bahagi 5

"Mahal, aalis ka talaga?" tanong ni Sofia habang papasok sa kwarto. Nakita niyang nakabihis nang maayos si Damien at nakahanda na rin ang mga gamit na dadalhin nito.

Napabuntong-hininga si Damien. Hindi na niya mabilang kung ilang beses na silang nag-aaway ni Sofia dahil sa maliliit na bagay na dapat sana’y madaling maayos. Pero ganyan talaga ang buhay may-asawa—kapag nangingibabaw ang ego, kahit mumunting problema ay nagiging kasing laki ng bundok.

"Sinabi ko na sa'yo kahapon, nakalimutan mo na ba?"

Ipinagpatuloy ni Damien ang pagbibihis, isinara ang mga butones ng kanyang damit, at sinuklay ang kanyang buhok.

Tahimik lang si Sofia habang pinagmamasdan ang asawa.

"Pwede ba akong sumama?" tanong niya matapos ang ilang saglit na pananahimik.

Tumingin si Damien kay Sofia, saka kinuha ang cellphone niya at isinilid sa bulsa.

"Hindi ako pupunta sa lungsod, kundi sa isang baryo para tingnan ang taniman ng tsaa na pagmamay-ari ng kumpanyang makikipagkasunduan sa kumpanya ko. Hindi iyon lugar para sa'yo, mas mabuting manatili ka na lang dito."

Muli namang napabuntong-hininga si Sofia. Hindi niya gustong maiwan mag-isa. Natatakot siyang muling dumalaw ang biyenan niya sa bahay at pag-usapan na naman ang pagkakaroon ng anak. Siguradong ikukumpara na naman siya nito sa manugang ng kaibigan nito na mayroon nang anak.

"Damien, mas mabuti pang sumama na lang ako sa'yo kaysa harapin ang mama mo! Alam mo naman kung paano siya, ‘di ba? Kapag wala ka, ang dali-dali niyang laitin ako," sabi ni Sofia habang nagmamakaawa ang tingin. Nangangatog ang kanyang tinig, at bahagyang kumikislap ang mga mata niya dahil sa naiipong luha.

Alam ni Damien na nasasaktan ito, pero kung isasama niya si Sofia, tiyak na hindi siya makakapag-concentrate sa trabaho niya.

"Hindi!" mariing sagot ni Damien.

Alam na niya ang mangyayari. Noong nakaraan, isinama niya si Sofia sa isang business trip, at buong araw lang siyang nakarinig ng reklamo mula rito. Hindi siya tinantanan hanggang sa makatulog ito. Dahil doon, hindi niya natapos ang dapat niyang gawin. At mula noon, ipinangako niyang hinding-hindi na niya ito isasama sa ganitong mga lakad.

Bago pa makapagsalita ulit si Sofia, kinuha na ni Damien ang bag niya at mabilis na lumabas ng kwarto.

Naglakad siya papunta sa garahe at agad na pinatakbo ang sasakyan. Wala man lang paalam.

Naiwang nakatayo si Sofia sa may pintuan, pinipigilan ang sariling lumuha. Pakiramdam niya, unti-unti nang nagbabago si Damien—nagiging malamig, nagiging matabang.

"Hindi, hindi ako iiyak! May schedule pa akong shooting, mas mabuting umalis na rin ako bago pa dumating ang matandang ‘yon at pag-usapan na naman ang apo!" bulong niya sa sarili, saka pumasok pabalik sa kwarto.

---

Sa kabilang banda…

Malungkot na ngiti ang lumabas sa labi ni Bellerien habang pinagmamasdan ang mga batang naglalaro sa parke.

Nandoon din si Jason. Masaya itong tumatakbo, pero nang mapansin niyang may ilang bata roon na kasama ang kanilang mga magulang, tila natigilan ito.

Biglang kinurot ang puso ni Bellerien.

"Nais din kaya ni Jason na magkaroon ng ama?" tanong niya sa sarili.

Kung ganun nga, ano ang dapat niyang gawin?

Sa panahon ngayon, bihira nang may lalaking handang pakasalan ang isang babaeng may anak na. Napakamahal ng gastos sa buhay, at ito ang isang malaking hadlang. Marami nang mag-asawa ang pinipiling huwag nang magkaanak, at marami ring nagpapasyang huwag nang magpakasal.

Napalunok si Bellerien at mabilis na lumapit kay Jason. Sinamahan niya itong maglaro, umaasang kahit papaano ay maibsan ang pangungulila nito.

Pagsapit ng hapon, nagyaya na siyang umuwi.

Gaya ng nakasanayan, naglakad silang mag-ina habang nag-uusap. Kahit madalas ay hindi magtugma ang sinasabi ni Jason, natatawa pa rin si Bellerien sa kakulitan ng anak.

Pagkarating sa inuupahan nilang kwarto, agad niyang dinala si Jason sa banyo upang maghugas ng kamay, paa, at mukha.

Pagkatapos noon, napatingin siya sa natitirang bigas at dalawang itlog na nasa mesa.

Napabuntong-hininga siya.

Tanda niya, wala na silang pagkain. Ngunit dahil bukas pa ang sahod niya, wala siyang magawa kundi pagkasyahin ang kung ano ang meron sila ngayon.

Maya-maya, tinawag niya si Jason.

"Anak, pasensya ka na, ito lang ang makakain natin ngayon. Pero malusog naman ang itlog, kaya dapat ubusin mo ito, ha?" sabi niya habang iniaabot ang pinggan sa anak at hinaplos ang ulo nito.

Kinailangan niyang magtipid. Hindi siya kakain ngayong gabi, pero babawi na lang siya bukas, naisip niya.

Nang matapos ang lahat, oras na para matulog si Jason.

Ang mabait niyang anak ay kusang nahiga sa tamang oras. Pagkatapos niyang matulog, saka lamang nagsimula si Bellerien sa gawaing bahay.

Pagod na pagod siya, pero ito ang landas na pinili niya.

Makalipas ang ilang sandali, humiga na rin siya sa kama, niyakap ang anak, at inayos ang kumot nito.

"Jason, salamat sa pagiging mabuting anak ni Mama," bulong niya. Ngumiti siya habang tinititigan ang maamong mukha ng natutulog niyang anak. Hinalikan niya ito sa noo bago tuluyang ipinikit ang kanyang mga mata.

---

Kinabukasan…

Kasama na ni Damien ang matalik niyang kaibigan na si Jordan. Nasa loob sila ng sasakyan papunta sa baryo kung saan naroroon ang taniman ng tsaa.

"Dam, gusto kong bumili muna ng bulaklak para sa asawa ko. Gusto mo rin ba?" tanong ni Jordan.

Napabuntong-hininga si Damien at tiningnan ito nang may pagtataka.

"Bakit ako bibili ng bulaklak? Aling asawa ang tinutukoy mo? Hindi ba nasa bahay ang asawa mo?" balik tanong ni Damien, halatang naguguluhan.

Napangisi si Jordan at kinamot ang batok niya kahit hindi naman ito makati.

"Alam mo kasi… Bukod sa legal kong asawa, meron din akong isang 'di legal," mayabang na sabi ni Jordan, tila ipinagmamalaki pa ito.

Napailing si Damien. Alam naman niya kung paano si Jordan—may lihim na relasyon sa sekretarya nito, pati na sa hipag nito. At ngayon, nadagdagan pa ng isa.

"Hayop ka talaga," iling niyang sabi.

Ngumisi lang si Jordan. "Wala akong magawa, pare. Alam mo ‘yon? Kung isang babae lang ang uunahin mo, madaling magsawa. Sigurado akong nararamdaman mo rin 'yan!"

Napasinghap si Damien at hindi na lang siya sumagot.

Nang marating nila ang isang flower shop, agad na bumaba si Jordan at pumasok.

"Magandang umaga po! Ano pong maitutulong ko?" bati ng isang babae. Ngumiti siya nang matamis, dahilan para mapatitig si Jordan sa kanya nang ilang segundo.

"Ano po, sir? Bibili kayo ng bulaklak para sa asawa o kasintahan?"

"A-ah, oo," sagot ni Jordan.

Ngumiti ang babae.

"Sige po, tingnan niyo muna ang mga bulaklak dito. Bawat kulay at klase ng bulaklak ay may kanya-kanyang kahulugan. Ang mga ito ay espesyal para sa mga magkasintahan."

Muling sinulyapan ni Jordan ang babae.

"Ikaw na lang ang pumili. Piliin mo ‘yung paborito mong kulay at bulaklak," sabi niya.

Bigla namang tumakbo ang isang batang lalaki papunta sa babae habang umiiyak.

"Nanay!" sigaw ng bata.

Si Jason.

At ang babaeng iyon…

Si Bellerien.