บทที่ 3

เสียงสะอื้นดังขึ้นท่ามกลางโกดังเก็บของเดิมพัน เพราะความร้อนเงินทำให้เจียร์รับงานแทนเพื่อนอีกคน ไม่คิดว่าจะถูกหลอกให้มาอยู่ในสถานะของเดิมพันอย่างนี้ คำว่าโง่ที่ผู้ชายคนนั้นพูดเจียร์คิดว่ามันสมควรแล้ว เธอโง่จริงๆ ไม่ถามก่อนว่างานที่ให้มาทำแทนคืองานอะไร พอเห็นว่าได้เงินเยอะก็รีบรับปาก

ได้ยินเสียงย่ำฝีเท้าแว่วมาแต่ไกลทำให้คนตัวเล็กที่กำลังร้องไห้รีบยกมือขึ้นมาเช็ดคราบน้ำตาเปื้อนแก้ม ดวงตาคู่สวยมองอย่างไม่เข้าใจขณะที่ชายตรงหน้าหยิบกุญแจออกมาไขให้ข้อมือเล็กเป็นอิสระจากโซที่ตรวนไว้

“ตามผมมาครับ” ชายร่างท้วมเอ่ยบอกจากนั้นก็เดินนำ พอเข้าใจสถานการณ์ไม่รอช้าร่างบางรีบหย่อนตัวลงจากแท่นสูงก้าวขาเดินตามไปติดๆ เพราะคิดว่าคงเป็นคนที่เจ้าของสนามส่งมาช่วย

เจียร์คิดว่าตัวเองรอดแล้ว แต่ความจริงเธอกำลังถูกต้อนให้เดินเข้าไปอยู่ในกรง…ที่มันเป็นเพียงแค่กับดัก

ภายในห้องสี่เหลี่ยมโทนเทาดำมีโต๊ะทำงานตัวใหญ่ตั้งอยู่ ด้านหลังเป็นชั้นวางหนังสือทุกอย่างถูกจัดไว้อย่างเป็นระเบียบ เจ้าของร่างเล็กมองไปรอบๆ อย่างสำรวจ แต่สงสัยได้ไม่นานใบหน้าสวยก็ต้องหันมองประตูที่กำลังถูกผลักเข้ามา ในตากลมสะท้อนภาพชายสูงโปร่งใบหน้าหล่อไร้ที่ติที่เพิ่งเดินผ่านหน้าไป กลิ่นน้ำหอมราคาแพงลอยปะทะจมูกชวนให้หัวใจดวงน้อยสั่นไหว

เป็นเขาจริงๆ เจ้าของใบหน้าหล่อที่รับปากจะช่วยตอนอยู่ในโกดัง ริมฝีปากบางระบายยิ้มให้อีกฝ่ายอย่างเป็นมิตรแต่ถูกสายตาเย็นชาคู่นั้นเอาแต่จ้องมองทำให้รอยยิ้มบนปรานหน้าสวยค่อยๆ เจือนหายไป

ราวกับเป็นคนละคน

“พี่ล่าอยากให้เจียทำอะไรคะ” เสียงใสรีบถามความต้องการของคนใจดี เจียร์ไม่คิดจะผิดคำพูดเพราะเขาคือผู้มีพระคุณในเมื่อช่วยเธอจริงๆ ก็ต้องตอบแทนตามที่รับปากไว้

“ไม่รู้หรือโง่จริงๆ”

“ทำไมด่าเจียร์อีกแล้วคะ” กลีบปากบางยู่เข้าหากันเล็กน้อยให้กับคำพูดของอีกฝ่าย คำก็โง่ สองคำก็โง่ เธอรู้แล้วไม่เห็นต้องตอกย้ำกันขนาดนั้น ทั้งแม่และพี่สาวต่างก็พูดอยู่บ่อยๆ คำๆ นั้นเจียร์จำได้ขึ้นใจ ยัยเด็กโง่ไร้ประโยชน์ ทำอะไรก็ไม่ได้เรื่องสักอย่าง

“ไหนลองเสนอมาสิว่าเธออยากทำอะไรตอบแทนฉัน”

คนตัวสูงในชุดนักแข่งเดินไปนั่งเก้าอี้ตัวใหญ่ ก่อนจะวางมือลงบนโต๊ะทำงานแล้วเคาะนิ้วให้เกิดเสียงเป็นจังหวะขณะจ้องมองร่างเล็กที่กำลังทำท่าครุ่นคิดอย่างหนัก

“เจียร์ทำงานได้ทุกอย่างเลยค่ะขอแค่พี่ล่าสั่งมา ไม่ว่าจะเป็นถูบ้าน กวาดบ้าน ล้างจาน ตัดหญ้า ซักผ้า ขัด….”

หัวคิ้วหนาขมวดเข้มหลังได้ยินคำตอบทำให้เจ้าของสนามแข่งอย่างล่าพ่นลมหายใจออกมา ยังไม่ทันที่เธอจะได้พูดอะไรต่อก็ถูกเสียงทุ้มตวาดขัดซะก่อน “พอ!! ทั้งหมดที่พูดมาบ้านฉันมีคนทำให้หมดแล้ว”

“ถ้าอย่างนั้นๆ ล้างรถเจียร์ก็ทำได้นะคะ อาหารก็ทำเป็นอร่อยด้วยนะพี่ล่าอยากลองชิมไหม” ร่างบางไม่รู้ชะตาว่าความจริงอีกฝ่ายต้องการอะไร เธอไม่ต้องออกแรงทำเรื่องพวกนั้นให้เหนื่อยเพราะสิ่งที่เขาต้องการให้เสนอคือร่างกาย ไม่ใช่การใช้แรงงาน

เด็กซื่อบื้อคนนี้จะเข้าใจอะไรยากเย็นซะจริงๆ

“ไม่คิดจะใช้ร่างกายให้เป็นประโยชน์หรือไง”

คำถามนั้นทำให้ร่างบางชะงักพร้อมหัวใจดวงน้อยที่กระตุกวูบไหว แต่เจียร์ก็ยังพยายามบอกกับตัวเองว่าเธออาจจะคิดมากเกินไปกับคำพูดที่ชวนให้รู้สึกหวิวในใจเมื่อครู่

“พี่ล่าหมายถึงอะไรหรอคะ” มือเล็กประสานเข้าหากันแน่นระหว่างที่รอฟังคำตอบจากชายหนุ่มตรงหน้า

“คงไม่คิดว่าฉันจะช่วยเธอฟรีๆ หรอกใช่ไหม?”

“จะให้เจียร์ทำอะไรตอบแทนคะในเมื่อทุกอย่างที่ทำเป็นก็พูดไปหมดแล้ว เอ๊ะ!! หรือจะเอาเงิน คือ…เจียร์น่ะไม่มีหรอกนะ ค่าจ้างที่ได้มาก็เอาไปจ่ายค่าเทอมค่าห้องหมดแล้ว” เสียงเจื้อยแจ้วชวนให้คนบนเก้าอี้ตัวใหญ่รู้สึกรำคาญจนต้องส่ายหน้า ล่าไม่เข้าใจว่าพูดไปขนาดนั้นทำไมเธอถึงยังไม่รู้ความหมาย ทั้งที่ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นคงเข้าใจง่ายๆ

“คือเจียร์ไม่มีเงินแล้วจริงๆ แต่ถ้าพี่ล่าอยากได้คืนรอให้เรียนจบก่อนได้ไหม จะรีบทำงานเอาเงินมาคืนให้นะคะเจียสัญญา”

“พูดมากฉิบหาย!!” เสียงทุ่มเข้มตวาดออกไปอย่างเหลืออด ตอนนั้นเห็นเธอร้องไห้ถามอะไรก็ไม่ยอมตอบ ไม่คิดว่าเด็กตาใสคนนี้จะพูดมากจนน่ารำคาญ

“…….” ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่นหลังได้ยินคำหยาบกระด้างที่ร่างสูงบนเก้าอี้พ่นออกมา สายตาดุดันคู่นั้นกำลังจ้องมองราวกับเสือที่อยากจะเฉือดเฉือนเนื้อของเธอเป็นชิ้นๆ ทำให้เจียร์เริ่มรู้สึกกลัวจนต้องก้มลงมองพื้นแทน

“ฉันจะช่วยเธอเพื่อเอามาเป็นแค่คนใช้ทำไม ในเมื่อเธอทำหน้าที่อื่นได้ดีกว่านั้น”

“มะ ไม่เห็นต้องดุกันเลย ถ้าอย่างนั้นพี่ล่าจะให้ทำอะไรออกคำสั่งมาได้เลยค่ะ”

“มานั่งตรงนี้ ฉันจะพูดให้ฟังว่าเธอต้องทำอะไรบ้างเพื่อตอบแทน”

ฝ่ามือหนาตบลงบนท่อนขาแกร่งของตัวเอง ดวงตาคู่สวยที่เห็นแบบนั้นถึงกลับกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่พลางคิดลังเลอยู่นานเพราะจุดนั้นไม่ใช่ที่ควรจะไปนั่ง แต่เพราะเขาคือผู้มีพระคุณช่วยออกมาเจียร์จึงยอมทำตามคำสั่งแต่โดยดี

หญิงสาวเดินไปอย่างเชื่องช้าหยุดยืนข้างๆ เจ้าของคำสั่ง ทำใจต่ออีกครู่หนึ่งก็หย่อนสะโพกสวยนั่งลงบนตักแกร่ง ก่อนจะถูกสายตาคมพิจารณามองเรือนร่างในชุดนักศึกษาอยู่นาน ได้มองใกล้ๆ ล่ายิ่งรู้สึกเหมือนถูกกรีดซ้ำบนแผลเดิม

“อื้อ~พี่ล่าเจียเจ็บ”

ล่าเผลอกดน้ำหนักมือที่สะโพกของคนบนตัก กระทั่งได้ยินเธอร้องเสียงหลงเพราะความเจ็บทำให้เขาได้สติค่อยๆ คลายมือออก แต่แล้วก็คว้าจับเอวคอดออกแรงยกร่างเล็กลอยขึ้นมาวางไว้บนโต๊ะทำงานแทน ดวงตากลมคู่สวยเบิกกว้างด้วยความตกใจแต่ไม่ทันจะได้โวยวายก็ต้องเงียบปากเพราะประโยคที่ได้ยิน

“ฉันแข่งชนะ” สายตาคมพิจารณามองเรือนร่างคนตัวเล็กในชุดนักศึกษาอย่างไม่ปกปิดความต้องการ แล้วพูดต่อ “ตอนนี้สถานะเธอคือของเดิมพัน”

“กติกาของสนาม คนที่ชนะจะได้ของเดิมพันไปครอบครองและตอนนี้เธอเป็นของฉันแล้ว”

ใบหน้าสวยสะอึกกับประโยคที่เพิ่งได้ยิน นิ่งไปราวกับถูกไม้กระแทกเข้าที่ใบหน้าอย่างแรง ที่บอกว่าจะช่วยเจียร์เข้าใจผิดไปเองทั้งหมด เขาไม่ได้ช่วยแต่อยากได้ต่างหาก

“พี่ล่าไม่ได้ช่วยเจียร์…ทำไมต้องโกหก” เสียงใสเอ่ยถามทั้งที่ใจยังสั่นระรัว ดวงตาคู่สวยฉายแววความหวาดระแวง