Chapter 4

“Luxury Cuisine?” Tanong ko kay Yusei. Akala ko kasi ay pupunta kami sa isang casual restaurant lang, but I was wrong when the car stopped in front of a 5-star hotel. “You told me a restaurant — bakit nasa luxury hotel tayo?”

Tinawanan lamang ako nito making me shot back a glare to him. “Dues naman! I just want you to taste their famous spaghetti, sabi nga ng iba to die for ito.” Umakto pa itong akala mo ay mahihimatay.

“Ang dami mong alam, Yusei.” Iiling-iling kong sabi sa aking kaibigan.

“HERE’S your order, Sirs! Enjoy your meal po!” Nang mailapag na ang pagkain namin ay agad akong naglaway dahil sa bango nito. It’s how you exactly describe a good meal.

Amoy pa lamang ay masarap na.

“Bango ‘no?” Tumango na lamang ako dito. “Tara kain na tayo!”

HABANG kumakain kami ay naaalala ko ang mga luto ng grandparents ko. It gives me the nostalgia of being a kid again. Where you go to your grandparents house every weekends so they can cook something delicious for you.

Nakakamiss maging bata.

“Dues, naka hanap kana ba ng trabaho?” Panimula ni Yusei sa usapan. Umiling ako dito. “This resto is actually finding a cook. Asawa ng business partner ko ang may ari nitong resto. Nabanggit n’ya sa akin na naghahanap daw ang asawa n’yang Italiano ng cook. Ang sabi ko ay mayroon akong kakilala at s’ya na lamang.”

Hindi ko nagawang magsalita o sumubo ulit. Pilit kong inuulit sa aking utak ang mga sinabi ng kaibigan ko.

Is this it? Should I start as an employee before being the owner?

“Wala din kasing anak ang dalawang ‘yon, wala silang mapaglaanan ng oras. Malay mo diba, sa ‘yo ibigay ang resto.” Wala sa isip kong makuha ang restaurant na maaring kong pagtrabahuhan. All I want is to have an experience, to be able to start my own.

“SALAMAT sa libre, Yusei.” Paalam ko sa kabigan ko nang ihatid na ako nito sa apartment namin. Bago ako pumasok ay siniguro ko munang nakaalis na ito.

Kinuha ko ang cellphone ko habang papaakyat sa apartment namin at tinignan ang mga messages ni Cerise.

From Mahal ko:

Mahal ko! Andito na ako.

Mahal, ako na ang kasunod na i-interviewhin!

Mahal nakuha ako!

Mahal? Okay lang kung ano…

Kasi si Clinton ang may ari ng kumpanya na papasukan ko, gusto n’ya daw sana makapag usap kami. Catch up daw kumbaga.

Mahal um-oo ako. Sorry mahal.

Mahal, nasa isang resto kami malapit sa kumpanya namin.

Mahal mal-late ako ng uwi.

I love you.

Parang nabawi agad lahat ng kasiyahan na naramdaman ko kanina. Para akong binubuhusan ng malamig na tubig sa sakit.

Hindi ako selosong lalaki, pero hindi rin ako manhid na tao para hindi masaktan.

That’s her ex. That’s my ex best friend. What do she think na iisipin ko?

I’m a matured and understanding person, but fuck! Nakaka-overthink.

To Mahal ko:

Sige po, I love you so much.

And even if it hurts me, I will let her. Kung si Clinton man ang kanyang boss, hanggang dun lang ‘yon. I trust my wife.

Pero yung gagong Clinton na ‘yon ang wala akong tiwala!

8:34 PM. Ilang oras ba sila nag uusap ni Clinton? Masyado bang mahaba ang pinaguusapan nila at malapit nang maghating gabi?

To Mahal ko:

Asawa ‘san kana?

Mahal late na po, pauwi ka na?

Hindi ko pamigilan hindi magalala. I’m disregarding the fact that she’s with her ex and instead I am focusing kung nasaan na s’ya.

I kept facing back and forth, hindi ako mapakali dahil sa sobrang pagaalala.

When my phone chimed, agad ko itong kinuha.

From Mahal ko:

We’re still talking, Mahal.

Wag mo na akong hintayin, I love you.

Ah.

It’s a good thing.

That’s a good thing right?

Hindi nawawala ang asawa ko, she’s safe. Walang kumuha dito, she’s safe.

Fucking safe with her ex.

Wala akong nagawa kundi sabihin na lamang na mag ingat s’ya. I can’t argue with her, ayokong si Clinton ang maging rason ng pagaaway namin. Baka isipin ng asawa ko ay masyado akong mababaw.

Hindi ko namalayang nakaupo na pala ako sa sahig ng sala, hawak pa rin ang cellphone ko. Para akong mas lalong nawalan ng lakas. Ang saya ko kanina, excited pa sa spaghetti at sa posibilidad ng trabaho, pero ngayon...

Parang biglang may bumara sa dibdib ko.

Nang mag-ring ang phone ko, senyales na may tumatawag — agad kong kinuha ito inaakalang si Cerise ito, pero hindi.

Incoming Call: Yusei

“Dues, okay ka lang?” Agad nitong tanong nang sagutin ko. “Tumawag lang ako kasi... ewan, may kutob lang ako na hindi ka okay.”

Hindi ko agad sinagot. Pinilit kong hindi ipahalata ang bigat ng dibdib ko pero hindi yata ako magaling magtago ng emosyon.

“Dues?” ulit ni Yusei.

“Hindi ko alam, tol,” mahinang sagot ko. “Alam mo ‘yung pakiramdam na sobrang saya mo tapos parang... may biglang humila sa ‘yo pababa?”

“Si Cerise?” tanong n’ya, diretso.

Tumango ako kahit alam kong hindi n’ya ako kita. “Oo. Kasama n’ya si Clinton.” Narinig ko ang mahinang mura sa linya. “’Yung gago mong ex-best friend?”

“Yep. Nagkausap daw ulit. Gusto lang mag-catch up.” Pinilit kong ngumiti pero walang kwenta. “Safe naman daw s’ya.”

“Pero hindi ka okay,” sagot ni Yusei.

Natahimik ako.

Tangina mo, Yusei. Ang sakit mo magsalita.

“Alam mo, Dues,” dugtong n’ya, “normal lang ‘yang nararamdaman mo. Hindi dahil seloso ka, kundi kasi mahal mo s’ya. At ‘yung taong kasama n’ya ngayon — ‘yan ang taong minsan sinira ang tiwala mo.”

Napa-higpit ako sa hawak ng cellphone. “Gusto ko siyang pagkatiwalaan. Kaso hindi ko alam kung kaya ko buong-buo.”

“Sapat na ang sinusubukan mo, bro,” sagot ni Yusei. “At kung si Cerise, kung talagang ikaw ang pinili n’ya, dapat s’yang tumulong sa’yo na magtiwala ulit. Hindi lang ‘to trabaho n’yo bilang mag-asawa, trabaho rin n’ya ‘yan.”

“Hindi ko alam kung anong gagawin ko, tol.”

“Simulan mo sa pagtulog,” sagot n’ya, sabay tawa ng mahina. “Bukas, punta tayo sa hotel. Kahit mag-apprentice ka muna. Mas maganda kung ilalagay mo ang energy mo sa sarili mo. Sa future mo.”

“Gagawin ko ‘yan.” Pinikit ko ang mga mata ko. “Salamat, tol.”

“Alam mo namang andito lang ako.”

Pagkatapos ng tawag, tumingin ako sa kisame. Tahimik ang paligid pero maingay ang puso’t isip ko.

Hindi ko alam kung ano ang kahihinatnan ng gabing ‘to. Hindi ko rin alam kung paano ko magagawang pagkatiwalaan si Clinton ulit. Masyadong malabo.

Pero isa lang ang sigurado ko: Hindi ko pwedeng hayaang patayin ng sakit na ‘to ang mga pangarap ko.