CHAPTER 4

Hindi malaman ni Francesca kung magmumura siya o hihiyaw sa tindi ng sakit na hatid niyon. Nasisiguro niyang hindi na maipinta ang mukha niya. Hindi lang naman kasi iyon basta-basta bola, kundi bola ng tennis na napakatigas! Pakiramdam niya lumubog yata ang iyon sa balat niya sa dibdib.

Luminga siya sa paligid. Hinahanap ng kaniyang mga mata kung sino ang maaaring nagbato niyon. Ngunit, wala siyang makita na ibang tao roon maliban sa kanila ng kaharap na babae.

Si Nanay Mercy ay hindi na rin maintindihan ang gagawin. Kaagad siya nitong nilapitan. “Ayos ka lang ba, ineng?” ang nababahalang tanong nito. Kitang-kita sa mga mata nito ang matinding pag-aalala sa kaniya.

Isang pilit na ngiti ang kumawala sa labi niya. Mukhang hindi pa man siya nakakapagsimula ay nasampulan na agad siya. “Ayos lang ho ako, Nay,” sagot niya rito, habang nakakuyom ang isang kamao sa may likuran. Oras na makita niya ang batang iyon, humanda ito sa kaniya!

Hindi pa rin mapalagay si Nanay Mercy. “Sigurado ka ba, ineng?” tanong pa nito.

Tumango si Francesca. Maya-maya lang ay may narinig siyang tumatawa mula sa itaas ng hagdanan. Magkasabay nila iyong nilingon ni Nanay Mercy, nakita niya roon ang isang batang lalaki na nakasilip sa may balustre. Mata lang pataas ang nakikita niya rito, kaya hindi niya mahinuha kung sino ang lalaki at kung ilang taon na ito.

“Jacob! Halika ka nga ritong bata ka. Mag-sorry ka sa bago mong yaya,” ang maawtoridad na tawag nito sa batang nagngangalang Jacob.

Napatingin dito si Francesca. Hindi nakaligtas sa kaniyang pandinig ang sinabi nitong bagong yaya. Ibig sabihin. . . tanggap na siya?!

Biglang umaliwalas ang mukha niya. Nawala ang inis na nadarama at sumilay sa kaniyang mga labi ang isang ngiti. “Ibig ho bang sabihin ay tanggap na ako?” tanong pa niya kay Nanay Mercy para kumpirmahin ang narinig.

Tumango ang matanda at isang ngiting may pagpapaumanhin ang ibinigay nito sa kaniya. Ang kaninang tinawag nitong Jacob sa itaas ay nakita niyang bumaba ng hagdan. Mukhang takot din ito sa matanda at napasunod agad ito.

“Mag-sorry ka sa bago mong yaya, Jacob,” utos nito sa bata.

Yumuko ang bata habang nakalagay ang dalawang kamay sa likuran. Animo’y isang napakabait na bata ang itsura nito sa mga oras na iyon.

“Sorry. . .” ang mahinang sabi nito sa kaniya.

Yumukod siya, tama lang para magpantay ang kanilang mga paningin. Sinilip niya ito sa pagkakayuko, at ganoon na lamang ang pagkamangha niya nang makita ang hitsura nito.

Biglang nawala ang nararamdaman niyang inis kani-kanina lamang. Napakagwapong bata nito. Bilugan ang mga mata at may makakapal na pilik-mata. Matangos ang ilong nito at mamula-mula ang kutis sa kaputian. Bagsak ang tuwid at itim na itim nitong buhok. Para itong isang anghel na bumaba sa lupa.

Pero ang mas nakatawag ng pansin niya ay ang paraan ng pagngiti nito, batid na kaagad niya na hindi sincere ang paghingi nito ng paumanhin sa kaniya.

Napapalatak na lang siya sa kaniyang sarili. Magaling din pala itong artista.

Bumangon na naman ang inis na nararamdaman niya kanina. Mukhang mahihirapan talaga siya sa batang ito. Parang nakikini-kinita na niya ang mangyayari sa kanila sa araw-araw.

Pero sa halip na punahin ito sa harap ni Nanay Mercy, mas pinili niyang patawarin at purihin ito. “Ayos lang ’yon, Jacob. Sa susunod, sa labas na lang tayo magbatuhan ng bola. Mukhang magaling ka sa ganoong sports, eh,” aniya, ’saka peke ang ngiting ibinigay sa bata.

Tinitigan siya nang bata. Waring inaalam nito kung totoo ang sinasabi niya. At parang may nababanaag siyang lungkot sa mga tingin nitong iyon sa kaniya.

Nakaramdam siya ng pagkahabag dito.

Siguro kagaya niya rin ito. Dinadaan lang siguro nito sa kalokohan ang lahat para makuha ang atensyon ng mga kasama nito sa bahay. At para maaliw na rin ang sarili.

Ganoon din kasi siya noon. May pagkapilya. At lahat ng tao yata ay napagdiskitahan na niya. Isa kasi iyon sa paraan niya para mapansin siya ng kaniyang daddy, ngunit sa puntong iyon ay bigo siya.

Ni minsan ay hindi siya nito napagtuunan ng pansin. Bukod sa negosyo; may mas malalim pang dahilan kaya ganoon na lang kalayo ang loob ng daddy niya sa kaniya.

Napabuntonghininga siya.

Siguro kulang din sa pagmamahal at atensyon ang batang ito kaya ganoon, sa loob-loob niya.

Hinagod ni Nanay Mercy ang likod ng bata. “Anak, huwag mo ng uulitin iyon, ha? Nakakaawa naman si Ate Ikay mo kung pagdidiskitahan mo na lang palagi,” pagkausap nito sa bata.

Titig na titig pa rin si Jacob sa kaniya. Tila ba inaarok nito kung hanggang kailan siya tatagal.

Ngumiti siya nang napakaluwang dito. Isang paraan na rin iyon para makuha niya ang loob nito.

“Sige na, Jacob. Umakyat ka na ulit sa kwarto mo. Kailangan ko pang kausapin si Ate Ikay mo para sa mga dapat niyang gawin,” masuyong ani Nanay Mercy kay Jacob.

Dagli namang sumunod ang bata. Pero bago ito tuluyang umakyat, nilingon siya ulit nito at hindi nakaligtas sa kaniyang paningin ang pagsilay ng pilyong ngiti sa mga labi nito.

Oh, Lord! palatak niya sa sarili.

Kinakailangan na niyang mag-ipon nang mahabang pasensya kahit na ang totoo ay wala siya noon.

“Pagpasensiyahan mo na ang batang iyon, Ikay. Talaga lang may pagkapilyo iyon pero mabait namang bata si Jacob,” hinging-paumanhin ulit ni Nanay Mercy.

“Ayos lang ho iyon, Nanay. Ramdam ko naman hong mabait din nga siya,” nakauunawang sagot niya.

At himala nang mga himala, sinsero ang mga salitang iyon. Talagang galing sa puso niya. At hindi niya alam kung bakit napakagaan ng loob niya kay Jacob, kahit na pilyo. Siguro, dahil nakikita niyang may pagkakapareho sila.

“Teka, halika roon sa may sofa at doon ko sasabihin ang mga kailangan mong gawin,” anyaya nito sa kaniya.

“Ilan ho bang magkakapatid sina Jacob?” Iyon ang hindi niya napigilang itanong, habang sinasabayan ito sa paglalakad.

Wala kasi siyang napapansin na mga litrato sa paligid ng bahay. Parang sa kanila lang din. Lumukob ang lungkot sa kaniyang puso pagkaalala sa bahay nila.

Noong nabubuhay pa ang mommy niya, taun-taong nagpapakuha sila ng family portrait. Pero mula nang mamatay ito, hindi na iyon pinag-aksayahan pa ng panahon ng daddy niya.

“Tatlo ang anak ni Sir Leandro. Sina Enrico, Alejandro at Jacob. Mamaya makikilala mo silang lahat kapag bumaba sila sa hapunan,” sagot ng matanda, at naupo sa sofa.

Tumango-tango si Francesca. “Puro lalaki ho pala. Siguro ho lahat sila magagandang lalaki,” nakangiting komento niya. Hindi iyon maitatanggi sa nakitang itsura ni Jacob kanina.

Sumilay ang masuyong ngiti sa mga labi ni Nanay Mercy pagkarinig sa sinabi niya. “Oo. Lahat sila ay magagandang lalaki at mababait, kahit si Jacob. Hindi lang masyadong naaasikaso ng kanilang ama kaya siguro naging pilyo. Masyadong busy sa trabaho si Leandro at palaging naiiwan sa kalinga ng mga katulong ang mga anak niya,” pagkukwento ni Nanay Mercy.

Napakunot noo si Francesca. “Nasaan ho ang asawa ni Sir Leandro?” nagtatakang tanong niya.

Humugot ng malalim na paghinga ang matanda. “Mahabang istorya, ineng. Pero hindi na iyon pinag-uusapan sa bahay na ito. Ayaw ni Leandro. Baka raw makaapekto iyon sa mga bata,” paliwanag nito.

“Ganoon ho ba?” Kaagad niyang tinandaan ang sinabi nito.

Tumango si Nanay Mercy bago iniba ang usapan. “Bueno, ikaw ang tatayong yaya ni Jacob,” umpisa nito. “Lahat ng pangangailangan niya ay ikaw ang mag-iintindi. Nasa unang baitang pa lamang siya sa elementarya at sa iisang eskwelahan naman silang tatlong magkakapatid pumapasok.” Tumigil ito sandali.

“Ang bilin ni Sir dahil nasa unang baitang pa lamang si Jacob, kailangan mo itong bantayan sa labas ng school. Ayaw ni Sir na iiwanan mo siya roon mag-isa. Hindi pa gaanong sanay sa malaking eskwelahan si Jacob, kaya ganoon na lamang ang pagprotekta ni Leandro dito. Wala namang problema dahil may tagahatid-sundo naman kayo. At may allowance ding ibibigay sa iyo araw-araw ’pag nasa school ka. Bukod pa roon ang sasahurin mo,” dagdag pa ni Nanay Mercy.

Tumango siya at lihim na napangiti sa sarili. Maganda rin nga palang pumasok sa ganitong klase ng trabaho. May sahod na, may allowance pa. Mukhang makakaipon siya nang husto rito.

“Alas-kuatro sila lumalabas sa eskwelahan. At pagdating naman dito’y nag-aabang na ang mga tutor nilang tatlo. Sa oras na iyon puwede ka nang magpahinga. Kapag may kailangan na lang si Jacob at saka ka tatawagin. Hindi mo naman siya kailangang bantayan buong oras kapag nandito sa bahay. Malimit sa gabi, lagi lang nasa kwarto ang mga bata. Maliban kapag kakain, at saka sila bumababa. Pero sasamahan mo si Jacob kapag oras ng pagtulog. Kailangan niya iyon para mabilis makatulog. Kapag may pasok, alas-sais y medya pa lang dapat gising na si Jacob. At kapag wala namang pasok, puwedeng hindi mo na siya gisingin nang maaga. Minsan kapag ganoong araw naglalaro sila sa labas o sa may clubhouse kasama ang mga kuya niya. ’Pag minsan naman nasa mall sila,” paliwanag pa nito.

                       

Napaisip siya. Ito na ang pagkakataon niya para masabi rito ang tungkol sa pag-aaral niya.

“May tanong ka pa ba tungkol sa trabaho mo?” tanong sa kaniya ni Nanay Mercy.

Nagpakawala muna siya ng isang buntonghininga bago sumagot, “Eh, ’Nay Mercy, may gusto sana ho akong ipakausap sa inyo,” aniya sa nag-aalangang tinig.

“Ano iyon, ineng?” “Puwede ho bang magsabi kay Sir na mag-aaral ho ako sa gabi. Kung papayag ho sana siya,” lakasloob na paalam niya rito.

Ngumiti ang matanda. “Huwag kang mag-alala, ineng. Sasabihin ko kay Leandro ang gusto mo. Hindi naman siguro iyon tatanggi,” anito. “Ano bang kursong kinukuha mo?” maya-maya’y tanong nito.

“Fine Arts po,” mabilis niyang sagot.

“Aba talaga?” ang tila naman nasisiyahang sabi nito. “Anong year mo na?”

Kiming ngumiti si Francesca bago sumagot, “Nasa huling taon na ho.”

“Ay siya nga? Aba’y maganda ’yan, ineng, nang hindi panghabangbuhay ay nangangamuhan ka. Hayaan mo’t ako na ang bahalang magpaliwanag kay Leandro,” natutuwang turan nito. “Buti pa ang kagaya mo’y may pangarap sa buhay. Kalimitan sa mga kabataan ngayon, ke-babata pa lang may mga asawa na’t anak. Ibang-iba na talaga ang ikot ng mundo ngayon,” komento pa nito habang iiling-iling.

Natawa na lang siya sa sinabing iyon ni Nanay Mercy. Kahit anak-mayaman siya at may pagkarebelde, ni minsan ay hindi naman niya naisip na mapariwara ang sarili, because she was constantly trying to impress her father.