Chapter 1: Accidentally Time-Traveled?!

Lara’s POV

Alam mo ‘yung mga eksenang tipikal sa fantasy stories? ‘Yung bida, mabait, mahinhin, at bigla na lang mahuhulog sa ibang mundo? Tapos, nagiging reyna o prinsesa, at napapaligiran ng gwapong mga lalaki?

Yeah. Not me.

Sa halip na mala-fairytale na paglalakbay, eto ako ngayon—nakagapos, nakaupo sa isang maruming sahig, at surrounded ng mga mukhang kriminal.

“Number 57, ikaw na.”

Napatingala ako sa matabang lalaki na may hawak na posas. May peklat siya sa mukha at mukhang hindi pa naliligo nang isang linggo.

Shet. Anong nangyayari? Panaginip ba ‘to?

Kanina lang, nasa Makati pa ako. Pauwi na ako galing sa shift sa call center, sobrang pagod at inis sa boss kong walang ginawa kundi magpasa ng trabaho sa akin. Isang maling hakbang lang—oo, isang maling hakbang lang—nadulas ako sa basang kalsada.

At ngayon?

I woke up in a freaking slave auction.

Tangina naman! Akala ko kapag na-time travel, magiging OP ako! E bakit alipin agad?!

Sinubukan kong gumalaw pero mas humigpit lang ang gapos ko. Hindi ako makapaniwalang nangyayari ‘to. May sakit ba ako? Lagnat? Deliryo? O baka trip lang ‘to ng subconscious ko?

Pero ‘yung sakit ng lubid sa pulso ko, at ‘yung amoy ng mga taong mukhang isang taon nang di naliligo? Too real to be a dream.

The Auction Begins

“Mga ginoo, narito tayo ngayon upang ipresenta ang pinakabagong batch ng mga alipin! Malalakas! Masusunodin! At higit sa lahat, mura lang!” sigaw ng auctioneer.

Putangina, ang lakas ng boses mo, kuya.

Napatingin ako sa harap, kung saan may isang maliit na stage. Doon, isa-isa nilang inilalabas ang mga taong nakagapos. Marami sa kanila mukhang pagod at gutom.

“Susunod! Ang kakaibang babae mula sa malayong lugar!”

Bago pa ako makareact, bigla akong hinila papunta sa stage. What the hell?!

Napatayo ako nang wala sa oras, at doon ko lang napansin ang sarili ko. Suot ko pa rin ang office uniform ko—white blouse, black slacks, at heels. Pero may mga dumi na ito at bahagyang punit.

“Eto po, mga ginoo at ginang! Isang bihirang uri ng alipin! Makinis ang balat, mukhang matalino, at tila may kakaibang pinagmulan!”

Napairap ako. Tangina, hindi ko alam kung insulto ‘yan o compliment.

“Tatlumpung gintong barya!” sigaw ng isang matandang may yaman sa itsura.

“Apatsampu!”

“Limampu!”

Nagtaasan ang mga presyo. Ang bilis ng pangyayari.

Walangya, parang Shopee sale lang!

Pero bago pa lumampas sa isandaang ginto ang bidding, biglang tumahimik ang buong silid.

Uh… bakit parang bumagsak ang temperatura?

Maya-maya pa, narinig ko ang mabigat na yabag ng mga bota. Sinundan ito ng malalim at malamig na boses.

“Isang daang gintong barya.”

Napatingin ako sa lalaking nasa likod ng karamihan. Matangkad, may maputing buhok, at nakakamatay ang presensya. He was wearing a black military-style coat with golden embroidery, at ang mala-yelong asul niyang mata ay diretsong nakatingin sa akin.

May bumulong sa tabi ko. “Siya ‘yun… ang Tyrant Duke…”

Teka, anong sabi mo? Sino siya?

Hindi ko pa man natatapos ang iniisip ko, nagsalita ulit ang auctioneer.

“Duke Alistair Von Nacht, kayo po ang nanalo sa bidding!”

Napalunok ako. Wait lang. DUKE?!

Bago pa ako makatanggi, tinanggal na nila ang tali sa pulso ko at itinulak ako palapit sa kanya. Hindi pa rin siya nagsasalita, pero ramdam ko ang presyur ng kanyang presensya.

“Anong pangalan mo?” tanong niya, malamig ang tono.

Napakurap ako. Shit. Hindi ko pa alam kung paano ko ipapaliwanag ‘to.

Pero imbes na sumagot ng maayos, ang lumabas sa bibig ko ay—

“Uh… Lara?”

Tahimik siya. Parang inaalam niya kung totoo ba akong tao o delusyon lang niya.

Tangina, kung delusyon lang ako, sana ibang setting! Hindi ‘yung alipin agad, gago!

Maya-maya, bahagyang yumuko siya para mapantayan ang tingin ko. “Mula ka ba sa ibang lupain?”

Napaisip ako. Hindi ko alam kung anong tamang sagot. Kung aaminin kong time traveler ako, baka sunugin ako sa plaza. Pero kung magsisinungaling naman ako—

“Uh… oo?”

Pinagmasdan niya ako saglit, bago siya tumalikod. “Sumunod ka.”

Ha? Ganun lang?!

The Tyrant Duke’s Castle

Sumunod ako sa kanya (dahil wala naman akong choice, duh), at napansin kong dinala ako sa isang napakalaking kastilyo. Parang kinuha mula sa gothic novels—itim ang mga bato, may matataas na tore, at may mga pulang kurtina na para bang laging may nagbabalak ng masama.

Okay. So, confirm. Villain vibes talaga ‘tong lugar na ‘to.

Pagkapasok ko sa loob, bigla niyang nilingon ako. “Simula ngayon, ikaw ang personal na alipin ko.”

Napasinghap ako. Anong personal?! Parang ang sama ng tunog niyan!

“Uh… excuse me?”

“Ikaw ang inatasan kong maglingkod sa akin,” ulit niya, as if hindi ko siya narinig sa una. “Lahat ng iuutos ko, gagawin mo.”

Nagpantig ang tenga ko. Tangina, sinong may sabi na papayag ako?

“Seryoso ka?” tanong ko, nakataas ang kilay. “Paano kung tumanggi ako?”

Huminto siya, tapos lumapit sa akin hanggang halos isang dangkal na lang ang pagitan namin. Mas lalo kong na-realize kung gaano siya kalaki—literal na kailangan kong tumingala para makita ang mukha niya.

Bumaba ang boses niya, bahagyang mapanganib. “Kung tumanggi ka, puwede kitang ipadala sa piitan… o kaya sa mas masamang lugar.”

Napalunok ako. Oh shit. Walang negotiation pala dito, no?

At dahil survival instinct ko ang pagiging sarcastic, ang lumabas sa bibig ko ay—

“So… wala akong choice?”

Ngumisi siya, pero hindi ‘yung tipong mabait. More like ‘If-you-make-one-wrong-move-I-will-end-you’ kind of smirk.

“Wala.”

Napairap ako. Tangina. ‘Di ba pwedeng gawin na lang akong assistant? Ba’t alipin agad?!

Pero dahil ayokong malaman kung anong ibig sabihin ng “mas masamang lugar”, tumikhim ako at tumango.

“Fine.”

At ‘yun na nga.

Isang araw, simpleng empleyado lang ako sa Makati.

Ngayon? Alipin ng isang Tyrant Duke.

Shet. Paano ako napunta rito?!

End of Chapter 1