Kabanata 12

Stavros’ POV

I had my fingers crossed. I was sitting on the bench outside the emergency room. I also stood up from time to time to peak at the door of the ER, expecting that the door would open anytime soon.

Masyado akong nag-aalala sa kalagayan ni Aviona. Masyadong madami ang nawalang dugo sa kaniya. I still hoped that she’s going to be fine.

Ako lang mag-isa ang sumama sa ospital. Gusto mang sumama ni Manang Eba ay sinabihan ko siyang maiwan na muna upang maghanda ng gagamitin ni Aviona habang naririto pa siya sa ospital. Mamaya rin ay susunod na iyon.

Naagaw ng aking atensyon ang pagtunog ng aking cellphone. Hindi ko ito pinansin noong una. Wala na sana akong balak pang sagutin ito. Ngunit muli itong tumunog.

Napipilitan kong kinuha sa aking bulsa ang cellphone at saka iyon sinagot. “What?”

“How are you my dear stepson?” may pagkasarkastikong bungad niya.

Napairap ako sa kawalan. “What do you need, Milagros? I don’t have time to deal with you.” Napapisil ako sa pagitan ng aking kilay. This woman was making my head hurt. Wala atang pagkakataon na may mabuting dulot ito sa akin.

“Ouch!” aniya na tila nasaktan talaga sa aking pahayag. Humalakhak ito pagkatapos. “Hindi mo man lang ba ako kukumustahin?”

Hindi ako sumagot. I knew already where this conversation was going.

“Anyways, kailangan ko ng pera. Naubos ang hawak ko sa casino.” Sinabi niya rin ang pakay niya na para bang candy lang ang kaniyang hinihingi.

“I am not pooping money, Milagros. Tumigil ka na sa pagsusugal mo. Kapag naubos na ang kabuuang pera mo sa kompanya ko, hindi ka na makakahingi pa sa akin ng pera pantustos diyan sa bisyo at luho mo.”

“Tsk. Just send money in my account. Alam ko naman na barya lang hinihingi ko sayo.”

Napabuntong-hininga ako. Kailan kaya titigil ang babaeng ‘to? “I’m busy. Call Dominic.” Ibinaba ko na ang tawag matapos iyon. Wala akong panahon para patulan ang isang gaya niya.

Muli akong napalingon sa pinto ng emergency room. Sarado pa rin ito.

Napatingin ako sa aking mga kamay. Hanggang ngayon ay nanginginig pa rin ang mga ito. Pinisil-pisil ko ang mga ito para mabawasan ang panginginig. Nang hindi mahusto ay napahilamos ako sa aking mukha saka napasuklay sa aking buhok.

I did not expect my marriage life to be like this. I was expecting something cold and distant relationship with my contracted wife. Before the wedding, I was anticipating that we would marry but we would keep our businesses on our own. But those thoughts were all different from what was happening today.

Aviona and I might be distant with each other. But her situation was the one that allows us to connect. It was what was bringing us together.

My curiosity towards her grew to the point that I already started to care for her within just a short span of time. And I wouldn’t let her be succumbed by the darkness that was eating her up.

She’s been reminding me of what I’ve gone through before. At hindi ko na hahayaang maulit pa iyon. I would save her because that’s what I couldn’t do before.

“Stavros.”

Natigil ako sa pag-iisip dahil sa pagtawag ni Dr. Cruz. Nakalabas na pala siya sa ER. Siya rin ang gumamot kay Aviona noong nakaraan.

Napalalim ata ang pag-iisip ko kung kaya’t hindi ko na naramdaman ang kaniyang presensya.

Napatayo ako. “How’s my wife, doc?” Iyon agad ang isinalubong ko sa kaniya.

“You’re wife’s still lucky. Maraming dugo ang nawala sa kaniya pero mabuti na lamang at hindi pa huli ang lahat nang dumating ang ambulansya. Your wife is fine now. She just needs to rest and heal her wound again.”

Nakahinga ako nang maluwag dahil sa kaniyang pahayag. “Thanks, doc.”

Mabuti naman at maayos na siya.

Tumikhim si Dr. Cruz kaya napatingin akong muli sa kaniya. “They’ll be going to transfer her in a room a little later. For the meantime, can you spare me a little while?”

Napalingon ako sa pinto ng ER bago tiningnan at tinanguan si Dr. Cruz.

Iginiya niya ako papunta sa kaniyang opisina. Pinag-usapan namin ang mga dapat at di dapat gawin sa pagpapahilom ng sugat ni Aviona. Nagreseta rin siya ng mga gamot na kakailanganin ng aking asawa.

“Stavros, may I ask how was she doing after the first incident until today?” seryosong tanong ng doktor.

Muli kong inaala ang mga nakaraang araw. Hindi ko man siya nababantayan ng personal ay malaking tulong naman ang nagawa ng CCTVs at ng mga kwento ni Manang Eba tungkol sa kaniya. “She’s fine. Akala ko ay nag-improve na siya at unti-unting nakaka-adapt sa paligid niya dahil nabawasan na ang oras ng kaniyang pagkulong sa kaniyang kwarto. She can also talk with the people in the house, especially the head maid. Kaya nabigla ako nang ginawa niya iyon kanina,” kwento ko sa kaniya. It’s true. I thought that everything was going well with her. Akala ko ay nakatulong ang pag-iwas ko para mapabuti ang kaniyang kondisyon.

Natahimik si Dr. Cruz at tila hinimay ang aking pahayag.

“People’s minds are unpredictable, aren’t they? But those people who have mental health conditions are worse. Hindi mo alam kung kailan sila tunay na masaya. Hindi mo rin malalaman kung kailan ba sila binabagabag ng kanilang isipan. Sa umpisa, akala mo ay okay sila. Tapos sa isang iglap, may ginawa na silang ikakapahamak nila.”

He’s right. People with heavy baggage were actually the greatest pretenders.

“Do you know why she has this tendency of harming herself?”

Umiling ako. “No, doc. We’ve just got married for 5 weeks. And I wouldn’t lie that it was just a fixed marriage. So, I barely know her,” I admitted.

Napatango-tango siya parang naiintindihan ang aking sinabi. “I hope you can work on your marriage well, Stavros. You must have time to take care of your wife firsthand. Kahit pa sabihin na it was just a marriage for convenience. It will be a big help for the both of you kung malalaman mo kung saan siya nagmumula. With Mrs. Bienvenelo’s condition, I also suggest you to let her visit a psychologist. I know a great one. I really wanted to help your wife, but I am not aligned with studying people’s minds.” May kinuha siya sa kaniyang drawer. Inabot niya sa akin ang isang card.

Dr. Cristina Antonio. Psychologist. Iyon ang nakasulat sa munting card kasama ang contact number nito.

“I hope you can convince Mrs. Bienvenelo as soon as possible before it gets worst,” sinserong saad niya.

Napatitig akong muli sa ibinigay niya.

Yeah. I would definitely do that. I would do everything just to make her stay.