Chapter 2: Cold War

Sa mga sumunod na araw, naging parte na ng daily routine ni Alyana Mendoza ang makipagbanggaan kay Dr. Sebastian "Bash" De Almonte. Kung ang ibang nurse ay kinikilig sa presensya ng CEO-doctor na ito, si Alyana—hindi takot. Sanay siyang makipagsabayan. Lalo na sa mga taong akala mo kung sino kung makapag-utos.

“Miss Mendoza,” malamig na tawag ni Bash habang hawak ang tablet. “Bakit mali na naman ang pagkaka-record ng BP ng pasyente kahapon?”

Tumigil sa paglalakad si Alyana. Aba, umaga-umaga, simula na naman? Nilapitan niya si Bash at hinarap ito nang buong respeto—pero may tapang ang boses.

“Sir, na-double check ko na po 'yan. Naka-leave po ako kahapon. Baka po may nag-edit ng record habang wala ako.”

“Don’t pass the blame,” mariing tugon ni Bash. Hindi ito tumitingin, nakatutok lang sa tablet.

“Hindi po ako nagpa-pass ng blame, Sir. Nagsasabi lang po ako ng posibilidad.”

Napabuntong-hininga si Bash. “You should be more careful. One wrong number can cost a life.”

Alam niyang may point ito. Pero hindi rin siya papayag na pagbintangan nang basta-basta.

“Alam ko po iyon, Sir,” aniya, ramdam ang pagpipigil sa tono. “I take my job seriously.”

Mataas ang kilay ni Bash nang tumingin sa kanya. “Then act like it.”

Sa ibang pagkakataon, baka napatigil na ang nurse sa harap niya. Pero si Alyana ay hindi basta natitinag. Tiningnan niya ito sa mata, ngumiti ng bahagya, saka tumango.

“Copy, Doc. Next time, babantayan ko kahit naka-leave ako.”

Tahimik si Bash. Pero sa loob-loob niya, unti-unting napapansin ang kakaibang ugali ng nurse na ito. Hindi sumusuko. Hindi rin nagpapakababa. Professional. Palaban. Hindi siya tulad ng ibang babae sa ospital na kapag nakita siya ay biglang nagbabago ang boses at ayos ng buhok.

Walang flirtation. Walang bola.

She just… works.

At kahit hindi niya inaamin, he finds that oddly refreshing.

---

Isang gabi, habang nag-iikot si Bash sa floor ng ICU para i-check ang mga report, napadaan siya sa suite ng ina. Tahimik sa loob, bukas ang dim light, at may nakasandig sa gilid ng kama.

Si Alyana.

Nakatulog habang hawak pa ang clipboard, may bolpen pa sa pagitan ng mga daliri. Nakasuot pa rin ng uniform, at halatang hindi pa nagpapahinga simula nang mag-duty.

Lumapit si Bash, tahimik, at napansin ang maliit na benda sa kanang braso nito. Napilayan? May gasgas din ang tuhod. Ngunit wala itong sinabi ni kailanman. Patuloy pa rin ang trabaho.

“Stubborn,” bulong niya sa sarili.

Pero sa halip na mainis, hindi na niya mapigilan ang sarili. Tinitigan niya ang mukha nito—mahinhin, tahimik, at parang ibang tao kapag natutulog. Wala ang apoy sa mga mata, wala ang pasaring sa mga salita. Tahimik. Payapa.

Naglakad siya pabalik sa kanyang opisina. Pero sa unang pagkakataon, may iniwang bakas ang isang simpleng eksena. At hindi niya maipaliwanag kung bakit… pero parang gusto niya itong protektahan.

---

Kinabukasan, habang inaayos ni Alyana ang mga dokumento sa nurse station, may napansin siyang hindi pamilyar na bagay sa ibabaw ng desk.

Isang cup ng mainit na cappuccino mula sa isa sa mga mamahaling coffee shop sa baba. At sa tabi nito, isang maliit na post-it note:

“You need rest too. –B”

Napahinto si Alyana. Hindi makapaniwala. Tiningnan niya ang paligid, baka prank lang. Pero nang iangat niya ang tingin, nakita niya si Bash sa loob ng glass office. May hawak itong file pero saglit na tumingin sa kanya. Walang salita. Pero sapat ang isang tingin para malaman niyang ito nga ang nagpadala.

Napalunok si Alyana, hawak ang cup. Mainit. Mabango.

Seryoso ba ‘to? Si Dr. Ice King nagbigay ng kape? At may concern?

Tahimik siyang umupo at uminom ng kaunti. Mainit, pero mas mainit ang unti-unting kumikiliti sa dibdib niya.

Pero kahit na may sandaling ganoon, hindi nawawala ang pader sa pagitan nila.

Si Bash—sanay magtago sa likod ng professionalism at perfectionism.

Si Alyana—puso’y minsan nang nawasak, at natuto nang huwag basta-basta magtiwala.

Sa bawat banggaan nila, may tensyon. Sa bawat tinginan, may tila hindi sinasabi.

Parang isang Cold War—hindi sigawan ang labanan, kundi titigan, galawan, at tahimik na kilos.

At sa mundong malamig at puno ng distansya, unti-unti nang may nadudurog.