LOGINKinabukasan, maagang nagising si Lia, pero kahit anong pilit niyang ipikit muli ang mga mata, hindi siya dinadalaw ng tulog. Nakaupo siya sa gilid ng kama, yakap ang unan, habang ang lamig ng Baguio air ay pumapasok sa silid. Sa labas, may sinag na ng araw pero makulimlim pa rin — parang siya, gising pero hindi buo.Nasa isip pa rin niya ang nangyari kagabi. Ang tingin ni Rafael, ang mga salitang “You’ll break it” at ang paraan ng pagkabig ng kamay niya na parang may gustong pigilan pero hindi kayang itigil. Hindi niya alam kung alin ang mas nakakatakot — na baka mahal niya na ito, o na baka matagal na pala.Tumunog ang phone niya. 1 New Message.Galing kay Rafael. “We need to talk. Alone. Meet me at Café Luna. 4 PM.” Please don’t ignore this.Napasinghap siya. Hindi niya alam kung dapat ba siyang pumunta. Pero alam niya rin — kapag hindi siya pumunta, mas lalo lang siyang matutuliro. Kaya nang tumama ang alas kuwatro, nandun siya. Sa parehong café kung saan una silang nagkita
Tahimik ang loob ng kotse habang binabagtas nila ang kalsada pababa ng Baguio. Si Lia ay nakatingin lang sa bintana, pinagmamasdan ang mga patak ng ulan na dumudulas sa salamin. Sa bawat tunog ng wiper, parang paulit-ulit ding tumatama sa isip niya ang mga salitang binitiwan ni Rafael kagabi.“You might destroy yourself.”Hindi siya makapagpahinga. Hindi rin niya alam kung alin ba talaga ang mas mabigat—ang hiya, o ang damdaming pilit niyang itinatanggi pero unti-unti nang lumalalim.“Sweetheart?” tawag ni Vivian mula sa tabi. “Okay ka lang ba? You look pale.”Napalingon si Lia, mabilis na ngumiti. “Ah, wala, Ma. Medyo pagod lang siguro.”“Next time, huwag ka munang magpupuyat sa work, ha?” ani Vivian sabay kindat. “You should take care of yourself. Rafael was worried din kagabi.”Bahagyang napatingin si Lia sa rearview mirror—at doon niya nakita ang mga mata ni Rafael sa likod. Tahimik lang ito, pero parang may sinasabi ang titig. Isang paalala ng lihim na tanging silang dalawa la
Ang gabi sa Baguio ay tahimik, pero sa loob ng villa ni Rafael, parang may kargang unos sa hangin. Lia ay nakaupo sa living room, hawak ang tasa ng herbal tea, habang si Rafael naman ay nakatayo sa tabi ng fireplace. Ang apoy ay naglalaro sa kanyang mata, at sa bawat kislot ng liwanag, ramdam ni Lia ang init ng presensya nito.“Lia,” simula ni Rafael, mababa at kontrolado ang boses. “We need to talk. Everything.”Huminga siya nang malalim. “Okay. Let’s do it.”Tumakbo ang minuto, puno ng katahimikan, at sa bawat segundo, ramdam ni Lia ang tibok ng puso niya. Hindi lang dahil sa kaba, kundi sa tensyon na unti-unting lumalalim sa pagitan nila.“Your mom,” simula ni Rafael, tumigil at tumingin sa fireplace. “I’ve been honest with you, pero may kulang. Something you need to know—before things go any further.”Napatingin siya sa kanya, hindi makapaniwala sa bigat ng sinasabi. “What is it?” bulong niya.Rafael huminga, parang pinag-iisipang mabuti ang bawat salita. “Your mom… and I, we w
Ang hangin sa Baguio ay malamig, pero hindi kasing lamig ng dibdib ni Lia. Pagbaba niya sa taxi sa harap ng villa ni Rafael, ramdam niya ang bawat tibok ng puso niya, parang may alarm na nagpapaalala: Don’t let this go too far.“Lia!” bati ni Vivian mula sa loob ng bahay, abot kamay ang kilay ng gising na kilig. “Come in, I’m glad you’re here. Rafael’s waiting sa terrace. He has something to show you!”Huminga siya nang malalim at pumasok. Sa terrace, nakatayo si Rafael, nakatingin sa bundok at ambon, may hawak na mug ng kape.“Morning,” bati niya, calm and casual. Pero ang tingin niya? Intense, deep, unreadable.“Hi,” sagot ni Lia, naglalakad papalapit, pilit nakangiti.Tahimik silang naglakad sa gilid ng terrace, ang ulan sa background ay parang musikang nagbabalanse sa tension sa pagitan nila.“Rafael,” simula ni Lia, “About… you know.”Ngumiti siya nang bahagya. “Let’s not.” Kahit simpleng salita, parang karga nito ang dami ng ibig sabihin. “Parang gusto kong linawin,” sagot ni
Ang buong araw ni Lia ay parang lumulutang. Nasa opisina siya pero walang nangyayaring pumasok sa isip niya. Kahit ang kape ay parang tubig, at bawat tik-tak ng orasan sa HR department ng event firm nila ay parang panunukso—paalala na hindi siya makawala sa gulong iniwan ng isang gabi.“Miss Santiago, okay ka lang?” tanong ng boss niya habang inaabot ang event proposal. “Yes po, sir. Kulang lang sa tulog,” sagot niya, pilit ang ngiti. Ngumiti lang ito at tumango, pero sa loob-loob niya, gusto niyang sumigaw.Paulit-ulit bumabalik sa isip niya ang mukha ni Rafael Ilustre—ang lalaking hindi niya dapat nakilala. Ang paraan ng titig nito, ng boses nitong mababa at kalmado, at ng init ng balat nitong hindi niya makalimutan. Bawat ulit ng pangalan ay parang suntok sa sikmura.Pag-uwi niya, tinangka niyang huwag buksan ang cellphone. Pero nang mag-vibrate ito, agad siyang napatingin.“Sweetheart, confirm mo na ha. Sunday brunch sa Manor Hotel, 11 AM. Si Rafael gusto ka raw makilala.”Para
Umaga na. Ang ulan kagabi ay huminto na, pero ang mga patak nito ay parang naiwan sa dibdib ni Lia — malamig, mabigat, at paulit-ulit na bumabagsak sa isip niya.Nagmulat siya nang dahan-dahan, halos ayaw buksan ang mga mata. May liwanag na sumasayad sa pisngi niya mula sa kurtinang manipis, at sa paligid, naririnig niya ang mahinang ugong ng aircon at kaluskos ng mga pine tree sa labas.Mabigat ang ulo niya. Dry ang lalamunan, parang ilang shot ng tequila ang pumasok kagabi — o baka higit pa.“Where... am I?” bulong niya.Paglingon niya, puti ang lahat. Puti ang kumot, puti ang pader, puti ang kisame — pero ang amoy ng silid ay halo ng alak, pabango ng lalaki, at kape. Nakaramdam siya ng kaba. Hindi ito kuwarto niya.Napaupo siya, nakahawak sa ulo. May konting sakit sa batok at balikat, at may malamig na simoy na dumadampi sa balat niyang hubad sa ilalim ng kumot. Napatakip siya agad, parang biglang bumalik ang ulirat.What happened last night?Sumilay sa isip niya ang mahinang alal







