BAD ENG’ : 02 (2/2)

“ทำไมแม่ มองพี่เขาแบบนั้นอะ”

แววตาของผู้ให้กำเนิดที่มองพี่ชายช่างแตกต่างจากมองเธอโดยสิ้นเชิง

“ไม่รู้สิ กลับมารอบนี้เหมือนพี่ของลูกเขาเปลี่ยนไปมาก” พูดดั่งความคิดในหัวโดยไม่ละสายตาจากลูกชายถึงแม้เขาจะออกประตูไปแล้วก็ตาม

ความจริงเมื่อแปดปีก่อนพวกเขาถูกจับแยก พ่อพาบีมไปอยู่ภูเก็ตบ้านเกิดของท่านหลังตัดสินใจแยกทางไปใช้ชีวิตใหม่ การเจอกันของพี่น้องก็ค่อยๆ เลือนหายไปตามกาลเวลา จนกระทั่งพ่อล้มป่วยและจากโลกนี้ไปเมื่อตอนต้นปี บีมก็เลยกลับมา

มาอยู่กันเป็นครอบครัวเหมือนเดิม...

“ยังไงคะ” คิ้วสีอ่อนเลิกมอง เธอไม่เข้าใจเลยสักนิด ว่าสิ่งที่แม่พูดต้องการจะสื่ออะไร คนถูกคาดคั้นด้วยสายตานิ่งไปชั่วขณะ ก่อนจะหลุบหลบแล้วเลือกที่จะตอบปัด ไม่ลงดีเทล

“อาจเป็นเพราะเขาโตขึ้นด้วยแหละมั่ง”

ตอนแรกสาวน้อยก็ไม่ได้คิดอะไร แต่ท่าทางของแม่ทำให้เธอต้องรื้อบันทึกความทรงจำอีกครั้ง

เปลี่ยนไปงั้นเหรอ...

“แล้วนี่ไปไหนกันมา”

“อ้อ...” ใบชาถูกดึงกลับมาสู่โลกปัจจุบันและจำใจต้องโป้ปด “ไปทำพาร์ตไทม์ค่ะ”

แต่ก็มีความจริงอยู่นิดหน่อย เพราะขืนปล่อยให้แม่รู้ว่าพี่ชายไปแข่งรถเพื่อเงินเดิมพัน ต้องโดนคนป่วยบ่นหูชาแน่

“แล้วเงินที่คุณเขาให้น่ะ ไม่พอใช้เหรอ”

“มันก็พอนะคะ แต่ใบเกรงใจ เขาช่วยเรามาเยอะมากเลยนะแม่ ครั้งนี้ใบก็ไม่ได้บอกว่าแม่เข้าโรงพยาบาล เพราะยังไงก็มีเงินจากผู้ปกครองไอ้เด็กพวกนั้นมาช่วยอยู่ อีกอย่างใบกับพี่บีมก็พอช่วยกันหาได้ ใบว่าจะไม่รับเงินเขาแล้ว”

คุณ ที่ถูกกล่าวถึงก็ความหมายตรงตัวเลย ผู้มีพระคุณอันลึกลับ ไม่มีใครรู้ว่าเขาคือใคร หรือมาจากไหน ปรากฏตัวแต่ละครั้งก็ปกปิดใบหน้าราวกับเซเลบท่านหนึ่ง เด่นชัดคงจะเป็นรูปร่างสันทัดกำยำ จัดว่าเป็นชายหนุ่มที่หุ่นเพอร์เฟกต์เอาเรื่อง อีกอย่างที่เห็นก็ดวงตาเฉี่ยวคมคู่นั้น

อยู่ๆ เขาก็ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือโดยไม่หวังอะไรตอบแทนเมื่อประมาณต้นปี ช่วงเวลาเดียวกับที่บีมโผล่มา

พอคิดมาถึงตรงนี้ ดวงตากลมก็เบิกกว้างคล้ายฉุกคิดบางอย่างขึ้นมาได้ แต่ก็ต้องหยุดไว้เมื่อถูกขัดจังหวะ

“แล้วเขาจะยอมเหรอ”

“ไม่รู้สิ ค่อยว่ากันเนอะ แม่พักผ่อนดีกว่า อยากให้ใบอยู่เฝ้าไหม” พูดไปก็ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างให้คนนอนบนเตียง

“ไม่ต้อง กลับนอนสบายๆ เถอะ”

“ห่วงไอ้ยูโร่ก็บอกมาเหอะ” ลูกสาวสวนออกไปอย่างรู้ทันพร้อมกับแกล้งเป่าลมพองแก้ม ลึกๆ ก็แอบหมั่นไส้ ไอ้สุนัขพันธุ์ บีเกิล ลูกชายคนเล็กสุดหวงของคุณนายฐาศินี

“หาข้าวให้น้องกินด้วยละ”

ห่วงยิ่งกว่าลูก ก็หมาเนี่ยแหละ

“ค่า งั้นพรุ่งนี้ ใบจะมาแต่เช้านะ” ใบชารับปากด้วยการลากเสียงยาวประชดแกล้มเย้าหยอก ก่อนจะยื่นหน้าไปหอมแก้มซ้ายขวาผู้เป็นที่รักสุดดวงใจเพื่อล่ำลา จากนั้นก็รีบเดินออกจากห้องเนื่องจากใกล้จะหมดเวลาเยี่ยมเต็มที

ขณะก้มสวมรองเท้า สายตาก็เหลือบไปเห็นคนตัวสูงยืนพิงกำแพงในท่ายกเท้าข้างหนึ่งขึ้นยันไว้ข้างหลัง ห่างออกไปราวๆ สิบก้าว พอทำ

ทุกอย่างเสร็จสรรพ ใบชาจึงเอ่ยเรียก

“พี่บีม”

เจ้าของชื่อปรายตามองเล็กน้อยแล้วจึงขยับเดินเข้ามาน้องสาว

“ทำไมไม่เข้าไปหาแม่ละ”

“ดึกแล้วอะ แม่คงอยากพักผ่อน” เป็นคำตอบที่คล้ายจะเลี่ยง คิดว่าแบบนั้น สิ่งนี้ทำให้ใบชายิ่งครุ่นคิดถึงคำแม่

ทุกคำพูด ทุกท่าทางของพี่ชาย ล้วนน่าจับตามองไปหมด...

“แต่...” พูดได้แค่นั้น คนพี่ก็แทรกขึ้นด้วยการเริ่มประเด็นใหม่

“กลับเลยไหม เดี๋ยวพี่ไปส่ง”

“แต่พี่ต้องไปไนต์คลับต่อไม่ใช่เหรอ” ใบชาถามกลับ เธอจำได้ว่าทุกวันเสาร์พี่ชายจะต้องไปเล่นดนตรีที่ไนต์คลับกลางเมือง

“ก็ไปส่งใบก่อนไง” พี่ชายเสนอด้วยความเป็นห่วง ใบชายกข้อมือขึ้นมาเพื่อคำนวณเวลา ตอนนี้สามทุ่ม หากให้พี่ไปส่งถึงบ้านเขาคงมาทำงานไม่ทันแน่ เธอจึงปฏิเสธ

“ไม่เป็นไร ใบกลับเองได้ เดี๋ยวเรียกรถในแอพเอา”

“ถึงบ้านแล้วก็ไลน์มาบอกพี่”

น้องสาวพยักหน้ารับทั้งที่สีหน้ายังติดกังวลเล็กน้อย เขาเอื้อมมือไปโยกหันคนตัวเล็กเบาๆ ก่อนเดินจากไป เพราะด้วยความที่มีเวลามาเป็นตัวกำหนด ทางเลือกก็มีไม่มากนัก ดวงตากลมโตมองประเมินตามสัญชาตญาณ แต่แล้วก็โคลงศีรษะน้อยๆ

แม่อาจคิดมากไป คนเราพอโตขึ้นก็ต้องเปลี่ยนกันทั้งนั้นแหละไม่ใช่รึไง...