Chapter 6: Between Secrets and Scandal

Tahimik ang loob ng kotse habang binabagtas nila ang kalsada pababa ng Baguio.

Si Lia ay nakatingin lang sa bintana, pinagmamasdan ang mga patak ng ulan na dumudulas sa salamin.

Sa bawat tunog ng wiper, parang paulit-ulit ding tumatama sa isip niya ang mga salitang binitiwan ni Rafael kagabi.

“You might destroy yourself.”

Hindi siya makapagpahinga.

Hindi rin niya alam kung alin ba talaga ang mas mabigat—ang hiya, o ang damdaming pilit niyang itinatanggi pero unti-unti nang lumalalim.

“Sweetheart?” tawag ni Vivian mula sa tabi. “Okay ka lang ba? You look pale.”

Napalingon si Lia, mabilis na ngumiti. “Ah, wala, Ma. Medyo pagod lang siguro.”

“Next time, huwag ka munang magpupuyat sa work, ha?” ani Vivian sabay kindat. “You should take care of yourself. Rafael was worried din kagabi.”

Bahagyang napatingin si Lia sa rearview mirror—at doon niya nakita ang mga mata ni Rafael sa likod. Tahimik lang ito, pero parang may sinasabi ang titig. Isang paalala ng lihim na tanging silang dalawa lang ang nakakaalam.

Pagdating nila sa bahay, agad na pumasok si Vivian sa kusina, nagpatimpla ng kape.

Si Lia naman ay dumiretso sa guest room, pilit iwasan ang presensya ni Rafael.

Pero bago pa siya makapasok, nagsalita ito.

“Lia,” mahinang tawag ng boses ni Rafael mula sa hallway.

Napahinto siya, tumalikod nang dahan-dahan. “Yes?”

“Can we talk?” tanong nito, mababa ang tono, halos pabulong.

“Now?”

“Now,” sagot niya. “Habang wala pa siya.”

Tumango si Lia, kahit kabado.

Pumunta sila sa maliit na terrace sa likod ng bahay, kung saan tanaw ang fog at ang mga pine tree na nakabalot sa ulap. Tahimik ang paligid, pero sa loob niya, maingay ang lahat.

“About last night,” panimula ni Rafael, nakasandal sa railing. “I shouldn’t have said what I said.”

“You mean the part where you told me I’ll destroy myself?” may bahid ng sarkasmo ang boses ni Lia.

He exhaled. “You know I didn’t mean it like that.”

“Then how did you mean it?”

Tumingin si Rafael, diretso sa mga mata niya. “I meant... this will destroy us.”

Tahimik.

Tila tumigil ang hangin sa pagitan nila.

Lia swallowed hard. “You keep saying us like it even exists.”

“It does,” sagot ni Rafael agad. “You know it does. You felt it too.”

“Stop,” bulong ni Lia, pero hindi niya magawang umatras. “We can’t talk like this. Hindi ganito.”

“Then tell me to forget you,” sabi ni Rafael, isang hakbang na lang ang pagitan nila. “Tell me to erase everything about that night.”

“Rafael—”

“Say it,” aniya, masinsinan ang titig. “Sabihin mong wala kang naramdaman.”

Lia opened her mouth, pero walang lumabas na salita.

Ang katahimikan ay nagsilbing sagot.

Rafael smiled faintly, may halong lungkot. “Exactly.”

Dumating si Vivian, bitbit ang tatlong tasa ng kape. “Aba, nandito pala kayo! Ang ganda ng view, ‘no?”

Binigyan niya si Rafael ng mug. “Here, love. You look like you needed this.”

“Thanks,” mahinang sagot ni Rafael, agad na inayos ang postura.

“Sweetheart,” ani Vivian kay Lia, “why don’t you come with me later the flower market? Rafael has a meeting in town, so we can spend the afternoon together.”

Lia nodded automatically. “Sure, Ma.”

“Good! I’ll get ready.”

At umalis muli si Vivian, naglalakad paalis habang kumakanta pa.

Nang sila na lang ulit ni Rafael ang naiwan, marahan nitong inilapag ang tasa sa mesa. “She trusts us too much.”

“I know,” sagot ni Lia, halos hindi marinig. “That’s what makes it worse.”

Hapon na nang umalis si Vivian.

Pagbalik ni Lia sa bahay, nakita niyang nakaupo si Rafael sa library, hawak ang isang lumang photo album.

Lumapit siya nang dahan-dahan, at napansin niyang larawan iyon nina Vivian noong bata pa.

“She was... beautiful,” sabi ni Rafael, halos bulong. “And kind. I never thought I’d ever hurt her.”

“You still can stop,” sabi ni Lia, halos pakiusap. “Pwede pa.”

He looked at her. “Can you?”

Hindi siya nakasagot.

Rafael smiled sadly. “Exactly.”

Lumapit siya nang bahagya, hawak pa rin ang album. “You remind me of her sometimes. The way you care too much. The way you hide behind your smiles.”

“Please don’t say that,” mabilis na sabi ni Lia, umatras. “Don’t compare me to her.”

“Then what should I see you as?”

“Nothing,” she said firmly. “You should see me as nothing.”

“Too late,” sagot ni Rafael, halos pabulong. “Because every time I look at you, I see the mistake I can’t stop wanting.”

Nalaglag ang tingin ni Lia sa sahig. “You’re cruel.”

“No,” sagot niya. “Just human.”

The Rain and the Ring

Kinagabihan, bumuhos ang malakas na ulan.

Nasa balkonahe si Lia, nakatayo sa ilalim ng lamig, habang pinagmamasdan ang patak ng ulan na tila walang katapusan.

Sa loob, nakikita niya sa bintana si Rafael — nakatayo, hawak ang isang maliit na kahon.

Lumabas ito, dala ang parehong singsing na naiwan niya noon sa bar.

“I never gave this back,” sabi ni Rafael, nilapag iyon sa mesa sa pagitan nila. “You left it that night.”

Tinitigan ni Lia ang singsing. “I didn’t want it back.”

“Then throw it away,” sabi niya. “If it means nothing.”

Pero hindi niya magawa.

Tumingin siya sa kanya, may mga patak ng ulan sa pisngi. “Why are you doing this to me?”

“Because I can’t pretend anymore,” sagot ni Rafael, may halong pagod at pagnanasa sa boses. “I tried. God knows I tried.”

“Stop,” pakiusap ni Lia. “Please.”

Pero lumapit siya, dahan-dahan, hanggang sa halos maglapat ang kanilang hininga. “Tell me you don’t think about me,” sabi ni Rafael, mababa ang tono. “Tell me, and I’ll walk away.”

Tiningnan siya ni Lia, nanginginig. “You wouldn’t believe me.”

And just like that, he stepped back — isang hakbang lang, pero sapat para maputol ang sandaling iyon.

“You’re right,” sagot niya. “I wouldn’t.”

Kinabukasan, dumating si Vivian na masaya, bitbit ang bouquet ng fresh flowers.

“Sweetheart, look! Ang gaganda, ‘di ba?”

“Yeah, Ma,” sagot ni Lia, pilit na ngumiti.

“Rafael, tulungan mo nga ako i-arrange ito sa dining table,” utos ni Vivian, walang kaalam-alam sa bigat ng hangin sa paligid.

“Sure,” sabi ni Rafael, agad na tumayo.

Habang inaayos nila ang mga bulaklak, nagtagpo ang kamay ni Lia at Rafael sa gitna ng vase.

Pareho silang natigilan.

Isang iglap lang, pero parang huminto ang oras.

“Careful,” sabi ni Rafael, mabilis na binawi ang kamay. “You’ll break it.”

“Too late,” mahina pero matalim na sagot ni Lia. “It’s already broken.”