"This day is so exhausting!" Reklamo ko pagkatapos magbihis ng pantulog tsaka sumampa na lang ng basta-basta sa kama dahilan para umuga ang bahaging iyon kasabay ng paglingon sa akin ni Waylen. Nakasandal ang likod nito sa headboard habang nakapatong ang laptop sa magkadikit niyang mga hita. Ang mga paa nito ay pinaglalaruan ang isa sa mga unan namin.He was wearing our pair yellow pajamas. His hair was messy and his face was serious. The eyeglasses that he's wearing made him more professional and intimidating. Noong una ay ayaw niya pa sanang pumayag na suotin ang pajamas marahil siguro ay wala sa hulog ang utak niya pero kalaunan naman ay napapayag ko rin. "Waylen," tawag ko at bahagyang hinila ang dulo ng suot niyang damit.Tinungkod ko ang isa kong siko tsaka pinatong ang baba sa ngayo'y nakabukas nang palad habang patuloy na hinihila ang dulo ng kanyang damit. He did not bother to give me a single glance and chose to continue from typing. Inis akong umirap sa kawalan nang wa
"Where are we?" I confusedly asked and scanned my gaze all over the place. Mas nilakihan niya ang pagkabukas sa pintuan ng sasakyan habang inaalalayan akong bumaba. He even put his hand on the top of my head to avoid from hitting it on the ceiling of the car. Nasa labas kami ng bayan. Iyon ang una kong napansin. Ang maiingay na busina ng mga sasakyan, ang makapal at maitim na usok sa kalangitan maging ang matatayog na mga gusali't tahanan ay biglang naglaho at napalitan ng simple ngunit eleganteng mga kagamitan. The houses were not as huge as ours in the city yet it looks so peaceful. Noise not coming from the factories instead from the kids who were scattered all over the small asphalt, playing with each other along with their genuine smiles and laughters echoed all over the place while their parents were all outside their house, talking about life with happiness in their eyes. "This place is awesome!" I beamed and scanned the place for the third time before looking at him who's
"The title of this song is ‘My therapy.’" With all smiles, he said while looking into my eyes.Kahit may gusto pa akong sabihin at tanungin ay hindi ko na ginawa nang simulan niyang ikaskas ang kanyang daliri sa string ng gitara. Para siyang may mahika dahil sa biglaang pananahimik ng paligid na tipo ang tunog ng plastik ng chichirya ay naririnig. “In the aisle, your eyes first met mineSeeing you holding your bouquet, walking towards meMade me not happy and thought I'm unlucky.” He began singing while eyes were still not leaving mine as if I'm his one and only audience well in fact he has a bunch of them shrieking and admiring him. Agaran akong napanguso sa unang stanza na kinanta niya matapos maalala ang una naming pagkikita na siya ring unang pagtagpo ng aming mga mata. Pakiramdam ko noong mga panahong iyon ay ako ang pinakamalas na tao sa mundo habang nakikita ko siyang naghihintay sa akin sa harap ng altar na para bang sa oras na pumayag akong ikasal sa kanya ay tuluyan nang
Author's Pov:(One Month Later)Umalingawngaw ang malakas na tunog ng telepono sa buong silid matapos ang mahabang palitan ng usapan ng mga board members dahilan para pansamantalang madistorbo ang isa sa mga pinakaimportanteng meeting ni Waylen. Sabay-sabay na napatingin ang lahat sa gawi ni Waylen tsaka siya tinignan nang nakakunot ang noo. Wala sa sarili naman niyang naituro ang sarili nang mapansin ito dahilan para tanguan siya ng mga kasamahan niya sa meeting. "Your phone is interrupting our meeting, Sir." Masungit at iritadong bulong ng kanyang secretary na pumalit kay Abegail. Lalaki ito at kung umasta at makipag-usap sa kanya akala mo'y hindi nakikinabang sa kompanyang pinagta-trabahuan. Mabilis lamang itong mairita lalo na kapag hindi nasusunod ng maayos ang schedule niya maging ang pagkumpleto at paggawa ng tama sa trabaho. Minsan nga ay si Waylen na lang ang nagpapakumbaba rito at iniintindi ang ugali nito kahit na minsan ay naiinis siya. Alam niya kasi sa sarili niya na
Waylen's Pov:White petals on the red carpet, white bouquet she's holding with her pale hands. The beat of the solemn song and gentle rhythm of the music that I made for her echoed the whole church as she walked her high heels towards me who's been waiting for her for my whole life.My fragile woman,My sefless baby,My independent wifeAnd my one and only therapy. Those four lines from my song is already enough to explain how much I appreciate her. Those four lines, I can already say that even if she's not perfect in the eyes of every people, I can say to myself that she's more than perfect to be imperfect in my eyes.Hindi ko inaasahan na darating pa ang araw na ito. Iyong araw na mapapaiyak ko siya pero hindi na dahil sa sakit at lungkot kundi dahil sa galak at tuwa. My heart is filled now with so much happiness that I can't fight back my tears and take my eyes away from her. Parang tumitigil ang pag-ikot ng mundo kasabay ng paglakas at pagbilis ng tibok ng aking puso sa tuwing
The sound of the huge bell echoed the quiet place along with the rhythmic opening of the wide wooden door in front of me. The song started to play by the choir as well as the people started to clap in pure happiness and excitement while looking at me as if I'm the star of the day. I watched my Mom beside me who's now holding her pink handkerchief to wipe her own tears as well as my Dad who's holding tightly to my arm as if any minute now I'll be leaving by their side after how many years of being with them. I surveyed myself only to see a white long dress that was hugging my waist, showing my hourglass-shaped body. The white bouquet of roses and the red carpet where I'm walking on will surely be my future. We stopped when we reached the end of the red carpet and swift my gaze to the man who I think was cursing me under his breath. I scanned his whole being only to make myself winced in disgust.The deep dimples on his both cheeks whenev
"Let's set the rules up." Anunsyo ko matapos ayusin ang buong kwarto.Suot-suot ko pa rin ang wedding dress na gamit ko kanina ngunit ngayon ay wala na akong make-up at pinusod ko sa kalahati ang maikli kong buhok habang pawis na pawis na tinignan ang kabuoan ng kwarto.I raised a brow seeing how comfortable he lays his body on the bed. He's still wearing the suit that he used on our wedding.Ginawa niyang unan ang dalawa niyang braso tsaka pinagkrus ang mga binting nakalaylay sa dulo ng kama. Sa sobrang laki niyang tao ay muntikan na niya masakop ang buong higaan.The pair of his green eyes met my almond eyes when he noticed that I was looking at him all the time, not to admire his broad shoulders, flexible muscles and hard six packed abs."First rule is that even if we are not in good terms you're still not allowed to have an affair. Just fucking have some respect to me as a woman." I declared and tapped the pencil that I was holding on my palm w
Heart beats pumps faster than ever along with the bullets of bullets of sweats on my palms. My knees were trembling like crazy as soon as I arrived in front of the building.Holding a huge box of a beautiful dress I continue to walk normally towards the entrance even though my body weakens every time I realize that this tall building is the company where my husband works.Hindi ako takot sa kanya. Hindi rin ako kinakabahan sa presensya niya. Ang tunay na ikinakatakot ko ay kung anong sasabihin niya sa oras na makita niya ako dito. Baka murahin, pahiyain at saktan niya ako sa maraming tao bagay na ayaw ko na ulit maranasan.I swallowed my lump and forced a smile to the guard at the entrance door before heading to the nearest elevator.Kanina matapos sabihin ni Janina kung saan ide-deliver ang dress ay pinaalalahanan niya rin ako na mag-ingat raw baka makasalubong ko ang CEO ng kompanyang 'to at baka isali ako sa mga babaeng pinaiyak nito. Gusto ko ngang sa