Chapter 62.1-Feelings

I agreed and married Andania. Agad siyang binigay ng pamilya niya sa akin na para bang isa lang siya gamit na kailangan nilang e dispose agad.

"Pa, I'm sorry kung hindi ko alam paano ito gawin." She's soft spoken and kind.

"Just put the dishes there. I'll do it for you." I smiled, and as matter of second, na realize ko na ngumiti ako na hindi ko ginagawa.

"Pero kasi pa, nahihiya na ako kay mama. Wala akong ibang maitulong sa bahay kun'di ang maging pabigat lang." Parang maiiyak na siya habang sinasabi yan.

And I don’t why I’m bothered to see her tears. I’ve been eyeing her mula ng makarecover siya. She’s so insensitive and careless.

"Hindi ka pabigat. Isa pa, wala kang dapat ipag-alala. I'll protect you." What I said, was the lie.

Dahil at the end of the day, papahirapan ko naman siya at papatayin.

But everytime she smiles, natutulala nalang ako at napapatitig sa mga mata niya. Bakit kailangan pa niya maging mabait, maging soft spoken? Is that her trait? Or side effect ng amnesia niya