บทที่7.ผมจะอยู่ข้างๆคุณ

เปรี้ยง เปรี้ยง! “อีฟ ตื่นเร็ว สายแล้ว” แนนซี่เปล่งเสียงเรียกพลางกำมือกระแทกประตูอยู่หน้าห้อง

เปรี้ยง เปรี้ยง ! " อีฟ ! " เสียงดังลั่นทั่วอะพาร์ตเมนต์จนข้างห้องต้องเปิดประตูออกมาดู " เบาๆหน่อยน้อง คนกำลังหลับนอน จะทุบประตูแหกปากลั่นทำไมเกรงใจชาวบ้านบ้าง " หญิงวัยกลางคนในชุดนอนผ้ามันผมม้วนเป็นลอนใบหน้าดูราวยังไม่ได้นอนเพราะเครื่องสำอางบนใบหน้าของนางยังแน่น พูดด้วยน้ำเสียงฟัดเหวี่ยง จนแนนซี่ทำหน้าแหยๆ กล่าวคำขอโทษ ให้หล่อนได้พอใจ

“ตื่นแล้ว แนนซี่” แล้วอีฟก็ขานรับเสียงเรียกดังของแนนซี่พลางหันมองมือถือบนหัวเตียงที่ไม่ดังเตือนเช่นทุกวันพลันนึกได้ ว่า ลืมตั้งนาฬิกาปลุกรู้เลยทันทีว่าสายแล้วเธอรีบเด้งตัวออกจากเตียง

“รอฉันด้วย แนนซี่” รีบเร่งจัดการแต่งตัว

......

สองสาวต่างไซซ์หน้าตาตื่นก้าวยาวเข้าห้องเรียนแทรกตัวลงนั่งตรงที่ว่าง ขณะที่อาจารย์กำลังถือไมค์บรรยายอยู่หน้ากระดาน

“อีฟ” เสียงของอาจารย์หญิงวัยกลางคนสวมแว่นหนาเตอะ ขานชื่อของเธอที่ยังนั่งหลุกหลิกจัดท่าเพราะพึ่งมาถึง

“อธิบายถึงหัวข้อที่อาจารย์พึ่งบรรยายไปให้กระจ่างหน่อย”

อีฟเงยหน้าขึ้นตามเสียงที่กังวานดวงตาจ้องบนกระดานด้วยใบหน้างุนงงอ้ำอึ้งกับคำถามไม่รู้จะเริ่มอย่างไง ทุกคนในห้องต่างหันหน้ามาทางอีฟเพื่อรอฟังพลางหัวเราะ คิกคักนึกขำในสภาพของเธอที่ราวคนพึ่งตื่น...

“มีใคร พอจะช่วยอธิบายแทนอีฟหน่อย ให้อีฟได้เข้าใจ” ลิซซี่ได้ยืดตัวขึ้นทันที แล้วอธิบายหัวข้อสำคัญนั้นได้อย่างคล่องแคล่วจนจบ หล่อนชายตามาที่อีฟด้วยความผยอง พร้อมเสียงปรบมือที่ดัง อีฟได้แต่นั่งนิ่งเอียงหน้าลงเพราะรู้สึกขายหน้าตัวเองต่อเพื่อนทุกคนในห้องยิ่งนักเพราะในมหาลัยลือกันหนาหูเรื่องที่ทั้งสองไม่กินเส้นกันแล้วไอวาอดีตแฟนเก่าก็เลือกจะคบกับหล่อนอีกต่อให้จะอายและแค้นอยู่บ้างแต่ตบมือข้างเดียวมันใช่จะดัง เธอได้แต่ยอมรับความจริงว่า เธอแพ้หล่อนแล้วทุกทาง

ถึงเวลาเที่ยงในรั้วมหาลัยเป็นช่วงเวลาพัก เธอหยิบโน้ตบุ๊กขึ้นมาเปิดเข้าเว็บไซต์หางาน ดวงตาจดจ่ออ่านประกาศบนหน้าจอ “อีฟ” เสียงเรียกที่เคยคุ้นหูได้ยินในระยะใกล้ เธอก็พอเดาออกเสียงว่าเสียงนี้คือไอวาแฟนเก่าของเธอ ยืนตัวตรงมองมาที่เธอด้วยสายตาที่เว้าวอนให้เธอรับฟังในสิ่งที่เขากำลังจะพูด “เราขอโทษนะ ถ้าลิซซี่ด้วยพูดอะไรที่ไม่ดีมากไป” อีฟอึ้งกับคำพูดของไอวาภายในใจของเธอคิดว่า เขาต้องการจะสื่อถึงอะไร เพราะระหว่างเธอและเขาจบไม่สวยและไม่สามารถเป็นเพื่อนกันได้อีกเลยอีฟเลื่อนสายตาเฉยชาลงและไร้คำตอบจากปากของเธอ ไอวารอฟังคำบางคำที่จะหลุดออกจากปากของอีฟอดีตคนเคยคบ

“ไอวา” เสียงของลิซซี่ยืนเท้าเอวตะโกนเรียกแฟนของหล่อนให้เขาต้องหันหลังกลับไป แนนซี่มองเห็นไอวาจากระยะไกลรีบเดินจ้ำอ้าวกลับมาพร้อมถุงขนมขบเคี้ยว

“มันมา ทำไมอีกไอ้นี่”

“ไม่มีอะไรหรอก แนนซี่ นั่งลงก่อน” ผ่านไปชั่วครู่พอได้ดื่มน้ำอัดลมเย็นๆ กับขนมขบเคี้ยวแสนอร่อย แนนซี่ก็ขยับปากเอ่ยถามเพื่อนรัก

“หลังจบแล้วเธอจะไปที่ไหนทำอะไร อีฟ” อีฟที่กำลังจ้องหน้าจอสี่เหลี่ยมหันมองแนนซี่เมื่อได้ยินคำถาม

“หางานทำ และก็กำลังหา แค่นั้นเพื่อน”

“แล้วเธอละ แนนซี่”

“ฉันจะกลับไปอยู่บ้านที่ต่างจังหวัดอะอีฟที่บ้านอยากให้ไปช่วยดูแลงานที่บ้าน” แนนซี่ตอบพลางหยิบขนมขบเคี้ยวเข้าปาก

“ไปเที่ยวบ้านฉันสิ เที่ยวสวนยางดูภูเขาทะเล”

“คิดดูก่อน” เธอก็อยากตอบตกลงเหมือนกันแต่ก็ปล่อยให้เป็นเรื่องของอนาคต

......

ช่วงบ่ายที่คอนโดของแซม ซึ่งเขากำลังยุ่งกับการเตรียมงานบนโต๊ะที่มีเอกสารวางเรียงแต่เขาก็ยังไม่ลืมเรื่องที่ตกลงกับอีฟเมื่อคืนไว้เลื่อนเสิร์ซหาข้อมูลในอินเทอร์เน็ตแหล่งท่องเที่ยวทางประวัติศาสตร์ที่น่าสนใจ เพื่อจะเดินทางไปพร้อมกับเธอ แล้วจุดหมายปลายทางแรกที่เขาอยากจะไปคือ กาญจนบุรี

เย็นนี้อีฟกับแนนซี่ถึงห้องก็ค่ำมืดและอีฟได้ส่งข้อความหาเจ๊แตงก่อนหน้าไว้แล้วว่าไม่ต้องรอ ทั้งสองเดินเข้าห้องของอีฟแต่แนนซี่ยังคงเป็นสาวช่างฝัน พูดถึงแต่พระเอกในซีรีส์ที่ติดงอมแงมไม่หยุดแต่ด้วยความเทอะทะ เท้าสะดุดซองสีน้ำตาลที่สอดเข้ามาจากประตู

“อีฟ นี่ซองอะไรอะ”

“เปิดดูให้หน่อย” อีฟยืนหันหลังกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าเอ่ยกับแนนซี่

“อีฟ”

“อะไร แนนซี่”

“ผู้ชายเขียน เซอร์ไพรส์อะไรให้กับเธอ”

อีฟเดินมาคว้ากระดาษจากมือแนนซี่ มองดูใบเสร็จรับเงินค่าเช่าล่วงหน้า เวลาชำระ 7.40amของวันนี้ แนบกระดาษอีกใบเขียนข้อความว่า

"I really like you and would like to help. Even though it's a little, I did it with my heart. because what you are That face is Fight to graduate, I will be beside you" (ผมชอบคุณมาก อยากจะช่วยบ้าง แม้ว่ามันจะเล็กน้อย แต่ก็ทำให้ด้วยหัวใจ เพราะสิ่งที่คุณกำลัง เผชิญนั้นคือความ ต่อสู้ให้เรียนจบ ผมจะอยู่ข้างๆ คุณ)

ซองสี่เหลี่ยมนี้ลุงชัยเป็นคนจัดการให้คุณป้าแม่บ้านนำมาสอดไว้นั้นเองเพราะแซมได้เขียนฝากไว้ให้ใส่ลงในซองพร้อมกับใบเสร็จเพื่อให้เธอได้เข้าใจในสิ่งที่เขากำลังทำ

นัยน์ตาดำของอีฟมีน้ำใสคลอด้วยความซาบซึ้ง แนนซี่เอ่ยด้วยน้ำเสียงหวานตาเยิ้มราวกับกำลังอินกับพระเอกซีรีส์ที่กำลังติดงอมแงม

“ทำไมโรแมนติกอะไร ขนาดนี่นะแซม” แต่เธอมองเพื่อนด้วยความยินดีอย่างน้อยอีฟก็รอดไปช่วงหนึ่ง

“ปะๆ สั่งพิซซ่า กินกัน ฉันจ่ายเอง” แนนซี่พูดขึั้นเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศไม่ให้อีฟคิดมากเพราะแลดูใบหน้าอีฟแล้วคล้ายกำลังจะร้องไห้พลางหยิบมือถือกดสั่งร้านพิซซ่าตามโบรชัวร์ที่จัดโปร

ต่อให้อีฟจะซึ้งใจมากกับสิ่งที่เขาทำ แต่เธอก็ยังแอบคิดเล็กคิดน้อยในใจ อยู่เอง ว่า “คืออะไร ค่าตัวฉันเหรอเมื่อคืนที่เกิดขึ้นระหว่างเธอกับเขา เธอทำมันด้วยหัวใจที่ต้องการจริง” เธอพยายามข่มความรู้สึกนึกคิดอกุศลแบบนี้เอาไว้ เพราะเธอก็ไม่ใช่คนดีอะไรมากมายที่ขาวสะอาดไม่เคยแปดเปื้อนสิ่งใด ถอนหายใจออกเบาๆ ตัดใจลบเรื่องไม่ดีออกจากหัวสมอง หยิบมือถือ พิมพ์ข้อความ ถึงแซม

“Sam, thank you so much for the Surprise gift in the envelope. I sincerely accept it. It's not about the money.” (แซม ขอบคุณมากสำหรับ ของขวัญเซอร์ไพรส์ในซองจดหมาย ฉันขอรับมันไว้ด้วยความจริงใจไม่เกี่ยวกับเงิน)