Prologue

Taimtim kong pinasadahan ng tingin ang kabuuang itsura sa salamin. I’m wearing a guipure lace panel cami summer dress that shows a lot of my collarbone and chest. I never thought I’d look good in white with my natural tanned color. Hindi rin nakatakas sa paningin ko ang bagong kulay na buhok. My natural jetblack hair was gone and replaced with golden brown.

Only my skin color now is the only thing that identifies me. Without this, I am no Maria Arabella.

Mapakla akong ngumisi sa naisip. Because isn’t it the goal why I was turned like this? To erase almost everything in me that could identify me as Maria Arabella?

Because starting today. I’m no longer my parents’ daughter. I am no longer a Cortel.

Starting today, isa na akong Maria Renee Garcia. The daughter of the dead couple who owns this mansion where we live. The daughter who’s born smart, pretty, and of course. . . rich. And the daughter that. . . will marry a Villacorta who could make my name thrice richer.

“Ang ganda mo, Arabella.”

Walang emosyon kong hinarap ang pinanggalingan ng maamo at masarap sa tengang boses. 

Standing in front of me is the real Maria Renee. The one who was abused by my parents. The one who was threatened she’ll get killed if she says something to her far relatives about how she’s being treated.

And the one who agreed for her identity to get stolen.

“O-Oo nga pala. . .” she paused. “You are. . . Renee.”

“Can you stop looking defeated? Ginusto mo naman ‘to. Pumayag ka naman nang walang kahirap-hirap para gawin ‘to,” malamig kong tugon sa kaniya.

I know we’re just both victims of my evil parents. But I’m so mad at her for agreeing easily about my parents’ plan. The Villacortas are friends with the Garcias. Mula noong namatay ang kaniyang mga magulang, the Villacortas are always visiting her. Ngunit nang kinailangan nilang umalis at manirahan ng ilang taon sa ibang bansa, natigil ‘yon.

But I know what they told my parents. Once Renee turned 18, ipagkakasundo nila ito sa anak nila. Kukunit nila rito si Renee at doon maninirahan sa kanila hanggang sa mangyari ang kasalan.

“Ayoko,” malamig kong usal sa mga magulang. “Ayoko. Hindi ko gagawin ang nais nais niyo. Ayoko.”

“Huwag matigas ang ulo, Arabella! Mayaman ang mga Villacorta. Triple pa sa yaman na mayroon ang mga Garcia. Kapag nakasal ka at natali sa anak nila, mas gaganda ang buhay mo.”

“Hindi ko kailangan ng magandang buhay, Ma!” Kunot-noo ko siyang binalingan. “Hindi ba’t galit naman kayo kay Renee? Ito na ang pagkakataon na mawala siya rito. Masosolo niyo na itong Mansiyon. Kaya bakit pa?”

Tumagos ang titig ko sa nakitang reaksiyon ni Renee. She looks hurt at my words. I didn’t mean to say that but. . . that’s the only way for her to stop her suffering here. In that way, she can be free from my abusive parents.

“Hindi ako kailan man papayag na sasaya ang batang ‘yan,” matigas at may diing sagot sa akin ni Mama.

“Ma!” I scolded her. “You are too much. Sobra-sobra ka na. Tama na ang ilang taon na pagpapahirap mo sa kaniya. Huwag naman pati ang identidad niya ay kukunin mo!”

“Pumayag naman siya.”

Natigilan ako sa naging sagot ni Mama. I glanced at Renee and saw her looking away. My jaw clenched repeatedly. Pumayag siya? She wants to prolong her suffering here with Mama? She threw away her real identity that easily?

“Pumayag siya kaya wala ka nang magagawa,” binawi ni Mama ang aking atensiyon. “Matagal hindi nakita ng mga Villacorta si Renee. Magkasinghubog kayo ng katawan. Halos pareho rin ang buhok, kulay lang ang naiiba. At sa mukha. . . madalas kayong mapagkamalang kambal kahit noon pa.”

“Maputi si Renee,” pagdadahilan ko pa.

“Bakit? Sa ilang taon ba ay imposibleng magbago ang kulay ng isang tao?” Nag-angat ng kilay sa akin si Mama. “Bukas na nais makitaa ng mga Villacorta si Renee. Kahit na ayaw mo ay gagawin mo. Kahit pa magkaladkaran tayo ay gagawin ko, Arabella.”

“Paano naman ako, Ma?” Halos ibulong ko na lang ‘yon sa sobrang hina. “Itatapon niyo lang ako ng basta-basta? A-Anak niyo ako oh. . .”

Nakita ko ang pag-iwas ng tingin ni Mama. Huminga siya nang malalim bago ako ulit sinalubong ng tingin, matalim at may galit.

“Kapag kinasal ka. Nakahawak ng pera nila. Bibisita ka naman dito at. . . hindi pwedeng hindi kami maambunan.”

Pera, huh. Mula noon, mas mahal pa talaga nila ang pera kesa sa akin. Tanginang pera.

“I will lend you my clothes and other things, Ara. I will. . .  also color your hair like mine.”

Hindi ko napigilang bigyan ng isang patusok na tingin ang nagsalitang si Renee. Kami lang ang laging magkaramay sa bahay na ito. We are both homeschooled using her funds from her own bank account that’s being handled by my parents.

Sa tuwing sinasaktan siya, ako gumagamot. Sa tuwing hindi siya pinapakain ay pumupuslit ako sa kaniyang silid at hinahatiran ng pagkain. I was there with her through ups and downs. Halos magkaptid na kami. 

Kaya hindi ko lubos mawari kung bakit basta lang siya pumayag. This is her chance to get away from this hell hole created by my parents! This is her fucking chance! Kahit man lang sana ngayon ay nanindigan siya. Nagmakaawa. Pero hindi e. Tinanggap niya na naman lang nang wala man lang sinasabi.

At pumayag talaga siya na malayo ako sa kaniya, huh?

We’re already both 18. Pero hindi masusukat ng edad kung gaano niya kayang ipaglaban ang sarili niya. Pa’no na siya rito kung wala ako? Araw-araw gutom? Araw-araw may sugat? Baka pagbalik ko ay bangkay na lang ang maabutan ko.

I gritted my teeth. 

Just give me enough time, Renee. Kahit pa na magulang ko sila, I’ll make sure they’ll pay everything they’ve done on you.

Napakurap-kurap ako nang maibalik ang sarili sa usapan namin ni Renee. I watched her bow her head and sigh defeatedly.

“I’m sorry, Ara. I. . . just don’t want to leave this mansion, I don’t wanna get far from here.”

“Kahit na pwede mong ikamatay ang pagtira rito?” asik ko.

“Your parents wouldn’t go that far.”

“Paano ka nakasisigurado, ha?”

Nag-angat siya ng tingin. “Madalang na lang nila akong saktan, Ara. At huwag mong pag-isipan ng ganiyan ang mga magulang mo.”

“Sa lahat ng nagawa ng magulang ko sa’yo, ang pag-isipan sila ng ganiyan ay hindi na malabo.”

Hindi siya nakasagot. I rolled my eyes and walked near the edge of the bed to wear the flip flat summer ankle crystal sandals that she also lent me. Lahat naman ng nasa maleta ko ngayon ay gamit niya. Maliban na lang siguro sa undergarments.

“Mamimiss kita. . .” I heard her whisper while I’m busy putting on the sandals.

My heart clenched. I’m super worried and anxious right now for her. I’m scared of what my parents can do to her once I leave.

“I’ll wear the clothes you left here everyday to at least lessen the loneliness. I’ll also start reading the books on your shelf and embrace your passion for reading.” Her voice almost broke. “‘Wag ka nang magalit oh. Aalis ka bang. . . galit sa akin?”

I sighed. Defeated, I ran to her and hugged her tightly.

“I will miss you so bad too,” I whispered.

Si Mama ang kasama ko sa pagpunta sa mansiyon ng mga Villacorta. Tahimik at halos tulala lang ako sa naging biyahe. I can hardly erase the image of Renee being left alone there in their mansion.

“Renee.” Rinig kong tawag ni Mama. Hindi ako lumingon dahil hindi ko naman ‘yon pangalan. Ngunit nang maalala ang sitwasiyon, wala akong nagawa kundi harapin siya.

“Ano?”

“Ikaw si Maria Renee Garcia, at hindi Maria Arabella. Your birthday is January 2 and not May 18. Your parents are Royan and Marycel Garcia, not Lucio and Anabelle Cortel.” Nagtaas siya ng kilay. “Naiintindihan mo ba?”

I simply nodded.

Malaking mansiyon ang sumalubong sa amin. Sa gitna ito ng malawak na lupain na napapalibutan ng iba’t ibang tanim at hayop. They scream so much wealth and power.

“Oh, Renee!” Mrs. Villacorta was so delighted upon seeing me. She immediately gave me a kiss and a hug.

“Tita.” I smiled. Calling her the way Renee calls her before.

“You grew up so well, hija!” Mangiyak-ngiyak niyang sinuri ang aking kabuoan. “Did you tan your skin? It looks good on you!”

“Yes, po. Thank you. . .”

Hindi ko alam kung hanggang kailan ko kakayaning gayahin ang malumanay at boses anghel na boses ni Renee. This is hard.

“Anabelle. Thank you so much for taking care of her for years. She turned into a very fine lady.”

I almost scoffed upon hearing that from Mrs. Villacorta. Kung alam niyo lang.

“Para na rin siyang anak namin,” sagot ni Mama.

Halos masuka ako sa kaplastikan ni Mama.

Mrs. Villacorta invited us to their dining table. Sobrang daming pagkain, halatang pinaghandaan ng mabuti ang pagdating ko. I was silent the whole time we were eating, nagsasalita lang ako sa tuwing naisasali sa usapan.

Mrs. Villacorta showed me my room in their mansion. It was almost twice as big as my room in Garcia's mansion. Halos lahat ng gamit ay maganda at bago. Sobrang laki rin ng kama at may sariling walk-in closet at banyo pa sa loob.

The moment Mama left the mansion, my heart turned aching and longing. Longing for a family. And aching for Renee and what her situation will be without me.

“Hija, just go downstairs if ever you need something huh? I’ll just need to check our ranch,” she told me while her fingers are gently running through the strands of my hair.

Kanina, nakita ko sa isang na nakakabit sa kanilang malaking sala ang kanilang family portrait. They have two sons and one daughter. I don’t know which one is Renee’s fiance. Ang alam ko lang, ang fiance niya lang ang nandito sa Pinas.

Hindi rin mawala sa isip ko ang imahe ng isa sa dalawa niyang anak na lalaki. Natural ang malalim at tila galit na mga mata, ang matangos at perpektong hubog ng ilong, at ang matulis na pagkakadepina ng panga. When I saw his image, I immediately wished he wasn't Renee’s fiance.

Dahil. . . palagay ko. . . hindi ko kakayanin ang kaniyang presenya.

Bandang hapon, ng papalubog na ang araw, ay lumabas ako ng mansiyon para magpahangin. Nagpaalam ako sa kasam-bahay na maglalakad-lakad lang ako at hindi lalayo. 

I just walked until my feet brought me to somewhere. Sa gitna ng malawak na lupain ako natigil. Niyakap ko ang sarili habang taimtim na pinanood ang paghahalo ng kulay kahel at itim na kalangitan.

My eyes roamed around and darted on a huge narra tree not from here. Halos mabuwal ako sa kinatatayuan nang mapansin ang dalawang imahe ng tao sa ilalim noon.

There was a girl. . . and a guy.

And they’re roughly kissing, touching every part of each other’s body in a rush.

Nakasandal ang babae sa puno, baon na baon ang katawan habang hinahalikan ng lalaking hindi ko makita ang mukha. His naked back is facing me. Nakasuot lang ito ng loose pants, halos sumisilip na ang puting boxers. 

Hindi ko maiwasang mapalunok. The guy’s back flexes everytime he moves. Pinanood ko ang pagpasok ng kaniyang kamay sa hita ng babae habang nakasampa ito sa kaniyang bewang. They look. . . hot. Intimate. Being ruled by lust.

Napansin ko ang pagtigil nila. May sinabi ang babae sa lalaki. At huli na ang lahat dahil bago pa ako makatalikod at makalayo sa kanila ay humarap na ang lalaki.

His scorching glare immediately found me. His eyes threw me more fiery glares, yet all it made me do is shiver.

Napako ako sa kinatatayuan.

When the guy moved, giving me full access to his face, my knees almost gave up.

Guess my wish wasn’t granted, huh?