill herself!Kaya nang oras din iyon mismo ay nagdesisyon sila ni Adrian na bumalik.Malayo pa lang ay kita na niya ang madrasta na nakaupo sa labas ng bench. She was alone. Wala doon ang kanyang Papa o ang kuya Darwin niya. Nakayuko ito at tila wala sa sarili.Kung alam na nito at ng Papa niya ang ginawa ni Arie ay hindi niya alam.Nang maramdaman marahil nito an
Hindi na nila nagawang bisitahin pang muli si Arie sa ospital, gaya ng hiling ng kuya Darwin niya ay iniwasan muna nila ang makipagkita rito. Because if they do so baka mas lalong makasama sa kalagayan nito.Ang kuya Darwin niya lang ang nagbabalita sa kanila kung ano na ang kalagayan nito. After two days in the hospital ay nagpumilit na itong umuwi. Their parents brought Arie back home in Buenavista, hindi sumang-ayon ang mga magulang nila na magpaiwan ito gaano man nito iyon ipinilit. They are afraid she might do something stupid again like what she did that almost cost her her life.Inihatid ng kuya niya ang mga ito sa Buenavista at limang araw na ang nakalipas.When she talked with her brother last night, maayos na naman daw si Arie, she is recovering kaya sumang-ayon na rin siya ng sabihin nitong baka hindi na kailangan ng kapatid na magpatingin sa psychiatrist.Baka nga ng mga sandaling iyon ang tanging kailangan lang talag
Lakad-takbo ang ginawa niya habang papasok sa paaralan na pinapasukan ni Zach. Pakiramdam niya nasa lalamunan na lang niya ang kanyang puso. She was trembling in fear. Kaba at takot ang agad na bumalatay sa kanya ng marinig ang sinabi ni Adriankanina sa phone at lalo iyon nadepina ngayong palapit siya sa classroom nito at marinig ang boses ni Adrian sa loob."Kapag may ibang susundo sa anak namin, hindi ba tumatawag naman kami at nag-aabiso, we didn't call kaya bakit ninyo hinayaan na sumama siya kay Arie!"Halos sasabog ang puso niya sa kumpirmasyon na iyon. Kanina hindi pa iyon masyadong nasinc-in sa utak niya. She wanted to believe that it was not true, na naroroon lang ang anak sa loob ng school at naglalaro lang sa kung saan. Pero ngayong narinig niya ang lahat ay nabalot ng takot ang buo niyang pagkatao.Galit na galit sa kanya si Arie, sa kanila kaya imposibleng sinundo nito si Zach doon sa paaralan with good
"We saw her car pass by in this area," sabi nong isang pulis na nag-ooperate sa reviews ng mga CCTV. "Alas onse ng tanghali siya dumaan sa bandang ito. And by that time nakatawag na si Mr. Montereal sa amin para i-report ang pangyayari and we already alert our men in every check point, kaya ang usaping nakalabas siya ng siyudad ay imposible." may pinindot pa itong isang kuha, sa isang gasolinahan naman iyon. Pinalaki pa nito ang mga larawan.Nakita muli nila ang pagdaan ng sasakyan nito sa isang gasolinahan."Dito naman siya pumunta pagkatapos, we got this CCTV copy at the gasoline station kung saan siya nagpagas. Ipina-imbistiga ko na sa mga kasama ko ang mga kalapit na lugar kung saan siya pwedeng pumunta--" patuloy ito sa pagsasalita, nakikinig halos ang lahat pero siya, hindi iyon masinc-in sa kanyang utak. Nasa tawag ni Arie kanina ang buo niyang pag-iisip."Makinig ka.. alas sinko mamayang
"Arie!"Desperada niyang sigaw pero hindi man lang ito lumingon."Tumahimik ka kung ayaw mong busalan ko ulit yang bibig mo!" sigaw ulit nong lalakeng mahaba ang buhok.Natahimik siya, she can't let him do that dahil hindi niya makakausap ang anak kapag ginawa nito iyon.Bumaling siya rito."Baby, don't be scared, nandito na si Mama, hindi kita iiwan huh.."She wanted to hold him pero hindi niya magawa dahil nakatali na ang kanyang kamay."Pakiusap, luwagan ninyo lang ang pagkakatali sa kanya." she pleaded. Alam niyang hindi pakikinggan ng mga ito ang pakiusap niya na huwag itong itali pero at least gusto niyang maluwag lang iyon."A..are they going to kill us Mama?" tanong nito. Halos maiyak.Sunod-sunod siyang umiling. "No, baby.. no.. I won't let that happen, Papa won't let that happen!" she whisper,
Automatiko niyang iniharang ang katawan sa anak ng makita niya ang baril na itinutok ni Arie sa kanila. Wala na siyang paki-alam kung matamaan siya at mamatay, the only think that immediately enter her mind is keeping Zach safe from possible gunshot.Zach cries heard in the whole place, sa gulat at takot.Mariin niyang ipinikit ang mga mata, kung ito na ang katapusan ng buhay niya, tatanggapin niya basta ligtas lang makakauwi si Zach kay Adrian.Adrian, mahal na mahal kita, Mahal na mahal ko kayo ni Zach! She close her eyes more saka napakagat-labi. Inilapit niya pa ng husto ang katawan sa anak para maitago ito. Sunod-sunod na tumulo ang kanyang luha ng maramdaman na isiniksik pang lalo ni Zach ang katawan sa kanya. He was crying badly pero hindi man lang niya ito magawang yakapin o hawakan man lang.Hindi na niya alam kung kaninong sigaw
Unti-unti niyang iminulat ang kanyang mga mata. Unang tumambad sa kanyang mga mata ang puting kisame. Sinubukan niyang gumalaw para lamang mapangiwi ng maramdaman ang pagkirot ng kanyang tagiliran.Inikot niya ang kanyang mga mata pagkunwa'y minasdan ang sarili. Naka-hospital gown siya at may dextrose sa kanyang kanang kamay, ibinaling niya ang mga mata sa kabilang gilid niya at nakita niya si Adrian na nakayupyop ang ulo sa kanyang tabi habang mahigpit na hawak ang kanyang kamay."Ade.." paos niyang tawag. She tried to move her hand na agad naman nitong naramdaman.Ini-angat nito ang ulo at tila nagising ng tuluyan ng makitang gising na siya.Nagpakawala agad ito ng malalim na hininga saka muling napapikit. Nang muli itong iminulat ang mga mata ay nakita niya ang pagkislap ng luha sa gilid ng mga mata nito."Thank God.. thank God" sunod-sunod nitong sabi sa paos ding b
"What did you say Ade?" tanong niya ulit, gusto niyang masiguro na tama ang kanyang narinig at hindi siya nariringgan lang.Adrian gently caress her still flat abdomen."Sabi ng doctor you're eleven weeks pregnant," nakangiti nitong sabi. Puno ng suyo ang mga matang nakatingin sa kanya."Oh," she murmur in happiness and amazement. Agad na namuo ang kanyang luha. She darted her eyes on nanay Cely, pagkatapos ay kay Alex naman who then smile at her gently."Shh.." Adrian lifted his hand on her cheeks at marahan na pinahid ang luha niyang hindi na niya napigilan, sunod-sunod iyon naglandas sa kanyang pisngi.Napakasaya niya ngayon, hindi niya inisip na posible pang mangyari ang ganito, ang makasama niya sa iisang silid ang mga taong pinaka-mamahal niya habang masayang ipinagdidiwang ang isang magandang balita. She never thought that it could still be possible to ha