Mag-log inShare
CHAPTER 16
Huling Na-update:
2021-09-06 14:09:09ERIN'S POV
Napatingin ako sa phone ko nang mag-ring iyon. Kaya agad kong kinuha at nakita na si Syd ang natawag.
Hindi na ako nag-alangan at sinagot ko agad iyon.
"Hon? Where are you?" tanong ko. Pero nagulat ako ng hindi siya ang nagsalita.
"Ikaw po ba ang misis niya?" tanong ng isang babae sa kabilang linya.
"Yes, who's this?" tanong ko ulit.
"This is nurse Sheena, yung asawa niyo po naaksidente, andito po siya ngayon sa hospital," sabi niya. Para akong binuhusan ng malamig na tubig sa sinabi niya.
Agad akong nag-drive papunta sa hospital. Kinabahan ako, may masamang nangyari kay Syd. At dahil sa kagagawan ko iyon!
Naiiyak akong nagtungo sa hospital. Dahil sakin napahamak siya.
Humahangos akong itinakbo ang hallway papuntang Emergency room. Tamang-tama lang ang paglabas ng doctor.
"Misis?" tanong niya sa akin.
"Fournier doc," sagot ko.
"Ikaw nga, so for now he's fine. Maya-maya lang ay pwede ka nang pumasok," sabi niya.
Nakahinga ako ng malalim sa sinabi niya.
"Thank you, Doc!" sagot ko sa kaniya. Naiiyak ako sa tuwa at ligtas siya!
Kailangan ko siyang makausap. Kailangan namin ayusin ang gulo namin.
Ilang oras pa ay lumabas na sila. Pinapasok naman nila ako. Pagpasok ko pa lang ng pinto nakit ko na si Syd na nakahiga. Agad ko rin namang tinawagan si Ramn kanina. Kaya nakarating na rin siya kaagad.
Umupo ako sa tabi ni Syd, habang nasa sofa naman si Ramn, hihintayinpa namin siyang gumising.
_________________________________
Nagising ako ng maramdaman kong gumalaw si Syd. Nakatulog na pala ako.
"Hun?" Napatayo ako para asikasuhin at kamustahin siya.
"Bro," tawag sa kaniya ni Ramn.
Lumingon muna siya bago dahan-dahang umupo. Inilalayan ko naman siya.
"Hun, may masakit ba sayo?" natatarantang tanong ko at hinawakan ang mukha niya.
Nagulat ako ng tumingin siya sa akin. Para bang wala siyang galit sa akin. Nakatingin lang siya na parang walang nangyari.
"Hun? Are you okay? Anong masakit sayo?" tanong ko ulit. At niyakap siya. Naiiyak ako, ang daming gasa ng mukha at katawan niya.
Hindi na naman siya kumibo at nanatiling nakatingin sa akin na para bang wala siyang alam.
"Mabuti na lang at nakaligtas ka, Hun. Thank you, makakauwi na rin tayo at doon tayo mag-uusap ah?" sabi ko sa kaniya habang hawak ang kamay niya. Pero gaya kanina nakatingin lang siya sa akin na ipinagtaka ko na rin.
"Hun? May problema ba?" tanong ko sa kaniya. Medyo kinakabahan ako.
"Hon? Who are you?" nagtatakang tanong niya na ikina-istatwa ko. Anong ibig-sabihin nito?
"Where I am?" tanong niya at lumingon-lingon
"S-Syd, I'm Erin. Your wife," naiiyak na sabi ko. Kadalasan kasi sa mga movie na napapanood ko tinataboy sila ng asawa nila. Kaya natatakoy ako na baka gawin niya sa akin yon.
"I don't know you, Miss. I can't remember- ahh!" Na-alerto naman ako ng hawakan niya ang ulo niya.
Mabilis namang tumawag si Ramn ng mga nurse. At agad rin siyang inasikaso.
"Doc, what happened to my husband? Bakit hindi niya ko maalala?" tanong ko sa kaniya.
"We will check him, excuse me," sabi niya at pinalabas kami.
Naiiyak naman akong lumabas habang naka-upo sa upuan. Inalalayan ako ni Ramn habang naiyak.
"Magiging okay rin si Syd. Trust him," sabi niya.
Ilang minuto pa ang lumipas. Pinapasok na kami ng doctor. Pero hindi pa ako nakakapasok ng may dumating.
Nakataas ang kilay kong nakatingin sa kaniya.
"What are you doing here?" mataray na tanong ko kay Nadia.
"Hindi ikaw ang ipinunta ko dito, Erin. Si Syd, so excuse me," sabi niya pero hinarang ko siya.
"Hindi ka kailangan ng asawa ko. He's fine and myself is enough to him. You may go, Nadia," sagot ko naman. Naka-cross arm akong nakatingin sa kaniya.
"Excuse me? Misis Fournier?" tanong ng doc kaya napalingon ako at pumasok.
"Doc..."
"Hindi namin alam kung bakit nagkaganon siya, wala namang natamaang organ sa loob kaya he's safe."
Nagpasalamat naman ako, sinabi niya rin na pansamantala lang naman daw iyon. Kung sakaling hindi pa rin niya ako maalala. Magbabalik rin daw iyon.
"Hun!" Lumapit ako sa kaniya at niyakap siya.
"Sorry miss, but I can't remember you. Who are you?" tanong niya.
"I'm your wife, Syd. Im Erin," naiiyak na sabi ko.
Ipinakita ko ang singsing naming dalawa. Pilit naman niya iyong inalala.
"It's okay, Hun. Kung hindi mo maalala ngayon. Ang importante ligtas ka," sabi ko sa kaniya.
"Ako si Ramn, bestfriend mo." Lumapit naman sa kaniya si Ramn at nakipag-kamay.
"Syd! Are you okay?"
Napatabi ako ng wala sa oras ng pumasok si Nadia at dali-daling nagpunta kay Syd.
"Im fine?" nagtatakang tanong ni Syd sa kaniya.
Bago pa man siya nakasagot kay Syd ay nagsalita na ako at pinatabi siya.
"She's Nadia, not your relative," sabi ko bago ngumiti sa kaniya. Nakita ko ang pagka-inis niya.
"You may leave, my husband need to rest," mataray na sabi ko sa kaniya.
Pero imbes na mainis ay ngumiti siya
"Hindi pa tayo tapos," nakangiting sagot niya.
Medyo kinabahan ako sa ngiti niyang iyon. Lalo na ngayon at alam kong alam niyang may amnesia si Syd. Kailangan ko na siyang tuluyang ilayo sa asawa ko. Kailangan na naming makaalis sa lalong madalin panahon.
Hindi maganda ang kutob ko diyan kay Nadia. Ngiti pa lang niya kinikilabutan na ako.
"Bukas pwede niyo na siyang ilabas. Since wala namang malala ang nangyari sa kaniya," sabi ng doctor bago lumabas.
Papalabas na ko ng may sumalubong sa akin.
"Erin!" nakangiting bati ni Gonzalo kasama si Primo.
"He's fine. Kausapin niyo na lang siya. Ay wait! He's memory is temporary lost. Baka magtaka kayo," sabi ko sa kanila.
"Thanks," nakangiting sabi niya bago pumasok.
Gusto ko lang magpahangin. Mabigyan ko sila ng oras ng mga kaibigan niya.
Pero hindi maalis sa akin na maiyak at malungkot. Hindi ko alam ang gagawin ko. Kung ipapa-alala ko ba sa kaniya ang lahat? O hahayaan kong kusang bumalik iyon? Paano kung bumalik na lang siya sa mpagiging sindikato? Paano kung tuluyan niya akong itakwil? Dapat nga ba kong magpasalamat na wala siyang maalala?
Mahirap ang ganito, hindi niya ako maalala. Ni kahit ang pangalan ko hindi niya alam. Paano kung biglang bumalik ang lahat? Napailing ako.
Hindi niya sakin gagawin yon. He loves me. Hindi ang simpleng yon ang sisira sa amin. Ngayon dapat ang flight namin. Pero mukhang ma-de-delayed na naman. Kailangan ko munang ipa-konsulta sa doctor niya.Bago kami umalis dito. Pag nagawa ko iyon, ilalayo ko na siya kay Nadia.
Pinakabagong kabanata
A WIFE'S BURDENÂ Â Â EPILOGUE
FIVE YEARS LATER..."MOMMY! DADDY!"Hinahanap ko si Kyre dito sa Mall, andito lang siya kanina. Palibhasa ayaw pumasok sa watson. Kaya naman iniwan ko siya dito. Pero saan naman siya pumunta?"M-mommy!! D-Daddy!!" Napahinto ako ng madaanan ko ang isang batang babae na naiyak sa gilid ng watson."Hey? What happened?" tanong kosa bata at umupo para magkapantay kami."Hindi ko po makita si Daddy." Nagulat ako dahil nakakaintindi pala siya ng tagalog. Well, nasa Pilipinas pala ako.Mukha naman kasi siyang mayaman. Kaya for sure englishera siya."What's your name?" tanong ko sa kaniya.Tumingin pa siya na para bang natatakot."Don't be scared. I will help you to find your mommy," nakangiting sabi ko."I'm Jariah, ate..." sabi niya pa."I'm Erin..."N
A WIFE'S BURDENÂ Â Â CHAPTER 30
ERIN'S POV"Giiirrll! Syet! Nagpakita ka rin!" sigaw ni Sab sa akin.Ngumiti lang ako sa kaniya."Kamusta? Hindi ka nagparamdam! Nakakainis ka!Halos mabaliw na ko kakaisip kung asan kang lupalop ng universe nagtago!" sabi niya pa."Sira ka!" natatawang sabi ko. Tumigil naman siya at tumingin sa akin. Tinaasan ko siya ng kilay."May sakit ka ba? At tumatawa ka?" sabi niya."Ewan ko sayo!" sabi ko bago siya tinarayan."Seryoso ka talaga? Natawa ka na?" Para pa rin siyang may sayad na chi-ne-check ako."Gusto mo magkasakit, Sab?" tanong ko sa kaniya."Nagtatanong lang naman eh, kasi isang himala na natawa ka ngayon," sabi niya sa akin.Sabagay, hindi ko siya masisisi kung makikita niya akong nakangiti ngayon. Samantalang panay iyak at sumbong ko sa kaniya noong huli naming pag-uu
A WIFE'S BURDENÂ Â Â CHAPTER 29
ERON'S POVMaaga akong gumising at nagluto for my sister. Last night, hindi ko siya nakausap. I decided to cooked for her breakfast."Ate?" I shout and knock on the door. I wait for almost a minute and shout again."Ate? It's me, Eron." But after a few minutes, walang Erin ang lumabas."ATE!" I shout again. And called Manang."Manang Yolly! Where's the key?! C'mon!" sigaw ko. Nakita ko si Manang na papaakyat papunta sa akin."Sir? Ano pong ginagawa niyo diyan?" she asked."Where's the key? Hindi ako binubuksan ng pinto ni ate, baka kung napano na siya!" sabi ko at pilit na binubuksan iyon."Sir, wala hong tao diyan." Napatingin ako sa kaniya."Kanina pa pong madaling araw umalis si Ma'am Erin. Kaya maaga konring nilinis at nilock yan," sabi niya."WHAT?! Where is s
A WIFE'S BURDENÂ Â Â CHAPTER 28
ERIN'S POVNanlalabo ang mata ko habang naglalakad sa madilim na daan. Hindi ko alam kung anong gagawin ko. Wala akong gana sa lahat. Parang kulang na lang ay tamarin na akong huminga.Sobrang bigat. Feel ko dala ko na ang buong universe sa bigat. Huminto ang paa ko at tumingin sa harap ko."Madame, Erin?!" sabi ni Manang sa akin.Inalalayan naman niya akong pumasok, humungad naman sa akin sa sala si Eron."Ate? Buti napari- Are you crying?" tanong niya nang mapansin ang mata ko."Can I stay here, tonight?" tanong ko. Hindi ko siya pinansin sa tanong niya."S-sure. But what happened?!" tanong niya ulit."Im fine... I just want to rest... Thank you," sabi ko at umakyat na sa taas. Wala akong gana.Gusto kong magpahinga ngayon. Masyadong masakit. Gusto ko lang ipagpahinga ang lahat. Napatingin ako sa hawak ko. Yung
A WIFE'S BURDENÂ Â Â CHAPTER 27
ERIN'S POV"HELLO?"Nagbalik ako sa reyalidad, nakita ko namang nakataas ang kilay ni Sab habang nakatingin sa akin."H-huh?" tanong ko sa kaniya."Aish! Yung totoo? Ano na namang ginawang kabalastugan ng mga yon sayo?!" sigaw niya habang galit na nakatingin sa akin.Wala akong balak sabihin kahit kanino. Dahil hindi pa naman ako sigurado kung totoo ba ang sinasabi ni Nadia."W-wala naman," nakangiting sabi ko. Yung ngiting pilit. Alam ko namang alam niya na nagpapanggap lang ako."Hayst! Ewan ko ba sayo, Erin! Bakit ka pa nagtitiis? Hindi ko talaga maisip na aabot ka sa ganiyan. Na magtitiis ka sa isang lalaki!" sabi niya."Because I love him. Sab, maiintindihan mo rin ako. Pagdating ng araw na magmahal ka ng totoo. "Actually, kanina pa talaga ako wala sa sarili. Iniisip ko yung sina
A WIFE'S BURDENÂ Â Â CHAPTER 26
ERIN'S POVPalabas na ko ng bahay nang makasalubong ko si Nadia kasama si Trina."Oh! Hi, Erin!" masayang bungad n Trina sa akin with matching malawak na ngiti pa.Nilagpasan ko sitlya at dumiretso sa pool. Magdidilig na lang ako ng halaman kaysa makausap sila. Mas nakaka-aliw pa ito.Nagdidilig ako nang lumapit sila sa pool habang may hawak pang snacks. Tigas talaga ng mukha di ba? Pasalamat siya at pauwi na si Syd."OMG!" hindi ko maiwasang hindi pakinggan ang usapan nila."For real? OMG Nadia!" sigaw pa ni Trina na animo'y namamangha."Yes, I'm three weeks pregnant."Para akong tinanggalan ng kaluluwa sa sinabi niya. Nagsitayuan lahat ng balahibo ko."For sure matutuwa si Syd nito. Magkaka-anak na kami!" sigaw pa niya.Pero hindi ko naririnig ang ibang usa
A WIFE'S BURDENÂ Â Â CHAPTER 25
ERIN'S POVWEEKS PASSED.Naunang umalis si Syd kesa kay Nadia. Naiwan pa si Nadia dito nang ilang oras bago siya umalis ulit. Hindi na ko nag-abalang alamin pa. Sanay na ako sa ganitong setup."Hija, hindi sa nakiki-alam ako. Pero sobra na, hindi ka ba napapagod?" tanong ni Manang sa akin.Napatigil ako sa pagdidilig ng halaman. Bago ngumiti sa kaniya."I know my husband, Manang. May amnesia lang siya. Babalik at babalik rin ang alaala niya.""Pero kailan? Hindi ka ba nababahala? Na hanggang ngayon ay wala pa ring maalala ang asawa mo?" sabi niya na sobrang ikinakaba ko. She's right. Ilang buwan na kaming ganito. Ilang buwan na siyang walang maalala."Ang akin lang hija, huwag mo sagarin ang sarili mo. Dahil mahirap lalo na pag sarili mo ang kalaban mo," sabi niya pa.Naiwan akong tulala sa sinabi niya._______________________
A WIFE'S BURDENÂ Â Â CHAPTER 24
ERIN'S POVIlang araw lang ang lumipas, buti na lang at gumaling na ko. Papunta ako ngayong superkamarket. Nabuburyo na rin kasi ako sa bahay. Kaya ako na ang nagdesisyon na mamili.Umalis sila kahapon pa, hindi nga sila umuwi eh. Hindi ko nga alam bakit ako pumayag sa ganitong setup. Kung bakit hinayaan kong mangyari to. Wala naman akong magagawa eh. Si Syd yon.Ayoko lang talagang pakawalan siya ngayon, kahit gusto ko siyanh sisihin sa lahat. Pero dahil may amnesia siya, kaya hahayaan ko muna. Sa NGAYON.Nakapasok na ko sa market nang may makasalubong ako."Erin?" tiningnan ko siyang muli. Hindi ko siya kilala. O dahil naka sunglasses lang siya? Maski boses niya hindi ko kilala."It's me! Kyre!" napataas ako ng kilay. Seriously? Muli kong tinignan ang suot niya."HAHAHAHA! Don't mind my clothes," nakangiting sambit niya.
A WIFE'S BURDENÂ Â Â CHAPTER 23
ERIN'S POVWeeks Passed.Nagdidilig ako ng mga halaman dito sa garden. Since mula nang magday-off sila ay hindi na sila bumalik pa. Tangin ang isang katulong at si manang na lang ang andito.Pinili ko na rin magdilig para malibang ako. Medyo okay na rin ako. Tinanggap ko na pakonti-konti ang lahat.Mula nang dito tumira si Nadia, mas lalong naging miserable ang buhay ko. Madalas ko silang nakikitang naglalampungan na para bang hindi sila nagsasawa. Habang natagal, nasasanay na lang din ako. Wala naman akong choice eh, hanggat hindi mismo ang totoong Syd ang nakikipaghiwalay sa akin, hindi ako bibitaw. Kakapit pa rin ako hanggang sa maalala niya ang lahat.Sandali kong hinubad ang singsing namin ni Syd.At ipintong iyon sa mesa kasama ang mga relo at bracelet ko. Bago nagpatuloy sa pagdidilig."Ang ganda naman ng singsing niyo," sabi ni Nadia na hin
