*°•|KABANATA 4|•°*

"Kuya 'wag niyo naman po itong gawin sa 'kin," nanginginig na sabi ni Phana. Tila ang lahat ng takot sa katawan niya ay napunta sa mukha niya. Kitang-kita niya kung paano siya nito pwersahin at nagiging dahilan ang bawat galaw nito para kapusin siya ng hangin sa paghinga.

"Mabilis lang ito." Narinig ni Phana ang pagbulong nito sa kaniyang tainga. Ramdam niya ang paglapat ng mga labi nito sa kaniyang balat hanggang sa bumaba na nga iyon papunta sa kaniyang leeg at doon na nga isinubsob ang mukha nito. Napapaluha siya habang nakapikit ang mga mata.

Tinutulak niya pa rin ito ngunit hindi pa rin niya ito magawang mailayo. Sadyang may kung ano sa pagkatao nito na nagpapahina sa kaniya.

"Tulungan niyo ako!" sigaw niya habang ramdam niya pa rin ang bigat ng katawan ni Greg sa kaniyang ibabaw. Mabilis ang naging kilos ni Greg at kaagad din naman na natakpan ang kaniyang bibig.

"Tumahimik ka!" Nang sandaling sabihin nito iyon ay naging mariin ang pagkakatakip nito sa kaniyang bibig. Isang mainit na mga palad ang dumampi sa kaniyang balat pababa sa kaniyang kapirasong saplot. Namilog ang kaniyang mga mata nang sandaling marahas nitong hablutin pababa ang kaniyang huling saplot.

Lumuwag ang pagkakatakip ng kamay nito sa kaniyang bibig at tila hindi man lang tinatanggal nito ang malalagkit na titig sa kaniya. Dahan-dahan nitong tinanggal ang kamay sa kaniyang bibig at saka nagsalita.

"Matagal na, Phana. Matagal ko nang gustong gawin 'to, papasukin mo ako." Nang sandaling matapos ito sa sinabi ay doon lang niya naramdaman ang pag-angat ng kaniyang magkabilang binti. Halos bumaon ang mga daliri nito sa kaniyang tagiliran para lang masiguro na hindi siya makakawala sa pagkakahawak nito. Halos mamilipit si Phana nang maramdaman niya ang kabuuan ni Greg.

"Kuya Greg–" Halos hindi na niya mabuo ang mga salita dahil sa sobrang takot at sakit ng kaniyang nararamdaman sa buong pagkatao niya.

Ilang minuto ang lumipas at parang hindi pa rin natitinag si Greg sa ginagawa. Takot ang nararamdaman ni Phana subalit may kung anong dala ang init ng katawan ni Greg para mapakapit siya sa katawan nito. Tila ang bawat galaw nito sa kaniya ay parang isang mainit na hangin na unti-unting nagbibigay ng masamyong pakiramdam.

Nalilitong tinitigan siya ni Greg habang hindi pa rin ito tumitigil. Awtomatiko naman na pinakawalan nito ang kaniyang isang kamay at nalilito niya itong tiningnan. Hindi siya sigurado kung ano ang ekspresyon ng kaniyang mukha sa mga sandaling iyon ngunit alam niyang nadadala na rin siya sa ginagawa nito.

Mabilis na inilandas niya ang kaniyang isang kamay sa likod nito at saka mahigpit na yumakap hanggang sa mapagluho na lamang niya na siya na ang humahalik dito. Mula sa kaniyang posisyon ay binigyan niya pa ito ng lugar para magkaroon ng maayos na posisyon sa ginagawa nito. Nakita niya ang maamong mukha nito dahil sa pagtugon niya.

Habang nararamdaman niya ang pagdampi ng kanilang mga labi ay mas lalo siyang naging mapusok. Sa bawat pikit at tugon niya sa mga halik nito ay siya namang pagbuka niya ng kaniyang bibig at tila nasisiyahan na siyang papasukin ang mainit nitong dila sa kaniyang bibig.

"Malapit na ako," anas nito. Habang mas lalong bumibilis ang galaw ni Greg ay mas lalong umiinit ang sensasyon sa pagitan nilang dalawa. Nararamdaman na rin ni Phana ang mahigpit na pagkakayakap nito sa kaniyang katawan at ramdan din ni Greg ang pagbaon ng mga daliri ni Phana.

Sa pinaka rurok ng kanilang pinagsasaluhan ay naging mas mahigpit ang kanilang mga kamay at doon naramdam ni Phana ang init na sa tanang buhay niya ay ngayon lamang niya naranasan. Habol nila ang kanilang mga hininga at pabagsak na dumagan si Greg sa katawan ni Phana. Sa hindi malamang kadahilanan ay bigla niya itong niyakap. Hindi nakaligtas iyon kay Greg. Napangiti ito sa kaniyang ginawa at muli siya nitong hinalikan.

****

"Aalis ka na, anak?" naluluhang tanong ng tiyahin ni Phana. Ramdam niya ang lungkot sa boses nito. Naaawa siya para sa kaniyang tiyahin dahil ito na ang tumayo niyang ina simula nang ampunin siya nito.

"Kailangan ko po talagang tumayo sa sarili kong mga paa, tiya. Marami na po kayong naitulong sa akin at ayoko na po na alalahanin niyo pa po ako–"

"Para sa akin ay anak kita, Phana. Kahit na hindi ka galing sa sinapupunan ko ay anak ang turing ko sa 'yo." Tuluyan na nga itong napaiyak sa sinabi. Hindi naman niya napigilan na lumapit dito at bigyan ito ng mainit na yakap.

"Tiya, pinalaki niyo po ako ng maayos at gusto ko rin po na gumawa ng paraan para sa pag-aaral ko na hindi umaasa sa 'yo," sabi niya dito habang masuyo niya itong hinahaplos sa likod.

Hindi niya maaaring sabihin ang isa pang mabigat na dahilan kung bakit siya aalis sa bahay ng tiyahin. Ayaw na niyang dagdagan pa ang problema nito kaya mas pipilin na lamang niya na ilihim ang nangyari sa kanila ni Greg.

Nasa kalagitnaan sila ng pag-uusap nang biglang bumukas ang pinto ng bahay. Bumungad sa kanila ang bulto ni Greg na animo'y habol ang bawat paghinga. Halatang kakatapos pa lang nitong tumakbo dahil sa matinding paghangos nito. Deretsong nagtama ang kanilang mga paningin at hindi nakaligtas sa paningin ni Phana ang mapupungay nitong mata.

"Anong ibig sabihin nito?" takang tanong nito habang pinapasadahan nito ng tingin ang kaniyang maleta na malapit sa pinto.

Umiwas siya ng tingin dahil sa tuwing makikita niya ang mukha ni Greg ay naaalala niya ang unang beses na may nangyari sa kanilang dalawa.

"Aalis na si Phana, Greg. Naiintindihan ko siya dahil gusto niyang suportahan ang kaniyang sarili at ang kaniyang pag-aaral–" Hindi pa natatapos ang tiyahin sa pagsasalita nang biglang sumigaw si Greg na ikinagulat naman nila.

"Hindi! Walang aalis!" Pagkatapos nitong sumigaw ay kaagad itong lumapit sa kinaroroonan nilang dalawa. Deretsong hinawakan nito ang kaniyang kamay at nagitla siya nang may mumunting luha siyang makita sa mga mata nito.

"Phana, 'wag kang umalis, please? Nagsisisi ako sa pagtrato ko ng masama sa 'yo... Ginagawa ko lang 'yon kasi gusto kong mapansin mo ako," naluluha nitong saad.

Halos wala namang mahagilap na salita ang tiyahin dahil sa sinasabi ng anak. Tila nanigas ang tiyahin dahil sa sinasabi ni Greg.

"Greg, anong kalokohan na naman ba ito?!" napasigaw na ang tiyahin dahil sa kalituhan. Naibaling naman ni Greg ang paningin sa ina.

"Mama, matagal ko nang gustong aminin sa 'yo na gusto ko si Phana. Gusto ko siya noon pa man. Kaya palaging mainit ang dugo ko sa kaniya dahil iniisip ko lagi na hindi pwedeng maging kami dahil anak ang turing niyo sa kaniya." Kahit si Phana ay hindi na rin malaman ang mga dapat na sabihin kay Greg. Hindi niya inaasahan na sasabihin nito iyon.

"Kuya Greg–" Magsasalita pa lamang siya ngunit mabilis na napigil siya nito.

"Totoo ang sinabi ko mama." Naging seryuso ang ekspresyon ng mukha nito.

"Greg, anak... Kailan pa?!" Dahil sa pagkadismaya ay iyon ang naging tanong at reaksyon ng tiyahin ni Phana. Kitang kita niya sa mukha nito ang pagkabigla at kalituhan.

"Matagal na ma," tugon nito habang nakayuko.

"Alam mong magkapatid kayo!"

"Hindi kami magkapatid!" Depensa ni Greg.

Hindi gusto ni Phana na nakikita ang kaniyang tiyahin at si Greg na nag-aaway kaya minabuti niyang kumilos at napapaluhang naglakad papunta sa kinalalagyan ng kaniyang maleta.

"Tiya Margarette, aalis na po ako." Hinawakan niya ang maleta at nakahanda nang umalis subalit isang mahigpit na pagkakahawak ng kamay ang kaniyang naramdaman.

"Dito ka lang Phana, 'wag mo akong iwan." Sa kung anong kadahilanan ay parang nasaktan siya nang sabihin nito iyon. Kitang kita niya sa mukha nito ang lungkot. Mas pinili niyang iiwas ang kaniyang paningin at tatagan ang kaniyang kalooban. Hindi siya maaaring madala at muli na namang maniwala sa mga sinasabi at ginagawa nito sa kaniya. Aminado siya na noong may nangyari sa kanila ay nadala na rin siya. Sa huli ay ginusto na rin niya subalit hindi tama ang lahat ng iyon dahil alam niya sa sarili na naging mapusok ito sa kaniya.

"Tama na, kuya Greg. Tigilan mo na ako." Pinatibay niya ang kaniyang sarili at pinanatili na hinding hindi siya nito madadaig sa kahit na anong matatalim na titig man nito siya titigan.

"Mas mabuti pa nga na umalis ka na, Phana." Isang malamig na boses ang narinig nilang dalawa mula sa kaniyang tiyahin.

Maigi niya itong tiningnan. Parang dinurog ang kaniyang puso dahil sa sinabi nito.

"Hindi!" pigil ni Greg. Subalit mas tumatatak sa kaniyang isipan ang sinabi ng kaniyang tiyahin na umalis na nga siya. Hindi niya inaasahan iyon.

"Kung ganiyan naman lang din ang mangyayari, pareho na kayong umalis sa pamamahay ko! Ikaw Greg, tiniis ko ang lahat kahit napaka sama ng ugali mo. Inako ko ang lahat ng responsibilidad para bigyan ka ng magandang buhay kahit na alam kong hindi naman talaga kita tunay na anak!" Parang isang dinamitang sumabog ang huling sinabi ng kaniyang tiyahin.

Pareho silang natahimik nang sabihin nito iyon.

"Ma, a-anong ibig niyo pong sabihin?" takang tanong ni Greg sa kaniyang ina. Naging matalim ang mga tingin ni nito na para bang handa sila nitong sakalin pareho.

"Hindi kita anak Greg! Si Nica at Nikkie lang ang mga tunay kong anak! Ikaw Phana, pinalaki kita ng maayos pero ano itong nagawa mo? Hinayaan mo si Greg na magkagusto sa 'yo?!" Halos bumulyaw na ang tiyahin sa mukha nilang dalawa ni Greg.

"Tiya, hindi po ako ang may kasalanan... Si kuya Greg po ang may–"

"Ako po ang pumasok sa kwarto ni Phana, mama," kaagad na sabat naman ni Greg. Tila mas lalong naguluhan ang tiyahin dahil sa sinabi ni Greg.

"Ano?!!" pasigaw na tanong nito.

"May nangyari sa amin, mama," tugon naman ni Greg. Nanatiling gulat ang mukha ni Phana sa mga nangyayari. Iniisip na lamang niya na sana ay panaginip lang ang lahat ng kaniyang nakikita.

"B-bakit ganito?! Ang gulo gulo!" Bawat sigaw ng kaniyang tiyahin ay mas lalo siyang nasasaktan. Ngayon lang niya ito nakitang nagalit ng sobra at mas masakit iyon dahil siya ang dahilan kung bakit galit na galit ito.

Patuloy sa pag labas ang kaniyang mga luha at ramdam niya rin ang paghikbi. Mahigpit niyang hinawakan ang kaniyang maleta at agad na hinawakan ang seradura ng pinto. Habang maiinit ang pag-uusap ni Greg at ng kaniyang tiyahin ay sinamantala niya ang pagkakataon na makaalis sa kaniyang kinatatayuan. Nagmadali siyang lumabas ng bahay hanggang sa malampasan na rin niya ang tarangkahan.

Patuloy siyang umiiyak habang marahas na pinapahid ang kaniyang mga luha. Ang lahat ng kaniyang nararanasan ay sadyang binibigyan siya ng masasakit na alaala na patuloy niyang dadalhin kahit saan man siya mag punta.

Ilang saglit pa ay nakita niyang nakatanaw na mula sa bintana si Greg at nakita niya ang pagkagulat sa mukha nito nang mapagtanto nitong wala na siya sa loob ng bahay. Nabuhay ang kaba at takot sa kaniyang katawan nang makita niya itong nagmamadaling lumabas.

Mabuti na lamang at kaagad na may humintong taxi at mabilis siyang nakasakay subalit bago pa man din niya maisara ang pinto ng sasakyan ay mahigpit siyang nahawakan ni Greg sa braso. Para siyang isang sako ng bigas na biglang kinuha sa loob ng sasakyan at agad na pinasan.

"Greg bitawan mo ako!" sigaw niya dito habang pasan pasan siya nito.

"Hindi ka aalis!" tugon nito na patuloy pa rin siyang pinapasan pabalik sa bahay.

Sa mga sandaling iyon ay kakaiba na naman ang kaniyang naramdaman mula sa kaniyang magkabilang kamay ay sabay na nagliwanag ang mga iyon. Kalituhan ang bumalot sa kaniyang isipan at naging alas niya ang pagkakataong iyon para itapat ang liwanag na nagmumula sa kaniyang mga palad sa likod ni Greg. Nang sandaling mailapat niya ang kaniyang mga palad ay naramdaman niya ang panginginig ng katawan nito at naging dahilan iyon para pabagsak siya nitong bitawan.

Ininda niya ang sakit sa kaniyang katawan at mabilis na tumayo para muling makapasok sa loob ng taxi. Nang makapasok siya ay nagtatakang tinitigan siya ng drayber.

Doon lamang niya napagtanto na nagliliwanag pa rin ang kaniyang mga kamay. Minabuti niyang itago ang kaniyang mga kamay sa ilalim ng kaniyang damit.

"Sige na, manong." Pagkasabi na pagkasabi niya dito ay kaagad itong tumalima at binuhay ang makina ng sasakyan.

"Phana!" Nagulat siya nang biglang kumalabog ang pinto ng sasakyan sa labas. Muli niyang nakita ang mukha ni Greg sa salamin. Nakakapagtaka na hindi niya makita sa mukha nito ang galit bagkus ay lungkot ang kaniyang nakita roon.

"Bilisan niyo manong!" napasigaw na siya sa drayber. Nagsimula namang paandarin ng drayber ang sasakyan at saka binilisan ang takbo ng sadakyan subalit hindi naman tumigil sa pagtakbo si Greg para habulin siya.

"Phana! Pakiusap! Mag-usap tayo!" humahangos na sigaw nito sa labas ng taxi.

"Tumigil ka na!" sigaw niya dito at inisip na baka narinig siya nitong sumigaw.

Bumilis ang takbo ng sasakyang hanggang sa maiwan na nga si Greg sa daan. Ngunit isang sigaw ang hindi nakaligtas pandinig ni Phana.

"Phana!!! Hahanapin kita!" Nakaramdam ng lungkot si Phana dahil doon. Hindi niya maintindihan ang sarili kung bakit ganoon ang epekto ni Greg sa kaniya samantalang wala naman itong ibang ginawa kundi ang pahirapan ang bawat ba magdaan sa buhay niya.

Marahas niyang pinahid ang mga luhang bumabalandra sa kaniyang mukha.