เรื่องราวของ "เดรค" และ "ลันตา" ว่าที่คู่หมั้นที่เกิดเรื่องราวอันเจ็บปวดระหว่างทั้งคู่จนทำให้ห่างหันไป ก่อนที่จะโคจรกลับมาพบกันอีกครั้งเพื่อจบเรื่องราวทุกอย่าง มาลุ้นกันว่าเรื่องราวความรักครั้งนี้จะจบลงเช่นไร
View MoreBAD FIANCE #1
[Lanta’s part]
“นี่มันอะไรกัน กูถาม!”
“พะ...พี่เดรค”
“นี่คือสิ่งที่เธอตอบแทนฉันงั้นสิ ห้ะ! ลันตา!”
“มะ...ไม่ใช่ พี่เดรคฟังลันก่อน”
“ฟังหรอ หึ จะโกหกอะไรฉันอีก!”
“เปล่าพี่เดรค ฟังลันก่อน”
“ออกไปจากชีวิตฉันซะ”
“...”
“แล้วอย่ากลับมาอีก!”
ปัง!
เฮือก!
“ผู้โดยสารรบกวนปรับเบาะด้วยนะคะ เครื่องกำลังจะลงจอดแล้วค่ะ”
“อ่อ ค่ะ” ฉันหันไปพยักหน้าให้แอร์โฮสเตสเล็กน้อย ก่อนจะค่อย ๆ ปรับที่นั่งให้กลับมาอยู่ยังตำแหน่งเดิม
“เมื่อไหร่เรื่องนี้จะออกไปจากหัวฉันสักที” ฉันพูดกับตัวเองเบา ๆ ก่อนจะมองลงไปยังนอกหน้าต่าง เห็นแสงไฟมากมายยามค่ำคืน “เจอกันอีกครั้งแล้วนะ...ประเทศไทย” จริง ๆ ฉันชอบประเทศไทยมากกว่าที่อื่น ๆ เนื่องจากพ่อฉันเป็นทูต ทำให้ท่านต้องเดินทางไปประจำยังที่ต่าง ๆ อยู่ตลอดเวลา จนฉันขอท่านที่จะอยู่เมืองไทยเมื่อฉันเข้ามหาวิทยาลัย ซึ่งท่านก็ยอม เพราะฉันโตพอที่จะดูแลตัวเองได้แล้ว แต่มันก็มีบางเรื่องที่ทำให้ฉันต้องจากที่นี่ไปนานถึงสองปี...
2 ปีที่คิดว่าดีขึ้นแล้ว
2 ปีที่คิดว่าลืมได้แล้ว
2 ปีที่จริง ๆ แล้ว...ภาพเขาคนนั้นยังชัดเจนอยู่เหมือนเดิม
ฉันหนีมามากพอแล้ว มันถึงเวลาที่ฉันต้องเผชิญหน้ากับความเป็นจริงสักที
ฉันเดินออกมานอกสนามบิน ก่อนจะมองรถยนต์ที่วิ่งไปมา แสงไฟบนตึก ทุก ๆ อย่างที่ทำให้ฉันคิดถึงที่นี่
“ไง เล่นเอมวีอยู่หรอ”
“เอวา!” ฉันวิ่งเข้าไปกอดเพื่อนรักด้วยความคิดถึง “คิดถึง”
“กว่าจะกลับมานะยัยบ้า ฮึก...” เอวากอดตอบฉันแน่นก่อนจะร้องไห้ขึ้นมา
“ขี้แงไปได้ ฉันกลับมาแล้วนี่ไง” ฉันพูดขำ ๆ พลางลูบหลังปลอบเพื่อนตรงหน้า
“ไปที่รถกันเถอะ แล้วนี่หิวรึเปล่า” เอวาถามขณะเดินไปยังที่จอดรถ “แวะกินอะไรก่อนกลับคอนโดมั้ย”
“ไม่อะ ไม่ค่อยหิว อยากนอนพักมากกว่า”
“อื้มม”
-บนรถ-
“หายไปตั้งสองปี สวยขึ้นนะยะ”
“แน่น้อน” ฉันหันไปยิ้มพลางยักคิ้วให้เอวา
“แล้วนี่กลับมาจะทำอะไร ทำไมไม่ใช้ชีวิตเป็นคุณหนูอยู่ฟินแลนด์ไป”
“คิดถึงแกไง คิดถึงยัยอันดาด้วย”
“คิดถึงพวกฉันจริง ๆ หรอ...”
“...”
“จริง ๆ ตั้งแต่แกไปจากที่นี่ ฉันก็แทบจะไม่ได้ข่าวพี่เค้าอีกเลย เค้าก็เงียบหายไปพร้อม ๆ กับแก”
“...”
“ลองดูอีกสักรอบมั้ยลัน ฉันรู้ว่าใจแกไม่เคยก้าวออกไปจากวันนั้นได้เลย”
“เค้าไม่ฟังฉัน ไม่เคยฟังเลย”
“ฉันอยากให้แกก้าวไปข้างหน้าสักที”
“ฉัน...พยายามอยู่”
“ถ้าก้าวไม่ไหว กลับไปเคลียร์ให้มันจบ ๆ มันจะได้เดินต่อไปโดยไม่มีอะไรมารั้งแกไว้อีก”
“อื้มม...ถ้าฉันได้เจอเค้านะ”
“แกต้องได้เจอแน่” เอวาเอ่ยเสียงนิ่ง “เค้าเป็นคู่หมั้นแกนะ”
“คู่หมั้นที่เค้าไล่ให้ออกไปจากชีวิตอะนะ หึ” ฉันพูดขึ้นก่อนจะขำแห้ง ๆ อย่างรู้สึกสมเพชตัวเอง
“ให้ฉันนอนเป็นเพื่อนมั้ย”
“ไม่เป็นไรหรอก ฉันอยู่ได้”
“แน่ใจ?”
“อื้ม...อยากให้อันดามาอยู่ด้วยจัง”
“พรุ่งนี้เดี๋ยวนางก็บินกลับมาแล้วย่ะ!”
“แล้ว...ฟ้าล่ะ เป็นยังไงบ้าง”
“ก็ปกติ ไม่ได้ทุกข์ร้อนอะไร แกจะไปถามถึงมันทำไม”
“เอวา...ยังไงวันนั้นฉันก็ผิดทะ...”/“หยุด! อย่าไปพูดถึงมันอีก”
ฉันนิ่งก่อนจะมองไปยังนอกหน้าต่าง ถนนที่นี่เปลี่ยนไปเยอะมาก ๆ ก็คงต้องเป็นแบบนั้น วันเวลาผ่านไปทุก ๆ อย่างย่อมเปลี่ยนแปลงไปเสมอ...
-ผ่านไปสักพัก-
เอี๊ยด!
“ขอบคุณมากนะ” ฉันหันไปยิ้มให้เอวา
“สบายมาก” เอวายิ้มแบบกวน ๆ “นอนพักเยอะ ๆ”
“อื้ม เจอกัน” ฉันปิดประตูมองรถเอวาที่ขับออกไป ก่อนจะหันไปมองคอนโดที่ฉันจากไปนานตั้งสองปี
[End]
-อีกด้าน-
“ไงมึง...”
“...”
“กว่าจะลงมาได้” แทนพูดก่อนจะหันไปมองหน้าเดรคอย่างหงุดหงิด
“มานานยัง” เดรคพูดก่อนจะนั่งลงพลางรินเหล้าใส่แก้วอย่างใจเย็น
“สักพักแล้ว” แทนตอบก่อนจะยกเหล้าขึ้นดื่ม “ไอ้วินมามั้ยวะวันนี้”
“หึ หลงลูกขนาดนั้น มึงว่ามันจะมามั้ยล่ะ”
“แล้วมึงไม่คิดจะมีเมียบ้างหรอวะ กูเห็นตั้งแต่เรื่องนั้นมึงก็ไม่มีใครอีกเลย...”
“...”
“ยังไม่ลืมหรอวะ”
“...” เดรคนิ่งก่อนจะยกแก้วเหล้าขึ้นมากระดกด้วยแววตาเจ็บปวด
“ถ้ายังรักอยู่ก็หาคำตอบเรื่องคืนนั้นซะ”
“มันก็ชัดเจนอยู่แล้ว จะหาอะไรอีก”
“เมียมึง มึงรู้ดีที่สุด”
“ไม่ใช่เมียกู”
“หึ แล้วกูจะคอยดู!” แทนพูดขึ้นกวน ๆ พลางยกเหล้าดื่มอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะกวักมือเรียกเด็กเสิร์ฟที่ยืนอยู่ “เอาเด็กมาให้กูคนนึง”
“ครับ”
“หึ” เดรคส่ายหัวอย่างเอือม ๆ ก่อนจะพูดขึ้น “วันนี้จะนอนนี่มั้ย”
“ไม่อะ พรุ่งนี้กูมีประชุมเช้า”
“เออ” เดรคตอบก่อนจะกระดกเหล้าในมือจนหมด
“มานี่มา” แทนนั่งพิงเบาะก่อนจะกวักมือเรียกหญิงสาวที่เดินเข้ามาในห้องด้วยสายตายั่วยวน
เดรคเหลือบมองเล็กน้อย ก่อนจะลุกขึ้นพลางหันไปบอกเพื่อนรัก “กูไปละ ถ้าขับไม่ไหวให้ลูกน้องกูไปส่ง”
“เออ” แทนหันมาพยักพเยิดหน้าก่อนจะก้มลงไปนัวเนียกับหญิงสาวตรงหน้าต่อ
เดรคขึ้นมาบนห้องทำงาน ก่อนจะทิ้งตัวลงบนโซฟาพลางหวนคิดถึงคำที่แทนพูด “หาคำตอบงั้นหรอ เหอะ!” เดรคพูดก่อนจะส่ายหัวอย่างสมเพชตัวเอง ก่อนจะหยิบกุญแจรถหรูแล้วเดินไปยังลานจอดรถทันที
Special #4 The endฟุบบ!เดรคปล่อยแขนคนตรงหน้าก่อนจะยืนมองด้วยแววตานิ่งเรียบ “อธิบาย”หมับ!ลันตารีบพุ่งเข้าไปกอกสามีไว้แน่น “ใจเย็นๆก่อนสิคะ ใจเย็นๆก่อนนะ”“ทำอะไรไว้แล้วจะมาบอกให้พี่ใจเย็น ได้ด้วยหรอครับ”“ได้สิคะ” ลันตาเงยหน้ามองสามีตัวเอง “เค้ามาจีบลัน ลันยอมรับแต่ลันไม่ได้คิดอะไรจริงๆนะ พี่ก็รู้ว่าลันรักพี่มากแค่ไหน”“…”“ลันแค่ไม่อยากเอาเรื่องพวกนี้มาทำให้พี่หงุดหงิดนี่นา”“ลันก็รู้ว่าพี่ขี้หึง แล้วพี่ก็หวงลันมาก หวงมากๆเข้าใจมั้ย”“เข้าใจค่ะพี่เดรค ลันเข้าใจ ลันเลยไม่อยากเอาเรื่องนี้มาทำให้พี่หงุดหงิดไง ยังไงลันก็ไม่สนอยู่ใจอะไรเค้าอยู่แล้ว”เดรคถอนหายใจออกมาด้วยความหงุดหงิดแต่ก็ปล่อยให้ภรรยากอดอยู่แบบนั้น“ลันขอโทษ ทีหลังลันจะบอกพี่ทุกอย่างเลย โอเคมั้ยคะ”“…”“พี่เดรค ไม่เอาไม่เงียบสิ ลันขอโทษนะคะ นะๆๆๆๆ” ลันตากอดคนตรงหน้าไว้แน่น“พี่ขอโทษลัน พี่ยังหงุดหงิดอยู่”“ไม่เป็นไรค่ะ ลันเข้าใจ” เดรคมองภรรยาตนเองที่ทำหน้าเศร้า “พี่ไม่ได้โกรธ พี่แค่หงุดหงิด”“ค่ะ” ลันตาพยักหน้ารับ “งั้นเราไปรับลูกกันมั้ยคะ ลูกน่าจะเรียนเสร็จแล้ว”“อืม” เดรคพยักหน้านิ่งก่อนจะเดินนำออกไปทันที..“คุณพ่อ
Special #3ลันตามองชายหนุ่มตรงหน้าที่เลื่อนมือลูบไล้เรือนร่างของเธอด้วยความโหยหา“พี่เดรค อื้มมม” หญิงสาวครางออกมาเบาๆเมื่อถูกคนตางหน้าแนบริมฝีปากลงมา ริมฝีปากของทั้งคู่บดขยี้กันอย่างไม่มีใครยอมใคร ร่างกายที่แนบชิดจนแทบจะหลอดหลวมเป็นคนเดียว ท่ามกลางแสงไฟในสลัวในห้องเดรคค่อยผละริมฝีปากออกและจูบลงบนหน้าผากมน “พี่เข้าไปนะคะ”“ค่ะ” ลันตาจิกผ้าปูที่นอนแน่นท่าทางของหญิงสาวเรียกความเอ็นดูจากคนด้านบนได้ไม่น้อย“เกร็งอะไรขนาดนั้น”“พี่เดรคอะ” ลันตาโวยวายสามีด้วยความเขินอาย“แต่พี่ชอบนะ น่ารักดี” เดรคค่อยๆปลอบประโลมภรรยาให้ผ่อนคลาย “ถึงจะมีลูกแล้ว ลันก็ยังเป็นเด็กสาวตัวน้อยของพี่อยู่ดี”“พี่…”สวบบ!“อื้อออ!” ลันตาจิกผ้าปูที่นอนแน่ยกว่าเดิม“ยังไม่ชินอีกหรอคะ หื้มม” เดรคก้มลงไปกระซิบข้างใบหูลันตา“ไม่ค่ะ อะ มะ ไม่ชิน” ลันตาส่ายหน้าพร้อมกับเลื่อนมือมาจิกแขนเดรคไว้แน่นเดรคลูบไล้ใบหน้าของภรรยาด้วยความโหยหายก่อนจะขยับสะโพกใส่คนใต้ร่างช้าๆตั่บบ ตั่บบ ตั่บบ ตั่บบ~“พี่เดรค อะ พี่” ลันตาเอ่ยเรียกคนด้านบน “บะ แบบนี้มันทรมานนะ”“เมียพี่เริ่มใจร้อนแล้วหรอครับ” เดรคอมยิ้มแล้วก้มหน้ากำมือแน่น “แน่นมากเล
Special #2“เอาองุ่นแดงไปบ้างดีมั้ย” ลันตาหันไปคุยกับพี่เลี้ยง “หรือเอาแบบเดิมดี ลูกสาวตัวแสบยิ่งทานยากๆอยู่”“แบบเดิมดีกว่าค่ะคุณผู้หญิง คุณหนูชอบมากเลยนะคะ กลัวเปลี่ยนแล้วจะไม่ทานเอา”ลันตาพยักหน้ารับและเดินไปหยิบถุงมาใส่ผลไม้ “เอาไปสัก…”“ขอโทษนะครับ”ลันตาหันไปมองต้นเสียง “ค่ะ มีอะไรรึเปล่าคะ”“พอดีที่บ้านให้ซื้อองุ่นไปให้ ผมไม่แน่ใจว่าควรเป็นองุ่นแบบไหนดี รบกวนแนะนำได้มั้ยครับ”“ที่บ้านชอบทานแบบไหนคะ”“ชอบองุ่นไร้เมล็ดครับ แต่ที่ผมดูมันมีหลายสายพันธุ์ผมเลยเลือกไม่ถูก ไม่ถนัดเลยครับ”“พันธุ์ที่ฉันกำลังซื้ิอก็ใช่นะคะ ลูกสาวทานเป็นประจำเลย”“ลูกสาว?”“ค่ะ ลูกสาวชอบ” ลันตายิ้มตอบพร้อมกับบอกเป็นนัยว่าตนเองมีเจ้าของแล้ว “อร่อยนะคะ ลองพันธุ์นี้ดูก็ได้”“เอ่อ ครับ ขอบคุณครับ” ชายหนุ่มคนดังกล่าวยิ้มตอบก่อนจะหันหลังเดินแยกตัวออกไป “ถ้าคุณผู้ชายรู้ ผู้ชายคนนั้น…”“อย่าพูดเรื่องนี่กับคุณผู้ชายนะ” ลันตาหันไปย้ำกับพี่เลี้ยง “ไม่งั้นงานเข้ากันหมดแน่”“ค่ะคุณผู้หญิง” พี่เลี้ยงพยักหน้ารับ “รีบซื้อของดีกว่า เดียวมะปรางเลิกเรียนมาไม่เจอใครแล้วจะงอแงเอา”“ได้ค่ะ” พี่เลี้ยงพยักหน้ารับก่อนจะช่วยลันต
Special #1-7 ปีต่อมา”-“คุณผู้หญิงพักผ่อนดีมั้ยคะ เดี๋ยวหนูทำเองค่ะ”“ไม่เป็นไร เสร็จพอดี แจ่มก็รู้ว่าคุณหนูของแจ่มเลือกกินขนาดไหน” ลันตายิ้มกว้างเมื่อพูดถึงลูกสาวตัวน้อย “ฝากตักใส่ถ้วยแล้วเอาไปวางที่โต๊ะอาหารหน่อยนะ”“ได้ค่ะคุณผู้หญิง”ลันตาพยักหน้ารับก่อนจะหันมาจัดการอาหารเช้าของสามีต่อ “อะโวคาโดไปไหนนะ”หมับ~“อยู่นี่ครับ” ลันตาอมยิ้มเอี้ยวตัวไปมองสามีของตนเอง “ตื่นแล้วหรอคะ เมื่อวานกลับมากี่โมงเอ่ย”“เที่ยงคืนครับ” เดรคตอบก่อนจะก้มลงหอมแก้มภรรยาตนเอง “คิดถึงจัง ทำไมเมื่อคืนหนีไปนอนห้องลูกละ”“ไม่ได้หนีไปนอนค่ะ แต่ลูกสาวคนสวยของพี่อ้อนไม่หยุดเลย เหมือนจะไม่สบายด้วย มีไข้อ่อนๆ”“เป็นอะไรมากรึเปล่า” เดรคเอ่ยเสียงเครียด “พี่ว่าไปหาหมอดีกว่า”“เดี๋ยวค่ะพี่เดรค” ลันตาคว้าแขนสามีไว้แน่น “ไม่ต้องไปค่ะ ไข้ลดแล้ว สงสัยแอบว่ายน้ำตอนเย็นเลยไข้ขึ้น”“แล้วพี่เลี้ยงดูกันยังไง” เดรคเอ่ยด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด“หยุดเลยค่ะพี่เดรค” ลันตามองสามีด้วยแววตาตำหนิ “ก็รู้นิสัยลูกสาวเราอยู่ รายนี้ขัดใจได้ซะที่ไหน”“…”“ถ้าพี่เดรคดุพี่เลี้ยงก็ต้องดุมะปรางด้วย โอเคมั้ยคะ?”“โอเค” เดรคพยักหน้าพร้อมกับตอบรับด้วย
BAD FIANCE #44 The End-บนรถ-“ลันอยากได้งานแต่งแบบไหน” เดรคหันไปถามหญิงสาวที่นั่งกินมะม่วงอยู่ข้าง ๆ อย่างเอร็ดอร่อย“ลันอยากได้แบบเรียบ ๆ ค่ะ จริง ๆ แค่จดทะเบียนสมรสก็ได้นะคะ ไม่ต้องจัดงานหรอก” ลันตาหันไปพูดกับชายหนุ่ม“ไม่ได้ ต้องจัด”“ทำไมคะ” ลันตาหันไปถามอย่างสงสัย“คนที่มันตามตอแยเรามันจะได้รู้ไง ว่าเรามีเจ้าของแล้ว”“จริง ๆ เค้าก็น่าจะรู้กันหมดแล้วนะคะ พี่เดรคเล่นประกบติดลันแบบนี้ แถมยังมีตัวเล็กอยู่ในท้องอีก” หญิงสาวพูดยิ้ม ๆ พร้อมกับเอนลงไปซบอกชายหนุ่ม“ไม่ต้องมาอ้อนเลย”“งั้นเอาเป็นแบบเรียบง่ายดีมั้ยคะ ไม่ต้องใหญ่มาก” ลันตาเงยหน้าขึ้นไปคุยกับชายหนุ่ม “เปลืองตังค์”“ไม่รู้หรอว่าผัวรวย?”“รู้ค่ะ แต่ลันว่ามันไม่จำเป็นนี่นา”“โอเคครับ พี่แล้วแต่ลัน” เดรคพูดพร้อมกับก้มลงจูบหน้าผากหญิงสาว “เดี๋ยวพี่ให้คนเข้ามาคุยรายละเอียดกับเราละกันนะ”“ได้ค่ะ” ลันตาตอบยิ้ม ๆ[Lanta’s part]-หลายวันต่อมา-แกร๊ก!“พี่เดรค” ฉันเงยหน้าขึ้นไปยิ้มให้คนตรงหน้าที่ส่งยิ้มอ่อนโยนพร้อมกับเดินตรงมาที่ฉัน “ช่วยลันเลือกชุดหน่อยได้มั้ยคะ ลันเลือกไม่ได้สักที มันสวยหมดทุกชุดเลย”“ลันใส่ชุดไหนก็สวยหมดแหละ” พี่เดร
BAD FIANCE #43แกร๊ก!“กลับมาแล้วหรอลูก ทำไมกลับเร็วจัง” คุณหญิงดิษยาหันไปถามลูกชายที่เดินหอบแฟ้มงานเข้ามาในห้อง “น้องเพิ่งหลับไปได้สักพักเอง”“ครับ” เดรคพยักหน้าก่อนจะทิ้งตัวลงข้าง ๆ คนเป็นแม่ “ลันงอแงมั้ยครับ”คุณหญิงยิ้มเล็กน้อยพร้อมส่ายหน้าให้ลูกชาย “ไม่นะ ที่น้องงอนคงเพราะน้องน่าจะหวงเดรคน่ะ ไปที่แบบนั้นก็ต้องคิดมากเป็นธรรมดา”“น้องน่าจะรู้ว่าผมรักน้องแค่คนเดียว ไม่ได้เจ้าชู้เหมือนไอ้แทนซะหน่อย”“แหนะ แอบแวะไปว่าเพื่อนอีก”เดรคหันหน้าไปมองแม่ยิ้ม ๆ “ไม่รู้พรุ่งนี้จะหายงอนรึเปล่า”“อารมณ์คนท้องก็แบบนี้แหละลูก”“ครับ แม่มีกุญแจสำรองมั้ย”“นี่จ้ะ” คุณหญิงยื่นพวงกุญแจให้ลูกชาย “อย่าเพิ่งไปกวนน้องนะ น้องน่าจะหลับไปแล้วแหละ”“ครับ” เดรคพยักหน้ายิ้ม ๆ “ฝันดีครับแม่”“จ้ะ” คุณหญิงมองลูกชายที่เดินหอบแฟ้มเข้าไปในห้องนอน ก่อนที่ตัวเองจะแยกไปนอนเช่นกันแกร๊ก!เดรคเปิดประตูเข้าไปในห้อง ก่อนจะมองไปยังหญิงสาวที่เอาเสื้อของเขามากอดไว้ พร้อมกับหลับสนิทอยู่บนเตียงฟอดด!ชายหนุ่มเดินไปหอมแก้มลันตาเบา ๆ ก่อนจะเข้าไปอาบน้ำแล้วกลับเข้ามาแทรกตัวเข้าไปในผ้าห่ม พร้อมกับดึงหญิงสาวเข้ามากอดไว้แนบอก “ติดพ่อ
BAD FIANCE #42-วันต่อมา-“ตื่นแล้วหรอ” เดรคก้มลงไปมองหญิงสาวในอ้อมกอดที่ลืมตาขึ้นมาอย่างงัวเงีย “ยังเพลียอยู่รึเปล่า” ชายหนุ่มพูดพร้อมกับก้มไปจูบริมฝีปากบางอย่างอ่อนโยน “แต่หน้าไม่ซีดเท่าไหร่แล้วนะ“ดีขึ้นแล้วค่ะ” ลันตาพูดยิ้ม ๆ พร้อมกับกอดชายหนุ่มแน่นขึ้น “เมื่อไหร่จะได้ออกจากโรงพยาบาลคะ ลันเบื่อ”“ไม่ต้องมาซ่าเลย ให้หายดีก่อน” เดรคพูดยิ้ม ๆ “ลูกดิ้นบ้างยัง”“หึ คุณพ่อขี้เห่อ” ลันตามองชายหนุ่มขำ ๆ “ยังเลยค่ะ ลูกยังตัวนิดเดียวอยู่เลย”เดรคพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะเอามือไปลูบท้องหญิงสาวอย่างแผ่วเบา “อยากเจอหน้าตัวเล็กแล้ว”ลันตาอมยิ้มพร้อมกับหยิกแก้มชายหนุ่ม “คุณพ่อน่ารักจังเลยค่ะ เดี๋ยวตัวเล็กออกมาลันจะให้พี่เดรคเลี้ยงคนเดียวเลย”เดรคมองหญิงสาวยิ้ม ๆ ก่อนจะยกมือขึ้นมาจูบอย่างหวงแหนก๊อก ก๊อกแกร๊ก!“มึงขึ้นไปทำอะไรบนนั้น” อัศวินถามขึ้นอย่างสงสัยเมื่อเห็นเพื่อนรักนอนอยู่บนเตียงคนไข้กับลันตา“กล่อมเมีย” เดรคตอบเสียงนิ่งก่อนจะค่อย ๆ ลุกไปนั่งตรงขอบเตียง “มาทำไม”“กูมาเยี่ยมลัน” อัศวินตอบเสียงนิ่ง “ดีขึ้นแล้วใช่มั้ยลัน”“ดีขึ้นแล้วค่ะ” ลันตาตอบ“ดีแล้ว” อัศวินพยักหน้ายิ้ม ๆ“พี่น้ำล่ะคะ ไม
BAD FIANCE #41-โกดังร้าง-“กูนึกว่ามึงจะไปพัก” อัศวินหันไปถามเพื่อนรักที่นั่งหน้านิ่งอยู่ข้าง ๆ บนรถ“กูจะมาจัดการคนที่มันทำร้ายเมียกู!” เดรคพูดเสียงนิ่ง “เรื่องที่ร้านอาหารว่าไง”“เคลียร์แล้ว ไม่มีปัญหาอะไร”“อื้ม” เดรคพยักหน้านิ่ง ๆ ก่อนจะเปิดประตูเดินเข้าไปในโกดัง พร้อมกับมองไปยังบดินทร์ที่ถูกล่ามไว้ด้วยโซ่ขนาดใหญ่“ปล่อยกู!” บดินทร์พูดขึ้นด้วยสภาพสะบักสะบอม “กูบอกให้ปล่อยกู!”“กูเคยเตือนมึงแล้วว่าอย่ายุ่งกับเมียของกู!” เดรคพูดเสียงดุดันพร้อมกับจ้องบดินทร์อย่างโกรธแค้น “แต่เหมือนมึงจะไม่ฟัง!”“...”“มือไหนของมึงที่แตะเมียกู!” เดรคตะคอกถามอย่างโมโห “กูถาม มือไหน!”“มะ...มึงจะทำไม” บดินทร์หันไปถามชายหนุ่มอย่างกลัว ๆเดรคแสยะยิ้มมองคนตรงหน้า ก่อนจะหันไปหาลูกน้อง “ตัดมือขวาของมัน!”“ครับนาย”“ยะ...อย่า อย่าทำกู กูยอมแล้ว! ปล่อยกู!” บดินทร์มองหน้าชายหนุ่มอย่างลนลาน พร้อมกับยกมือไหว้ขอชีวิตฉับ! กึก!“อ๊ากกก! โอ๊ยยยยยย!” บดินทร์ร้องขึ้นพร้อมกับดิ้นทุรนทุรายบนพื้นด้วยความเจ็บปวดปึก! เดรคมองภาพตรงหน้านิ่ง ๆ ก่อนจะโยนรูปภาพกองหนึ่งไปบนพื้น “อย่าคิดว่ากูจะปรานีมึง คนอย่างมึงแค่ตายมันน้อยเก
BAD FIANCE #40“โอ้ยยย!” ลันตาร้องขึ้นอย่างเจ็บปวด ก่อนจะก้มลงไปมองข้อมือของตัวเองที่ถูกปลายฟ้ากรีดจนเลือดไหลทะลักออกมาเป็นทาง“กรี๊ดดดด ลัน! อีฟ้า มึง!” เอวาทำท่าจะลุกขึ้นไปหาปลายฟ้า แต่ก็ถูกคนของบดินทร์กดตัวลงให้นั่งลงดังเดิม“ฮ่า ๆๆ ฉันมีความสุขจังเลย” ปลายฟ้าพูดพร้อมกับก้มลงไปมองลันตาที่พยายามกดห้ามเลือดด้วยมือสั่นเทา“แกคิดว่าถ้าฉันตายพี่เดรคจะรักแกงั้นสิ” ลันตาพูดเสียงสั่น “ถ้าเค้าคิดจะรักแกคงไม่ต้องรอให้ถึงสองปีหรอก จริงมั้ย?”“อีลัน!” ปลายฟ้าตะคอกใส่หญิงสาวอย่างโมโห “จะตายอยู่แล้วยังปากดีไม่เลิกนะมึง!”“ฉันไม่สงสัยหรอกว่าทำไมแกถึงไม่เหลือใคร เพราะแกมันไม่เคยรักใครเลยนอกจากตัวเอง!”“...”“ถึงแกจะฆ่าฉันให้ตาย พี่เดรคก็ไม่มีวันรักแก!”“ถ้าเค้าไม่รักฉัน เค้าก็ต้องไม่มีความสุขเหมือนกัน!”“...”“ถ้าเค้ารักแกมาก การเห็นแกตายไปต่อหน้ามันก็คงทรมานดีเหมือนกันนะว่ามั้ย?” ปลายฟ้าพูดยิ้ม ๆ “แต่ก็ไม่รู้นะ ว่าเค้าจะมาทันเห็นแกตายรึเปล่า” ก่อนจะมองไปยังข้อมือของหญิงสาวที่เลือดไหลออกมาไม่หยุดด้วยสีหน้ายิ้ม ๆ“ฮึกก ลัน แกโอเคมั้ย ฮื้อออ” เอวามองลันตาอย่างสงสาร ก่อนจะตวัดสายตาไปมองปลายฟ้าอย่างโก
Comments