CHAPTER 4

"Ma, naman." I bit my lower lip. Humigpit ang hawak ko sa cellphone na nasa kamay. "Isang term na lang, makakatapos na ako. Hindi ba p'wedeng pagkatapos na lang nito?"

It's a Sunday morning. A day to rest that was supposed to be free from any stress and responsibilities. Akala ko ay makakapagpahinga na ako dahil walang klase ngayon at ito lang ang natatanging araw na wala akong kailangang habulin na kahit anong deadline para sa paparating na linggo, ngunit nagkamali ako.

A loud ringing of my cellphone was the first to wake me up this morning. Nauna pa sa alarm clock ko. When I checked the phone, my mother's caller ID greeted my eyes. Simula nang sagutin ko ang tawag ay wala itong ibang sinabi bukod sa umuwi na ako sa San Vicente dahil kailangan daw ng kapatid ko nang mag-aalaga. She's not asking me for a favor, but a command.

Since I left San Vicente for college, there was no time that she called to check on me, nor ask about my academics. Tuwing tatawag siya ay dalawa lang ang tanging dahilan. Kung hindi para magreklamo, ay para naman humingi ng pera. I never complained about it because I want to help them, but sometimes it's just getting out of hand. Nagpapakahirap ako para makapagpatuloy sa pag-aaral at para may maipadala sakanila, pero kahit isang beses ay wala sakanilang sumubok na kamustahin ako.

"Magpapadala ako sa inyo ng pera, ma." I surrendered. "Pero hindi ko maiipangako na malaki iyon. May mga babayaran pa kasi ako sa school, ma. Malapit na po ang g-graduation namin. Kasabay pa po noon, ang dami ng mga----"

"Isla, naman! Paanong hindi ka makakapagpadala nang malaki? Paano ang pambili ko ng mga gamot ko? Paano ang pambaon ng mga kapatid mo?" Sunod-sunod niyang sambit at himig sa tono ng pananalita niya ang inis sa akin. "Wala na ring gatas ang kapatid mong bunso. Alam mong may sanggol tayo. Gaano kaliit ang ipapadala mo? Dalawang libo? Tatlong libo? Isipin mo naman kung magkakasiya 'yan sa pamilya mo na naghihintay at sa'yo na lang umaasa."

"Ma, susubukan ko po na makapagpadala nang sapat sa kailangan n'yo." I tried to compose myself. "Hindi pa rin po kasi ako nakakabalik sa shooting center. Sobrang naging busy po kami dahil last term na po namin sa school, graduating po kami kaya---,"

"Hindi ka nakakapasok sa trabaho mo?" She hysterically asked. "Sinabi ko na sa'yo noon pa na masiyadong mahal 'yang kinuha mong kolehiyo! Arkitekto pa ang pinili mo, wala nga tayong pera para diyan. Imbis na naiipadala mo sa amin ang mga pera mo, halos lahat ay diyan lang napupunta sa kolehiyo mo!"

Mariin akong napapikit, hindi na alam kung paano pakakalmahin ang sarili. My heart is shattering from all the words coming from her. Architecture is surely expensive. It is a thorn for ambitious people like me. Yet, I am not after the program itself, but the education.

The purpose of education is to turn mirrors that show a reflection of one's current self, into windows that serve as the door that let people find and recreate themselves.

Architecture is my dream.

In the ocean of different colleges, I can't afford anything without sacrificing my freedom, happiness, and peace. The least thing I could do for myself is pursue the dream that I truly desire because I owe myself to have and become everything I'm working on. Lahat ay pinaghihirapan ko. Hindi madali, pero kahit kailan ay hindi ako namalimos ng tulong o awa mula sa kahit na sino.

"Ma, hanggang ngayon ba isusumbat mo sa'kin ang kolehiyong pinangarap ko? Itong pinili ko?" Lumandas ang luha mula sa mga mata ko, pero tiniis ko ang pananakit ng lalamunan ko para lang hindi ako makapagbitaw ng paghikbi. "Ma, tinutulungan ko kayo sa abot nang makakaya ko. Kapag hindi ako nangangailangan, ipinapadala ko sa inyo lahat-lahat nang mayroon ako. Ito lang ang hinihingi ko sa inyo, ma. Suportahan niyo lang ako sa pangarap ko. Hindi niyo ba nakikita? Nakaabot naman ako sa ikaapat na baitang. Nagsusumikap ako, ma."

Sandali siyang natahimik at iyon ang nagbigay sa'kin ng pag-asa sa pagbabakasali na sinusubukan niya akong maintindihan kahit ngayon lang. Ngunit ang pag-asang kakabuhay lang ay kaagad ding napawi.

"Alam mo, napakaarte mo. Tumawag ako sa'yo para humingi ng tulong para sa mga kapatid mo at para sa gamot ko. Hindi ako tumawag para makarinig nang pangongonsensiya mo!" Mariin niyang sambit. "Kung ayaw mong magbigay, hindi ka namin pinipilit. Pero 'wag kang babalik dito dahil walang tatanggap sa'yo."

I held my breath when my chest felt heavier, and something was squeezing my heart. Her words weren’t laced with love but lined with guilt and threats. Mabilis na nag-unahan pababa ang mga luha ko habang ang palad ko ay nagsilbing suporta sa ulo ko nang maramdaman ko itong gumaan, ngunit parang umiikot ang paligid ko. There was silence between us. Hinintay kong maging maayos ang pakiramdam ko bago ako muling nagsalita.

"M-Magpapadala po ako bukas nang gabi, ma." Tanging nasambit ko.

Kaagad na namatay ang tawag at doon nagpatuloy ang mga luha ko sa pagbagsak habang ang mga tunog na likha ng bawat paghikbing kanina ko pang pinipigilan ay nangibabaw sa buong silid.

Kahit nanghihina ang mga tuhod ay tumayo ako mula sa kama upang kuhanin ang alkansyang itinabi ko sa damitan. Sa bawat paghakbang ko ay ang pagbigat ng mga paa ko, ngunit wala akong maramdaman. My body feels heavier, but weak.

Mariin akong pumikit pagkatapat sa damitan. Kahit hinang-hina ako para igalaw ang mabigat na katawan ay nagawa kong buksan ang aparador. Sa pinakasulok ay inabot ko ang alkansya na pinag-ipunan ko mula ika-unang baitang sa kolehiyo.

This was for review center. Mapait akong napangiti at pikit-matang binuksan ito upang makuha ang laman.

I could feel a pang in my chest, sharp and hollow, as if something inside me collapsed in quiet surrender.

All my life, I’ve wondered what it felt like to be part of a family, to be wanted, and not used. To be loved, not obligated. At this point, I am slowly trying to accept that maybe I was never a daughter in her eyes, but either an obligation or the retirement plan. A lifeline they would not hesitate to cut when found useless. Yet, even with my heart shattering, I found myself nodding and agreeing again, putting myself last to prioritize them like a never-ending cycle.

Another week came fast. Kahit pa magdamag akong walang ginawa kahapon ay puyat pa rin ang mga mata ko. Mariin akong tumitig sa sariling repleksiyon mula sa salamin. An architecture uniform hugs my bodyframe perfectly. I was reminded for a moment that I belong in this field.

"Nakakainis talaga si Monster!" Sambit ni Hailey nang makalabas ito mula sa isang cubicle. Mariin ang boses niyang nakaagaw sa atensyon ko. "Kailangan ko na namang umulit sa layouts."

"We just submitted a portfolio last week. Ngayon naman, book of floor plans ang gusto niya." Paismid na tugon ni Naiah. "Tapos ka na ba sa project, Celeste?" Baling nito sa'kin.

"Nagsubmit ako sakaniya no'ng Sabado. Inapprove niya naman, siguro dahil alam niyang busy ang MALAYA." I shrugged. "Gusto niyo ba makita 'yong sa'kin?"

"Hala ka!" Nanlaki ang mga mata ni Naiah. "Babae tayo pareho, ba't ko naman titignan ang sa'yo? Mayroon din ako niyan, ha."

Mabilis na lumipad ang kamay ni Hailey sa ulo ng kaibigan na mabilis dumaing. I was waiting for their response when Hailey shook her head and smiled.

"As much as I want, I'd rather do mine on my own." She answered. "Nawawalan kasi ako ng originality kapag may nagiging reference ako."

As a matter of fact, I understand her point and I could relate to that. Having a reference helps a lot in terms of providing ideas. But for others, it is difficult to be raw creative. It means preferring internal inspiration over external influence because of the fear that seeing someone else's work might distort one's own ideas.

"Ako na lang," Naiah raised her hand. "Gagawin ko'ng reference ang output mo."

"By the way, tagapag-mana pala 'yong isang medical student na speaker last seminar." Balita ni Hailey na nagpatigil sa'kin. "I just saw him last Sunday. He was with the Altamirano clan."

Sandaling kumunot ang noo ko at bago pa 'man ako makapagsalita ay naunahan na ako ni Naiah.

"Altamirano?" She asked as if the surname rang a bell. "Oh my gosh! Are you talking about Cairo Zeidan Altamirano? 'Yung medical student na mukhang masungit pero sobrang lakas ng dating?"

The classes resumed around ten o'clock. It was more on discussion and recitation since the subject was Professional Practice 2. Hindi mawala buong oras sa isip ko ang balita ni Hailey kanina sa restroom at hanggang natapos ang klase ay paulit-ulit iyong nanumbalik sa isipan ko. After the class ended, I gathered the MALAYA and E-CORE to discuss the structural concept of the wellness center with them. Ismael was in the middle of presentation to the members when the door of the drawing studio creaked open.

Mabilis na bumagsak ang panga ko nang mapagtanto kung sino ang pumasok. Zeidan is in his medical uniform and his ID lace in AUM. Nakataas ang buhok nito habang suot muli ang salamin niya na ilang beses ko pa lang nakikitang ginagamit niya.

Kaagad na gumala ang mga mata niya sa buong silid na parang may hinahanap. The members greeted him before he pulled a chair beside me. My lips parted with my heart racing. Mabilis na bumalik sa ala-ala ko ang nangyari noong nakaraan.

"I want you in my bed."

Sandali akong natigilan sa sinabi niya, ngunit nang makabawi ay akmang itataas ko na sana ang kamay ko upang paliparin ito sa kaniyang mukha nang matigilan ako sa sinabi niya.

"I need a patient." He followed. "It is for my requirement in Health Care 101."

Mabilis na kumunot ang noo ko sa sinabi niya.

"Did you not take a pre-med?" I scoffed. "Isa pa, sana sinabi mo nang maayos. You want me in your bed? Hindi ako pang-kama, Señor." I sarcastically continued.

"What?" He laughed. "I really want you in my bed, Señorita."

Magsasalita na sana ako nang maunahan niya na naman ako.

"Patient's bed." He smirked.

"Alam mo? Kung nandito ka para mang-asar, 'wag kang umasang tutulungan kita." I glared at him. "What would I get in return, anyways?"

"We could negotiate about that."

Halos magpalamon ako sa lupa nang maalala ang nangyari. Mariin akong pumikit at hinintay na matapos ang meeting. Fortunately, the floor is on E-CORE. Engineering department ang nangunguna sa presentation ngayong araw dahil structural concepts and construction necessities na ang pinaguusapan. The luck was on my side today. Hindi ko kailangan makipagusap at mas lalong hindi ko rin naman kakayanin kung sakali.

Ramdam ko ang mga mata ni Zeidan na nakatitig sa'kin hanggang ngayon. Hindi ako tumitingin dito pabalik dahil wala akong lakas upang gawin iyon. When the meeting ended, I was thanking the heavens for listening and granting my wish.

Mabilis na umalis sa silid ang mga kasamahan ko dahil hinahabol nila ang oras. We only have half an hour more to take our lunch before another class begins. Akmang lalabas na sana ako sa studio nang marinig ko ang boses ni Zeidan.

"Have you taken your lunch?" He asked.

"Maglulunch pa lang. Bakit?" Balik-tanong ko rito. "Pero hindi ako kakain kung sasabay ka."

"Wala naman akong sinabi, Señorita." He smirked. "Pero kung gusto mo akong kasabay, hindi ako tatanggi."

Mariin akong pumikit. In the search of annoyance and frustration, I found none, but the unfamiliar echoes of my heartbeat.

"Nakakainis ka." I hissed. "Talking to you is the least thing I want, Zeidan."

Hindi nakaligtas sa mga mata ko ang bahagya nitong pagkatigil, ngunit mabilis din siyang nakabawi at mariin akong tinitigan.

"Let's take lunch together."

Nauna siyang maglakad ngunit hindi ako sumunod. Nakatitig lang ako sakaniya hanggang sa bumalik ito sa kinatatayuan ko. Mabilis na nanlaki ang mga mata ko nang hilahin nito bigla ang pala-pulsuhan ko habang matalim na nakatitig sa'kin.

"When will you stop being so stubborn?" He hissed. "Malapit nang maubos ang oras, hindi ka naman siguro kakain ng hangin."