Semua Bab Accidentally Yours, Mr. Billionaire!: Bab 1 - Bab 10

All I ever wanted was to have a child—not a husband, not a relationship. Just a child. That’s it. Nothing more, nothing less.But how do I make that happen? How do I tick off the last item on my bucket list? I’ve never even had a boyfriend. I’m what they call an NBSB—No Boyfriend Since Birth. I’ve spent all these years focusing solely on my dreams. I’ve become a successful degree holder, passed the LPT, worked as a professor, traveled solo, bought my own house and lot, and even got a car and an e-bike.I'm the youngest child of 5 children. Lahat ng mga nakakatanda kong kapatid ay may pamilya na at successful na rin sa buhay. We don't have parents because they are in heaven sa tanda na rin. So, as a single since birth at walang kasama sa buhay ay nag-alala silang lahat sa akin. They even rito me sa mga kilala nilang single, of course, may stable job.Ayos lang naman sa akin na– to be alone forever. I have retirement plans –from SSS to where should I settle with my little farm and chick

Masakit ang ulo ko. Yung tipong parang may rock band na tumugtog sa loob ng bungo ko buong gabi. I squinted as sunlight peeked through unfamiliar white curtains. Sandali… saan ako? I tried to sit up but stopped mid-move. Holy crap. I was in a king-sized bed. White sheets. Silk. Sobrang lambot, parang ulap. Then it hit me. I was not in my bed. This was not my condo. This wasn’t even a hotel room. I froze. Dahan-dahan kong tinignan ang sarili ko. I was wearing someone else’s oversized shirt. Wala akong memory bumili ng ganito. I looked around—elegant furniture, modern art on the walls, minimalist pero mukhang mamahalin. Then, the scent. Masculine. Clean. Expensive. My pulse quickened. Memories tried to piece themselves together but everything was fuzzy. Wine. Music. A deep voice. That hand on my back. Eyes that looked at me like they saw straight through me. Then.. Atticus. Yes, he told me his name. Biglang bumukas ang pintuan. I held my breath. T

Bumili muna ako ng prutas at chocolate para sa mga anak ni Jea. Gusto ko rin namang may pasalubong kahit papaano—hindi puwedeng bigla na lang akong susulpot doon na walang dala.Ah, right. It's Saturday.Bukod doon, napag-isipan ko na rin—bukas, magsisimba ako sa Manila Cathedral. Matagal-tagal na rin mula nung huli akong nakapunta doon. Gusto kong ayain si Jea with her kids. Masarap sa pakiramdam ‘yung may kasama kang kaibigan habang nasa loob ng simbahan. Tahimik, solemn, at siguro doon ako makakahanap ng kaunting clarity sa gulo ng utak ko ngayon.“Doon na lang kaya kami magsimba,” bulong ko habang nakasakay sa taxi.Madali lang naman ang biyahe papunta sa address niya. Sinabi ko lang kay Manong driver ‘yung complete location at hindi na siya nagtanong. Swabe ang takbo. Wala rin gaanong traffic—swerte siguro ngayon. Nag-focus na lang ako sa labas ng bintana. Pinagmasdan ko ang mga tao, ang mga building, at ang mga pamilyang naglalakad sa sidewalk.How ironic, I thought. Ngayon ko l

Napahinga ako ng maluwag dahil may tumawag sa kanya, dahilan para umalis agad siya sa hotel room ko. Di ko kaya kapag kasama ko siya ng ilang minuto pa. Parang sasabog ang dibdib ko, hindi dahil sa kilig, kundi dahil sa kaba. Sa guilt. Sa hindi ko maipaliwanag na pakiramdam. Tahimik ang buong silid. Pero ang isip ko, magulo. Maingay. Parang may nagbabangayang dalawang tinig sa loob ng utak ko—isa nagsasabing okay lang ‘to, at isa nagsasabing maling-mali ang lahat. Di ko gusto ang sinasabi niya. Ba’t parang big deal sa kanya ang nangyari sa amin? Kung tutuusin, ako ang dapat mag-alala. Ako dapat ang magtanong kung anong mangyayari ngayon. Ako sana ang maghabol dahil... virginity ko ang nawala. Pero bakit ganito? Bakit ako ang nakaramdam ng parang ako pa ang may kasalanan? Parang ako pa ang dapat umiwas sa kanya, habang siya, parang... may tinatago? Huminga ako ng malalim at tinapik ang sarili ko. “Tama na. Ceila, tama na.” I accepted my fate. Dahil lasing na lasing ako. Dahil gu

"Buntis ka?!" Napadilat ako at mabilis nilingon sa nagmamay-ari ng boses. There, I saw Aling Gabina, the Marites of the Year. Siya pala ang reyna ng mga chismosa. Nanlaki ang mga mata nitong makita ang umbok kong tiyan. Nakapamewang habang may pamaypay. "Opo." Sagot ko habang hinihimas ang aking tiyan. It's visible dahil fitted dress ang suot ko. "Tama nga ang sabi nila. Umuwi ka galing syudad na buntis! Bueno, bagay sayo. Nasaan asawa mo?" Sumilip-silip ito sa bahay ko. Hinanap ang asawa ko raw. Ang sperm donor ko, she mean. Napakamot ako sa tagiliran dahil magsisinungaling na naman ako. Asus! Alam mo naman na alam na niya ang pinagkakalat ko sa kapit bahay. Inunahan ko na sila no'. Ako ang magsimula ng kwento at ako ang mag-wawakas. Paiba-iba kase ng story nila and I don't like it. As a writer also, ang papanget ng kwento nila. Parang ako pa ang kawawa dahil nabuntis daw ako na walang ama ang anak ko. So what? Di ko ba kayang buhayin ang anak ko? "Yun nga eh. Wala siya dito..