Chapter 5

05

Nang umuwi si Cerise ay 12AM na. Alam ko kahit nakahiga na ako at nakatalikod sa gawi n’ya. Naamoy ko pa ang pabango ni Clinton sa balat nito nang yakapin at halikan ako nito pagkatapos maligo at magbihis.

Hindi ko napigilan ang mga luha ko dahil ni isang beses man ay hindi ako pinayagan ni Cerise lapitan s’ya kapag may suot akong pabango.

Hindi n’ya daw kasi gusto ang amoy.

MAAGA akong nagising — masyado pa ngang maaga dahil hindi naman talaga ako nakatulog.

Pilit kong pinipikit ang mga mata ko buong gabi, pero ang utak ko, ayaw tumigil. Ang mga mensahe ni Cerise, ang mga salita niya, at ang katahimikang sumunod pagkatapos nun — lahat nang ‘yon, parang sirang plaka sa utak ko. Paulit-ulit.

At si Clinton.

Hindi ko siya iniisip bilang threat, pero hindi ko rin maalis sa isip na ex niya ‘yon. Ex kong kaibigan. May history sila. At ako? Ako ‘yung naiwan sa bahay na naghihintay, nagtataka, nag-ooverthink.

Pero hindi ko na siya tinext ulit. Hindi ko na rin siya tinawagan. Ayoko naman maging clingy o controlling. Kaya ang ginawa ko na lang, bumangon ng maaga, naligo, nagbihis ng simple, at kinuha ang apron ko na matagal ko nang hindi nagagamit.

Nag iwan ako ng isang note sa tabi ng side table ni Cerise. Sinabi ko na aalis ako at baka late maka uwi.

Pagbaba ko ng apartment, andun na si Yusei, nakaabang sa labas ng kotse n’ya, may dalang kape at may ngiting pang tambay.

“Let’s cook your heartache away, master chef!” sabay abot ng mainit na coffee. Tahimik ko lang ‘yung kinuha. Tinitigan ko s’ya at binatukan. “Sira ulo!”

HABANG nasa biyahe kami, ramdam ko ang mga side glances ng kaibigan ko, ‘yung gustong n’yang magtanong pero hindi sigurado kung kailan dapat magsalita.

“You sure you’re okay?” tanong niya, ang kanyang mata ay nakatutok sa kalsada.

“No,” sagot ko. Diretso. Walang paligoy-ligoy. “Pero magiging okay rin ako. May tiwala ako sa asawa ko.”

PAGDATING namin sa hotel, agad kaming sinalubong ng amoy ng garlic, herbs, tinapay, at kung anu-anong spices na hindi ko pa kayang pangalanan. Ang kitchen ng 5-star hotel na ‘to? Chaos — pero ‘yung organized kind. Controlled chaos. Tuloy-tuloy ang kalampagan ng mga kawali, sigawan ng mga chef in different languages, at orders na dumadaan sa printer nonstop.

Parang battlefield.

Gusto ko na tuloy magsimula.

Pero imbes na matakot ako, parang na-challenge ako. Gusto ko ‘tong i-conquer.

Pinakilala ako ni Yusei kay Chef Paolo, isang matangkad, malapad, at mukhang serious na Italian guy. Makapal ang accent niya, mababa at malakas ang boses, at may mga mata na parang siniscan ka kung may karapatan ka ba sa kitchen nila.

“This is the guy I told you about,” ani Yusei. “He’s got the hands. Trust me.” Tumingin si Chef Paolo sa akin, tapos tinignan ang mga kamay ko. “Can you cook?” tanong niya, diretso. “Not microwave. Not YouTube recipe. Real food.” Tumango ako. “Yes, Chef.”

“Show me,” sabay abot ng apron. “You start now.”

Wala nang briefing. Walang orientation. Basta, bigla na lang akong nasa loob ng kitchen, kasama ang mga totoong chef. Parang sinabak agad ako sa gera nang walang ano mang armas.

PINAGSIMULA ako sa basic preparation. Sinabi ni Chef na simulan ko sa pag chop ng onions, slicing herbs, cleaning shrimp routines. Pero habang ginagawa ko ‘yon, hindi ko maiwasang mapansin ‘yung rhythm ng kitchen — parang may sayaw na sinusunod lahat. May timing. May galaw. May disiplina.

“Faster!” sigaw ng isang sous chef sa likod ko. “Don’t just cut. Cook with your hands, not just your knife.”

“Yes, Chef.”

HINDI ko alam kung ilang oras akong nakatayo. Pakiramdam ko, parang dalawang araw na. Pawis na pawis ako kahit malamig sa loob ng kitchen. Sunod-sunod ang gawain — may pinatong sa akin na risotto preparation, sauté station, at pasta sauce batch na kailangan kong timplahin. Pero habang ginagawa ko lahat ‘yon, may peace akong naramdaman.

Hindi man nawala ang sakit sa dibdib, pero... kahit papaano, tahimik ang isip ko. Hindi ko iniisip ang pabangong naamoy ko habang katabi si Cerise, hindi ko iniisip si Clinton. Ang iniisip ko lang ay kung tama ba ang pagkakatimpla ng garlic at kung maluluto ba nang maayos ang fettuccine sa ilalim ng 6 minutes.

PAGKATAPOS ng service, pinaupo ako ni Chef Paolo sa break table. Uhaw na uhaw ako, hawak ang tubig na parang gold.

“Not bad,” sabi niya. “You’re rough. Too slow. But your hands know what food is.”

Ngumiti ako, pagod pero kontento. “Thank you, Chef.”

“I give you one week. Trial. No pay. Show me you’re worth the space.”

“Okay lang po. Gagawin ko.”

“Good. You start again tomorrow. 6 A.M. sharp.”

Tumango ako, sabay tayo. Pero bago ako umalis, tinapik niya ang balikat ko.

“You cooked tomato sauce like someone who misses home.” Napahinto ako. “Next time, don’t just cook for yourself. Cook to heal.”

HABANG pauwi na kami ni Yusei ay naisip ko si Cerise. She will be proud of me kapag nalaman n’yang may trabaho na ako. Hindi na ako galit, may tampo pero kakausapin ko na lamang s’ya kapg kaya na.

Sa sobrang pagod na pagod ako, parang hindi ko na yata kaya tumayo. Pero kahit ganon pa man, ramdam ko ang iba’t ibang klase ng satisfaction. Parang may parte sa sarili ko ang muling nabuhay sa kitchen kanina.

“Kamusta?” tanong ni Yusei habang nagda-drive.

“Masakit paa ko. Pero mas okay ako ngayon.”

“Galing mo kanina,” sabi niya. “Kitang kita sa mata mo ‘yung focus. Parang ibang tao ka sa kitchen, bro.”

Ngumiti ako. “Doon lang ako hindi nag-iisip ng kung anu-ano.” Tahimik kami saglit. “Cerise?” tanong niya.

Napatingin ako sa labas ng bintana. “She said sorry kanina, she wanted to talk later.”

“Okay ‘yan! Sabi ko naman sa ‘yo, as long as you trust your wife, walang mokong na makakalapit d’yan!”

“Utak mo talaga minsan may maluwag.” Natatawa kong asar dito.

Tinaas ni Yusei ang middle finger n’ya. “Grabe ka! Tangina mo.”

“Foul, ayokong mag mura.” Natawa na lamang kaming dalawa dahil sa sinabi ko.

PAGKAUWI ko, tahimik pa rin ang apartment. Dumiretso ako sa kwarto, hindi na nagbukas ng ilaw. Dumaan lang ako sa tabi ng kama namin, kinuha ang phone ko, at tinignan kung may message siya.

Wala.

Binuksan ko ang chat namin. Ilang minuto akong nakatitig lang.

Tumipa ako ng message.

To Mahal ko:

Mahal, tapos na ako magluto para sa iba. Pero ikaw, hindi mo pa rin ako kinausap. Kelan po tayo mag uusap? Nag tatampo po ako mahal ko.

Send.