bahagi 4

Tatlong taon ang lumipas.

"Jason!" Mabilis na tumakbo si Bellerien, agad na hinawakan ang maliit na kamay ng kanyang anak at niyakap ito nang mahigpit.

"Diyos ko, paano ka napunta rito, anak?" Mahigpit pa rin ang yakap ni Bellerien sa anak niya, hindi niya maisip kung ano ang maaaring nangyari kung hindi niya ito agad nakita.

Ilang sandali lang ang nakalipas, umalis si Bellerien saglit upang pumunta sa banyo, iniwan niya ang anak niya sa loob ng tindahan. Hindi niya inaasahan na makakalimutan niyang isara ang pinto, kaya naman ang sobrang likot at matalinong si Jason ay naakit lumabas upang panoorin ang mga sasakyang dumaraan sa highway na hindi kalayuan mula sa flower shop kung saan siya nagtatrabaho.

Paglabas niya mula sa banyo nang nagmamadali, halos mahulog ang puso niya nang makita niyang bukas ang pinto ng tindahan at wala na roon ang anak niya. Agad siyang tumakbo palabas upang hanapin si Jason, at doon niya ito nakita—halos nasa gitna na ng kalsada.

Dali-daling binuhat ni Bellerien ang kanyang anak, inilayo ito mula sa maruming hangin ng kalsada at ibinalik sa loob ng flower shop.

"Belle, anong nangyari?" tanong ni Rien, na kakarating lang sa tindahan kasama si Terra. May dala silang ilang bulaklak na inorder ng isang customer, na balak kunin bandang alas-dos ng hapon. Dahil wala nang stock sa tindahan, lumabas pa si Terra upang kumuha ng supply. Hindi nila akalain na may ganitong insidenteng mangyayari.

Ilang saglit ang lumipas.

"Mahal, natakot talaga ako nang marinig kong napunta ka roon! Huwag mo nang ulitin iyon, ha? Ayaw mo naman sigurong malungkot si Mama, ‘di ba?" Mahinang tinapik ni Rien ang ulo ni Jason at hinaplos ito nang may pagmamahal, dahilan upang mabilis na tumango ang bata.

"Oo!" sagot nito nang masigla.

Malalim na bumuntong-hininga si Bellerien. Pakiramdam niya ay parang matutumba siya sa kaba sa pag-iisip kung ano ang maaaring nangyari kanina.

"Tita, may bago akong dinosaur!" masayang sabi ni Jason sa kanyang batang pananalita.

Napatingin na lang silang tatlo kay Jason, napangiti. Para bang walang nangyaring delikadong sitwasyon kanina. Natural lang siguro iyon, dahil isa pa lamang siyang bata—hindi pa niya alam kung ano ang ligtas at ano ang delikado.

"Sige, ipakita mo sa akin kung nasaan ang bagong dinosaur mo! Gusto ko itong makita!"

Mabilis na bumaba si Jason mula sa kandungan ni Rien, hinawakan nito ang kamay ng kanyang tita at hinila ito papunta sa sofa sa sulok ng tindahan, kung saan karaniwang naghihintay ang mga customer sa kanilang mga bulaklak.

Mula sa malayo, nakangiti sina Bellerien at Terra habang pinagmamasdan si Jason. Napansin nila kung gaano ito lumalaki nang matalino, malusog, at sobrang cute dahil sa kanyang medyo matabang pangangatawan.

"Parang kailan lang, tatlong taong gulang na siya ngayon," sabi ni Terra.

Tumango si Bellerien, isang ngiti ang gumuhit sa kanyang labi habang inaalala ang tatlong taong pag-aalaga kay Jason—punong-puno ng saya at pagsubok.

"Mas lalo pa siyang gumugwapo. Tuwing nakikita ko siya, parang gusto ko na ring magkaroon ng anak," napabuntong-hininga si Terra. "Pero kung ako ang magsisilang, paano kaya magiging kasing-gwapo ni Jason ang anak ko? At sa totoo lang, nang manganak ka noon, parang ang sakit-sakit nun, parang hindi ko kaya!"

Napatawa si Bellerien sa sinabi ni Terra.

Sa totoo lang, matagal nang naguguluhan si Terra—gustong-gusto niyang magkaroon ng anak, pero alam niyang hindi siya kasing-tapang ni Bellerien sa buhay.

Samantala...

Pinisil ni Damien ang sentido niya, ramdam ang sakit ng ulo.

Sa loob ng ilang buwan, paulit-ulit na siyang inirereklamo ni Sofia, ang kanyang asawa. Ang dahilan? Ang kanyang ina na walang tigil sa pangungulit tungkol sa apo. Sa tingin ng kanyang ina, sapat na ang dalawang taon ng kasal para magkaroon ng anak.

Noong unang taon, nagawa pa nilang magdahilan—hindi pa handa sa responsibilidad, gusto pang mag-enjoy bilang mag-asawa, at abala pa si Sofia sa showbiz dahil isa siyang sikat na aktres at anak ng isang tanyag na negosyante sa larangan ng real estate.

Pero ngayon, wala na siyang maibigay pang dahilan.

"Hon, tulungan mo akong kumbinsihin ang mama mo. Ayokong magbuntis! Ayokong masira ang katawan ko dahil sa pagbubuntis!"

Napabuntong-hininga si Damien. Naiinis na siya sa paulit-ulit na linyang iyon mula sa bibig ng asawa niya.

Kung puwede lang sanang siya na lang ang magbuntis!

Gusto niyang sigawan si Sofia, ipaalala rito na ang panganganak ay isang bagay na natural na ginagawa ng isang babae! Pero sa totoo lang, wala na siyang gana makipagtalo. Marami pa siyang trabaho at ayaw niyang maubos ang enerhiya niya sa ganitong usapan.

"Kung ganun, maghanap tayo ng ibang babaeng magdadala ng anak natin. Tapos ang problema, hindi ba?" sagot ni Damien.

Para sa kanya, iyon ang pinakamagandang solusyon. Hindi kailangang magbuntis si Sofia, pero magkakaroon pa rin sila ng anak. Wala nang problema. Dapat lang.

"Ano?" Napatingin si Sofia sa kanya na tila hindi makapaniwala.

Napakunot-noo si Damien. Bakit parang gulat na gulat si Sofia, gayong ang sagot niya ay base lang sa gusto ng asawa niya?

"Gusto mong kumuha ng ibang babae para sa pamilya natin?" Nagulat at naguguluhan si Sofia. "Alam mo ba kung gaano kahirap ang sitwasyon kapag may ibang babaeng kasangkot, kahit na para lang sa pagbubuntis? Gusto mo bang ikumpara ako ng mama mo sa ibang babae?"

Napamura si Damien sa isipan niya.

Talaga ngang wala nang paraan para mapagkasunduan nila ito!

Napabuntong-hininga siya, tinitigan si Sofia, at matigas na sinabi, "Kung hindi mo kayang tanggapin iyon, gawin mo na lang ang gusto mong gawin. Mabuhay ka ayon sa gusto mo, at tingnan natin kung talagang masaya ka sa desisyon mong iyan."

Napangiti si Sofia, pero halatang iritado siya.

Sa totoo lang, hindi naman dapat obligasyon ng isang babae ang manganak, hindi ba?

Bakit kailangang ang babae ang magdusa? Napakahirap magbuntis, punong-puno ng sakripisyo, at ang panganganak ay napakadelikado!

Gusto ba ni Damien na mamatay siya dahil sa pagbubuntis at panganganak?

Bukod doon, sobrang inis na rin siya sa biyenan niyang walang tigil sa pagpapadala ng herbal na gamot para sa kanya at kay Damien, na para bang ang tanging layunin niya sa buhay ay manganak!

"Damien, dati ako ang pinakamahalaga sa'yo! Hindi mo ako puwedeng pabayaan! Dapat lagi kang nasa panig ko!"

BRAK!

Malakas na hinampas ni Damien ang mesa sa harapan niya, ang tingin niya kay Sofia ay malamig at puno ng galit.

Nagulat si Sofia, pero nanatili siyang matapang sa pagtingin sa asawa niya.

"Sinabi ko na, di ba? Mabuhay ka ayon sa gusto mo!"

Napakagat-labi si Sofia, hindi niya naitago ang lungkot niya.

Ito ang unang beses na sinigawan siya ni Damien nang ganito kalakas.

"Huwag mong pilitin na palagi kitang unawain, huwag kang masyadong mag-demand. Hindi ko hawak ang mundo!"

Nanlamig si Sofia.

"Umalis ka na. Ayoko nang may masabi pang iba."

Bumalik si Damien sa laptop niya, hindi na niya kayang tingnan pa si Sofia.

"Akalain mong magbabago siya nang ganito… nakakainis!" bulong ni Damien sa sarili niya.