Masakit ang ulo ko.
Yung tipong parang may rock band na tumugtog sa loob ng bungo ko buong gabi. I squinted as sunlight peeked through unfamiliar white curtains. Sandali… saan ako? I tried to sit up but stopped mid-move. Holy crap. I was in a king-sized bed. White sheets. Silk. Sobrang lambot, parang ulap. Then it hit me. I was not in my bed. This was not my condo. This wasn’t even a hotel room. I froze. Dahan-dahan kong tinignan ang sarili ko. I was wearing someone else’s oversized shirt. Wala akong memory bumili ng ganito. I looked around—elegant furniture, modern art on the walls, minimalist pero mukhang mamahalin. Then, the scent. Masculine. Clean. Expensive. My pulse quickened. Memories tried to piece themselves together but everything was fuzzy. Wine. Music. A deep voice. That hand on my back. Eyes that looked at me like they saw straight through me. Then.. Atticus. Yes, he told me his name. Biglang bumukas ang pintuan. I held my breath. There he was, standing by the door in gray lounge pants and a white shirt, holding two mugs of coffee. Barefoot. Relaxed. Calm. But his eyes instantly locked on mine. "You're awake," he said, voice still that same low timbre. I opened my mouth pero walang lumabas. He walked closer and handed me the mug. "Black, no sugar. Tama?" I blinked. "H-How did you…?" "You mentioned it. Last night," he said, sitting down on the chair across the bed. I took the coffee, if only to have something to hold. My fingers were cold despite the mug’s warmth. “W-What happened?” I finally asked, my voice barely above a whisper. He didn’t look away. “Nothing happened you didn’t want.” My face flushed. “I mean… I don’t usually…” I trailed off, embarrassed, flustered. “You don’t do one-night stands. You told me that too.” I nodded slowly, still trying to breathe evenly. “But did we…” He held my gaze. "Yes." My heart stopped. Tumigil ang mundo ko sandali. "But," he added, “I made sure you were okay. You were drunk, but you weren’t out of control. You knew what you wanted. I asked… you answered. Clearly.” I looked down, my chest tightening. Ano ba ’tong ginawa ko…? "I should go," I mumbled, setting the mug down shakily. “You don’t have to rush.” But I was already gathering my things. My heels. My bag. My pride, somewhere on the floor. “I’m not like this,” I said, not even sure if I was talking to him or myself. "I believe you," he said simply. I forced a smile. “Thank you… for the coffee.” As I headed toward the door, he said one last thing that made me stop. “If ever you need anything… especially after this night—call me. Please.” I didn’t turn back. I couldn’t. Because at that moment, I didn’t know if I should be relieved……or terrified. Because something told me, this wasn't the end. It was just the beginning of a much bigger storm. Pagpasok ko sa unit ko, bumungad agad ang katahimikan. No loud voices. No judgment. Just me… and the pounding guilt that refused to go away. I dropped my heels by the door and leaned against the wall. Pinikit ko ang mga mata ko sandali, trying to catch my breath — but how do you breathe normally after waking up in a stranger’s bed? Not just any stranger, but Poseidon Atticus Koznetzov. The man you only hear about in whispers. The man I slept with. My head throbbed again. Ayan kasi, inom pa. Tanga. I kicked off the oversized shirt and tossed it into the laundry. Bigla akong natigilan. That shirt… It still smelled like him. I took a long, cold shower. Scrubbed my skin like I could erase last night. Pero kahit gaano ko pa kuskusin, I couldn’t wash away the heat of his hands, the feel of his lips, the way he looked at me like I was something rare. “Stop it,” I whispered to myself in the mirror. “Wala lang ‘yon. You were drunk. Curious. Desperate, maybe.” And let’s be real — I wanted a child. Not a relationship. Not a man. I reminded myself of that again and again. Anak lang. Hindi asawa. I wrapped myself in a towel and sat on the edge of my bed. My phone lit up with notifications. Missed calls from my best friend. Messages from my eldest sister asking if I got home safe. And one unsaved number with a short message: > “You left your earrings. I’ll have my driver return them. — Poseidon” I stared at it for a while, not sure how to feel. Bakit ba siya ang naiwan sa isip ko? I shook my head and sighed deeply. I wasn’t the type to fall easily. I’ve survived heartbreaks I never had. Built a life on my own. Became everything I dreamed of without needing someone to hold my hand. This wasn’t going to change anything. Last night was just a blip. A reckless, unexpected detour in my carefully planned map. Or so I thought.Tahimik ang buong bahay, ngunit sa bawat hampas ng hangin sa bintana ay tila may kasamang bulong na hindi ko mawari. Nasa kwarto ako, yakap ang unan, habang nakatingin sa kisame. Hindi pa rin ako makatulog.Mula sa crib sa tabi ng kama, nakasabit ang maliit na mobile na may mga bituin at buwan, marahang umiikot sa ihip ng hangin mula sa bukas na bintana. Ilang oras na ang lumipas mula nang umalis si Atticus, ngunit ang kaba sa dibdib ko ay tila hindi lumuluwag.Pinilit kong ipikit ang mga mata ko, pero bumabalik-balik ang mga imahe kanina. Ang malamig na metal ng bar*l sa kamay niya, ang matalim na tingin niya habang inilalagay iyon sa loob ng jacket, at ang paraan ng kanyang pagsabi.“Kailangan ko ito, Ceila.”Ano bang mundong ginagalawan mo, Atticus? Ano bang hindi mo sinasabi sa akin?Huminga ako nang malalim at hinaplos ang tiyan ko.“Baby… Daddy will come home. He promised.” Mahina kong bulong, bagama’t ang boses ko’y nanginginig. Hindi ko alam kung para bang ipinaaalala ko iyon
“Mga taong may atraso sa pamilya namin. Mga taong hindi sumusunod sa batas na alam mo. Ang batas nila, dugo at arm*s.” Pinikit niya ang mga mata, huminga nang malalim. “Hindi ko pinili na maging bahagi nito, pero pinanganak ako sa mundong ‘yon. Ang nag-iisa kong magagawa ngayon ay siguraduhin na kahit anong mangyari, ligtas ka at ligtas ang anak natin.”“Atticus…” humikbi ako, nilapitan siya at hinawakan ang kamay niya. “Hindi ko alam… hindi ko alam kung paano ko matatanggap na ganito pala kabigat ang dinadala mo.”Hinaplos niya ang pisngi ko gamit ang marumi pang kamay na kanina lang ay may hawak na bar*l.“Huwag mong tanggapin kung ayaw mo. Ang hiling ko lang… pagtiwalaan mo ako. Huwag mong isipin na dahil sa mga ito, magiging masama akong ama o asawa pagdating ng panahon. Ginagawa ko ‘to dahil wala akong ibang alam na paraan para protektahan kayo.”Napatingin ako sa mga mata niya, at doon ko nakita ang katotohanang ayaw kong aminin, ang mundong ginagalawan niya ay hindi basta-basta
Tahimik ang buong penthouse. Tanging mahinang hampas ng hangin mula sa bukas na bintana at ang pag-ikot ng ceiling fan ang maririnig. Mag-iika-apat na ng madaling-araw pero hindi ako makatulog. Siguro dala na rin ng bigat sa tiyan ko at ng mga salitang naiwan sa isip ko kagabi.Dahan-dahan akong bumangon mula sa kama, siniguradong hindi ako makakagising sa kahit sino man. Alam kong nasa kabilang kwarto si Emma, mahimbing ang tulog, at si Atticus, sinabi niyang babalik lang siya sandali sa opisina. Pero mahigit dalawang oras na ang lumipas.Lumabas ako ng kuwarto, dala ang maliit na baso ng tubig. Habang pababa ako sa hagdan, napansin ko ang bahagyang bukas na pinto ng isa sa mga silid na bihira kong makita na ginagamit, ang study room ni Atticus.Kumunot ang noo ko. Karaniwan itong nakasara, at madalas niyang sabihin na may mga confidential na papeles doon. Pero ngayong bukas… hindi ko alam kung bakit parang may pumipilit sa akin na silipin.Lumapit ako, maingat ang bawat hakbang. At
After that happened, mas lalong mahigpit si Atticus lalo na sa seguridad. Hinayaan ko siya dahil alam kong sa pakanan namin ito lalo na sa akin. He's calm, serious, and frighteningly focused sa bawat galaw ng mga tao niya sa paligid. Makikita ko kung paano niya pinaplano ang lahat mula sa dagdag na mga bodyguard na pumuwesto sa bawat sulok ng building, hanggang sa mga security camera na bigla na lang nadagdagan sa hallway at sa parking area. Hindi na siya katulad ng dati na palaging may biro, palaging may lambing. Ngayon, tahimik siyang nakaupo sa isang sulok ng opisina niya sa penthouse, hawak ang cellphone at may kausap na mga tao na kahit hindi ko marinig ang mga salita ay ramdam ko ang bigat ng bawat utos niya. Lumapit ako nang dahan-dahan, suot ang maluwag kong bestida at may hawak na baso ng gatas.“Atticus?” mahina kong tawag, ayaw ko siyang gambalain pero ramdam ko na kailangan niyang malaman na nariyan lang ako. Paglingon niya sa akin, saglit na nabura ang seryosong
Wala akong imik na uminom ng tsaa habang nasa sala, nakatanaw sa malayong bintana kung saan unti-unti nang lumulubog ang araw. Mainit ang tasa sa aking mga palad, pero mas malamig pa rin ang pakiramdam sa dibdib ko. Hindi mawala sa isipan ko ang mga salitang binitawan ni Ate Athena. “You know what kind of family Atticus came from. You know what kind of world he runs, right?” Alam ko… oo, alam ko na hindi basta-basta ang pamilya ni Atticus. Noon pa man ay may naririnig na akong mga usap-usapan. Mga aninong bumabalot sa apelyidong Koznetsov, mga lihim na hindi basta naibubunyag sa publiko. Mula sa kwento ni Atticus noong minsang naglakas-loob akong magtanong, nalaman kong ang pamilya niya ay hindi ordinaryong negosyante. Ang kanilang yaman ay galing sa mga kumpanyang mahirap pasukin, mga kontratang para bang pinipilit manatiling nasa dilim. Ang mga Koznetsov ay kilala sa larangan ng real estate, shipping, at high-end investments pero may mga bulung-bulungan din tungkol sa underg
Lumalim ang gabi ngunit hindi pa rin kami umaalis sa nursery. Tahimik lang kami ni Atticus habang magkatabi sa maliit na sofa roon. Nakasandal ako sa kanya, at ramdam ko ang mahinhing paghinga niya sa may ulo ko. Paminsan-minsan ay hinahaplos niya ang tiyan ko na para bang kinakausap niya si Lily sa pamamagitan ng dulo ng kanyang mga daliri. “Alam mo,” mahina niyang simula, “hindi ko akalaing darating sa buhay ko ‘tong ganito. I thought I’d spend my days drowning in board meetings and contracts… walang kahit anong bagay na mas mahalaga kaysa sa kompanya.” Napatingin ako sa kanya. “Pero?” “Pero dumating ka.” Huminga siya nang malalim, saka ngumiti. “And suddenly, none of those things mattered as much as this. As much as you… and her.” Pinisil ko ang kamay niya. “Atticus… hindi rin naging madali sa’kin ‘to. You know that. Pero ngayon… ngayon ko lang naramdaman na may lalaking totoong handang sabayan ako sa kahit anong mangyari.” Umiling siya, seryoso ang mukha. “Hindi lang sabay, C