BAD CARELESS #2

BAD CARELESS #2

-หลายชั่วโมงต่อมา-

“เฮ้อออ เหมือนโดนสูบวิญญาณเลยอะ” ใบข้าวทิ้งตัวลงบนโต๊ะพร้อมกับฟุบหน้าลงด้วยท่าทีอ่อนเพลีย “ไม่เรียนคาบบ่ายได้มั้ยอะ”

“เหอะ ถ้าฉันสมองแบบแก ฉันก็ไม่เข้าหรอก”

“ยังไงก็ต้องเข้าปะวะ เดี๋ยวเรียนไม่รู้เรื่องอีก” ใบข้าวพูดเสียงเหนื่อยๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองเพื่อนรัก “แกไปสูบบุหรี่ไกลๆ ได้มั้ยเดย์ มันเหม็น”

“ขี้บ่นชะมัด” ชายหนุ่มส่ายหน้าเอือมๆ ก่อนจะเดินออกไปยืนไม่ไกลนัก

ปึก!

ใบข้าวมองแก้วกาแฟที่ถูกวางลงบนโต๊ะ “ให้ฉันเหรอ?”

“เออ” เก้าพูดห้วนๆ พร้อมกับหันไปมองหญิงสาว “สภาพอย่างกับศพ

“บ่นอะไรกันนักหนาเนี่ย” ใบข้าวหันไปบ่นเพื่อนทั้งสองคน “ฉันต้องหาเงินหนิ” ก่อนจะทำหน้างอใส่เพื่อนทั้งสองคน

“เงินที่พ่อแกให้มันไม่พอเหรอข้าว”

“เอ่อ...พอ มันพอ แต่ว่า...” ใบข้าวหันหน้าหลบสายตาเพื่อนรักที่มองมาที่เธออย่างจับผิด

“แกกำลังจะโกหก สายตามันฟ้อง” เก้าพูดพร้อมกับจ้องคนตรงหน้า “อย่าบอกนะว่าบอกพ่อไปว่าทุนที่ได้รวมค่าใช้จ่ายต่อเดือนด้วยอะ”

“คือ...” ใบข้าวจ้องหน้าเพื่อนทั้งสองคนก่อนจะยิ้มออกมาอย่างจำนน “แหะๆ ใช่”

“ไอ้ข้าว! /ไอ้ข้าว!”

“เฮ้ยๆๆๆ ใจเย็นดิ” ใบข้าวยกมือห้ามเพื่อนทั้งสองคน “ฉันไหวน่า ฉันแค่ไม่อยากเป็นภาระพ่ออะ แค่หนี้สินที่มีพ่อก็เหนื่อยจะแย่อยู่แล้ว”

“คิดอะไรอยู่วะเนี่ย” เดย์ทิ้งบุหรี่ลงบนพื้นพร้อมกับส่ายหน้านิ่งๆ

“อย่าบ่นดิ ไปๆ หิวข้าวอะ ไปหาไรกินกัน” ใบข้าวยิ้มกว้างให้เพื่อนทั้งสองคนก่อนจะเดินไปคล้องแขนเก้าอย่างอ้อนๆ “เลิกทำหน้าแบบนี้ได้แล้ว ไปเร็ว”

“ไปกินข้างนอก โรงอาหารคนเยอะ” เก้าพูดขึ้นเสียงนิ่ง

“ไม่เอา มันแพ...”/“ฉันเลี้ยง” เก้าหันไปพูดขัดขึ้นพร้อมกับจ้องหน้าใบข้าว

“เย้! งั้นไปเลย” ใบข้าวยิ้มอย่างร่าเริง “กินอะไรดีน้าาา พิซซ่ามั้ย เอ๊ะ หรืออาหารญี่ปุ่นดีอะ”

“แล้วแต่” เก้าพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ

“เพื่อนเก้า เพื่อนที่น่ารักของข้าว ใจดีที่สุด” ใบข้าวยิ้มให้ชายหนุ่มก่อนจะซบลงที่แขนอย่างอารมณ์ดี

“เหอะ” เดย์มองเพื่อนสาวพร้อมกับยิ้มมุมปากก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ

-หลายชั่วโมงต่อมา-

ครืดด ครืดด

ตี๊ด!

“ค่ะพ่อ” ใบข้าวรับสายก่อนจะมองเข้าไปในทางเข้าตึกด้วยท่าทีเกร็งๆ

(อยู่ไหนแล้วลูก)

“อยู่หน้าประตูเข้าตึกค่ะ”

(ถึงนานรึยัง นี่พ่อเพิ่งประชุมเสร็จ)

“เพิ่งถึงค่ะ”

(หืมม) ปลายสายทำเสียงสงสัย (มารถเมล์อีกแล้วใช่มั้ย)

“แหะๆ” ใบข้าวยิ้มเจื่อนๆ

(พ่อบอกแล้ว...)

“พ่อคะ รถเมล์ก็ถึงเหมือนกันค่ะ ข้าวนั่งได้ ชิลๆ” ใบข้าวพูดด้วยน้ำเสียงสดใส “แล้วนี่พ่ออยู่ไหนคะ”

(กำลังจะลงไปแล้วลูก รอแป๊บนึงนะ)

“ค่ะ” ใบข้าวพยักหน้ารับก่อนจะวางสายไปแล้วมองไปรอบๆ “ตึกใหญ่จัง ต้องรวยขนาดไหนเนี่ย”

ปึก! ตุ้บบ!

“โอ๊ยย” หญิงสาวร้องขึ้นเบาๆ ก่อนจะเงยหน้าไปมองชายหนุ่มที่มองมาที่เธออย่างไม่สบอารมณ์นัก “ขะ...ขอโทษค่ะ” ก่อนจะรีบลุกขึ้นแล้วกล่าวขอโทษคนตรงหน้า

“เป็นอะไรมั้ยครับนายน้อย” ชายชุดดำถามขึ้น

“ไม่” เพทายบอกพร้อมกับจ้องหญิงสาวด้วยแววตานิ่งเรียบ ก่อนจะเดินต่อไปโดยไม่พูดอะไร

“ตัวใหญ่ขนาดนั้นจะเป็นได้ไง ฉันนี่สิ กระดูกจะหัก” ใบข้าวบ่นตามหลังเบาๆ พร้อมกับใบข้าวปัดกระโปรงตัวเองด้วยสีหน้าเจื่อนๆ

“ข้าว ทำอะไรน่ะลูก”

“พ่อ!” ใบข้าวยิ้มกว้างให้คนเป็นพ่อ

หมับ! ก่อนจะวิ่งเข้าไปสวมกอดอย่างตื่นเต้น

“อะไรกันเรา หืมม”

“ก็พ่อหายไปเป็นอาทิตย์เลยนี่นา” ใบข้าวพูดด้วยน้ำเสียงงอนๆ

“หึ แล้วนี่เป็นอะไรรึเปล่า”

“ไม่มีอะไรค่ะ พอดีกระโปรงมันเปื้อน ไปกันเลยมั้ยคะ”

“อื้ม” คนเป็นพ่อยิ้มบางๆ ก่อนจะจูงมือใบข้าวเดินออกไป

-อีกด้านก่อนหน้านี้-

“พ่อ!”

เพทายนิ่งชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองใบข้าวที่เดินตรงเข้าไปสวมกอดคนเป็นพ่อด้วยสีหน้าสดใส

“นายน้อยครับ” เชนเรียกเจ้านายตนเองที่มองตามหญิงสาวคนดังกล่าวไปอย่างไม่วางตา

“...”

“นายน้อยครับ มีอะไรรึเปล่าครับ”

“ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร” เพทายถามขึ้นเสียงนิ่ง

“หนึ่งในผู้รับเหมาของบริษัทเราครับ มีอะไรรึเปล่าครับ”

เพทายทำหน้านิ่ง ก่อนจะเข้าไปนั่งในรถโดยไม่ได้พูดอะไร

-อีกด้าน-

“เป็นไงบ้างคะ วันนี้เหนื่อยมั้ย” ใบข้าวหันไปถามคนเป็นพ่ออย่างร่าเริง “มาค่ะ เดี๋ยวข้าวขับให้”

ชายหนุ่มวัยกลางคนพยักหน้ายิ้มๆ “หนูดูเหนื่อยๆ นะลูก เรียนหนักเหรอ”

“ค่ะ นิดหน่อย” ใบข้าวตอบพร้อมกับขับรถออกไป “พ่อหิวมั้ยคะ เราไปหาอะไรกินกันมั้ย”

“ได้ลูก หนูอยากกินอะไร”

“ข้าวตามใจพ่อเลยค่ะ” ใบข้าวพูดยิ้มๆ

“งั้น ร้านโปรดของเรามั้ย”

ใบข้าวยิ้มกว้างพร้อมกับพยักหน้ารัว “ได้ค่ะ” ก่อนจะขับรถต่อไปอย่างอารมณ์ดี

.

ครืดด ครืดด

ใบข้าวมองโทรศัพท์ของผู้เป็นพ่อที่ดังขึ้นมาสักพัก “เค้า...โทร. มาทวงเงินเหรอคะ”

คนเป็นพ่อเงียบไปเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มให้ลูกสาว “ไม่ใช่หรอกลูก เรื่องงานน่ะ หนูไม่ต้องคิดมาก อะ นี่ของโปรดหนูใช่มั้ย กินเยอะๆ” ก่อนจะเอื้อมมือไปตักกับข้าวให้ลูกสาว

ใบข้าวมองหน้าคนเป็นพ่อก่อนจะฝืนยิ้มออกมาเบาๆ “ข้าว..อยากช่วยพ่อได้มากกว่านี้จัง”

“ทุกวันนี้หนูก็ช่วยพ่อได้มากแล้วลูก” คนเป็นพ่อพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “หนูทำหน้าที่ของหนูให้ดีก็พอ ที่เหลือเดี๋ยวพ่อจัดการเอง”

“ค่ะ” ใบข้าวยิ้มกว้างก่อนจะก้มหน้ากินข้าวต่อพร้อมกับเหลือบมองพ่อของตนเองเป็นระยะ

-หลายชั่วโมงต่อมา-

ตึ๊งง! ตึ๊งง!

ใบข้าวเงยหน้าจากหนังสือก่อนจะเอื้อมมือไปคว้าโทรศัพท์มาดู

LINE

Sandy : ข้าว พรุ่งนี้ว่างมั้ย?

Baikaw : ว่างค่ะพี่แซนด์

Sandy : พรุ่งนี้มาแต่งหน้าให้พี่หน่อยสิ ตอนสองทุ่ม โอเครึเปล่า?

Baikaw : โอเคค่ะ ☺️

ใบข้าวยิ้มกว้างก่อนจะวางโทรศัพท์ลง “ได้จ๊อบนี้ก็จะได้ค่าน้ำ ค่าไฟพอดี อ๊ายย เก่งมากใบข้าว” พร้อมกับเอามือลูบหัวตนเองแล้วยิ้มกว้างด้วยความดีใจ ก่อนจะหยิบสมุดโน๊ตเล็กๆขึ้นมาติ๊กรายการค่าใช้จ่ายต่างๆ

ก๊อก ก๊อก

“ค่ะพ่อ” ใบข้าวตะโกนขึ้นพร้อมกับหันไปมองที่ประตู

แกรก!

“นมลูก”

“ขอบคุณค่ะ” ใบข้าวยกมือไหว้คนเป็นพ่อ “ยังไม่นอนอีกเหรอคะ”

“กำลังจะไปแล้วลูก แล้วหนูล่ะ ไม่นอนเหรอ”

“ว่าจะอ่านหนังสืออีกสักพักค่ะ” ใบข้าวยิ้มกว้างก่อนนิ่งไปเมื่อเห็นคนเป็นพ่อมองไปที่สมุดรายรับ รายจ่ายของเธอ “พ่อคะ ข้าวไหว”

“...”

“ให้ข้าวได้ช่วยพ่อบ้างนะคะ ข้าวไหวจริงๆ”

คนเป็นพ่อนิ่งไปก่อนยิ้มออกมาบางๆ “อื้ม แต่ถ้าหนูไม่ไหว ไม่ต้องฝืนนะลูก รับเหมารอบนี้ ถ้ามันเป็นไปตามแผนงานที่พ่อวางไว้ เราน่าจะปลดหนี้ไปได้เยอะ”

ใบข้าวยิ้มพร้อมกับพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะสวมกอดเอวของคนตรงหน้า “พ่อของข้าวเก่งที่สุดเลยค่ะ ข้าวรักพ่อนะคะ”

“พ่อก็รักข้าวนะลูก พักผ่อนด้วยนะ พ่อไปนอนละ”

“ค่ะ” ใบข้าวพยักหน้าก่อนจะมองคนเป็นพ่อที่เดินออกไปจากห้อง