bahagi 3

Pinakawalan ni Damien ang isang buntong-hininga.

Ang pagnanais na talunin ito ay hindi rin mukhang isang opsyon para kay Damien, dahil nakita niyang sinusubukang palayain ang sarili ni Bellerien. Ngunit sa huli, sumuko na lang si Bellerien—marahil dahil napagtanto niyang wala na talaga siyang lakas upang lumaban pa.

Pagkatapos ng araw na iyon, sinubukan ni Damien na kalimutan ang hindi kanais-nais na gabing iyon. Bumalik din siya sa trabaho gaya ng dati at nagpatuloy sa pakikipag-date kay Sofía, tulad ng dati.

Sa kabilang banda...

Matapos ang isang buwan ng pagtatago para sa kanyang kaligtasan, nanatiling tahimik na lang si Bellerien, hindi alam kung ano ang kanyang gagawin.

Lumipat siya sa ibang lungsod at ngayon ay nagtatrabaho sa isang tindahan ng bulaklak sa lansangan.

Isang linggo pa lamang siya sa bago niyang trabaho nang makatanggap siya ng isang nakakagulat na balita.

Ano iyon?

Tinitigan ni Bellerien ang pregnancy test na may dalawang malinaw na guhit—kumpirmadong buntis siya.

"Ano ang gagawin ko? Kung buntis ako, tatanggapin pa rin ba ako ng may-ari ng tindahan bilang empleyada niya? Paano ko palalakihin ang sanggol na ito? Hindi ko naman siya maaaring ipalaglag, hindi ba?"

Hinawakan ni Bellerien ang kanyang tiyan, na hindi pa man halata. Hindi! Hindi niya kayang patayin ang sarili niyang anak.

Napabuntong-hininga siya. Tapos na ang lahat! Ang magagawa na lang niya ay maniwala na ang bawat batang ipinanganak ay may sariling kapalaran.

Hinihimas niya ang kanyang tiyan at ngumiti. "Huwag kang mag-alala, anak. Anuman ang mangyari, aalagaan ka ng mama mo, okay?"

Nang araw na iyon, nagpasya siyang pumasok sa trabaho na may matibay na determinasyon. Sasabihin niya ang totoo sa may-ari ng tindahan at tatanggapin ang anumang magiging kahihinatnan nito, kahit pa matanggal siya sa trabaho. Sa kabutihang-palad, sapat pa rin ang naipon niya sa loob ng dalawang taon upang mabuhay, basta’t magtipid siya sa gastusin. Bukod dito, kung manganak siya sa isang pampublikong health center, mas mababa ang magiging gastos, naisip niya.

Pagdating sa tindahan ng bulaklak, binati niya ang kasamahan niyang si Terra, inilagay ang kanyang bag sa tamang lugar, at bumalik sa harapan upang simulan ang trabaho.

"Terra, ang aga mong dumating ngayon? Pasensya na, dumating ako sa tamang oras at naiwan kitang mag-isa," sabi ni Bellerien na may bahagyang hiya.

Napabuntong-hininga si Terra bago ngumiti.

"Nag-away na naman nang malaki ang mga magulang ko. Hindi ko kinaya ang gulo sa bahay, kaya umalis ako nang maaga kahit hindi pa nag-aalmusal."

Malungkot na ngumiti si Bellerien.

Gaano man kahirap ang magkaroon ng mga magulang na laging nag-aaway, mas mabuti na iyon kaysa sa wala, hindi ba?

Tiningnan niya ang kanyang tiyan at hinaplos ito, tahimik na nananalangin na hindi niya kailanman iwanan ang kanyang anak o hayaan itong magdusa.

Napansin ni Terra ang ginawa ni Bellerien, kaya napa-kunot ang noo nito at hindi napigilang magtanong, "Belle, bakit parang umaarte kang buntis?"

---

Ibinunyag ni Bellerien kay Terra ang tungkol sa kanyang pagbubuntis, kahit hindi pa niya alam kung ilang linggo na ito.

Nagulat ang may-ari ng tindahan ng bulaklak nang malaman ang balita. Lagi niyang nakikita si Bellerien bilang isang mabait at masipag na dalaga na walang problema. Pero sino ang mag-aakala na mabubuntis siya nang ganito kabata at wala pang asawa?

Napabuntong-hininga si Terra. Alam niya kung gaano kadalas mahulog sa pag-ibig ang mga kabataan ngayon. Siya mismo ay nagkaroon na ng relasyon, pero dahil maingat siya mula simula, palagi siyang gumagamit ng proteksyon sa kanyang kasintahan.

"Hangga’t kaya mong magtrabaho nang maayos, ayos lang sa akin. Ang pagbubuntis ay hindi biro. Mararanasan mo ang pagbabago ng mood, pagkahilo, at madaling pagkapagod," sabi ng may-ari ng tindahan, si Ginang Rien.

Tumango si Bellerien. Hindi pa niya nararanasan ang lahat ng iyon dahil maaga pa sa kanyang pagbubuntis, pero wala siyang dahilan para tumanggi sa pagkakataon. Kahit mahirap, naniniwala siyang kakayanin niya.

"Kung hindi kalabisan, sino ang ama ng iyong anak?" tanong ni Terra, curious. Alam niyang mag-isa lang nakatira si Bellerien sa inuupahang kwarto at hindi pa niya ito nakikitang may kasintahan.

Yumuko si Bellerien, hindi alam kung paano sasagutin iyon. Hindi niya maaaring sabihin ang totoo, hindi ba? Mas mabuting ilibing na lang niya ang lihim na ito habambuhay.

"Na-trauma ka ba?" tanong ni Terra.

Kagat ni Bellerien ang kanyang labi bago sumagot, "Mahal ko siya. Nangyari lang ito minsan."

Tiningnan siya ni Terra nang may pag-aalinlangan.

"May kasintahan na ang ama ng batang ito at malapit na silang ikasal. Ayokong makisali sa relasyon nila, kaya pinili kong lumayo. Isa pa, hindi niya ako minahal. Sa katunayan, galit siya sa akin. Kaya ano pang silbi ng pagsasabi sa kanya na buntis ako?"

Napabuntong-hininga sina Terra at Rien.

"Kalimutan mo na siya at mag-focus sa trabaho mo. Alam mo namang ilang taon na akong kasal pero hindi pa rin nagkakaanak. Kung hindi mo mamasamain, gusto kitang tulungang alagaan ang sanggol mo," sabi ni Rien.

Nanuyo ang lalamunan ni Bellerien, biglang nakaramdam ng kaunting takot. Gusto ba siyang kunin ni Rien ang kanyang anak?

Napansin ni Rien ang pag-aalala sa mukha ni Bellerien at agad na nilinaw, "Huwag kang mag-alala, Belle. Gusto lang kitang tulungan sa pagpapalaki sa kanya, hindi kunin siya. Ayaw ng asawa ko na mag-ampon; gusto niyang magkaroon ng sariling anak mula sa sinapupunan ko."

Nakahinga nang maluwag si Bellerien.

---

Lumipas ang panahon. Ang mga araw ay naging linggo, at ang tiyan ni Bellerien ay lumaki. Naging sobrang protective sa kanya sina Terra at Rien. Inalok pa siya ni Rien na lumipat sa isang kwarto na inihanda niya. Sumama rin si Terra, hindi lang upang alagaan siya kundi upang lumayo rin sa mga magulang niyang laging nag-aaway.

Hindi naging madali ang pagbubuntis. Hindi lang tuwing umaga dumarating ang pagkahilo, nagbago rin ang kanyang gana sa pagkain, at madalas siyang umiiyak dahil sa kanyang kapalaran.

Isang gabi, alas-dos ng madaling araw, bigla niyang naramdaman ang isang kakaibang sakit. Palakas ito nang palakas hanggang sa may mapansin siyang mucus na may bahid ng dugo.

Agad na tumawag si Terra ng ambulansya.

"Belle, tiisin mo pa, ha?" sabi ni Terra, takot na takot. Nanginginig sa sakit si Bellerien.

"Masakit..." daing niya habang mahigpit na hinahawakan ang kanyang tiyan.

"Pujan mo na, Belle!" utos ng doktor sa ambulansya.

At doon mismo, habang nasa ambulansya, isinilang ni Bellerien ang kanyang anak—isang malusog na sanggol na lalaki.

Nang marinig ang unang iyak ng kanyang anak, bumagsak ang luha ni Bellerien.

"Dok, kamusta po ang anak niya?" tanong ni Terra.

"Dumating na tayo sa ospital. Mas mabuting ipasuri muna siya," sagot ng doktor.

---

Kalaunan, binisita ni Terra si Bellerien sa kwarto.

"Belle, ang gwapo ng anak mo! Pero... hindi siya kamukha mo."

Napatawa si Bellerien. "Tama ka... pero kamukhang-kamukha niya ang ama niya."

"Ah, kaya pala na-in love ka sa tatay niya!" biro ni Terra.

Ngumiti si Bellerien. Sulit ang lahat ng sakit at paghihirap—dahil sa kanyang anak.