Chapter twenty seven

Its been five long years. Hindi niya napigilan ang humagulgol nang makaharap niya ang kanyang Papa. She hug him tightly as tears poured like an endless rain from her eyes. Five long years, ganoon katagal niyang tinikis ang sarili na makipagkita rito hindi lamang dahil sa matinding kahihiyang nadama kundi dahil nangibabaw sa kanya ang guilt.

Sa nagdaang limang taon ang tanging nagsumiksik sa isip niya ay hindi siya karapat-dapat na humarap dito. Na hindi siya karapat-dapat na maging anak nito. She dissapoint him too much. She was even the caused of his nearly death.

Dumating noon sa punto na naisip niya na siya ang malas sa pamilyang iyon. Hindi lang ang nangyari sa kanya ang dahilan kaya siya umalis. Hindi lang din dahil sa turing sa kanya ng ina-inahan at ni Arie ang dahilan kung bakit siya lumayo. It was more of her wounded self, of her wounded heart.

When she left, she always wished for them to be ha