เพียงเธอยิ้ม ใจฉันก็ละลาย

๒

ความจริง 

“พี่แทนก็ ว่าแต่เมื่อไหร่พี่จะถอนหมั้นกับพี่รัณสักทีครับ เราจะได้เปิดตัว บอลไม่อยากหลบๆ ซ่อนๆ แบบนี้แล้วอะ เหนื่อย หรือไม่ก็บอกความจริงกับพี่รัณไป” ถอนหมั้น แค่คำคำเดียวแต่เหมือนสายฟ้าฟาดผ่าลงกลางใจคนฟังจนปวดหนึบ ก้อนเนื้อภายในอกข้างซ้ายคล้ายจะหยุดเต้น ความขมเฝื่อนล้นทะลักจุกอยู่ในอก ดารัณญาลำคอตีบตันคล้ายมีก้อนแข็งๆ จุกอยู่ที่คอ เธอพยายามสะกดความรู้สึกแสบร้อนที่ดวงตาแต่มันไม่เป็นผล มือบางที่กำลังถือเค้กสั่นระริกพอๆ กลับหน่วยตาที่ถูกม่านน้ำใสเอ่อคลอ นี่แทนไทคิดจะถอนหมั้นกับเธอทั้งๆ ที่อีกไม่กี่เดือนจะแต่งงานกันอย่างนั้นหรือ นี่มันเรื่องอะไรกัน หญิงสาวช็อกจนทำตัวไม่ถูก ได้แต่กัดริมฝีปากแน่นจนเลือดซึมเพื่อสะกดกลั้นเสียงไม่ให้เล็ดลอดออกไปให้คนข้างนอกรับรู้ว่าการมีตัวตนของเธออยู่ในนี้ บอลนายแบบที่เคยเป็นรุ่นน้องในคณะและเป็นน้องรหัสแทนไทที่ร้านของเธอจ้างเขามาเป็นนายแบบประจำร้าน ร้านเสื้อผ้าแบรนด์โปรดรักที่มีหุ้นส่วนทั้งหมดสามคนคือเธอ แทนไทและปรารีณา พวกเขาแอบคบกันลับหลังเธอสินะ

นานเท่าไหร่แล้วที่ฉันโง่จนถูกคู่หมั้นสวมเขา ดารัณญาเองไม่เอ๊ะใจความสัมพันธ์ของพวกเขาเลยสักนิดแม้จะรู้ว่าแทนไทกับบอลสนิทกันแต่เวลาอยู่ต่อหน้าเธอพวกเขาจะแสดงออกว่าเป็นแค่รุ่นพี่รุ่นน้องกันเท่านั้นไม่คิดว่าลับหลังพวกเขาจะมีความสัมพันธ์กันพิเศษ

ถึงว่าทำไมเขาไม่เคยแสดงความรักกับเธอเลย มากสุดก็แค่หอมแก้มแบบผ่านๆ ซึ่งหญิงสาวก็คิดว่าเขาคงเขินแต่มันไม่ใช่เลยสักนิด เธอคิดผิดมาตลอดนี่เอง

“รอก่อนนะ พี่ยังไม่กล้าบอกเรื่องนี้กับรัณ บอลก็รู้ว่ารัณรักพี่มาก เธอเองก็ไม่ได้ทำอะไรผิดด้วย พี่ไม่รู้จะหาเรื่องถอนหมั้นยังไง อีกอย่างที่บ้านพี่คงรับเรื่องนี้ไม่ได้ที่เราคบกัน คงต้องอยู่กันแบบนี้ไปก่อน” น้ำเสียงที่กล่าวลุขอโทษอย่างเสียใจเต็มประดาที่ไม่สามารถทำตามความต้องการของอีกฝ่ายได้ เขาขอโทษมันที่ถอนหมั้นฉันไม่ได้อย่างงั้นหรือ ดารัณญาใช้หลังมือปาดน้ำตาด้วยความเจ็บปวดเมื่อได้รับฟังถ้อยคำที่เสียดแทงหัวใจ

“แล้วบอลต้องรอไปถึงเมื่อไหร่ รอไปถึงพวกพี่แต่งงานกันออกลูกจนโตเลยไหม พี่ก็รู้ตัวแล้วไม่ใช่เหรอ ที่พี่คบพี่รัณก็เพื่อพิสูจน์ตัวเองไม่ใช่หรือไง แล้วทำไมยังจะแต่งงานกับเธออีกละ หรือว่าพี่รักพี่รัณจริงๆ ถึงยอมแต่งงานด้วย” เสียงกระเง้ากระงอดอย่างเอาแต่ใจของบอลทำให้แทนไทรีบเข้าไปกอดอย่างเอาใจพลางปลอบประโลม

คบเพื่อพิสูจน์ตัวเองงั้นเหรอ แอบคบกันลับหลังเธอว่าเลวแล้วนะนี่ตลอดเวลาที่ผ่านมาแทนไทคบเธอเพื่อค้นหาตัวเองและปิดบังรสนิยมที่บอกทางบ้านไม่ได้อย่างนั้นหรือ ดารัณญาไม่เคยเกลียดเพศที่สามเลยสักนิดแต่สิ่งที่พวกเขาทำกับเธอต่างหากที่เธอรับไม่ได้ เขาหลอกใช้ความรักของเธอมาโดยตลอด

เขาทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง แม้ฉันจะรักเขามากแค่ไหนแต่ก็ไม่ควรมาเล่นกับความรู้สึกของเธอไม่ใช่เหรอ นี่แทนไทเห็นฉันเป็นตัวอะไรกัน ดารัณญาถามตัวเองซ้ำไปซ้ำมาเงียบๆ ปล่อยให้น้ำตารินไหลอย่างไม่ใส่ใจ มือขาวกำชายเสื้อตัวเองไว้แน่นอย่างสุดแรงจนเล็บจิกเข้าไปในเนื้อเพื่อสะกดกลั้นอารมณ์ที่กำลังปะทุในอกจนแทบระเบิด

ร่างบางหลับตานิ่งพยายามสูดลมหายใจเข้าช้าๆ ข่มอารมณ์โกรธและตั้งสติที่แตกกระเจิงไปให้กลับมาเช่นเดิมแต่ก็ยากเหลือเกิน แม้แต่เรี่ยวแรงที่จะยืนก็แทบจะไม่เหลือเมื่อได้รับรู้ความจริง

“พี่ไม่ได้รักรัณแบบคนรัก บอลครับเราคุยกันเรื่องนี้แล้วไม่ใช่เหรอ”

“ก็ใช่ แต่มันก็อดคิดไม่ได้อยู่ดีแหละ” คนพูดเบ้ปากก่อนจะกอดอกพร้อมกับเบือนหน้าหนี

“โอ๋ๆ เดี๋ยวพี่รีบหาวิธีบอกรัณเอง แต่ตอนนี้เหนียวตัวสุดๆ ปะไปอาบน้ำ พี่จะถูให้ทุกซอกทุกมุมเลยครับ” ก่อนที่คนทั้งคู่จะเดินตรงไปยังห้องน้ำเธอจึงรวบรวมความกล้าเปิดประตูตู้เสื้อผ้าที่แอบซ่อนตัวอยู่ออกมาอย่างยากเย็น

“รัณ” น้ำเสียงตกใจแทบจะกลายเป็นตะโกน พร้อมกับนัยน์ตาเบิกกว้าง

แทนไทตกใจเมื่อเห็นคู่หมั้นสาวยืนอยู่ตรงหน้า ใบหน้าหวานละมุนของหญิงสาวนิ่งมีหยาดน้ำตาไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง เธอมองเขาด้วยแววตาที่เจ็บปวดอย่างสุดซึ้งพร้อมกับกล่องเค้กที่ถืออยู่ในมือ ไม่บอกเขาก็รู้ว่าหญิงสาวได้ยินทุกอย่างหมดแล้ว

“พี่รัณ”

“ไง” น้ำเสียงสั่นๆ ที่ลอดผ่านริมฝีปากอย่างแผ่วเบา ดารัณญาพยายามที่จะไม่อาละวาดคนสองคนที่อยู่ตรงหน้าแต่ก็ไม่รู้จะเอ่ยคำไหนออกไปเป็นประโยคแรกนอกจากคำสั้นๆ โง่ๆ เพราะตอนนี้ในหัวของหญิงสาวเต็มไปด้วยคำถามพร้อมความสับสนมากมาย เธอผิดอะไรทำไมเขาถึงได้ดูถูกความรักอันบริสุทธิ์ของผู้หญิงคนนึงได้ถึงเพียงนี้

แทนไทรู้ว่าฉันรักเขาเลยมาคบกับเธอเพื่อพิสูจน์ความเป็นชายในตัวเองอย่างนั้นหรือ นี่แทนไทยังเห็นเธอเป็นเพื่อนอยู่หรือเปล่า จริงอยู่ที่ฉันรักเขา รักเขาคนเดียวมาโดยตลอดแต่เขากลับย่ำยีความรักที่เธอมอบให้อย่างไม่ไยดี นี่แทนไทยังเหลือความเป็นคนอยู่ไหม ความรู้สึกผิดหวังถาโถมใส่กลางใจหญิงสาวอย่างรุนแรง ดารัณญาไม่ได้หวังให้เขารักเธอตอบด้วยซ้ำแต่ทำไมแทนไทจึงเลือกใช้วิธีนี้ วิธีที่ทำร้ายหัวใจของเธอเอง คนที่บอกจะอยู่เคียงข้างฉันไม่ว่าทางข้างหน้าจะเป็นยังไงเขาจะไม่ปล่อยให้ฉันโดดเดี่ยวลำพัง มาวันนี้เขากลับเป็นคนที่เหยียบย่ำหัวใจของฉันจนแหลกลาญไม่มีชิ้นดี มันน่าเศร้าใจยิ่งนักที่เธอไปหลงรักคนเห็นแก่ตัวแบบเขา

“รัณ ฟังแทนก่อน ฟังเราอธิบายก่อนรัณ” เขาวิ่งเข้ามาหมายจะเข้าไปกอดหญิงสาวแต่เธอกลับเดินถอยหลังออกไปอย่างรังเกียจพลางเหยียดยิ้มมองชายหนุ่มและมองเลยผ่านตัวเขาไปยังคนด้านหลังด้วยแววตาเจ็บปวด ผิดหวังและตัดพ้อด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ แทนไทชะงักฝีเท้า เขามองร่างบางที่แววตาฉายแววของความเจ็บปวดและเสียใจอย่างลึกซึ้ง รัณจะรู้บ้างไหมว่าเขาเองก็เจ็บไม่น้อยไปกว่าเธอเลย ชายหนุ่มคิดในใจ

“ไม่ต้อง ฉันรู้เรื่องหมดแล้ว แทนทำแบบนี้กับเราได้ไง ไม่รักเราแล้วจะมาคบกับเราทำไม” แทบจะตะโกนถามด้วยความโมโหอย่างเหลืออด ไม่กลัวว่าใครจะได้ยินเรื่องที่พวกเธอกำลังคุยกัน ท่ามกลางน้ำตาที่ไหลรินออกมาไม่ขาดสายเธอยังจ้องมองเขาด้วยใจจดใจจ่อผ่านม่านน้ำตาที่พร่าเลือน

“แทนขอโทษ” น้ำเสียงสำนึกผิดกล่าวแผ่วเบาราวกระซิบ เขาไม่มีแม้แต่คำแก้ตัว

“ขอโทษงั้นเหรอ”

“เป็นแบบนี้ มันก็ดีอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ ที่ผ่านมาแทนก็ทำหน้าที่แฟนที่ดีมาโดยตลอด อีกอย่างรัณเองก็รักแทน รัณเองก็รู้ว่าครอบครัวแทนรับไม่ได้กับเรื่องแบบนี้ เราอยู่กันแบบนี้ไม่ได้เหรอ เราอยู่กันแบบสามคนไม่ได้หรือ” ขอร้องเธอทั้งๆ ที่รู้ว่ามันเป็นเรื่องที่เห็นแก่ตัวและไม่น่าให้อภัยที่สุด

“ทุเรศ คิดได้ไงอยู่กันแบบสามคน” ร่างบางสั่นสะท้านเบิกตากว้างตกใจกับคำพูดของแทนไท

“แทนไม่มีทางเลือก”

“เดี๋ยวฉันเลือกให้ อยากถอนหมั้นใช่ไหม ได้” ประโยคหลังเธอมองเลยผ่านแทนไทไปยังคนที่ยืนนิ่งมองเหตุการณ์ ร่างเล็กใช้หลังมือปาดน้ำตาลวกๆ ก่อนจะถอดแหวนที่นิ้วอย่างทุลักทุเลเพราะความคับแน่นก่อนจะปาใส่หน้าอดีตคู่หมั้นพร้อมกับวิ่งออกจากห้องโดยไม่แม้แต่จะมองกลับมา แทนไทยืนนิ่งอยู่ที่เดิมราวกับถูกสาปให้แข็งเป็นหิน เขามองตามหญิงสาวร่างเล็กที่วิ่งออกไปด้วยความรู้สึกผิดอย่างสุดหัวใจ แทนไทกำลังทำลายคนที่รักเขามากที่สุด และเขากำลังจะสูญเสียเพื่อนที่ดีที่สุดไปอย่างดารัณญา นี่เขาทำอะไรลงไป ก่นด่าตัวเองในใจแล้วทรุดนั่งลงกับพื้นอย่างคนหมดเรี่ยวแรงอยู่ตรงนั้นพลางซบหน้าลงกับฝ่ามือปล่อยให้น้ำตาร่วงหล่นอย่างไม่สนใจ เพราะความเห็นแก่ตัวของเขาเองที่ทำให้ต้องเสียคนดีๆ อย่างดารัณญาไป

เสียงแตรรถดังขึ้นต่อเนื่องบนท้องถนนในเวลาเกือบเที่ยงวัน ผู้คนเดินขวักไขว่ไปมาตามริมฟุตพาทเพื่อทำหน้าที่ของตัวเองเช่นทุกวัน เสียงตะหลิวกระทบกระทะของแม่ค้าซึ่งกำลังรีบเร่งทำกับข้าวให้ลูกค้าจนมือเป็นระวิงเพราะแถวนี้เต็มไปด้วยบริษัทห้างร้านที่มีผู้คนมากมายหลากหลายอาชีพเข้ามาฝากท้องอย่างไม่ขาดสาย

แสงแดดจ้ากระทบลงพื้นคอนกรีตส่งไอร้อนเวลาย่ำเท้าลงบนพื้น ใบไม้สีน้ำตาลร่วงหล่นค่อยๆ ปลิวลู่ไปกับสายลม ดารัณญาแบมือยื่นไปรับไว้ไม่ให้มันหล่นลงไป เธอมองใบไม้แห้งในมือ ทุกอย่างมีวันหมดอายุย่อยสลายตามกาลเวลาตราบใดที่เวลายังหมุนไปข้างหน้า หญิงสาวปล่อยให้ใบไม้ร่วงหล่นลงพื้น เธอเดินเหม่อลอยมาไกลแค่ไหนไม่รู้ รู้สึกตัวอีกทีก็มาหยุดที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่งแล้ว สองเท้าจึงเดินมาทรุดตัวลงนั่งเก้าอี้ไม้ยาวสีขาวข้างริมสระใหญ่พร้อมกับซบหน้าลงฝ่ามือทั้งสองข้างแล้วปล่อยให้น้ำตาที่กักเก็บมาตลอดทางเดินให้หลั่งไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย ร่างบางสั่นสะท้านด้วยแรงสะอื้นฮักไม่แคร์สายตาผู้คนที่มองมาอย่างสนใจและสงสัย ณ เวลานี้เธอไม่หลงเหลือภาพลักษณ์ดีไซเนอร์สาวสวยผู้แสนเย่อหยิ่งและเย็นชาได้อีกต่อไป มีเพียงหญิงสาวที่โชคร้ายถูกแฟนหลอกใช้เพื่อผลประโยชน์ตัวเขาเอง

สายลมเอื่อยๆ พัดพาความเย็นระคนไอร้อนกระทบผิวกาย ผมที่ลอนใหญ่ปล่อยยาวสยายปลิวไปตามกระแสลมจนเจ้าตัวนึกรำคาญ เธอร้องไห้จนพอใจก่อนใช้นิ้วเช็ดน้ำตาออกลวกๆ พลางกระพริบตาถี่ๆ แล้วมองบนหวังให้ลมพัดพาความชื้นจากหน่วยให้เหือดแห้งแล้วลุกขึ้นเดินไปตามทางฟุตพาทโดยที่ในมือยังคงถือเค้ก เจ้าของใบหน้ารูปไข่มองไปยังขยะตรงเบื้องหน้าเธอตั้งใจจะโยนเค้กก้อนโตที่ถืออยู่ในมือทิ้งพลันเหลือบไปเห็นสองแม่ลูกที่สวมเสื้อผ้ากลางเก่ากลางใหม่ที่ยืนมองเข้าไปภายในร้านอาหาร ผู้เป็นมารดาล้วงกระเป๋ากางเกงออกมานับเหรียญ ดีไซเนอร์สาวมองเค้กในมือก่อนจะเปลี่ยนทิศทางเดินไปยังสองแม่ลูกคู่นั้นที่อยู่ไม่ไกลจากเธอ

“อยากกินไหม พี่ให้” หญิงสาวนั่งลงตรงหน้าเด็กน้อยผมถักเปียสองข้างพร้อมกับยื่นเค้กให้เด็กหญิงที่มองของในมือเธอด้วยแววตาเป็นประกาย เธอเงยหน้าหันไปมองหน้าผู้เป็นมารดาราวกับขอความเห็นอย่างกล้าๆ กลัวๆ หญิงสาววัยกลางคนร่างซูบผอมนิ่งคิดสักพักก่อนพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาต เด็กหญิงยิ้มดีใจแล้วยื่นมารับเค้กก้อนโตมาไว้ในมืออย่างตื่นเต้น

“ขอบคุณพี่เขาก่อนสิเมย์”

“ขอบคุณค่ะ พี่คนสวย” เด็กหญิงตัวน้อยวัยไม่เกินสิบขวบพนมมือไหว้ขอบคุณเธออย่างดีใจ

“ปากหวานนะเรา กินข้าวหรือยังคะ”

เด็กหญิงส่ายหน้าหวือเป็นคำตอบ

“หิวไหมเอ่ย พี่รัณเลี้ยง เอาไหม” พอเธอพูดจบเด็กหญิงก็พยักหน้าแรงๆ จนเค้กในมือสั่นตาม

“อุ้ย จะดีหรือคะคุณ เค้กคุณก็ให้พวกเราแล้วยังจะเลี้ยงข้าวอีกหรือคะ” แม่เด็กหญิงเอ่ยด้วยสีหน้าเกรงใจ คิ้วขมวดมุ่น

“ไม่เป็นไรค่ะ วันนี้วันเกิดรัณ รัณเลี้ยงอยากกินอะไรสั่งเลยนะคะ” เธอโกหกเพื่อหวังให้แม่เด็กสบายใจขึ้น

“กินเถอะนะแม่ หนูหิวข้าว” ผู้เป็นมารดาได้ยินดังนั้นก็พยักหน้าตอบตกลงพร้อมกับรอยยิ้มขอบคุณส่งให้หญิงสาวผู้ใจดี

คนใจดีจัดการสั่งอาหารให้สองแม่ลูกพร้อมทิ้งธนบัตรสีเทาไว้เป็นค่าอาหารก่อนจะเดินออกจากร้านอย่างอิ่มเอมหลังจากล่ำลากันเสร็จ แม้ภายในใจลึกๆ เธอจะยังรู้สึกเจ็บปวดเจียนขาดใจก็ตาม หญิงสาวออกเดินอีกครั้งก่อนจะก้าวข้ามถนนตรงทางม้าลาย จังหวะเดียวกัน

“ระวัง!”

โครม!!

รถยนต์ยุโรปหรูสีดำเงาวับพุ่งเฉี่ยวชนเธอจนล้มลงกับพื้นดีที่รถแตะเบรกได้ทันไม่อย่างงั้นร่างของเธอคงลอยไปอีกฟากของถนนแน่ แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่วายชนเธอจนเสียหลักล้มลงไป หญิงสาวผู้เคราะห์ร้ายรับรู้ถึงความเจ็บปวดไปทั้งตัวแต่ที่เจ็บหนักสุดคงเป็นแขนข้างขวาที่ตอนนี้มีเลือดไหลซึมออกมาอย่างเห็นได้ชัด