BAD ENG’ : 02 (1/2)

[ เคยไหม...? รู้สึกไม่ถูกชะตากับคนคนหนึ่งตั้งแต่แรกเจอ  ]

@โรงพยาบาล

หลังใบชาได้รับสายจากพยาบาลเวรโทรมาแจ้งว่าแม่ฟื้นแล้ว พี่ชายคนเดียวของเธอก็บึ่ง...ไม่สิ ใช้คำว่าเหาะน่าจะเหมาะกว่า จากสนาม แข่งรถมาถึงจุดหมายปลายทางอย่างปลอดภัยโดยใช้เวลาไปเพียงสิบนาทีเศษเท่านั้นเอง ซึ่งมันเร็วกว่าปกติเกือบเท่าหนึ่งเลย

ดวงหน้าสวยบ่งบอกชัดเจนว่ารู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอกที่ได้มีโอกาสก้าวขาลงจากมอเตอร์ไซค์บิ๊กไบค์คู่ใจของคนเป็นพี่ซึ่งได้มาเพราะชนะศึกดวลความเร็วครั้งก่อน

ฟู่ว์...

ลมหายใจถูกผ่อนออกยาวขณะเร่งฝีเท้าเล็กไปยังตึกผู้ป่วยในทางปีกซ้าย วิญญาณและจิตใจเธอล่องลอยไปหาผู้ให้กำเนิดเรียบร้อย เหลือแค่กายหยาบที่ยังวิ่งอยู่ ส่วนเจ้าของรถก็คงจะเอามันไปจอดตามระเบียบ

ไม่นานใบชาก็มาหยุดเปลี่ยนรองเท้าด้วยความรีบเร่งหน้าห้องผู้ป่วยหญิง แล้วผลักดันประตูกระจกเข้าไปอย่างไม่ลังเล สายตาโฟกัสเป้าหมายที่อยู่เตียงริมสุดของแถวสามก่อนเท้าจะเดินไปถึงเสียอีก

“แม่...” ลูกสาวฉีกยิ้มกว้างพลางโน้มลงไปซบอ้อมอกอบอุ่นด้วยความระแวดระวัง เพราะกังวลว่าความเซ่อซ่าทำให้คนป่วยที่เพิ่งฟื้นตัวได้รับบาดเจ็บเพิ่ม

“ไง เด็กดื้อ” น้ำเสียงแหบแห้งเนื่องจากหลับไปนานก็ฟังไม่ค่อยถนัดอยู่แล้ว แถมตอนนี้ยังติดอู้อี้เพราะริมฝีปากอุ่นร้อนกดแนบชิดบริเวณหน้าผากมนของแก้วตาดวงใจไม่ห่าง ฝ่ามือไร้เรี่ยวแรงค่อยๆ ยกขึ้นมาวางบนหัวและลูบไปมาด้วยความเอ็นดู สัมผัสอ่อนโยนบวกไออุ่นที่แสนคุ้นเคย ทำเบ้าตาเจ้าเด็กดื้อแสบร้อนขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่

พานให้คิดไปถึงสิ่งร้ายแรงที่ยังไม่เกิดขึ้น ว่าถ้าอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นเมื่อสองวันก่อนมันร้ายแรงกว่านี้จะเป็นยังไง...

ไม่นานเปลือกตาบอบบางก็ปิดลงแน่นพลางสะบัดหน้าไร้สิ่งเลวร้ายเหล่านั้นออกจากหัว

บ้าเอ๊ย! ห้ามคิดแบบนี้สิ!

“ยังเจ็บอยู่ไหม” คำถามห้วนๆ หลุดออกมา หลังจากร่างเล็กดันออกจากอ้อมกอดแล้วใช้สายตาไล่สำรวจเรือนร่างคนเป็นแม่เกือบจะทั่วทุกซอกทุกมุม

“นิดหน่อย” คนเจ็บแสร้งตอบไปแบบนั้น ทั้งๆ ที่ยังนิ่วหน้าเวลาขยับตัว แต่คงเพราะไม่อยากให้ลูกๆ เป็นห่วงเกินกว่าเหตุ

และที่หญิงสูงวัยต้องมีสภาพแบบนี้ สืบเนื่องมาจากกลุ่มเด็กวัยรุ่นแถวบ้านมันขับมอเตอร์ไซค์ไม่ดูตาม้าตาเรือเพราะมัวแต่ดวลความเร็วเล่นกัน และเฉี่ยวชนแม่ของเธอจนล้มหัวฟาดฟุตบาท นอนซมไปตั้งสองวัน กว่าจะฟื้นเต็มตัว แต่ก็ใช่ว่าจะวางใจได้ ต้องรอตรวจอย่างละเอียดอีกที รวมไปถึงเข้าทีซีสแกนสมองด้วย

ซึ่งนี่ก็เป็นเหตุผลให้ลูกชายคนโตต้องไปลงแข่งแมตช์สำคัญในคืนนี้ เพื่อเตรียมเงินไว้สำรองยามฉุกเฉิน ทว่าทุกอย่างพังไม่เป็นท่าเพราะมีการสับเปลี่ยนตัว หากเป็นไปตามแพลนเดิมที่วางไว้ นักแข่งมือฉมังอย่างบีมไม่มีทางแพ้แน่!

พอนึกถึงเรื่องนี้ ใบชาก็ออกอาการฟึดฟัดในห้วงความคิด อดโมโหไอ้คนปากเสียไม่ได้!

ทว่าก็มีแวบหนึ่งเหมือนกันนะ ที่เธอรู้สึกคุ้นกับท่าทางของชายผู้นั้น แต่ก็เลือกที่จะตัดทิ้ง เพราะไม่อยากยุ่งเกี่ยว ออกให้ห่างไว้คงจะดีกว่า

มือเรียวเอื้อมไปลากเก้าอี้มานั่งลงข้างเตียงได้เพียงไม่เท่าไหร่ สองแม่ลูกก็เคลื่อนสายตาไปยังผู้มาเยือนใหม่ที่เดินมาหยุดยืนปลายเตียงแทบจะพร้อมกัน

“พี่ชาย เขาดูแลลูกดีรึเปล่า” ผู้เป็นแม่ตั้งคำถามเสียงนิ่งเรียบทันควัน เขม่นมองลูกชายไม่วางตา เหมือนมีอะไรบางอย่างซ้อนอยู่ในนั้น ทำให้บีมย่นคิ้วเข้าหากัน เขานึกสงสัยอยู่ลึกๆ ว่าเหตุใดแม่ถึงมีท่าทีแปลกไป

“ดีสิคะ” ใบชาหันกลับมายิ้มให้เจ้าของคำถาม วินาทีเดียวกันนั้นคนเพิ่งมาถึงหมาดๆ ก็ออกปากขอตัว คล้ายกับเขาอยากหนีสายตากดดันยังไงยังงั้น

“เดี๋ยว...ขอไปคุยเรื่องค่ารักษาก่อนนะ” ไม่รอฟังคำตอบจากใคร ร่างสูงหมุนตัวกลับออกไปทางเดิม

ใบชาอ้าปากจะทักท้วงก็ไม่ทัน ได้แต่มองตามแผ่นหลังกว้างตาปริบๆ ด้วยความฉงน แต่พอหันกลับมามันยิ่งเพิ่มพูนความเคลือบแคลงใจหนักเข้าไปอีก

“ทำไมแม่ มองพี่เขาแบบนั้นอะ”