CHAPTER 5

“MAIBA ho tayo ng usapan. Ano ho palang buong pangalan ni Sir Leandro?” naisip niyang itanong kay Nanay Mercy.

“Ay, oo nga pala. Hindi ko pa nga pala nasasabi sa ’yo iyan. Leandro Lagdameo ang buong pangalan ni Sir. May-ari iyon ng isang kompanya na nagdidisenyo at gumagawa ng bahay at mga malalaking building,” tugon nito.

Hindi na halos narinig ni Francesca ang huling sinambit na iyon ng matanda. Nagtutumining sa isip niya ang pangalang iyon ng magiging boss niya.

Leandro Lagdameo, ulit niya sa sarili.

Parang narinig na niya iyon, ngunit hindi niya lang matandaan kung saan. May isang malabong alaala sa kaniyang isipan ang pilit na nag-uumalpas doon. Isang anyo ng lalaki na parang…

Bigla siyang natigil sa pag-iisip nang makarinig ng malakas na pagbusina sa labas. Dali-daling tumayo si Nanay Mercy na agad namang niyang sinundan. Isang kotseng kulay itim ang nakita niyang pumasok sa driveway. Agad iyong sinalubong ng may-edad na babae. Siya naman ay naiwan sa may bukana ng pinto habang pinagmamasdan ang parating na sasakyan.

Bumukas ang pinto ng kotse at nakita niyang bumaba roon ang isang matangkad na lalaki, na sa hinuha niya ay nasa thirty plus pa lang ang edad. Hindi niya maaninag ang mukha nito dahil madilim na nang mga sandaling iyon. Pero kita niyang malaki ang pangangatawan ng lalaki.

Habang naglalakad ito palapit sa kaniya, parang tinatambol ang dibdib niya sa sobrang kaba. Hindi niya mawari kung bakit siya nakararamdam ng ganoon. At nang matamaan ng sinag ng ilaw ang mukha nito, hindi niya napigilang mapasinghap.

Oh my, Dear Lord! palatak niya sa sarili habang pinagmamasdan ito.

Kung gwapo si Jacob at mala-anghel ang itsura, ito naman ay kabaliktaran. Para itong isang demigod with matching golden skin. Nakapanlalambot ng mga tuhod ang malalalim nitong mga mata na nakatitig sa kaniya. Napakaseryoso ng mukha nito. Parang hindi marunong ngumiti. Very authoritative din ito at malakas makahatak ng pansin ang mapupula nitong mga labi. Iyon ang hitsurang gugustuhin niyang ipinta habangbuhay. Walang itulak-kabigin!

Pakiramdam niya biglang nagrambol nang husto ang puso niya sa nakikitang itsura nito. At nang mapagmasdan niya itong maigi, ang malabong alaalang pilit na nag-uumalpas sa kaniyang isipan kanina lamang ay naging malinaw.

This was the man she met thirteen years ago! The man she made a promise!

Shocks! hiyaw ng isipan niya. Paano kung makilala siya nito?

Pero mabilis niyang ipinilig ang ulo. Malabo iyong mangyari dahil napakabata pa niya noon. Ibangiba na ang itsura niya ngayon.

At dahil sa naisip ay hindi niya mapigilang maalala ang araw na iyon.

Sino ba namang makakalimot sa itsura nito noon sa ospital? Nang malaman niyang hindi na babalik pa ang mommy niya, tumakas siya sa Daddy at Lola niya. Hanggang sa nakarating siya sa isang secluded na lugar sa loob ng ospital; doon niya naisip na magpalipas ng oras. Pero nakita niya roon ang isang lalaki na parang tulala. Matagal niya itong pinagmasdan dahil agaw-pansin na noon ang itsura nito. Pero bukod doon, mukha din itong malungkot kagaya niya.

Kaya nga nang hindi na siya nakatiis; nilapitan niya ito at tinanong. At sa batang isip niya, noon lang siya nagkaroon nang ganoon katinding atraksyon sa isang lalaki. At nang aminin niya rito ang nasa sa loob niya, nakita niyang biglang nagningning ang mga mata nito. Mula ng mga oras na iyon, ipinangako niya sa sariling pasasayahin ito.

Pero hindi na niya nagawang malaman pa kung saan ito nakatira, dahil sinundo na siya ng lola niya. Subalit, ilang beses pa rin siya noong tumakas at binalikan ang lugar kung saan niya ito nakita, ngunit wala na ito.

Sa paglipas ng panahon, unti-unti ay nawala iyon sa isip niya. In fact, isang malabong alaala na nga lang ang lahat, dahil imposible namang magkita pa silang muli. Tanging pangalan lang ang alam niya tungkol dito.

Ngayon, ibig sabihin, nag-asawa itong muli.

Well, bata pa naman talaga ito noon at ubod ng gwapo. Kahit ngayon, habang papalapit ito sa kaniya, hindi niya maiwasang kiligin at kabahan. Simpleng puting t-shirt at maong lang ang suot nito pero umaapaw ang sex appeal. Kung dati ay gwapo na ito, mas lalo pa yata itong gumwapo ngayon. Ang nadagdag na edad nito ay lalo pang nakaragdag sa taglay nitong kagwapuhan.

“Sir, siya nga ho pala ang bagong yaya ni Jacob,” pakilala sa kaniya ni Nanay Mercy nang makalapit ang mga ito.

Tumango-tango si Leandro. Pinagmasdan nitong maigi ang babaeng kaharap. Mukhang napakabata pa nito para maging isang yaya. Pero kahit batang-bata, hindi maikakaila ang taglay nitong ganda.

Tuwid ang hanggang balikat nitong buhok. Matangkad ito at tawag pansin ang singkit na mga mata na may mahahabang pilik. Maliit pero matangos ang ilong nito. Ngunit, kapansin-pansin ang suot nito. Hindi iyon basta-basta. Kilalang brand ng damit iyon, ganoon na rin ang sapatos. Parang hindi naman talaga ito nag-a-apply na isang yaya sa itsura.

 Kunot-noo niya itong tiningnan sa mga mata. “How old are you?” tanong niya sa buong-buong tinig.

Halos manlambot ang mga tuhod ni Francesca nang marinig ang tinig nito at sa ginagawa nitong pagtitig sa kaniya. Bigla siyang nawalan ng imik at nanatiling tikom ang bibig.

“Eh, bente na yan, Leandro.” Si Nanay Mercy na ang sumagot para sa kaniya.

Tumango si Leandro. “What’s your name?” tanong ulit nito sa kaniya.

Umalingawngaw sa isip ni Francesca ang tanong na iyon nito. Ganoong-ganoong din siya noon dito. Noong kinukulit niya ito sa ospital.

Tumikhim si Leandro. Napapitlag naman si Francesca. Doon lang siya tila nagising.

“Ikay po. Ikay Quijano,” sagot niya sa naiinip na lalaki. Hindi niya ibinigay ang tunay na pangalan dito, dahil baka tanda pa nito iyon.

Tumango ito. “Nasabi na ba sa ’yo ni Nanay ang mga dapat mong gawin? Nakilala mo na ba ang mga anak ko? Pati si Jacob?” sunod-sunod na tanong nito.

“Eh, Leandro, nasabi ko nang lahat kay Ikay ang mga dapat niyang gawin,” salo ni Nanay Mercy sa kaniya. “At maano bang pumasok muna tayo sa loob. Doon mo na lang siya sa opisina mo kausapin. Akala ko ba sa isang araw ka pa uuwi?” tanong ni Nanay Mercy dito.

Naglakad papasok si Leandro bago sinagot ang tanong na iyon ni Nanay Mercy, “Madali naman na hong naayos ang problema sa Baguio, kaya hindi na rin ako nagtagal doon.” Dumeretso siya sa kaniyang opisina. Kasunod niya si Nanay Mercy at ang bagong yaya ni Jacob na nananatiling tahimik at nakamasid sa kaniya.

“Mabuti naman kung ganoon,” narinig niyang wika ni Nanay Mercy. “Siya nga pala, Leandro. Gusto sanang ipakiusap sa ’yo nitong si Ikay na kung puwede raw siyang mag-aral sa gabi,” naalalang sabi nito.

Tiningnan siyang muli ni Leandro. Tila inaarok siya nitong maigi.

Kimi siyang ngumiti rito.

“Ano bang kurso ang kinukuha mo at anong year mo na?” maya-maya’y tanong nito sa kaniya.

Lumunok muna siya bago sumagot, “Fine arts po at nasa huling taon na.”

“Alright. But be home before nine. Ganoong oras dapat tulog na si Jacob,” sabi ni Leandro.

Kaagad na umaliwalas ang mukha niya nang marinig ang sinabi nito. “Talaga ho?” Nanlalaki ang singkit niyang mga mata sa katuwaan.

Tumango si Leandro.

“Naku! Maraming-maraming salamat ho, Sir! Hindi kayo magsisising tinanggap niyo ako. Gagawin ko ho ang lahat para maging maayos ang trabaho ko,” masayang-masayang sambit niya.

Iyon ay kung matitiis mo ang kalokohan ng bunso ko, sa loob-loob ni Leandro.

Tiningnan niya ang maaliwalas na mukha ni Francesca. Mukhang maaga rin itong bibigay sa kapilyuhan ni Jacob. Iiling-iling na lang siya sa sarili.

“Naku! ’Yan nga palang si Jacob. Hindi pa man nakakapagsimula itong si Ikay, aba’y mantakin mong binato ng bola. Pero—”

“Pero huwag kayong mag-alala, Sir. Ayos lang ako,” singit niya sa iba pang sasabihin ni Nanay Mercy.

Ayaw naman niyang sa unang araw pa lang ay makakagalitan na si Jacob ng ama nito. Baka mas lalong lumayo ang loob niyon sa kaniya kapag nalamang isinumbong niya ang ginawa nito.

Matiim siyang tinitigan ni Leandro. “Sigurado ka ba?” naniniguradong tanong nito.

Ngumiti siya rito. “Opo naman, Sir. Siguradong-sigurado.” Sinabayan niya pa iyon ng pagtango.

Nilingon ni Leandro si Nanay Mercy. Tila gusto pa nitong malaman kung ano pa ang nangyari, ngunit tikom na ang bibig ng matanda.

Huminga ito nang malalim bago siya muling sinulyapan. “Kung ganoon naman pala, dalhin niyo na siya sa magiging silid niya, Nanay. Ipatawag niyo na rin ang mga bata para sabay-sabay na kaming makapag-dinner,” utos ni Leandro rito.

Tumango si Nanay Mercy at inaya na siya sa maid’s quarter. Pero hindi pa man siya nakalalabas ng opisina nito nang maalala niya ang isang bagay.

Ang scooter ko!

Agad siyang humarap dito, ngunit sa pagkabigla niya ay nakasunod pala ito sa kaniya. Muntik na siyang matumba nang mabundol siya sa malapad nitong dibdib. Buti na lang at nasalo siya nito.

“Watch out!” ani Leandro at dagli siya nitong hinapit sa beywang.

Hindi maintindihan ni Francesca kung ano ang uunahing patigilin. Ang mabilis na pagtibok ng kaniyang puso o ang mga tila paruparong nagliliparan sa tiyan niya?

Nakadagdag pa sa naguguluhan niyang pag-iisip ang mabangong hininga nito na tumatama sa pisngi niya. Pakiramdam niya’y biglang huminto ang oras nang mga sandali iyon. Pati yata ang paghinga ay nakalimutan na niyang gawin. Tulalang napatitig na lang siya sa mukha nito.