บทที่8. HAPPY BIRTH DAY MELON

สองอาทิตย์ ผ่านไป…..

“อีฟ เธอช่วยฉันเลือกหน่อยสิลองมาหลายชุดแล้วตัดสินใจเลือกไม่ถูกเลย” แนนซี่เอียงซ้ายทีขวาทีมองดูตัวเองอยู่หน้ากระจกใสห้องของเธอมีอีฟนั่งเขี่ยมือถือรอแนนซี่แต่งตัวเพื่อจะไปงานคืนนี้กัน

เพราะราตรีนี้เจ้าของไนต์คลับได้จัดวันเกิดให้กับเจ๊แตงผู้จัดการดีเด่นที่ทำยอดได้ตามเป้าทุกเดือนและนี่ก็เป็นโอกาสเดียวที่แนนซี่จะได้ออกไปเปิดหูเปิดตาสักทีหลังจากที่อยากติดตามอีฟไปหลายครั้งแล้วแต่เธอกลับถูกปฏิเสธแทบทุกครั้ง

“ชุดไหนก็ได้แนนซี่ สวยทุกชุด เดรสยาวสวยเหมาะกับเธอแล้ว” อีฟเงยหน้าตอบแนนซี่ที่กำลังจ้องตัวเองอยู่หน้ากระจก

“โอเค ตามนี้ฉันเชื่อเธอเพราะก็เหนื่อยแล้วเหมือนกัน”

ก๊อก ก๊อก ก๊อก . ไปกันยังจ๊ะสาวๆ

“ปะ แนนซี่ไปกันเถอะ เจ๊แตงมาเรียกแล้ว”

อีฟหมุนลูกปิด คลิก ! เจ๊แตงยืนบนรองเท้าแก้วใบหน้าขาววอกยกยิ้มอยู่หน้าประตู

“Happy birth day ค่ะเจ๊แตงมีความสุขมากๆ กิจการรุ่งเรืองนะคะ” พลางทั้งสองเข้าสวมกอดเจ๊แตง

“ขอบใจจ้า อีฟและแนนซี่ เจ๊ขออวยพรกลับ ให้ทั้งสองเรียนจบประสบความสำเร็จนะ”

“ปะสาวๆ เราไปกันเถอะแท็กซี่มารอรับแล้ว”

คืนงานปาร์ตี้วันเกิดของเจ๊แตง ทางร้านได้จัดถาดอาหารวางเรียงตั้งอยู่ด้านหน้าเพื่อให้แขกได้เลือกตักรับประทาน ลูกโป่งหลากสีติดไว้ทั่วร้านมีข้อความที่เรียงด้วยหลอดไฟรวมกันเป็นคำ ว่า “HAPPY BIRTH DAY MELON”

“หาไรกินกันก่อนนะสาวๆ เดี๋ยวเจ๊เข้าไปดูเด็กๆด้านในห้องแต่งตัวก่อน”

อีฟพาแนนซี่หาที่นั่งและหาอะไรลงท้องบ้างเพราะทั้งวันหล่อนตื่นเต้นกับประสบการณ์ใหม่ที่จะมีในคืนนี้

“แนนซี่ เธอหาอะไรทานไปก่อนนะเดี๋ยวฉันต้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เดี๋ยวมา”

“ได้อีฟ เดี๋ยวฉันนั่งตรงนี้แหละ”

แนนซี่เคลื่อนสายตาดูรอบร้านบรรยากาศแสงสีเสียงดังกระหึ่ม ซึ่งเธอไม่ค่อยจะคุ้นเคยสักเท่าไหร่เพราะปกติชีวิตของเธอวนอยู่กับเรียนแล้วกินแล้วนอน เธอโยกตัวไปหยิบจานช้อนพลางมองดูอาหารในถาด ปีกไก่ทอด,มันฝรั่งบด,ไส้กรอก,สปาเกตตี " น่าทานทุกอย่างเลย ทานอะไรดีนะ" ในหัวสมองที่กำลังตื่นเต้นกับเมนูด้านหน้า

“มีคนรับสาวไซซ์มหึมาเข้าทำงานด้วยเหรอ” เสียงคำพูดเคืองหูชวนให้ แนนซี่หันหน้าตามน้ำคำหยาบคายเพื่อหันมองว่าใครพูดเพราะเสียงนี้ได้ยินชัดเจนข้างๆตัวเธอ เจนเมียน้อยหุ้นส่วนไนต์คลับที่ตั้งตัวเป็นเจ้าแม่ ยืนตัวตรงมองแนนซี่ด้วยหางตาเหยียดแล้วขยับปากเปล่งเสียงออกมาย้ำเพื่อจี้ปมของเธอ

“ก้อนไขมัน เดินได้ 555”เจนหัวเราะอย่างชอบใจ

แนนซี่ยืนตัวสั่นด้วยน้ำโหนับหนึ่งถึงสิบในใจ จ้องแววตาไร้ไมตรีของหล่อน ข่มอารมณ์แล้วหมุนตัวกลับไปนั่งลงที่เดิม

เจน หล่อนจะเก่งเฉพาะกับเด็กใหม่ที่พึ่งเข้ามาเพื่อโชว์พาวเวอร์ว่าเป็น เด็กเส้นและอีฟก็ถูกหมายหัวเอาไว้เพราะดูแล้วเด่นกว่าแต่หล่อนยังไม่มีโอกาสที่จะจัดการอีฟเนื่องจากบารมีเจ๊แตงค้ำไว้อยู่ พนักงานในร้านทุกคนต้องก้มหัวให้นางเพื่อรักษางานให้ได้ทำต่อโดยไม่ถูกไล่ออกแต่กับเจ๊แตงแล้ว หล่อนก็ยังไม่กล้าปากดีใส่กับสาวสองที่ดูแข็งแรงกว่าและที่สำคัญเจ๊แตงก็เป็นคนเก่าคนแก่ของร้านที่มีลูกค้าประจำเป็นเศรษฐีที่แวะเวียนมาหาซึ่งก็หนึ่งในนั้นก็เป็นลูกค้าของหล่อนด้วยเช่นกัน

งานได้ดำเนินไปอย่างราบรื่น แม้ว่าหัวค่ำแนนซี่จะหัวเสียอยู่บ้างแต่เธอก็จัดการอารมณ์นั้นไว้ได้อยู่หมัด ลูกค้าเข้าออกร่วมเล่นเกมบนเวที บรรดาสาวๆ หมุนเวียนผลัดเปลี่ยนขึ้นลงไปพร้อมกับการแสดง

จนเวลา 12.00am ซึ่งเป็นฤกษ์ดีที่จะได้เป่าเค้กก้อนโตที่ตั้งอยู่กลางร้าน

แนนซี่ นั่งยกแขนตั้งมือเท้าคางมองไปบนเวทีดื่มเพียงน้ำอัดลม รอเวลาให้อีฟเลิกงานแล้วจะกลับบ้านพร้อมกัน

“วันนี้ วันเกิดเจ๊แตง ขอให้ทุกคนร่วมแสดงความยินดีร้องเพลงเบิร์ดเดย์ให้กับเจ๊แตงด้วยนะครับ” เสียงดีเจประกาศผ่านไมโครโฟน คนที่ว่างก็เข้าไปร่วมล้อมวงร้องเพลง

ตุ๊บ ! แนนซี่กำลังจะเดินไปร่วมที่โต๊ะกับเจ๊แตงได้สะดุดเท้าของเจนที่ตั้งใจขวาง ได้ล้มลงจนร่างลงไปกองกับพื้น พลันน้ำเสียงไร้ความอารีก็ออกมาจากปากของนางตัวดี

“เธอซุ่มซ่ามเองนะยัยอ้วน มองไม่ดูตาม้าตาเรือ”

แนนซี่ดันตัวขึ้นประชิดจ้องมองหน้าของนางแม่มด ในหัวร้อนกว่าธารลาวามีหลายคำที่อยากสบถพ่นใส่หน้าที่กร้านดำของหล่อน

“ ถอยไป อีอ้วน” เจนผลักอกแนนซี่ให้ห่างจนร่างเซล้ม ในขณะทุกคนต่างร่วมร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ดเดย์กัน อีฟอยู่บนเวทีมองมาทางแนนซี่กับเจนเห็นท่าแล้วคิดว่า มีเรื่องไม่สู้ดีแน่รีบเดินลงมาให้ทันสถานการณ์ที่ขุ่นมัว

“มีเรื่อง อะไรกันอะ”

“ยัยอ้วนนี่ซุ่มซ่ามล้มลงเอง ดูสภาพสิอืดเชียว” แล้วหล่อนก็หัวเราะขำอย่างชอบใจ

อีฟได้ยินน้ำเสียงเหน็บแนมเหยียดเพื่อนของเธอ เกินกว่าความอดทนที่มีขีดจำกัดจะรับไหว พูดกับเธอพอทนไหวแต่เหยียดเพื่อนของเธอเกินจะอดทน แล้วกำปั้นเล็กๆ ก็กระแทกเข้าไปที่ปากของหล่อนอย่างจัง

ตั๊บ !

“โอ๊ย ! ”

“มึง ชกกุเหรอ” ริมปากหมาที่รับแรงกระแทกจากหมัดอีฟพลันดวงตาร้ายกาจของปีศาจที่อยู่ในตัวก็เผยออกมา

ตุ้บ ตั้บ !

ตุ้บ ตั้บ ! เกิดการตะลุมบอนสวนกันไปมาอีฟและแนนซี่พร้อมกลุ่มเพื่อนของเจน

"โครมคราม " เก้าอี้ล้มระเนระนาด เสียงกรี๊ดกร๊าดของสาวๆในร้าน ทันใดแสงนีออนในร้านก็สว่างจ้าทันที เจ๊แตงปรี่เข้ามาขวาง

ชิ้นเค้ก เส้นสปาเกตตี ขว้างเหวี่ยงกันไปมาจนร้านเละ

แหมะ! ก้อนเค้กเล็กลอยมาโดนใบหน้าเจ๊แตงเข้าอย่างจัง

“กรี๊ดๆ” เสียงเจ๊แตงตัวจริงที่ซ่อนไว้ ได้เปล่งอย่างเต็มตัว

“หยุด ..หยุด”

“กูบอกให้หยุด” เสียงกร้าว ของเจ๊แตงทำให้ทุกคนต้องชงัก แล้วหันมองไปทางเดียวกันที่ใบหน้าของเจ๊แตงที่เละด้วยเค้กเส้นสปาเกตตีติดอยู่บนเส้นผม

สงครามในไนต์คลับก็ได้สงบลง

“เจ๊ หนูขอลาออก” อีฟ พูดขึ้นด้วยความรับผิดชอบเดินเข้าไปหาแนนซี่พยุงร่างบาดเจ็บบนพื้นขึ้น แล้วเคลื่อนเข้าไปหาเจ๊แตง

“ขอโทษ ด้วยนะคะเจ๊แตง แต่ไม่ไหวจริงๆ ค่ะ”อีฟพูดด้วยความรู้สึกผิดที่ได้พังงานวันเกิดของเจ๊แตงลง

“อีฟพาแนนซี่กลับไปก่อนเลย เดี๋ยวค่อยไปคุยกันที่บ้าน” เจ๊แตงยืนนิ่งกำลังทำใจยอมรับกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นที่ต้องรับผิดชอบในฐานะผู้จัดการ

สองคู่หูเดินออกมาโดยไม่หันหลังไปมองบนใบหน้าฟกช้ำเล็กน้อยของทั้งสองที่ผ่านเรื่องในค่ำคืนย่ำแย่ที่ไม่มีอะไรให้น่าจดจำ