bahagi 2

"Argh!" Napamulagat si Damien sa sakit nang magising mula sa mahimbing na tulog. Para bang pinipiga ang kanyang ulo sa matinding hapdi.

Dahan-dahan siyang bumangon at umupo, itinukod ang kanyang mga siko sa kanyang mga tuhod habang mahigpit na hinahawakan ang kanyang sentido.

"Nakainom ako nang sobra kagabi."

Huminga siya nang malalim bago itinabig ang kumot na nakabalot sa kanyang katawan—at agad siyang natigilan. Nanlaki ang kanyang mga mata nang mapansing wala siyang suot, kahit isang hibla ng tela.

"Hindi!"

Ngunit hindi pa doon natatapos ang kanyang pagkagulat. Kumunot ang kanyang noo nang makita ang tuyong mantsa ng dugo sa kanyang kama.

Pinilig ni Damien ang kanyang ulo, agad siyang bumangon at lumapit sa drawer kung saan niya iniimbak ang gamot na palaging iniinom tuwing may matinding hangover.

Matapos uminom ng gamot, bumalik siya sa kama at sinubukang alalahanin ang nangyari kagabi.

Hinagod niya nang madiin ang kanyang mukha habang unti-unting bumabalik ang kanyang alaala. Tumayo siya, kinuha ang kanyang laptop, at binuksan ang footage ng CCTV sa kanyang kwarto.

"Putangina! Nabaliw na yata ako!" Napasabunot si Damien sa kanyang buhok habang pinapanood ang kanyang ginawa kagabi. Napatingin siya sa mantsa ng dugo sa kama.

"Iyon ba ang dugo ng aking pagkabirhen?"

Muling napabuntong-hininga si Damien, hinila ang bedsheet at itinapon ito sa sahig. Pagkatapos, naglakad siya papunta sa banyo upang maligo. Matapos magbihis at ayusin ang sarili, lumabas siya ng kwarto upang hanapin ang babaeng naglakas-loob na gawin iyon sa kanya.

"Jerome!" sigaw niya, tinatawag ang pinuno ng mga kasambahay.

Agad na lumapit si Jerome, isang lalaking nasa edad kwarenta, at magalang na yumuko. "Narito po ako, Ginoo."

"Tipunin ang lahat ng manggagawa sa sala. Ngayon din!"

Mabilis na tumango si Jerome. "Opo, Ginoo."

Ilang sandali lang ang lumipas at nakaupo na si Damien sa sala, pinagmamasdan ang bawat mukha ng kanyang mga tauhan. Lahat ay naroon—mula sa mga tagaluto sa kusina, tagalinis ng bahay, hanggang sa mga hardinero at guwardiya.

Kumunot ang noo ni Damien. "Wala rito ang babaeng nakita ko sa CCTV."

"May hindi ba dumalo?" tanong niya, malamig ang boses. Nagsimulang yumuko ang lahat, walang gustong tumingin sa kanyang mga mata.

"Isa po, Ginoo," sagot ni Jerome. "Si Bellerien. Kaninang madaling araw ay namatay ang kanyang tiyahin kaya umalis siya nang biglaan. Pinaalam lamang niya ito sa kanyang kasama."

Napigil ni Damien ang kanyang sarili na magmura. Naiinis siya, ngunit wala siyang magawa. Ang babaeng hinahanap niya ay wala roon.

"Saan siya nakatira?" tanong niya.

"Ayon sa kanyang pagkakakilanlan, nakatira siya sa address ng kanyang tiyahin, pero alam ko pong hindi siya talaga doon nakatira," sagot ni Jerome. Matagal na niyang pinamamahalaan ang bahay na ito kaya kabisado na niya ang lahat ng tauhan, pati na rin ang kanilang kahina-hinalang kilos.

Muling minasahe ni Damien ang kanyang sentido. Masakit na nga ang ulo niya dahil sa alak, nadagdagan pa ito dahil kay Bellerien!

"Sige, maaari na kayong umalis."

Tumayo si Damien at bumalik sa kanyang kwarto.

Buti na lang at Linggo ngayon. May oras siyang magpahinga, humiga, at ipahupa ang sakit ng ulo.

Ngunit pagpasok niya sa kwarto, bumalik sa kanyang isipan ang mga nangyari kagabi.

Dahil hindi pa siya tapos manood ng CCTV footage, muling kinuha ni Damien ang laptop at tinuloy ang panonood.

Hanggang sa…

"P*****a!" Napaatras siya mula sa laptop. "Talagang nawala ako sa sarili!"

Ngayon, malinaw niyang naaalala ang lahat—ang halik, ang halimuyak ng kanyang balat, pati na rin ang hindi maitatangging init ng gabing iyon.

Damien napabuntong-hininga.

Kahit gusto niyang paniwalaan na siya ang biktima, hindi niya magawa. Kitang-kita rin niya kung paano sinubukang pumiglas ni Bellerien. Oo, kahit sa huli ay tila sumuko na lang ito—baka dahil napagtanto niyang hindi na siya mananalo.

Matapos ang gabing iyon, sinubukan ni Damien na kalimutan ang hindi kanais-nais na pangyayari. Bumalik siya sa kanyang normal na trabaho at ipinagpatuloy ang pakikipag-date kay Sofía tulad ng dati.

Samantala…

Matapos ang isang buwang pagtakas para iligtas ang sarili, nanatili na lamang tahimik si Bellerien, hindi alam kung ano ang dapat niyang gawin.

Lumipat siya sa ibang lungsod at nagtrabaho sa isang flower shop malapit sa kalsada.

Isang linggo pa lang siya sa trabaho nang makatanggap siya ng isang malaking sorpresa.

Ano iyon?

Nakatitig si Bellerien sa pregnancy test na hawak niya—dalawang malinaw na linya ang lumitaw.

"Ano'ng gagawin ko ngayon? Kung buntis ako, tatanggapin pa ba ako ng may-ari ng tindahan bilang empleyado? Paano ko bubuhayin ang batang ito? Hindi ko siya pwedeng ipalaglag, hindi ba?"

Hinawakan ni Bellerien ang kanyang tiyan, na sa ngayon ay flat pa rin. Hindi! Alam niyang hindi niya kayang kitilin ang sariling anak.

Napabuntong-hininga siya nang malalim. Wala na siyang ibang magagawa kundi maniwala na ang bawat batang ipinanganak ay may dalang sariling kapalaran.

Hinaplos niya ang kanyang tiyan at ngumiti. "Huwag kang mag-alala, anak. Anuman ang mangyari, aalagaan ka ng mama mo, okay?"

Nagpasya siyang ipagpatuloy ang trabaho niya nang buong determinasyon. Sasabihin niya ang totoo sa may-ari ng tindahan at tatanggapin ang anumang magiging resulta. Sa kabutihang palad, sapat pa rin ang kanyang ipon para sa pangangailangan niya, kahit na kailangang magtipid nang husto. Isa pa, kung manganganak siya sa isang pampublikong ospital, hindi gaanong kataas ang gastusin, naisip niya.

Pagdating niya sa flower shop, binati niya ang kanyang kasamahan, iniwan ang kanyang bag sa nakatalagang lugar, at bumalik sa harapan ng tindahan upang ipagpatuloy ang kanyang trabaho.

"Ate Terra, ang aga mo ngayon ah. Pasensya na, dumating lang ako sa tamang oras at ikaw lang ang nagtrabaho kanina," sabi ni Bellerien na may paumanhin sa tinig.

Napabuntong-hininga si Terra at ngumiti.

"Nag-away na naman ang mga magulang ko. Hindi ko kinaya, kaya umalis ako nang maaga kahit hindi pa ako nag-aalmusal."

Napilitang ngumiti si Bellerien.

Alam niyang mahirap magkaroon ng magulang na madalas mag-away, pero hindi ba mas mahirap ang lumaking wala sila?

Hinaplos niya ang kanyang tiyan at sa isip niya ay nagdasal na sana'y hindi pabayaan ng Diyos ang kanyang anak.

Napansin ni Terra ang kilos ni Bellerien kaya napakunot ang noo nito.

"Belle, parang buntis ka kung kumilos ah?"