บทที่6.Promise

อีฟจับมือแซมก้าวเท้ายาวให้ถึงร้านสะดวกซื้อที่ตั้งห่างไปประมาณ 500เมตรรีบเร่งไปให้ทันเพราะท้องฟ้าที่ได้ส่งสัญญาณเตือนแล้วเมื่อครู่ว่าจะเทฝนลงมา

ตี๊.. ตูด.. ประตูอัตโนมัติเลื่อนออก

มือเล็กคว้าตะกร้าหยิบเครื่องดื่มแอลกอฮอลล์สองสามกระป๋องแค่พอได้ล้างปากจากอาหารเย็น.. เพียงแป๊บเดียวฟ้าที่คำรามก็กระหน่ำสายฝนลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา

ทั้งสองเอียงหน้ามองกันในใจที่คิดตรงกัน ว่า “สายไปแล้ว เราได้ติดฝนอยู่ตรงนี้ ต้องทำใจยืนรอให้ฝนเบาลง”พลางจิบเบียร์ไปเรื่อยๆ จนเกือบหมดกระป๋อง

อีฟเงยหน้า พูดกับแซม

“Sam, I think this time is it.” (แซม ฉันคิดว่า เวลานี้แหละ)

“Let's go"(เราไปกันเลยนะ)

" Okay" แซมพยักหน้ารับแล้วกระดกเบียร์ที่เหลือให้หมด สองมือประสานแน่นแล้ววิ่งฝ่าสายฝนกลับ

…..

“เจ๊แตงและแนนซี่ละพี่แมน” อีฟเอ่ยถามแฟนของเจ๊แตงที่กำลังยุ่งกับการเก็บร้าน ทันทีเมื่อมาถึงโต๊ะทานข้าวเห็นแต่จานอาหารช้อนซ้อมวางไว้

“แนนซี่กลับขึ้นห้องบอกว่า ปวดท้องจะขึ้นไปเข้าห้องน้ำและไปเก็บผ้าที่ตากไว้ด้วย”

“แตง ไปอาบน้ำเตรียมตัวไปทำงาน”

“ อ่อ..ค่ะ”

“นั่งก่อนได้นะ อีฟ” พี่แมนเอ่ยชวนพลางเก็บโต๊ะและเก้าอี้ที่เหลือเข้าที่

“ไม่เป็นไร ค่ะพี่แมน” อีฟมองด้วยความเกรงใจเพราะพี่แมนเก็บของเตรียมปิดร้านและทุกคนก็กลับไปทำธุระส่วนตัว อีฟคว้ากระเป๋าบนโต๊ะเอียงหน้ามองแซมในเสื้อผ้าที่ชื้นเพราะโดนฝน ใบหน้าใสมีน้ำเกาะ ผมเผ้าเปียกเพราะเราทั้งสองพี่งลุยเม็ดฝนกลับมาแต่เป็นเพียงสัญญาณเตือนเท่านั้นเพราะห่าฝนกลับเทลงมาหนักกว่าเดิม

“ You can wait in my room. Wait for the rain to stop and then go back.” (คุณไปนั่งรอที่ห้องฉันได้นะ รอฝนหยุดค่อยกลับ)

แซมมองเธอด้วยสายระยิบระยับพยักหน้ารับยกยิ้มด้วยความยินดี

ห้องไซซ์กลางที่สะอาดตกแต่งไว้อย่างมีศิลป์ตามแบบสาวนักประวัติศาสตร์ หนังสือเรียงวางซ้อนบนโต๊ะ ภาพวาด ติดผนัง ลงชื่อ “EVE” เขามองภาพที่เธอวาดไว้

“Sam” (แซม) น้ำเสียงใสเรียกเขาหันหน้ามารับ

“Thank you” (ขอบคุณครับ)

เธอส่งผ้าขนหนูสีขาวให้ แซมเช็ดหน้าและซับผมที่เปียก นัยน์ตาสีดำใส มองหนุ่มตาน้ำข้าวราวกับถูกสะกดด้วยใบหน้าหล่อเหลาราวกับฟ้าประทาน กำลังขยี้ผมแต่แล้วต้องหยุดเลื่อนสายตามองสาวร่างเล็กในเสื้อเชิ้ตขาวที่ชุ่มไปด้วยน้ำจนผ้าแนบติดร่างเพรียว สายตาใสวาวราวกระจกของทั้งสองประสานกัน มือหนาเลื่อนลูบไล้แขนเรียว โน้มริมปากหนาชิดริมปากเรียวอย่างนิ่มนวล บรรยากาศเป็นใจ เสียงอ่อนโยนเอ่ยออกอย่างแผ่วเบา

“Are you Ok?” (คุณโอเคไหม) ด้วยดวงตามันเยิ้ม

“ Yes" (ค่ะ) อีฟตอบด้วยนัยน์ตาเป็นประกายด้วยความรักใคร่พลางนิ้วเรียวแกะกระดุมเผยบราลูกไม้ขาวนวล หัวใจของชายหนุ่มเต้นรัวมองเธอด้วยความคลั่งไคล้สองมือยกชายเสื้อของตัวเองพ้นศีรษะเผยหน้าอกหนุ่มแน่น โน้มร่างเพรียวมาแนบเลื่อนริมปากประกบจูบดูดดื่ม ค่อยเคลื่อนร่างบางลงบนเตียงร่วมบรรเลงรักด้วยความเสน่ห์หา

…มีเพียงเสียงครางกระสันแผ่วเบาของเธอบ่งบอกว่าพอใจในความใคร่ที่ชายหนุ่มปรนเปรอนัยน์ตาสะท้อนใบหน้าของกันและกันเป็นมนต์สะกดให้สำเร็จถึงสวรรค์ทั้งสองคน

แสงโคมไฟบนหัวเตียงโทนส้มส่องสองร่างเอนพิงชิดบนเตียงนุ่มมือหนาประสานนิ้วเรียวแล้วยกขึ้นมามองนิ้วเล็กด้วยความหลงใหลพลางเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงละมุน

“What size ring do you wear?” (คุณใส่แหวนไซซ์อะไร)

“I am not sure” (ฉันไม่แน่ใจ) อีฟเอียงหน้ายิ้มตอบแซม

“Will you travel with me?” (คุณจะไปเที่ยวกับผมไหม)

“Yes” (ค่ะ)

“Are you sure” (คุณแน่ใจไหม)

“Of course I promise” (แน่นอนค่ะ สัญญา)

ใบหน้าที่มีแต่รอยยิ้มของทั้งสองพูดคุยสานสัมพันธ์รักที่พึ่งจะเริ่ม..จนเผลอหลับไปจนเช้า

แซมลืมตาตื่นด้วยสมองส่วนหน้าที่บันทึกไว้นึกได้ว่าเขามีนัดเรื่องงานของสายวันนี้ต้องกลับไปจัดการ กระซิบข้างหูอีฟแผ่วเบา เพื่อจะไม่รบกวนเธอ

“miss you baby,see you around” (ผมคิดถึงคุณที่รัก แล้วเจอกันนะ) เลื่อนริมปากจูบลงบนหน้าผากของเธอแล้วค่อยขยับออกจากเตียง หยิบเสื้อผ้าที่พาดไว้บนเก้าอี้หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง แสงยามเช้าส่องกระดาษสีขาวสะท้อนให้เห็นรายละเอียดได้ชัดเจน

แซมเพ่งอ่านก็พอเข้าใจเพราะใบนี้คล้ายกับบิลที่เขาจ่ายอยู่ทุกเดือน หันหน้ามองอีฟดวงตาเธอยังปิดสนิท พลางหยิบกระดาษใบนี้ลงในกระเป๋ากางเกง

เวลา 7.30 Am หน้าห้องที่เปิดไฟเตรียมทำการ

แซมอ่านคำว่า" Office”

มองไปข้างในเห็นคุณป้าขาวท้วมสวมเสื้อยืดสีดำข้อความบนเสื้อ “MAID”กำลังปัดกวาดอยู่ในห้อง เขาเดินเข้าไปเคาะกระจกหน้าต่างบานเล็กที่เลื่อนออกได้

พลางยื่นบิลให้เธอดู

“Can I pay this bill at this time? (ฉันจ่ายบิลนี้เวลานี้ได้ไหม) ป้าแม่บ้านฟังแล้วไม่ค่อยมั่นใจว่าตัวเองเข้าใจถูกต้องไหม

" wait .รอ นะคะ” แต่ป้าก็พูดได้เป็นบางคำ แล้วหันหน้าตะโกนไปด้านหลังของสำนักงาน

“ เฮีย หนุ่มฝรั่งมาถามอะไรไม่รู้ มาตอบหน่อยค่ะ”

เฮียชัยเจ้าของอะพาร์ตเมนต์กำลังนั่งทานข้าวอยู่หลังห้องได้ยินรีบขานรับลุกไปล้างมือก่อนออกไป

“เดี๋ยว แป๊บหนึ่ง”

เดินออกมาด้วยใบหน้าเป็นมิตรพูดอังกฤษไฟแลบเพราะอะพาร์ตเมนต์ของแกก็มีต่างชาติรายวันรายเดือนนักศึกษาเข้าๆ ออกๆ ลุงชัยพูดคุยอัธยาศัยดีตามแบบนักธุรกิจผู้ชำนาญที่ปลดเกษียณแล้ว

“Can I pay in advance for about 2 months? (ฉันจ่ายล่วงหน้าไว้สัก2 เดือนได้ไหม)

All right, handsome man. (ได้สิ หนุ่มหล่อ)

แล้วยื่นบาร์โค้ดให้แซมสแกนจ่ายค่าเช่าตามบิลและล่วงหน้าที่เขาเต็มใจให้อีฟไว้สองเดือน แม้เขามีไม่มากก็ตามแต่เขาก็สามารถวางแผนจัดการให้อยู่รอดได้ แล้วคุณลุงชัยก็บริการจัดการโทรเรียกวินมอไซค์มารับชายหนุ่มรูปหล่อที่เขาเรียกแทนชื่อของแซม