chapter 4

"Luca! Call Elysia," Dominanting utos nito habang kinakalas ang tali sa kamay ko.

Hindi naman malalim ang sugat na natamo ko pero mahapdi parin iyon. Samantalang kay Drax ay malubha dahil hanggang ngayon ay naka higa parin ito at sumisigaw sa sakit habang hawak hawak ang kamay.

Pumasok si Inés at nagulat sa mga na kita, "What the-anong nangyari?"

Binuhat ako ni Magnus sa kanyang mga bisig. Malalimig ang ekspresyon ng mukha nito at halatang nag pipigil sya ng galit dahil sa mga ugat nyang halos pumutok na.

Huminto sya malapit kay Inés. "Get him the fuck out of my sight-back to Italy-before I burn him alive and dump his ashes where no one will ever find them." kalmado pero ma authoridad nyang tugon sa malalim na tuno ng kanyang boses. Hindi ito tumingin kay Inés, at nag lakad na palabas

Naglakad kami sa tila walang katapusang koridor. Madilim, malamig, at may kakaibang katahimikan. Ilang ilaw lang ang bukas, kaya't nakakatakot ang paligid. Pero sa kabila ng lahat, ni katiting na takot ay wala akong naramdaman. Dahil sa piling ni Magnus, pakiramdam ko'y ligtas ako-parang walang makakasakit sa'kin habang kasama ko siya. I feel safe... even in his dark, cold presence.

Hindi ko alam kung bakit. Siguro dapat akong matakot-kung tutuusin, sino ba namang matinong tao ang hindi mangingilabot sa isang tulad niya?The way he walks like he owns every shadow, the way his silence speaks louder than anyone's scream... everything about him screams danger.

But I'm not scared.

I feel... steady. Like nothing can touch me as long as he's beside me.

It doesn't make sense. He's not kind. He doesn't smile. He rarely even looks at me. Pero kapag tiningnan niya ako...Parang tumitigil ang mundo.

At sa kung anong dahilan, mas pinaniniwalaan ko siya kaysa sa lahat ng mga taong nangakong iingatan ako. Siguro tanga ako. O baka wasak na talaga ako. Pero sa ngayon? Wala akong pakialam. Sa ngayon, ang gusto ko lang... ay manatiling malapit sa kanya.

Tahimik syang nag lakad habang karga karga ako. Mahigpit ang hawak niya sa akin, parang ayaw niya akong ibaba, at sa totoo lang, ayaw ko rin.

Tumingala ako sa kanya. Nakatitig siya sa unahan, pero ramdam ko... alam niyang tinititigan ko siya.

Tapos bigla siyang nagsalita-mababa ang boses, may diin, pero may ngiting bahagyang lumitaw sa sulok ng labi niya. "Don't look at me with those eyes ... or I might just decide not to put you down."

Napalunok ako. Hindi ako makapagsalita. Tumingin siya sa akin, diretsong tumama ang mata niya sa'kin-matapang, mapanuksok. Bumilis ang pag tibok ng puso ko. Hindi ko alam kung takot ba ako o natutukso. Ang katawan ko ay naguguluhan-nag-aalangan kung tatanggi o magpapadala na lang sa nararamdaman.

Maya maya pa ay naka rating na kami sa isang... elevator? Bakit my elevator?

Hindi na ako mapakali dahil hanggang sa pagpasok namin dito sa elevator ay karga nya parin ako, sinilip ko ang gwapong mukha nito pero, parang hindi man lang sya pinagpapawisan.

"P-pwede mo na akong ibaba" Mahina at halos namaos na ako dahil kanina pa ako hindi nag sasalita

"No!" Matigas at puno ng awtoridad nyang sagot.

***

Naka tulog ako pagkatapos gamutin ng isang babaeng doctor.

Nakapikit ang mga mata ko pero buhay na buhay ang kaluluwa ko, nakikinig ako sa usapan ng dalawa. Si magnus ata yung lalaki at yung doctor naman ang babae

Napakahinhin at malumanay mag salita ng doctor "Everything's going to be fine, Mr. Marcelloni. The wound is so slight, there's really no need for concern. Just let her rest and make sure she doesn't irritate the wound-no rubbing, no pressure. Keep it clean, and it'll heal in no time."

"Good to hear" Mahinahon nyang tugon sa doctora.

"That's all for today Mr. Marcelloni, just call me if something happens"

Pagka tapos nun ay narinig ko na ang pag lock ng pinto, pero may narinig akong mga yabag ng paa papalapit sa kamang kina hihigaan ko. Naramdaman ko ang paggalaw ng kama na parang may umopo dito at alam kung si magnus yun, kasunod nun ay ang pag bukas ng pinto.

"Boss, naka alis na si drax dito sa pinas. Anong susunod nating gagawin" bungad ng boses ni luca

"Prepare my private jet, we're heading to Spain" Dominante at malamig na utos nito kay luca

"Boss, paano yung mga taohan natin? E... eight to twelve lang yung kakasya sa jet nyo, tapos apat ma tayo... Saan sasakay yung iba" Tanong nito. Sa tuno ng pananalita nya ay parang mapag biro ito

"And who said you'd be joining us on the jet?" May bahid ng inis ang boses nito

"Ha?! Hindi kami kasama? Iiwan niyo kami rito? Paano kung may mangyari sa'min?!"

"Are you deaf luca!?" Malamig nyang sigaw, pero andun parin ang pagka dominante nito

"Boss naman... baka pwedeng reconsideration? Di ba loyalty points dapat may perks?"

Hindi ko alam kung anong nangyayari dahil biglang nanahimig si luca,

narinig ko nalang ang pag lock ng pinto.

Bakit kami pupunta ng spain? Paano si lola?Kaylangan kung umisip ng paraan para makatakas.

***

Bumukas ang pinto at pumasok si luca na may dala dalang tray na puno ng pagkain. Nilapag nya yun sa katabing mesa ng kama na kina uupuan ko ngayon "Kumain kana. Si boss nag luto nyan" malumanay nyang tugon

"Ayaw kong kumain" Pag susuplada ko sakanya, para akong spoiled brat sa ginagawa ko.

Napa buntong hininga ito "Ano bang gusto mong mangyari?"

Tinignan ko ito"Ang gusto ko ay pakawalan nyo ako—promise d ako mag susumbong sa mga pulis"

"Hindi pwede! Sige na kumain kana baka pumunta dito si boss maya-maya, pag nakita nyang d kapa kumain, lagot tayong dalawa" Pag babanta nito, mukhang hinahabaan nya pa ang pasensya nya sa katigaaan ng ulo ko

"Ayaw ko ngang kumain!" Sigaw ko dahil sa inis

"Bahala ka basta binalaan na kita. Aalis na ako dito baka madamay pa ako" Huling sabi nya at nag lakad na papunta sa pinto.

Tinignan ko yung pagkain, subrang sarap nilang tignan—ang totoo lang gutom na gutom na talaga ako pero kaylangan ko yung gawin para pumunta sya dito at mag papanggap akong natatakot para isama nya ako, kung san man sya pupunta, at dun na ako tatakas.

Ilang minuto lang ay bumukas ang pinto, pumasok ang matangkad at ang galit na gwapong mukha ni magnus. Naka suot ito ng black long sleeve pulo na yung dalawang pangunang botones ay hindi naka kabit. Yung sleeve nito ay naka tupi na dahilan upang makita ang mga braso nitong ma ugat na halos pumutok na dahil sa galit. Galit itong lumapit saakin, tinignan nya ang pagkain na hanggang ngayon ay hindi ko parin ginalaw, kahit takam na takam na ako

Umopo sya sa tabi ko. Kinuha nya yung pagkain sa tray at nagsandok ng pagkain sa plato, pagka tapos ay nilapit sa bunganga ko.

"Eat!" Malamig at dominanti nyang utos na nag pa bilis ng tibok ng puso ko. Hindi pagpapanggap ang nararamdaman kung takot ngayon

Wala akong nagaw at ibinuka na lang ang aking baba.

"Tiklop ka naman pala kay boss e" Mahina at mapang-asar na saad ni luca habang naka tingin sa gilid nya

Tuloy tuloy ang pag subo ni magnus ng pagkain saakin, muntik na akong mabulonan buti nalang at inabotan nya kaagad ako ng tubig.

Pinigilan ko ang kanyang kamay nung mag sasandok na ulit sya "Busog na ako" Mahina kong sabi

Pinakuha nya kay luca yung tray at inihanda na nya ang sarili para umalis pero pinigilan ko ito

"S-saan ka pupunta?" Tanong ko, halos pabulong

Hindi nya ako tinignan "I have something to take care of." Mababa at walang emosyon ang boses niya, pero ramdam kong may bigat sa mga salitang 'yon.

"S-sama ako" nag dadalawang isip kung sabi

"No, your staying here" Ma authoridad nyang tugon, habang hindi parin ako tinitignan

"Please... I'm scared" Ramdam ko ang panginginig ng katawan ko dahil sa takot. Hindi talaga ako nag papanggap natatakot ma talaga ako, natatakot ako na baka hindi kona makita si lola kahit kaylan pag hinayaan ko lang silang dalhin ako sa spain.

Lumingon sya saakin halatang nag aalala ito "Why? Baby, is there anything bothering you?"

Lumapit siya ng ilang hakbang, sapat para maramdaman ko ang bigat ng presensya niya "You’re not thinking of running, are you?"

Mas lalo siyang yumuko para dumikit ang mukha niya sa akin."Because I’d hate to break those pretty legs just to keep you here."

Napalunok ako, pero hindi ako makatingin nang diretso sa kanya. Nanginginig ang kamay ko habang pilit kong pinanatiling kalmado ang mukha ko.

Umayos siya ng tayo, diretso ang tingin.

"Be good and obey me. Try anything stupid, and I’ll make sure you regret it."

Pagkasabi niya no’n ay muling tumalikod si Magnus, akmang lalabas na ng kwarto. Hindi ko alam kung saan ko hinugot ang lakas ng loob, pero dali-dali akong tumayo at hinawakan ang laylayan ng damit niya.

"Wait... please," mahina kong sabi, nanginginig ang boses ko. "Don’t leave me alone. I—I’ll behave."

Dahan-dahan siyang humarap muli, tinitigan ako mula ulo hanggang paa. Walang salita. Ilang segundo ang lumipas bago siya muling nagsalita, mababa ang boses niya—mapanganib pero may bahid ng pag-aari.

"You're trying to manipulate me." Umiling siya ng dahan-dahan, halos marinig ko ang pigil niyang buntong-hininga. "You think I don’t know what you're doing?" Lumapit siya ulit. Ang bawat hakbang niya, parang nagdudulot ng lindol sa dibdib ko.

"You’re scared, yes. But you’re not just scared—you’re planning something."

Nagtaas siya ng kilay, saka ngumisi nang matalim. "Aren’t you, baby?"

Pinilit kong itanggi, iling ang sagot ko. "No. I just... I don’t want to be alone."

Tumawa siya, mahina pero walang saya. "You should be more afraid of being with me... than being alone."

Pagkatapos no’n, tinalikuran niya ako, binuksan nya ang pinto. Pero bago siya lumabas, nagsalita siyang muli—hindi man ako nakatingin, ramdam ko ang panggigigil sa boses niya.

"Five minutes. If you’re not in bed when I come back... I’ll make you wish you were."

At tuluyan na siyang lumabas, kasabay ng malakas na pagkabog ng puso ko.

Pagkalabas ni Magnus, parang gumuho ang lahat ng lakas sa katawan ko. Napaupo ako sa gilid ng kama, pilit pinipigilan ang pag-iyak. Ramdam ko ang lamig ng kwarto, pero mas malamig ang bigat sa dibdib ko—ang takot, ang kaba, at ang lalong lumalalim na kawalan ng pag-asa.

Pero hindi ako pwedeng sumuko. Hindi ngayon.

Ilang minuto ang lumipas, at sa bawat tik-tak ng orasan ay lalong bumibilis ang tibok ng puso ko. Tumayo ako, naglakad papunta sa pinto, at pilit ko itong binuksan kahit alam kong naka-lock. Walang ibang tunog kundi ang huni ng katahimikan at ang mga yabag ng damdaming hindi ko maintindihan.

Maya-maya lang ay bumukas muli ang pinto. Bumungad si Magnus—mataas ang kilay, hawak pa ang coat niya at halatang inis.

"You’re still not in bed."

Malamig ang boses niya, pero hindi na kasing tigas kanina.

"Please..." Nilapitan ko siya, hindi ko alam kung saan ko kinukuha ang lakas ng loob. "I just want to be with you. I don’t feel safe here alone."

Tahimik siya. Tinitigan niya lang ako—matagal, malalim

Hindi ko alam kung awa ba ‘yon sa mga mata niya… o galit na pinipigil.

"Don’t lie to me," bulong niya. "You’re scared, but you also want something else."

Hindi ako sumagot. Dahil totoo. Gusto ko siyang maloko. Gusto kong tumakas.

"If I take you with me," he said slowly, "you will not cry, you will not beg, and you will not run. Understand?"

Tumango ako agad, halos hindi na makahinga sa kaba at excitement.

"Say it."

"I understand. I won’t run."

Saglit siyang tumingin sa kisame, parang sinusubukang pigilan ang sarili. At sa wakas, tumango siya.

"Fine. Come with me. But if you try anything stupid again..." Lumapit siya sa tenga ko, bumulong ng malamig.

"I won’t be this kind next time, baby."