Book 4-33 Liham ni Roffana

Tahimik ang gabi. Sa bawat ihip ng hangin, parang may dalang tinig na pamilyar — malambing pero malungkot. Nasa loob ako ng maliit kong kwarto, nakaupo sa tabi ng mesa. Sa harap ko, nakapatong pa rin ang sobre na iniwan ni Roffana. Ilang oras na itong nando’n, pero hindi ko pa rin magawang buksan.

Parang may mabigat na bato sa dibdib ko. Sa tuwing tinitingnan ko ‘yung papel, naiisip ko siya — ‘yung paraan ng pagngiti niya tuwing nahihiya, ‘yung boses niyang laging may halong galit kapag tinutukso ko. At ngayon, tanging liham na lang niya ang natira sa akin.

Huminga ako nang malalim. Unti-unti kong pinunit ang sobre, nanginginig ang mga kamay ko. At sa sandaling bumukas iyon, isang pirasong papel ang bumungad — puno ng sulat-kamay niya, medyo nagmamadali, may bahid ng luha sa gilid.

“Ninong,”

nagsimula ang unang linya,

“kung binabasa mo ‘to, siguro wala na ako diyan. Hindi ko alam kung saan ako patutungo, pero alam kong kailangan kong lumayo.”

Napalunok ako, at pinilit kong itulo