Nagbago ang ekspresyon ni Adeliya, at habang naririnig ang matigas na salita ng kanyang ina, hindi niya mapigilang manginig."Mom..."Napabuntong-hininga si Andrea at nagsalita nang may halong pag-aalala, "Adeliya, alam mo dapat ito sa sarili mo. Dahil nga hindi ka niya gusto kaya natin ginamit ang pagiging life-saving benefactor mo. Ginawa natin ang lahat para masira ang posisyon ni Karylle sa puso niya."Mahigpit na hinawakan ni Adeliya ang kumot sa kanyang katawan ngunit nanatiling tahimik.Napansin ito ni Andrea at alam niyang mabigat ang nararamdaman ng anak, kaya naman nagsalita siya nang mas malumanay. "Anak, kapag naabot mo ang edad ko, baka maintindihan mo na ang nararamdaman ay hindi laging pinakamahalaga. Mas importante ang estado, kapangyarihan, at pera. Kaya ng isang tao na mabuhay kahit walang pagmamahal, pero kapag wala kang pera at posisyon, wala kang kakainin at baka mamatay ka sa gutom.""Walang sinuman sa mundong ito ang hindi mabubuhay nang wala ang isang tao. Ang
Nagningning ang mga mata ni Adeliya at agad niyang binigyan ng thumbs up si Andrea, “Mom, ikaw talaga ang ina ko! Ang galing mo talaga, iba ka pa rin sa lahat!"Napangiti si Andrea, “Sige, magpaka-behave ka lang sa ospital sa mga susunod na araw. Alam mo naman dapat kung hanggang saan mo kayang dalhin ang relasyon niyo ni Harold, di ba?”Huminga nang malalim si Adeliya at seryosong tumango, “Mom, huwag kang mag-alala. Hindi na ako tulad ng dati. Sisiguraduhin kong magtatagumpay ako ngayon, at ikakasal kami ni Harold sa loob ng dalawang buwan!”"Good, may ilang bagay pa akong kailangang asikasuhin kaya hindi kita palaging masasamahan. Papupuntahin ko na lang ang assistant mo.""Okay."Pag-alis ni Andrea, pumasok ang assistant na naghihintay sa labas. Lumapit ito kay Adeliya at magalang na nagsabi, "Miss Granle, may gusto po ba kayong ipagawa sa akin ngayon?"Ngumiti si Adeliya, "Wala pa naman. Magpahinga ka muna, tatawagin kita kung may kailangan ako.""Sige po."Tatlong araw ang lumip
"Timing ba ang mali ko?"Pagdating ni Harold, hindi sarado ang pinto, kaya naman nang dumating si Karylle sa pintuan, ang bumungad sa kanya ay ang tila matamis na eksena sa loob ng kwarto.Biglang nanigas ang ngiti sa labi ni Adeliya, ngunit agad din siyang ngumiti at sinabi, "Karylle, nandito ka pala, pasok ka!"Tiningnan niya si Karylle na halatang nagiging maingat, iniisip kung gaano karami ang narinig nito. Noong araw ng salu-salo, hindi niya maipaliwanag nang maayos ang nangyari, at ngayon, kung haharapin siya ulit ni Karylle, siguradong mawawasak ang mabuting imahe na pilit niyang binubuo!Agad namang sumeryoso ang tingin ni Harold kay Karylle, may halong kakaibang emosyon sa kanyang mga mata.Bahagyang ngumiti si Karylle, narinig niya ang paliwanag ni Adeliya at Harold tungkol sa salu-salo kanina, pero wala siyang balak pagtuunan ito ng pansin. Ni hindi siya interesado kung ano man ang iniisip ni Harold tungkol dito.Tumingin siya kay Harold at ngumiti, "Narinig ko na magtatrab
"Since nagkaroon ako ng pagkakataong makaharap si Mr. Sanbuelgo ngayon, mas mabuting sabihin na ang ilang bagay. Ang mga ginawa ng matanda at ang nangyayari sa pagitan natin ay alam mo naman sa sarili mo. May mga bagay na hindi ko pinapansin dahil ayokong bigyan ng pansin, pero kapag sobra na, huwag mo akong sisihin kung talagang kikilos na ako."Ang boses niya ay malamig at seryoso, wala na ang dating lambing na meron siya noon.Biglang napatingin si Adeliya kay Harold na halatang kinakabahan, pero nakita niya sa mga mata nito ang matinding panlalait. Sa sumunod na saglit, narinig niyang tumawa ito nang sarkastiko, "Hindi nagsisinungaling si lolo, at alam mo 'yan. Ang ginawa ninyong kababawan at kasamaan ng tatay mo ay nakakadiri."Bumagsak ang mukha ni Karylle, "Ako kaya mong pagsalitaan ng ganyan, pero ang tatay ko? Hindi mo pwedeng insultuhin!"Mukha itong simpleng pangungusap, pero sa huling dalawang salita ay biglang lumabas ang mabagsik na aura niya.Natigilan sina Adeliya at H
Nang makita ang biglang pag-alis ni Karylle, nagmamadaling nagsalita si Adeliya, “Karylle!”Nag-aalala siyang tumayo mula sa kama, pero bigla siyang pinigilan ni Harold, “Huwag mo na siyang alalahanin!”Bahagyang namutla ang mukha ni Adeliya at agad na umiling, “Harold, si Karylle ay hindi pa tuluyang nakakabawi, at ang nangyari kahapon ay siguradong malaki ang naging epekto sa kanya. Pinilit ko na siyang aliwin, pero mukhang hindi niya matanggap. Baka may gawin siyang masama sa sarili niya!”Nanlaki ang mga mata ni Harold.Alam niyang si Karylle ay nag-iisa na ngayon, at wala na siyang kahit sinong malalapitan o mahal sa buhay na maaaring magpigil sa kanya. Kung sakaling magpatiwakal nga siya...Pero sa sumunod na sandali, malamig siyang tumawa, “Si Karylle ay likas na mapagkunwari, at gagawin ang lahat para makuha ang gusto niya. Paano niya magagawang saktan ang sarili niya?”Bagama’t may konting ngiti sa mata ni Adeliya, nagpanggap pa rin siyang nag-aalala at umiling nang malungkot
Biglang nagbago ang ekspresyon ni Karylle, "Paano magiging masama ang kalagayan ni lola!"Sa sandaling iyon, huminto siya sa pagpupumiglas, at bakas sa kanyang mga mata ang labis na pag-aalala.Tinignan siya ni Harold nang malamig at hindi na nagsalita pa. Dumiretso siya sa driver’s seat.Napakagat-labi si Karylle. Sa puntong ito, pakiramdam niya’y wala siyang laban. Kung kailangan niyang harapin si Harold sa hinaharap, paano pa niya gagawin iyon, lalo na't ang pinag-uusapan ay ang lola nila?Mabait naman talaga si lola sa kanya, pero si Harold ang tunay nitong apo. Bakit ba ginagawa ito ni lola?Ikinandado ni Harold ang sasakyan, pero hindi siya agad umalis. Napansin ni Karylle na parang may mali, kaya tiningnan niya si Harold nang malamig, "Totoo bang tungkol kay lola ang dahilan kung bakit mo ako hinahanap?"Malamig na tumawa si Harold at tinitigan siya nang may paghamak, "Karylle, sa tingin mo ba may magagawa ka para guluhin ako?"Dahan-dahang kinalma ni Karylle ang sarili. Ayaw n
Punong-puno ng galit ang mga mata ni Karylle, at mas lalo pa niyang naramdaman ang kahihiyan!Galit na galit siya, nanginginig ang buong katawan, at sa sumunod na sandali, bigla niyang kinagat nang malakas!"Arghh…!" Napasinghap si Harold, at agad niya itong binitiwan, saka niya itinulak palayo. Tumama ang katawan ni Karylle sa pinto ng passenger seat."Isa ka bang aso?!" galit na sigaw ni Harold, habang nakagrinding ang mga ngipin. Napakalamig ng ekspresyon niya.Ramdam pa rin ni Karylle ang lasa ng kanyang dugo sa loob ng bibig niya, kasabay ng amoy ng hininga nito. Tinitigan niya si Harold, maputla ang kanyang mukha, parang isang biktima na hindi matanggap ang nangyari.Biglang kumabog nang malakas ang puso ni Harold!Sa isang iglap, ni hindi niya maintindihan kung bakit niya ito nagawa. Pero bigla niya itong hinalikan. Ang halik na iyon... siguradong hinding-hindi niya makakalimutan. Hindi niya alam na ang paghalik ay maaaring maging napakaganda.Ngunit sa sumunod na sandali, bigl
Nakahiga si Adeliya sa kama ng ospital, may banayad na ngiti sa kanyang labi.Dahan-dahang pumasok si Jyre, ang kanyang assistant, ngunit halata ang kaba sa mukha nito. "Miss Granle," mahina nitong sabi.Tiningnan ni Adeliya si Jyre, at nang mapansin ang kakaibang ekspresyon nito, biglang sumagi ang isang masamang pakiramdam sa kanya. "Ano iyon?" tanong niya, malamig ang boses.Huminga nang malalim si Jyre. Kahit ayaw niyang magsalita, wala siyang magawa. "Ako… sinunod ko lang po ang utos niyo. Lumabas ako kanina… si Karylle, papasok na sana siya sa kotse niya, pero bigla siyang sapilitang hinila ni Mr. Sanbuelgo papunta sa kotse niya. Miss Granle, hindi na siya nakapalag..."Naputol ang salita ni Jyre. Hindi na niya magawang ituloy ang kwento. Dahan-dahan niyang itinaas ang tingin kay Adeliya, at tulad ng inaasahan niya, bumagsak ang ekspresyon nito.Biglang nanlamig ang pakiramdam ni Jyre. Alam ng iba na si Adeliya ay mabait at mahinahon, pero siya lang ang nakakaalam kung gaano ito
Ayaw na talagang makipag-usap pa ni Karylle kay Adeliya. Sa palagay niya, sapat na ang mga nasabi niya para magdulot ng kaba at magtulak kay Adeliya na mag-imbestiga pa nang mas malalim.Alam niyang matalino ang pinsan niya. Malamang ay nakakahalata na ito. At kapag nagkaharap sila mamaya sa bahay, siguradong may matitibay na sagutan. Sa oras na iyon, baka mas marami pa ang mabunyag.Ngumiti si Karylle. Hindi siya komportable kapag masyadong kampante ang kalaban. Kailangan laging may nararamdamang pangamba.Naalala pa niya, ilang linggo na ang nakalipas, ilang beses na rin nadawit si Adeliya sa imbestigasyon ng pulis. Sa sobrang dami ng kinasasangkutan nito, halata na ang takot at pagkalito sa kilos nito—maging ang tila depresyon na unti-unting sumisiksik sa katauhan ng pinsan niya. Iyon ang dahilan kung bakit siguradong hindi siya binabalitaan ni Lucio. Para kay Karylle, inosente pa rin siya sa mga nangyayari, at ito ang pinaka-ayaw ni Adeliya—ang hindi niya alam ang buong kwento."A
Sa araw na iyon, wala si Harold kaya kampante si Karylle sa pananatili niya. Kasama niya si Nicole na laging nasa tabi niya. Paminsan-minsan ay nagkukwentuhan at nagtatawanan ang dalawa, at kung minsan ay pinipilit pa ni Nicole si Karylle na matulog.Pagsapit ng hapon, ngumiti si Nicole kay Karylle. "Baby, what do you want to eat?""Anything. Kahit ano, okay lang sa akin," sagot ni Karylle, na hindi naman mapili sa pagkain."Okay, I'll go prepare!""Thank you for your hard work.""Ayy, hard fart! Lahat ng effort ko, tandang-tanda ko 'yan ha! Kapag nakaluto ako ng ilang beses para sa'yo, ikaw naman ang magluluto para sa’kin next time!" ani Nicole. "Alam mo ‘yung kasabihan na 'The grace of dripping water is returned by a spring'? Ganun din tayo. I call someone to do it, and then you cook for me next time, okay?"Natawa si Karylle. "That makes sense."Napangiti rin si Nicole. Ilang ulit na rin niyang naagaw ang pagkain ni Karylle noon, kaya sanay na siya. "Okay, okay. I’ll just have som
Ngayon, wala pa ring alam si Adeliya. At kahit pa gusto niyang malaman ang totoo, hindi rin siya makakatiyak kung makikita niya ang sagot sa kumpanya.Lalong lumalalim ang gabi.Ngunit may ilang tao na hindi pa rin natutulog.Sa loob ng kanyang kwarto, kakaligo lang ni Harold. Bagama’t presko na ang pakiramdam niya, hindi pa rin naaalis ang inis niya kay Karylle. Tahimik ang ekspresyon ng mukha niya, pero halatang may galit pa rin sa loob.Tumunog ang cellphone niya. Isang numerong walang pangalan ang lumitaw sa screen.Gaya ni Karylle, hindi rin siya nagse-save ng mga contact. Pareho silang may photographic memory at kabisado ang mga numero ng taong mahalaga sa kanila. Kaya agad niyang nakilala kung sino ang tumatawag—si Bobbie.“Mr. Sanbuelgo,” ani Bobbie sa kabilang linya, “pinasilip ko na ang sitwasyon. Medyo malalim ang pinagtataguan ng mga taong ‘yon. Mahirap silang ma-trace ngayon.”Malamig ang tono ni Harold nang sumagot. “'Yan na ba ang sagot mo sa akin?”Napalunok si Bobbie.
Hindi maipaliwanag ni Lolita ang lahat sa ngayon, kaya’t malamig niyang sinabi sa tawag, “Hindi ko pa puwedeng sabihin sa’yo ngayon. Pero malalaman mo rin. Buhay pa si Karylle.”Maganda ang boses ni Lolita, malambing at banayad, pero may kasamang malamig na hangin sa tono nito—tila ba sapat para palamigin ang likod ng sinumang makarinig.Pero si Adeliya ay wala nang pakialam sa ganoong mga pakiramdam. Hindi na niya pinansin ang tono, dahil mas nangingibabaw ang inis at pagkabahala niya. Mahigpit niyang hinawakan ang cellphone at mariing sinabi, “Kailan pa siya mamamatay?!”Sandaling natahimik ang kausap, bago sumagot sa malamig ngunit walang pakialam na tinig, “Hindi na magtatagal. Hindi kita paghihintayin nang matagal.”At pagkatapos niyon, binaba na ang tawag.Nainis si Adeliya habang ibinababa ang telepono. Napakunot ang noo niya, halatang puno ng pangamba at pagkadismaya.“Bakit ba pakiramdam ko ay hindi talaga mapagkakatiwalaan ang taong ‘yon?” bulong niya sa sarili habang patulo
Nang mapansing gising na si Karylle, ngumiti si Nicole. "Ayan, alam kong gising ka na. Sakto talaga timing ko, oh! Come on, baby, inumin mo na 'tong sabaw. Pampalakas!"Tatayo sana si Karylle at inangat ang kumot niya, pero agad siyang pinigilan ni Nicole. "Ay, huwag! Hintayin mo ako, tutulungan kita! May sakit ka ngayon, dapat paalaga ka naman kahit minsan!"Tahimik lang si Karylle. Napakunot ang noo niya habang pinagmamasdan si Nicole.Ngunit bago pa man makalapit si Nicole, nauna nang bumangon si Karylle at umupo ng normal, parang walang nararamdamang sakit.Napatingin si Nicole, halatang hindi makapaniwala. "Ano 'to? Nagkunwari ka lang na masakit kanina para kaawaan kita? Akala ko pa naman hirap ka gumalaw!"Napatawa si Karylle. "Hindi ah."Napabuntong-hininga si Nicole, sabay iling. "Hay naku... ikaw talaga. Sobra kang matatag. Minsan, dapat nagpapakita ka rin ng kahinaan."Habang sinasabi ito ni Nicole, bumalik na si Harold sa unit. Nasa loob pa rin ng kwarto sina Karylle at Nic
Medyo lumamig ang ekspresyon ni Harold. "Hanggang kailan ka magmamatigas?" tanong niya, may halong inis sa tinig.Napatingin si Karylle sa kanya, halatang nabigla. "Anong problema mo?"Napakunot agad ang noo ni Harold. Sa totoo lang, ni hindi rin niya maintindihan kung ano bang problema niya.Walang nakitang mali si Karylle sa sinabi niya, kaya kalmado niyang tugon, "Kaya ko naman. Sige na, lumabas ka na."Tumayo na siya habang nagsasalita, at kahit may sugat ang balikat, maayos at mahinahon ang kilos niya. Kung hindi lang nakita ni Harold ang dugo sa dating maputing balikat ni Karylle, iisipin niyang hindi ito nasugatan.Kaya niyang kumain gamit ang isang kamay, at mukhang walang balak humingi ng tulong. Ramdam ni Harold na kung mananatili pa siya roon, baka hindi na siya umalis kaya tumalikod na siya, tahimik.Pero sa totoo lang, punong-puno siya ng inis at inip sa sarili.Sinundan siya ng tingin ni Karylle. Kahit hindi na siya nasorpresa sa pabago-bago ng ugali ni Harold, napansin
Karaniwan, kapag ang ibang babae ay nasugatan, umiiyak sila sa sakit o kaya’y nagpapaka-dramatiko. Pero si Karylle, hindi gano’n.Wala siyang reklamo. Para sa kanya, parang wala lang nangyari. Wala ring kahit katiting na pagdepende sa iba.Pagkatapos gamutin ang sugat niya, tumayo siyang mag-isa—parang hindi siya nasaktan.Napatingin ang doktor sa kanya na may gulat sa mukha. “Miss Granle, kayo na yata ang pinakamalakas na pasyente na nakita ko.”Ngumiti si Karylle. “Thank you.”“Walang anuman. Gawin n’yo lang po ang mga paalala: huwag basain ang sugat, palitan ang benda araw-araw, iwasan ang mga mabibigat na galaw, at huwag muna kumain ng maanghang. Dapat balanseng pagkain lang.”Tumango si Karylle. “Okay po.”Sabay-sabay silang lumabas ng clinic. Nang lalapit na sana si Harold para buhatin siya, agad nagsalita si Karylle. “Okay lang ako, kaya kong maglakad.”Napatingin si Harold sa suot niyang mataas na takong—halos sampung sentimetro. Hindi na siya nag-abala pang magsalita. Basta’t
Ang mga umatake kay Karylle, halatang wala nang ibang pakay kundi ang kunin ang buhay niya."Be careful!!" sigaw ni Harold, ang boses niya puno ng pag-aalala.Pero bago pa man siya makalapit, kumilos na si Karylle. Nang sumugod ang unang lalaki, mabilis siyang umiwas sa gilid, dalawang kamay na hinawakan ang braso ng lalaki, at mabilis na itinulak ito pababa habang itinaas niya ang kanyang tuhod, diretso sa maselang bahagi ng lalaki.Sa pagkakataong iyon, hindi na nag-atubili si Karylle. Maririnig ang matinis na sigaw ng lalaki habang bumaluktot ito sa sakit.Dahil dito, bahagyang napatigil ang ibang mga umatake; naramdaman nilang may kakaiba sa babaeng ito, kaya't naging mas maingat ang kilos nila.Hindi pa doon nagtapos — habang nakaluhod sa harap niya ang lalaki, mabilis na tinapakan ni Karylle ang kamay nitong may hawak ng patalim gamit ang matulis na takong ng sapatos niya. Dumiretso ang manipis na takong sa litid sa likod ng kamay ng lalaki, dahilan para manginig ito sa sakit ha
Tahimik lang na nakaupo si Karylle sa kanyang pwesto, walang kahit anong salita na binitiwan para kay Harold.Yung lalaking nasa passenger seat, si Mr. Gomez, hindi rin naman 'yung tipong pakialamero. May tamang distansya siya at alam niyang medyo komplikado ang relasyon nina Karylle at Harold, kaya hindi na rin siya nangahas makipag-usap pa kay Karylle.Habang nasa biyahe, kinuha na lang ni Karylle ang kanyang cellphone at nagsimulang mag-scroll. Kahit apat sila sa loob ng sasakyan, napakatahimik na parang wala ni isang tao.Hindi nagtagal, nakarating na sila sa site.Pagkababa nila, magalang na binalingan ni Mr. Gomez sina Harold at Karylle at sinabi, "Maganda talaga ang progreso ng project dito, pero medyo magulo rin sa lugar na 'to. Hindi ganun kapayapa. Kaya ingat p