Chapter 5

Naka tayo si magnus sa gilid ng pader habang hawak-hawak ang telepono nito, sa ekspresyon ng mukha nito ay mukang galit na galit ito

"I told you to kill him. Not talk. Not hesitate..."Nakapikit ang mga mata niya habang pinipigilan ang galit na gusto nang sumabog. Ang kamao niya, nakatikom hanggang sa mamutla ang mga daliri. Sa bawat segundong lumilipas, para siyang bomba na handang sumabog."Now he’s alive, and he knows her name."

Sinuntok niya ang pader. Malakas. Basag ang sementado, sabay agos ng dugo sa kamao niya. Pero hindi siya sumigaw. Hindi siya umaray. Parang wala lang sakanya ay sugat na nataamo nya sa kanyang kamay

Na statwa ako sa kina uupuan ko nang masaksihan iyon, ang mga kamay ko ay nanginginig, hindi ko kayang pigilan, at ang malamig na pawis na dumadaloy sa aking balat ay parang nagiging yelo na humihigop sa aking katawan. Gusto kong tumakbo, pero parang hindi ako makagalaw. Hindi ko maipaliwanag, pero parang may mabigat na bagay na umahawak sa aking katawan.

"Luca, get the damn jet ready within the hour. We’re heading to Spain."

Puno ng awtoridad nyang utos kay luca, na natataranta na dahil din siguro sainaasal ng kaniyang boss

Walang pag alinlangang ay umalis na si luca, nag mamadali at natataranta.

Nanlamig ako nung inilipat nya ang tingin sa akin. Biglang lumakas ang tibok ng aking puso ng dahan dahan syang nag lakad patungo sa kina uupuan ko. Every step he took sent shivers down my spine.

Bigla itong nag salita—malamig,madahas at puno ng awtoridad. Napa iwas ako ng tingin sa mga mata nito "Get ready. We're going to Spain—now."

"H-ha?" Napa lunok ako saglit nang rumihistro saaking utak ang sinabi nya "No! Hindi ako sasama sayo" Hindi ko sinasadyang mapasigaw.

Napakuyom ang kamao niya sa gilid, pero nanatiling kalmado ang ekspresyon sa kanyang mukha—masyadong kalmado na mas nakakakilabot. Dahan-dahan siyang yumuko sa akin. Hindi ako tumingin sa mga mata nito

"You don’t get to say no to me."

Mababa, madiin, at tila nagbabantang bulong ang lumabas sa kanyang bibig.

Hinawakan niya ang aking baba, marahan pero may puwersa, pilit na ibinalik ang tingin ko sa kanya.

"I’m not asking, Alessia. I’m taking you with me."

"W-why? Bakit ako? Anong kailangan mo sa akin?"Pilit kong itinulak ang kamay niya pero hindi siya natinag.

Ngumisi siya, pero walang halong saya—isang ngiting may lihim, may panganib. "You’ll find out soon enough. But for now…" Tumayo siya nang diretso at tumikhim.

"Luca."

Mula sa dilim, sumulpot ang isang lalaki—matangkad, naka-itim, at may hawak na telepono sa tainga.

"The jet will be ready in fifteen minutes, boss."

Hindi ako makahinga. Parang may nakapatong sa dibdib ko habang pinagmamasdan ko siya—si Magnus—na parang isang halimaw na galing sa dilim ng mundo. Hindi ko alam kung mas matatakot ako sa mga ginagawa niya… o sa kakaibang kilabot at init na nararamdaman ko tuwing lumalapit siya.

Lumapit pa siya. Mas malapit. Hanggang sa maramdaman ko na ang init ng hininga niya sa balat ko.

“Stand up,” bulong niya, hindi na kailangang sigawan ako. Sapagkat ang boses pa lang niya ay sapat nang utos na parang inukit sa kaluluwa ko.

Ngunit hindi ako gumalaw. Hindi dahil sa pagmamatigas—pero dahil sa takot. Sa gulo. Sa hindi ko maintindihang emosyon sa loob ko.

Napapikit ako nang maramdaman kong lumapat ang mainit niyang palad sa aking kamay. Marahan niya akong hinila patayo—hindi marahas, pero sapat para iparamdam na wala akong pagpipilian.

“You’re coming with me whether you like it or not, Alessia. And I promise you…”

Bahagyang lumapit ang labi niya sa tenga ko, boses niyang parang lason at halik na sabay.

“…this is only the beginning.”

Napasinghap ako. Kinagat ko ang labi ko para pigilan ang pag-iyak, pero hindi rin ako tumutol nang maramdaman ko ang malamig na hangin mula sa corridor papalabas ng silid.

"Boss, the car’s waiting," sabi ni Luca na ngayo’y nakaabang na sa may pinto.

Pag labas namin ay naka parada sa harap namin ang isang napakagarang kotse, BMW I guess.

Pinag buksan ako ni magnus ng pinto at wala na akong nagawa at pumasok nalang, hinarang nya ang kanyang kamay sa noo ko na para bang pinoprotektahan nya ang ulo ko.

Habang na sa byahe hindi ko mapigilang ang aking luha sa pag patak, kanina pa ako umiiyak, siguro namamaga natong mga mata ko ngayon.

"S-stong crying" Awkward na pag papatahan nito saakin pero hindi parin nawawala ang awtoridad sa boses nito

"Gusto kung makita si lola" Pag hikbi ko habang nag hahabol ng hininga.

"She never treated you right. So tell me—why are you still so eager to see her?" puno nang awtoridad nyang tugon

Gulat akong tumingin sa gwapong mukha nito, naka tingin lang ito sa daan, nakita kung napa tingin saamin si luca sa salamin, sya yung nag mamaneho

"P-paanong—" hindi kona na tuloy ang sasabihin ko nag sumabat ito bigla

"I investigated you the day before drax almost kill you" Maiksing paliwanag nito, puno ng awtoridad.

___

Naka rating kami sa isang airport, the Marcelloni Aerdrome.

Pag mamay-ari bato ni magnus? ganon ba sila ka yaman para magkaroon ng sarili nilang airport?

Naka tayo kami sa isang jet na pag mamay-ari ni magnus, maraming naka palibot na tao, halos naka itim

"Inés, Luca, you’re in charge of the men. I’ll have Xavián and Lennox arrange your arrival at the port. You'll follow by sea"

Kita kung Kumonot ang noo nung dalawa nung marinig ang sabi ng kanilang amo.

“By sea?! Boss, Spain ‘yun, hindi Batangas!” reklamo ni Luca.

Madilim at malamig na tumingin si magnus kay luca, mukang naiinis na ito sa kakareklamo nya, kita kona din yung mga ugat sa kamay nyang handa ng pumutok dahil sa galit. "Then you better leave now"

Nagkatinginan sina Luca at Inés, sabay buntong-hininga. "Tara na, tol. Mukhang Titanic mode tayo this week."

Iginiya ako ni magnus pa pasok sa jet na kaming dalawa lang ang sasakay.

Pag pasok namin ay namangha ako sa mga nakita ko. The jet’s cabin is sleek and luxurious, with plush leather seats and polished wood accents. Soft lighting sets a calming tone, ang bawat sulok ng jet ay puno ng karangyaan.

Umopo ako sa isa sa mga upoan dito, I feel comfortable, hindi ko namalayang naka tulog pala ako.

woke up with a start.

The soft hum of the jet’s engines was gone, and in its place, the feeling of a soft, luxurious bed surrounded me. My body stirred, and when I opened my eyes, I was no longer on the jet. I was in a room—too beautiful, too grand to be real. The sheets were silky and cool against my skin, the bed soft.

Pilit kong inaalala kung paano ako napunta dito, pero wala akong maalala. The last thing I remembered was Magnus—him carrying me out of the jet, his presence overwhelming and his words echoing in my mind.

Ang kwarto ay puno ng yaman. The walls were dark, a shade of charcoal, with heavy curtains that covered the windows. In the corner, a large polished wooden desk stood—too polished, too expensive. Ang bawat sulok ng kwarto ay nagpapakita ng luho at kapangyarihan. This was Magnus' world.

I sat up, my mind struggling to catch up. I rubbed my eyes and took a deep breath, trying to steady myself. Nasaan ako? I thought, but deep inside, I already knew the answer.

I was in Magnus' place.

The sound of a soft knock made me freeze. I looked towards the door, my pulse quickening. Before I could react, the door opened, revealing Magnus standing in the doorway. His figure was tall and imposing, his presence dominating the room as soon as he stepped in.

“You’re awake,” he said, his voice deep, cold, and calm. His eyes, intense and dark, locked with mine. “I was starting to think you’d sleep forever.”

I swallowed hard, instinctively pulling the covers closer to my chest. “W-where am I?” I managed to ask, my voice barely above a whisper.

He stepped closer, his movements slow and deliberate, each one sending shivers down my spine. “My place,” he said simply. “This is where you’ll stay from now on.”

The weight of his words sank in. This is it. I didn’t have a choice.

“I don’t belong here,” I whispered, my voice shaking, but Magnus just smirked—an expression that made my skin crawl.

“You don’t get to decide where you belong, Alessia,” he replied coldly. “You’re here because I want you here.”

He stood right in front of me now, his presence suffocating. Hindi ko kayang umiwas ng tingin—parang ang mga mata niya ay may kakaibang kapangyarihan. And despite everything, despite how much I wanted to fight him, there was something pulling me in.

“Get dressed,” he ordered, his tone still commanding. “We’re going out. I have plans for you."

His words were like chains—binding me to his will. I wanted to protest, but I couldn’t. Instead, I watched him turn, already heading for the door.

Bago siya tuluyang lumabas, huminto siya sandali at tiningnan akong muli. His gaze was unrelenting, as if he owned every part of me—my thoughts, my body, even my will.

"Don’t keep me waiting, Alessia,"he said coldly, his words carrying authority and warning. "I’m not a patient man."

Isinira nya kaunti ang pinto, pero hindi pa ito umalis may sinabi pa ito na mas kinagulat ko

"If you’re not dressed when I get back, I’ll do it for you…  dress you slowly, then tear it all off to fü¢k you like I’ve been craving."