تسجيل الدخولSYNOPSIS In the ruthless world of billionaires and boardrooms, Alexander Steele, a cold and brilliant CEO known for his perfectionism, never believed in love—until he meets Clara Villanueva, a simple administrative assistant with dreams far bigger than her small cubicle. When fate intertwines their lives through a scandal, a secret project, and a forbidden attraction, both will discover that love can bloom even beneath the cold walls of power. But their love will come at a cost—corporate betrayals, public scrutiny, and the ghosts of Alexander’s past threatening to destroy everything they’ve built.
عرض المزيدEPISODE 1 – PART 1: “The Cold King of the Tower”
Clara POV: It’s 6:45 a.m., and the elevators of Steele Global Tower are already humming with life. The morning rush is a symphony of clicking heels, rustling papers, and the scent of expensive coffee. Ako lang yata ang walang dalang Starbucks cup. “Clara, bilisan mo! Si Sir Steele daw nasa building na!” bulong ng isa kong officemate habang sabay kaming tumatakbo papasok sa admin floor. First day ko bilang administrative assistant sa Steele Global Enterprises—one of the biggest real estate and tech corporations sa bansa. At first day pa lang, late na ako ng limang minuto. “Good morning!” hingal kong bati habang inaayos ang ID ko. “Good luck sa’yo,” sabi ni Mara, HR intern. “’Yung CEO, kilala sa pagiging perfectionist. Isang maling file lang, lipad ka agad.” I tried to laugh, pero halata sa boses ko ang kaba. “Hindi naman siguro ganun kasama…” Pero nang bumukas ang elevator sa executive floor, doon ko unang naramdaman ang presence niya. Tahimik. Malinis. Masyadong perfect ang paligid—parang museum ng mga taong walang karapatang magkamali. At sa dulo ng hallway, may salaming pintuan na may nakasulat: ALEXANDER STEELE – CHIEF EXECUTIVE OFFICER. Hindi ko pa siya nakikita, pero may kakaibang bigat na sa hangin. ⸻ Alexander POV: 7:00 a.m. sharp. Alexander Steele stood by his office window, overlooking the skyline of Bonifacio Global City. The sun reflected off the glass towers surrounding his empire — cold, precise, flawless. Exactly how he liked it. He didn’t believe in luck. Only in control. “Your morning schedule, sir,” sabi ni Joanna, ang kanyang executive secretary, habang nilalapag ang tablet sa desk. “Cancel my 9 a.m. meeting,” he said without looking away from the window. “I’ll be inspecting the new project site personally.” “Yes, sir.” “Anything else?” Joanna hesitated. “We have a new assistant assigned to admin. HR said she’ll help with the—” “I don’t care,” he cut her off. “Make sure she knows how to stay invisible.” As always, Alexander’s tone was calm yet sharp—ang tipo ng boses na kahit pabulong ay may dalang utos. Walang tumututol. Walang nagtatanong. Because in Steele Global, his word was law. ⸻ Clara POV: Invisible. Yun yata ang gusto nilang mangyari sa mga tulad ko. Pero paano ka magiging invisible kung may dala kang malaking tray ng kape at documents habang nakastiletto ka sa marmol na sahig? “Excuse me po!” halos pabulong kong sigaw habang iniiwasan ang ibang employees sa executive floor. My heart was pounding so hard, parang gusto nang kumawala sa dibdib ko. Hanggang sa— THUD! Nangyari ang kinatatakutan ko. Isang maling hakbang, isang pagkadulas—at ang mainit na kape ay diretso sa charcoal gray suit ng lalaking kakapasok lang sa hallway. “OH MY GOD!” bulalas ko, sabay tingin sa kanya. “Sir! I’m so, so sorry!” Tahimik. Walang kumikilos. Parang tumigil ang oras. Ang mga mata niya—matulis, malamig, kulay abo—nakatingin diretso sa akin. Hindi siya sumigaw. Hindi rin siya nagalit. Pero ang titig niya… parang kaya niyang sunugin ka ng tingin lang. He slowly removed his blazer, ang bawat galaw niya ay maingat, kontrolado. “You must be the new assistant,” malamig niyang sabi. “And on your first day, you’ve managed to assault your CEO.” Napakagat ako ng labi. “Sir, hindi ko po sinasadya. Nadulas lang po—” “I don’t accept excuses,” putol niya agad. “Clean it up. Then, report to my office in ten minutes.” At tulad ng hangin, umalis siya—iniwan akong nakatayo sa gitna ng hallway, basang-basa sa kahihiyan. ⸻ Clara Pov: Ang lamig ng aircon, pero mas malamig pa rin ang pakiramdam ko. Habang pinupunasan ko ang sahig gamit ang tissue (at dignity kong durog na), naririnig ko ang bulungan ng mga tao. “Siya ‘yung assistant na natapunan si Mr. Steele…” “Lagot ‘yan. Wala pa yatang nakaka-survive ng unang araw na nakainitan si CEO.” Napapikit ako. Lord, kung gusto Mo po akong i-test, sana soft launch muna, hindi agad grand opening. Pagpasok ko sa opisina niya, halos matulala ako. Floor-to-ceiling glass windows, minimalist furniture, black and silver tones—lahat mukhang sobrang mahal. Pero hindi iyon ang pinaka-impressive. Siya. Nakatayo si Alexander sa tabi ng mesa, tinatanggal ang necktie niya habang tinitingnan ang laptop screen. Mula rito, mas na-appreciate ko ang presence niya—matangkad, broad shoulders, at ‘yung aura na parang sanay siyang sinusundan ng ilaw kahit hindi siya humihingi. “Sir…” mahina kong simula. He didn’t look up. “Do you always announce yourself before speaking?” “Po?” Finally, tumingin siya. “When you enter this room, speak with confidence. Not fear.” Hindi ko alam kung sermon ba ‘yun o pep talk, pero napa-straight ako bigla. “Sorry, sir. I just want to apologize again. Hindi ko po sinasadya—” “I’m aware.” He sighed, then handed me a folder. “You’ll be assisting the finance department today. Don’t make another mess.” “Yes, sir.” Habang lumalabas ako ng office, narinig ko pa siyang nagsalita, mahina pero malinaw: “Let’s see how long you’ll last.” ⸻ Alexander POV: Alexander watched her leave—small, nervous steps, but with a spark of defiance in her eyes. Most people would crumble under his tone. She didn’t. He didn’t know why that intrigued him. He opened his email, but his mind was still replaying the image of the girl holding a tray, eyes wide, apologizing like the world depended on it. “Clara Villanueva,” he murmured, checking her file. Bachelor of Arts in Communication, graduated with honors. Worked part-time in a small marketing firm. Hired last week through HR recommendation. “Unremarkable,” he muttered. Yet something about her felt… distracting. ⸻ Clara POV: The whole day was a blur. Paperworks, signatures, phone calls—lahat sabay-sabay. Pero kahit anong gawin ko, paulit-ulit lang sa isip ko ‘yung eksenang natapunan ko si Mr. Steele. Hanggang sa mag-5 p.m. na, and I was still reorganizing files. “Clara,” tawag ni Mara. “Uwi na tayo!” “Wait lang, I just need to finish this report.” Napailing siya. “Grabe ka, first day pa lang, overtime agad?” “Eh baka kasi…” huminga ako nang malalim. “Baka ma-fire ako pag hindi ko inayos ‘to.” “Girl, kung sinisante ka ni Mr. Steele dahil sa kape, at least viral ka!” We laughed, kahit halatang pagod na pareho. Pero sa likod ng tawa ko, may kaba pa rin. Pag-uwi ko, habang nakasakay sa jeep, naisip ko: Siguro tama si Mara. Hindi ako bagay sa mundo ng mga taong may marble floor at million-peso suits. Pero bukas… babalik pa rin ako. Kasi minsan, kahit alam mong hindi ka nababagay, gusto mo pa ring subukan—dahil baka, sa pagitan ng gulo at takot, may maliit na chance na mapansin ka ng tadhana. O ng isang lalaking kasing-lamig ng salamin ng kanyang tore. This episode is consists of 3 (Three) parts. I will post later The remaining 2 parts. Enjoy reading everyone!⸻ Clara Ilang linggo na akong nasa Singapore. Ilang linggo na rin akong nagbubuo ng bagong buhay. Bawat araw ay puno ng bagong responsibilidad, bagong kultura, at bagong workflow. Mas mabilis ang lahat dito, mas mataas ang expectations. Pero sa bawat sulok ng opisina, bawat task na natatapos ko, may pakiramdam akong may puwang na iniwan sa akin—isang presensya na kahit malayo, ramdam ko pa rin. Hindi ko siya tinatawagan araw-araw. Hindi dahil ayaw ko, kundi dahil pareho naming pinili ang disiplina ng distansya. Pero bawat mensahe niya—kahit maikli lang—ay sapat para maramdaman kong hindi siya nawala. ⸻ Alexander Sa Manila, ang kumpanya ay normal na gumagalaw. Pero sa bawat boardroom meeting, bawat call, bawat report… palaging may parte ng isip ko na nasa kanya. Hindi ko na kailangang itanong kung nasaan siya. Alam ko sa schedule niya. Alam ko sa position niya. Ngunit masakit kapag nakita kong abala siya at hindi ko kasama. Isang gabi, nakaupo ako sa office, na
⸻ Clara Hindi ako agad sumagot sa email. Nakatitig lang ako sa screen, parang kapag pinindot ko ang kahit alin sa dalawang pagpipilian, may isang bahagi ng buhay ko ang tuluyang magbabago. Regional Leadership Offer. Mas mataas na posisyon. Mas malawak na saklaw. Mas malinaw na direksyon. Ito ang pinangarap ko noon. Ito ang dahilan kung bakit ako umalis. Pero ngayong nasa harap ko na— bakit parang may kulang? Tumunog ang phone ko. Isang mensahe. Alexander: “Nasa labas ako ng building mo. Kung okay lang.” Napapikit ako. Ito na. ⸻ Ang Pagkikita sa Gabi Hindi kami nag-usap agad nang bumaba ako. Nakatayo lang siya sa ilalim ng ilaw ng poste. Simpleng damit. Walang coat. Walang anyo ng CEO— isang lalaking naghihintay. “Hi,” sabi ko. “Hi,” sagot niya. Tahimik ulit. “Maglakad tayo?” tanong niya. Tumango ako. ⸻ Alexander Hindi ko alam kung ano ang sasabihin. Ito ang huling gabi ko rito. Bukas ng umaga, babalik na ako. At sa pagitan ng
⸻ Clara Tahimik ang restaurant. Hindi ito sosyal. Hindi rin sobrang simple. Saktong lugar para sa mga usapang ayaw marinig ng iba—pero hindi rin kayang itago sa sarili. Umupo ako sa tapat niya. Magkalayo kami ng kaunti. Isang mesa. Isang espasyong puno ng hindi sinasabi. “Salamat sa oras,” sabi ko. “Hindi ko ‘yon kailanman ituturing na abala,” sagot niya. Napatingin ako sa kanya. Sandali lang. Masyadong matagal para sa propesyonal, masyadong maikli para sa dalawang taong may pinagsamahan. ⸻ Alexander Hindi ko alam kung paano sisimulan. Sanay akong may agenda. May outline. May direksyon. Pero sa harap ko ngayon— walang plano ang gumagana. “Kumusta ka talaga?” tanong ko. Hindi CEO question. Hindi polite question. Isang tanong na galing sa isang taong naghintay. ⸻ Clara Huminga ako nang malalim. “May mga araw na magaan,” sagot ko. “May mga araw na mahirap. Pero hindi ako nagsisisi.” Tumango siya. “At ikaw?” tanong ko. Napangiti siya nang
⸻ Clara Hindi ko alam kung ilang beses kong tiningnan ang salamin bago ako lumabas ng condo. Hindi dahil gusto kong magmukhang maganda. Kundi dahil gusto kong siguraduhin na ako pa rin ito. Hindi ‘yung Clara na iniwan niya. Hindi rin ‘yung Clara na natutong mabuhay nang mag-isa. Isang Clara na may halong tapang at takot. Pagbukas ko ng pinto ng opisina, normal ang lahat. May mga empleyadong naglalakad, may mga nagmamadali, may mga nag-uusap tungkol sa reports. Walang kakaiba. Pero ako— parang may hinihintay na lindol. Dumating na siya. Hindi ko pa siya nakikita, pero alam kong narito na siya. Parang may pagbabago sa hangin. Parang mas mabigat ang bawat hakbang ko. Huminga ako nang malalim. Kaya mo ‘to, Clara. ⸻ Alexander Ilang beses na akong bumisita sa Singapore. Pero ngayon lang ako nakaramdam ng ganitong kaba. Hindi ito board meeting. Hindi ito negotiation. Ito ay isang babaeng hindi ko hawak— pero mahal ko. Pagbaba ko ng sasakyan, nak


















Maligayang pagdating sa aming mundo ng katha - Goodnovel. Kung gusto mo ang nobelang ito o ikaw ay isang idealista,nais tuklasin ang isang perpektong mundo, at gusto mo ring maging isang manunulat ng nobela online upang kumita, maaari kang sumali sa aming pamilya upang magbasa o lumikha ng iba't ibang uri ng mga libro, tulad ng romance novel, epic reading, werewolf novel, fantasy novel, history novel at iba pa. Kung ikaw ay isang mambabasa, ang mga magandang nobela ay maaaring mapili dito. Kung ikaw ay isang may-akda, maaari kang makakuha ng higit na inspirasyon mula sa iba para makalikha ng mas makikinang na mga gawa, at higit pa, ang iyong mga gawa sa aming platform ay mas maraming pansin at makakakuha ng higit na paghanga mula sa mga mambabasa.