Crazy Bee:"Ang bawat pamilya may kanya-kanyang problema na mahirap solusyunan. Sa pagkakataong ito, hindi pa nagbigay ng malinaw na posisyon si Mr. Sanbuelgo. Lahat ng pahayag ay galing sa matanda ng pamilya Sabuelgo. Hindi ba pwedeng hindi ito sumasalamin sa tunay na nararamdaman ni Mr. Sanbuelgo?"Iris Fan Girl:"Ano bang hindi malinaw? Obvious naman ang lahat! Ang mga tao sa pamilya Sabuelgo, parang iisang ilong lang ang pinanggagalingan ng hininga nila—siyempre, gagawin nila ang lahat para protektahan ang interes nila. Si Karylle? Outsider lang siya! Sino ba naman ang tunay na magpapahalaga sa kanya? Kung ako ang tatanungin, tama lang na magkatuluyan sina Karylle at Mr. Handel. Sana magtagal sila at magkaroon agad ng anak na kasing ganda o talino nila!"All Mobs:"Ano ba kayo, puro kalokohan sinasabi niyo! Si Mr. Sanbuelgo ay napakabuting tao, at mabait siya kay Karylle sa nakaraang mga taon. Pero ano ang ginawa ni Karylle? Hindi niya pinahalagahan! Noong nalugi ang pamilya Lin,
Nagbago ang ekspresyon ni Adeliya, at habang naririnig ang matigas na salita ng kanyang ina, hindi niya mapigilang manginig."Mom..."Napabuntong-hininga si Andrea at nagsalita nang may halong pag-aalala, "Adeliya, alam mo dapat ito sa sarili mo. Dahil nga hindi ka niya gusto kaya natin ginamit ang pagiging life-saving benefactor mo. Ginawa natin ang lahat para masira ang posisyon ni Karylle sa puso niya."Mahigpit na hinawakan ni Adeliya ang kumot sa kanyang katawan ngunit nanatiling tahimik.Napansin ito ni Andrea at alam niyang mabigat ang nararamdaman ng anak, kaya naman nagsalita siya nang mas malumanay. "Anak, kapag naabot mo ang edad ko, baka maintindihan mo na ang nararamdaman ay hindi laging pinakamahalaga. Mas importante ang estado, kapangyarihan, at pera. Kaya ng isang tao na mabuhay kahit walang pagmamahal, pero kapag wala kang pera at posisyon, wala kang kakainin at baka mamatay ka sa gutom.""Walang sinuman sa mundong ito ang hindi mabubuhay nang wala ang isang tao. Ang
Nagningning ang mga mata ni Adeliya at agad niyang binigyan ng thumbs up si Andrea, “Mom, ikaw talaga ang ina ko! Ang galing mo talaga, iba ka pa rin sa lahat!"Napangiti si Andrea, “Sige, magpaka-behave ka lang sa ospital sa mga susunod na araw. Alam mo naman dapat kung hanggang saan mo kayang dalhin ang relasyon niyo ni Harold, di ba?”Huminga nang malalim si Adeliya at seryosong tumango, “Mom, huwag kang mag-alala. Hindi na ako tulad ng dati. Sisiguraduhin kong magtatagumpay ako ngayon, at ikakasal kami ni Harold sa loob ng dalawang buwan!”"Good, may ilang bagay pa akong kailangang asikasuhin kaya hindi kita palaging masasamahan. Papupuntahin ko na lang ang assistant mo.""Okay."Pag-alis ni Andrea, pumasok ang assistant na naghihintay sa labas. Lumapit ito kay Adeliya at magalang na nagsabi, "Miss Granle, may gusto po ba kayong ipagawa sa akin ngayon?"Ngumiti si Adeliya, "Wala pa naman. Magpahinga ka muna, tatawagin kita kung may kailangan ako.""Sige po."Tatlong araw ang lumip
"Timing ba ang mali ko?"Pagdating ni Harold, hindi sarado ang pinto, kaya naman nang dumating si Karylle sa pintuan, ang bumungad sa kanya ay ang tila matamis na eksena sa loob ng kwarto.Biglang nanigas ang ngiti sa labi ni Adeliya, ngunit agad din siyang ngumiti at sinabi, "Karylle, nandito ka pala, pasok ka!"Tiningnan niya si Karylle na halatang nagiging maingat, iniisip kung gaano karami ang narinig nito. Noong araw ng salu-salo, hindi niya maipaliwanag nang maayos ang nangyari, at ngayon, kung haharapin siya ulit ni Karylle, siguradong mawawasak ang mabuting imahe na pilit niyang binubuo!Agad namang sumeryoso ang tingin ni Harold kay Karylle, may halong kakaibang emosyon sa kanyang mga mata.Bahagyang ngumiti si Karylle, narinig niya ang paliwanag ni Adeliya at Harold tungkol sa salu-salo kanina, pero wala siyang balak pagtuunan ito ng pansin. Ni hindi siya interesado kung ano man ang iniisip ni Harold tungkol dito.Tumingin siya kay Harold at ngumiti, "Narinig ko na magtatrab
"Since nagkaroon ako ng pagkakataong makaharap si Mr. Sanbuelgo ngayon, mas mabuting sabihin na ang ilang bagay. Ang mga ginawa ng matanda at ang nangyayari sa pagitan natin ay alam mo naman sa sarili mo. May mga bagay na hindi ko pinapansin dahil ayokong bigyan ng pansin, pero kapag sobra na, huwag mo akong sisihin kung talagang kikilos na ako."Ang boses niya ay malamig at seryoso, wala na ang dating lambing na meron siya noon.Biglang napatingin si Adeliya kay Harold na halatang kinakabahan, pero nakita niya sa mga mata nito ang matinding panlalait. Sa sumunod na saglit, narinig niyang tumawa ito nang sarkastiko, "Hindi nagsisinungaling si lolo, at alam mo 'yan. Ang ginawa ninyong kababawan at kasamaan ng tatay mo ay nakakadiri."Bumagsak ang mukha ni Karylle, "Ako kaya mong pagsalitaan ng ganyan, pero ang tatay ko? Hindi mo pwedeng insultuhin!"Mukha itong simpleng pangungusap, pero sa huling dalawang salita ay biglang lumabas ang mabagsik na aura niya.Natigilan sina Adeliya at H
Nang makita ang biglang pag-alis ni Karylle, nagmamadaling nagsalita si Adeliya, “Karylle!”Nag-aalala siyang tumayo mula sa kama, pero bigla siyang pinigilan ni Harold, “Huwag mo na siyang alalahanin!”Bahagyang namutla ang mukha ni Adeliya at agad na umiling, “Harold, si Karylle ay hindi pa tuluyang nakakabawi, at ang nangyari kahapon ay siguradong malaki ang naging epekto sa kanya. Pinilit ko na siyang aliwin, pero mukhang hindi niya matanggap. Baka may gawin siyang masama sa sarili niya!”Nanlaki ang mga mata ni Harold.Alam niyang si Karylle ay nag-iisa na ngayon, at wala na siyang kahit sinong malalapitan o mahal sa buhay na maaaring magpigil sa kanya. Kung sakaling magpatiwakal nga siya...Pero sa sumunod na sandali, malamig siyang tumawa, “Si Karylle ay likas na mapagkunwari, at gagawin ang lahat para makuha ang gusto niya. Paano niya magagawang saktan ang sarili niya?”Bagama’t may konting ngiti sa mata ni Adeliya, nagpanggap pa rin siyang nag-aalala at umiling nang malungkot
Biglang nagbago ang ekspresyon ni Karylle, "Paano magiging masama ang kalagayan ni lola!"Sa sandaling iyon, huminto siya sa pagpupumiglas, at bakas sa kanyang mga mata ang labis na pag-aalala.Tinignan siya ni Harold nang malamig at hindi na nagsalita pa. Dumiretso siya sa driver’s seat.Napakagat-labi si Karylle. Sa puntong ito, pakiramdam niya’y wala siyang laban. Kung kailangan niyang harapin si Harold sa hinaharap, paano pa niya gagawin iyon, lalo na't ang pinag-uusapan ay ang lola nila?Mabait naman talaga si lola sa kanya, pero si Harold ang tunay nitong apo. Bakit ba ginagawa ito ni lola?Ikinandado ni Harold ang sasakyan, pero hindi siya agad umalis. Napansin ni Karylle na parang may mali, kaya tiningnan niya si Harold nang malamig, "Totoo bang tungkol kay lola ang dahilan kung bakit mo ako hinahanap?"Malamig na tumawa si Harold at tinitigan siya nang may paghamak, "Karylle, sa tingin mo ba may magagawa ka para guluhin ako?"Dahan-dahang kinalma ni Karylle ang sarili. Ayaw n
Punong-puno ng galit ang mga mata ni Karylle, at mas lalo pa niyang naramdaman ang kahihiyan!Galit na galit siya, nanginginig ang buong katawan, at sa sumunod na sandali, bigla niyang kinagat nang malakas!"Arghh…!" Napasinghap si Harold, at agad niya itong binitiwan, saka niya itinulak palayo. Tumama ang katawan ni Karylle sa pinto ng passenger seat."Isa ka bang aso?!" galit na sigaw ni Harold, habang nakagrinding ang mga ngipin. Napakalamig ng ekspresyon niya.Ramdam pa rin ni Karylle ang lasa ng kanyang dugo sa loob ng bibig niya, kasabay ng amoy ng hininga nito. Tinitigan niya si Harold, maputla ang kanyang mukha, parang isang biktima na hindi matanggap ang nangyari.Biglang kumabog nang malakas ang puso ni Harold!Sa isang iglap, ni hindi niya maintindihan kung bakit niya ito nagawa. Pero bigla niya itong hinalikan. Ang halik na iyon... siguradong hinding-hindi niya makakalimutan. Hindi niya alam na ang paghalik ay maaaring maging napakaganda.Ngunit sa sumunod na sandali, bigl
Direktang tumingin si Harold sa direksyon ng kama—pero wala siyang inaasahan na ganoon ang aabutan niya.Maayos ang pagkakakumot. Walang kahit sinong natutulog doon. Napatingin siya sa banyo, umaasang baka nandoon si Karylle, pero nanlamig ang pakiramdam niya nang makita na bukas din ang pintuan nito—at wala ring tao sa loob.Agad siyang nanigas. Dumilim ang kanyang mukha. Mabilis niyang kinuha ang cellphone at tinawagan si Karylle. Pero ang tanging sagot ng automated voice ay: "Ang tinatawagan mong numero ay kasalukuyang naka-off."Lalong bumigat ang pakiramdam ni Harold. Hindi na siya nag-aksaya ng oras. Lumabas siya ng silid at nagtungo sa kwarto ni Roy.Pagkatok pa lang niya ay sunod-sunod na, halatang walang pasensyang naghihintay. Inis na inis na boses ang narinig niya mula sa loob.“Sino ba ‘yan! Umaga-umaga, puro katok! Wala bang respeto sa tulog ng tao?!”Wala sa loob ni Roy na si Harold pala ang nasa labas. Patakbo pa siyang lumapit sa pinto, handang murahin ang kung sinuman
Habang pinagmamasdan ni Karylle ang lalong lumalamig na ekspresyon ni Harold, mahinahon siyang nagsalita, “Maraming babae ang gustong pakasalan si Mr. Sanbuelgo. Ang anak ng Saludes, ikaw lang naman ang gusto niya mula noon, ‘di ba? Kung gugustuhin mo, handang-handa na si Miss Saludes na bigyan ka agad ng anak. Kaya hindi mo kailangang manatili rito—pwede kang humanap ng iba. Kahit magpakasal tayong muli pero wala namang nararamdaman sa isa’t isa, para na lang tayong mga robot na nabubuhay dahil sa obligasyon. Para na rin tayong niloloko si Lola. Hindi patas ‘yon.”Sa puntong ito, malinaw na kay Karylle ang lahat. Hindi na niya kayang ipagpatuloy ang kasinungalingang iyon, kahit pa para sa ikatatahimik ng matanda. Para sa kanya, hindi iyon simpleng white lie—kundi isang malinaw na panlilinlang.At sa isang iglap, tila lalo pang lumamig ang paligid.Pero si Karylle ay tila hindi na apektado. Napabuntong-hininga siya at mahinang nagsabi, “Pagod na ako. Gusto ko na sanang magpahinga. May
Nakatayo si Nicole sa gilid habang tahimik na nanonood, pero nang mapansin niyang may dugo pa rin ang sugat ni Karylle at hindi pa rin ito gumagaling, bigla siyang namutla. Hindi siya makapaniwala sa nakita. Grabe, ganito pa rin kaseryoso kahit lumipas na ang isang araw at isang gabi?Napuno ng pagkabahala ang puso ni Nicole. Ang masaya niyang ekspresyon kanina ay agad na nawala. Habang nakatitig sa tila malalim at nakakatakot na sugat sa likod ni Karylle, halos mapaluha siya sa awa. Dati ay sobrang kinis at puti ng likod na ‘yan... ngayon—nasira na!Habang inaasikaso ng doktor ang sugat ni Karylle, sinubukan nitong ilihis ang atensyon ng dalaga. Baka kasi hindi niya kayanin ang sakit. Pero laking gulat ng doktor nang makitang tahimik lang si Karylle—walang reklamo, walang daing, ni hindi man lang napakunot ang noo. Sa edad niyang ‘yon, napakalakas ng loob.Dahil doon, hindi na nag-aksaya ng oras ang doktor. Nagpatuloy siya sa maingat ngunit mabilis na pag-asikaso sa sugat.Maya-maya,
Biglang nag-iba ang mukha ni Andrea—namutla siya sa gulat.Ang misteryosong taong nakikipag-ugnayan kay Adeliya… gusto na talagang patayin si Karylle.Kung mamatay si Karylle, paano na ang Granle Group?Sa sandaling iyon, hindi na maitago ni Andrea ang kaba. Napuno siya ng takot at pagkabalisa.Napakunot-noo si Lucio at tinanong, “Ano bang pinagsasabi mo?”Hindi kailanman inamin ni Andrea kay Lucio ang tungkol sa misteryosong taong kinakausap ni Adeliya. Ayaw niya kasing madamay ito. Lalo na’t takot siyang makialam pa si Lucio at baka makipag-ugnayan pa ulit sa taong ‘yon.Pero bago pa siya makaisip ng paraan para iwasan ang usapan, si Adeliya na mismo ang nagbunyag ng lahat.Natigilan si Lucio at ilang segundo siyang tahimik. Maya-maya, mariin siyang napakunot-noo at nagsalita, “So may ganito ka palang kasunduan sa ibang tao?!”Napakagat-labi si Adeliya at ayaw nang magsalita. Tahimik lang siya sa gilid, pero halatang puno ng galit at lungkot ang loob.Sumingit si Andrea, halatang na
Matalino si Adeliya. Kahit hindi pa siya sinabihan, alam niyang darating din ang oras na sasabihin sa kanya ni Karylle ang lahat. At kapag nangyari 'yon, baka pa ito dagdagan at palalain ang kuwento—mas lalo lang siyang masasaktan!Pareho rin ng iniisip si Lucio sa sandaling iyon. Pangit ang ekspresyon ng mukha niya—madilim at punong-puno ng kabiguan. Pero wala siyang masabi. Hindi niya kayang pabulaanan ang sinabi ng anak nila.Kita ni Adeliya sa mga mata ng ama niya—tama ang hinala niya.Tama siya. Tama ang hula niya!Sana nga'y mali siya. Sana nagkamali lang siya ng iniisip.Pero ang mga reaksiyon ng kanyang mga magulang ay nagsilbing kumpirmasyon. Totoo ang kutob niya. Ibinenta nga ng kanyang ama ang bahay at inilabas ang lahat ng ari-arian nila, para lang kumuha ng taong kayang sirain ang sistema ng Sanbuelgo Group. Pero sa huli, nabigo rin ang lahat. Wala ni isang kusing ang bumalik!Sa isang iglap, nanginig ang mga pilikmata ni Adeliya. At sumunod, tuloy-tuloy nang pumatak ang
“You…”Isang salita pa lang ang nasambit ni Adeliya pero agad niya rin itong pinigilan. Mahina lang ang boses niya, halos hindi marinig dahil sa lakas ng boses ni Andrea habang nagsasalita.“Nagluto ako ng paboritong ulam ng lolo mo ngayon—braised vinegar fish! Tikman mo, sabihin mo kung masarap!” masayang sambit ni Andrea.Huminga nang malalim si Adeliya. Forget it, sabi niya sa sarili. Pinilit niyang kontrolin pa ang sarili, kahit papaano, hintayin na lang niyang matapos silang kumain.Si Lucio naman ay tila interesado. “Ayos ‘yan, tikman ko nga,” aniya habang nakangiti.Wala na sa mood si Adeliya para kumain, pero dahil ayaw niyang magutom ang mga magulang niya, pinilit pa rin niyang kumain. Sa totoo lang, parang pinipilit niyang lunukin ang pagkain habang bugso ng emosyon ang nilalabanan niya.Sa wakas, matapos ang tila walang katapusang pagkain, natapos din ang hapunan.Bumaba ng kaunti ang balikat ni Adeliya habang ibinaba niya ang hawak na kutsara’t tinidor. Tiningnan niya ang
Ayaw na talagang makipag-usap pa ni Karylle kay Adeliya. Sa palagay niya, sapat na ang mga nasabi niya para magdulot ng kaba at magtulak kay Adeliya na mag-imbestiga pa nang mas malalim.Alam niyang matalino ang pinsan niya. Malamang ay nakakahalata na ito. At kapag nagkaharap sila mamaya sa bahay, siguradong may matitibay na sagutan. Sa oras na iyon, baka mas marami pa ang mabunyag.Ngumiti si Karylle. Hindi siya komportable kapag masyadong kampante ang kalaban. Kailangan laging may nararamdamang pangamba.Naalala pa niya, ilang linggo na ang nakalipas, ilang beses na rin nadawit si Adeliya sa imbestigasyon ng pulis. Sa sobrang dami ng kinasasangkutan nito, halata na ang takot at pagkalito sa kilos nito—maging ang tila depresyon na unti-unting sumisiksik sa katauhan ng pinsan niya. Iyon ang dahilan kung bakit siguradong hindi siya binabalitaan ni Lucio. Para kay Karylle, inosente pa rin siya sa mga nangyayari, at ito ang pinaka-ayaw ni Adeliya—ang hindi niya alam ang buong kwento."A
Sa araw na iyon, wala si Harold kaya kampante si Karylle sa pananatili niya. Kasama niya si Nicole na laging nasa tabi niya. Paminsan-minsan ay nagkukwentuhan at nagtatawanan ang dalawa, at kung minsan ay pinipilit pa ni Nicole si Karylle na matulog.Pagsapit ng hapon, ngumiti si Nicole kay Karylle. "Baby, what do you want to eat?""Anything. Kahit ano, okay lang sa akin," sagot ni Karylle, na hindi naman mapili sa pagkain."Okay, I'll go prepare!""Thank you for your hard work.""Ayy, hard fart! Lahat ng effort ko, tandang-tanda ko 'yan ha! Kapag nakaluto ako ng ilang beses para sa'yo, ikaw naman ang magluluto para sa’kin next time!" ani Nicole. "Alam mo ‘yung kasabihan na 'The grace of dripping water is returned by a spring'? Ganun din tayo. I call someone to do it, and then you cook for me next time, okay?"Natawa si Karylle. "That makes sense."Napangiti rin si Nicole. Ilang ulit na rin niyang naagaw ang pagkain ni Karylle noon, kaya sanay na siya. "Okay, okay. I’ll just have som
Ngayon, wala pa ring alam si Adeliya. At kahit pa gusto niyang malaman ang totoo, hindi rin siya makakatiyak kung makikita niya ang sagot sa kumpanya.Lalong lumalalim ang gabi.Ngunit may ilang tao na hindi pa rin natutulog.Sa loob ng kanyang kwarto, kakaligo lang ni Harold. Bagama’t presko na ang pakiramdam niya, hindi pa rin naaalis ang inis niya kay Karylle. Tahimik ang ekspresyon ng mukha niya, pero halatang may galit pa rin sa loob.Tumunog ang cellphone niya. Isang numerong walang pangalan ang lumitaw sa screen.Gaya ni Karylle, hindi rin siya nagse-save ng mga contact. Pareho silang may photographic memory at kabisado ang mga numero ng taong mahalaga sa kanila. Kaya agad niyang nakilala kung sino ang tumatawag—si Bobbie.“Mr. Sanbuelgo,” ani Bobbie sa kabilang linya, “pinasilip ko na ang sitwasyon. Medyo malalim ang pinagtataguan ng mga taong ‘yon. Mahirap silang ma-trace ngayon.”Malamig ang tono ni Harold nang sumagot. “'Yan na ba ang sagot mo sa akin?”Napalunok si Bobbie.