Chapter 3

3 days here in Palawan, nagawa naming puntahan ang hometown ni Cerise, puntahan ang paborito nitong kainan noong bata pa lamang s'ya, at puntahan ang isang lugar sa Palawan na tangin ang asawa ko lamang ang nakakaalam.

Her tree house.

"Grabe naman, ang tanda-tanda mo na!" Yakap ni Cerise sa puno. She told me back then that this tree is the most precious thing for her. That this tree was there when everything started to fall apart. Ang punong ito ay ang tanging naging sandalan n'ya sa mga panahong walang nandiyan para sa kanya.

"Can we go up? Baka hindi na tayo kaya nito, Love?" Nagaalala kong tanong sa asawa ko. Imbis na sumangayon ito ay tinawanan lamang ako. "Come on, Babe! This tree is super strong! Tara na."

As we go up using diy ladder I assume Cerise father had made, I can see the sun sets.

"Tada!" The tree house was filled with cushions, fairy lights, drawings that you can assume that was made by an 5 year old girl, and a small bed. "This is where I go when things get too much."

She holds my hand and drag me beside her and let me sat in a pink cushion. "I'll show you some pictures when I was still a kid." Tumango ako at hinayaan s'yang pumunta sa isang sulok ng bahay.

Dito ay may binuksan syang cabinet at kinuha ang isang malaking basket. Habang papalapit ay lalo akong namangha sa laki at lapad nito.

"Here, that's my high school picture book." Saktong pag upo nito sa aking katabi ay binuksan na nito ang basket at binigay ang unang picture book sa aking.

Bago ko buksan ay nakita ko na agad ang instax film na naka silip.

Hinila ko ito. Nakatalikod ito at ang likod ang nakaharap sa akin na mayroong nakasulat na Forever Soulmates. Nung una ay akala ko sila ng kaibigan n'ya, but when I flip the film, it was my wife and her ex.

My wife and my sister's ex.

My wife and my ex best friend.

Fuck.

"And look! Here's me and my old d — Mahal? Anong nangyari?" Cerise looked at me like as if nakakita ako ng isang murder scene.

When she saw the picture I was holding, she took it. "I'll throw this." Umiling ako. "It's all in the past, of course he was once your happiness. I can't take that away from you. He was once been part of you, your life." Kahit may sakit na bahid, I made sure to give her the warmest smile.

"Don't worry, ako ang asawa mo. You don't have to worry about him." She made sure to reassure me, using that gentle voice — and that gentle touch.

"LOVE, remember the company na sabi ko sayo?" Habang nakahiga ay pumasok ang asawa ko mula sa pintuan ng banyo, ang buhok ay basa at nakabihis na ng pantulog. "Yung nakita mo na hiring last time? Yes, bakit?"

"Well nag submit kasi ako ng application form 1 month ago and kanina lang nag reply na sila through email." Umupo ito sa aking tabi at ako naman ay kinuha ang blow dry na nakalagay sa kabinet na malapit sa akin. "Then? Did they accepted you?"

"Yes, sa monday daw ang interview ko." Napatigil ako. Monday? Linggo na ngayon — edi bukas ay aalis na rin kami? "But —"

"I know, mahal." Napabuntong hininga ito. "We're supposed to be having the time of our life together as a newly wed couple. But this is a big opportunity, mahal ko!"

Wala akong nagawa kundi tumango na lamang at hinayaan itong magkwento pa.

She told me how excited she is. Hindi man daw pagiging doktor ang nakuha n'yang trabaho — ay mas okay na rin ang merong pinagkukuhanan ng kita kesa sa wala.

She also told me how she wanted to treat her family sa unang sahod n'ya.

I just laughed and smiled at her.

Ako? Siguro sisimulan ko ang pagsisimula sa sarili kong negosyo.

Gusto kong magtayo ng sarili kong restaurant. A place where a meal is served — filled with love and happiness.

A place that I can share the happiness food gives me.

“MAG i-ingat ka, mahal.” Binigay ko kay Cerise ang bag nito at ang folder na kailangan n’ya. “Call me if something bad happens, andito lang ako mahal ko.” I assured her. Tumango ito at hinalikan ang aking labi. Dama ko ang panginginig nito, kinakabahan ang asawa ko.

“Don’t worry, you’ll nail it.” Hinawakan ko ang magkabilang pisngi nito at nginitian. Nang marinig ko na ang busina ng Grab ay agad ko nang hinatid papalabas ang asawa ko.

I waved my goodbye and put a two thumbs up for another reassurance.

Pumasok na ako sa apartment namin na regalo ng ate ko.

She might be cold towards my wife, but as much as she wants to shoo her away — hindi nito kaya dahil mahal ko. She said, this apartment is her little gift for us, since she never had the chance to come to our wedding.

Nasa ibang bansa na kasi ito.

I sighed when I opened my laptop. How can I even start my own business kung wala akong pera? Sinong magiging ka-syoso ko kung wala naman akong kakilala na gugustuhin mag invest sa bubuoin kong business?

When phone rang, kinuha ko agad ito dahil baka si Cerise na ito — but it was my friend, Yusei, a business man and a CEO.

“Dues, tol!” Panimula nito. Aakalain mo talagang hindi ito isang kilalang CEO dahil sa pagka-extrovert nito.

Parang tambay lang sa kalye.

“Bakit? Mangungutang ka? Pass.” Nakarinig ako ng malakas na tawa sa kabilang linya. “Ano ‘yon, Yusei?”

“Tara meetup! May isang old restaurant nearby kasi. Gusto kong tikman ang mga pagkain nila don, inaaya ko yung isang kupal kaso busy sa mga chix n’ya kaya ikaw nalang!”

“Sira, busy ako.”

“Ulol! Italian resto ‘yon!” Napabuntong hininga na lamang ako. He got me in Italian restaurant.

“Tsk sige na. Sabihin mo nalang —” Hindi ako nito pinatapos nang mag salita ito.

“Sunduin na lang kita since medyo hindi familiar ang daan don.” Wala na akong nagawa dahil binabaan na ako nito.

I sigh. One day, ang kakainan na ng mga tao ay ang restaurant ko — that place will be the heaven of all.