บทที่ 4

คำพูดที่บอกว่าเธอเป็นของเดิมพันของเขาดังก้องอยู่ในหู บรรยากาศภายในห้องถูกความเงียบเข้าปกคลุมเป็นเวลานาน หลังจากทบทวนประโยคนั้นซ้ำไปมาหลายรอบก็เริ่มตกผลึกความคิดได้ เป็นอีกครั้งที่เจียร์รู้สึกว่าตนเองนั้นโง่เขลามาก เธอโง่ที่ดูไม่ออกว่าผู้ชายคนนี้ไม่ได้คิดจะช่วยตั้งแต่แรก หัวใจดวงน้อยหนักอึ้งจนช้าหนึบ

เจียร์อยากจะร้องไห้ออกมาแต่ทำอะไรไม่ได้นอกจากกำมือแน่นเพราะความโกรธ โกรธทั้งคนตรงหน้าและตัวเอง

“นี่คือสิ่งที่บอกว่าจะช่วยใช่ไหมคะ เจียร์ไม่น่าเชื่อคำพูดของคุณเลย”

“ฉันกลับมาลงสนามเพราะช่วยเธอแบบนี้เรียกว่าไม่ช่วย?” คิ้วหนายกขึ้นเป็นคำถามทวงบุญคุณกับร่างเล็กในอ้อมแขน ต่อให้เธอมองว่าเป็นคนเลวขนาดไหนล่าก็ไม่คิดสนใจเพราะเขาได้ในสิ่งที่ต้องการ

“อ่าจริงสิ….คำว่าช่วยในความหมายของเรามันคงต่างกัน”

“เจียร์โง่เองที่หลงเชื่อว่าคุณเป็นคนดี”

“เธอหวังจะเจอคนใจดีในสนามเถื่อนแบบนี้หรือไง” มือหนาจับปลายคางพลางลดใบหน้าลงไปใกล้ แล้วพูดต่อ “เธอไม่เหมาะกับไอ้พวกนั้น…แต่เหมาะกับฉันมากกว่า”

“ไม่เห็นต้องพูดอะไรมากมายเลยนี่คะ…สุดท้ายสถานะเจียร์ก็เป็นแค่เดิมพันอยู่ดี” กลีบปากสวยขยับพูดด้วยน้ำเสียงตัดพ้อปนสั่นเครือ เจียร์กำลังกล้ำกลืนต่อโชคชะตาที่เล่นตลกกับชีวิตส่งให้เจอแต่เรื่องราวร้ายๆ สาดซัดเข้าใส่ไม่ยอมหยุด

“เข้าใจอะไรง่ายดี”

มือหนาปัดแฟ้มเอกสารบนโต๊ะลงอย่างไม่สนใจว่าเอกสารพวกนั้นจะเป็นงานสำคัญหรือเปล่า ตอนนี้เขาสนใจแค่ผู้หญิงตรงหน้า แผ่นหลังของคนตัวเล็กถูกดันลงไปแนบติดกับความเย็นเฉียบ ก่อนเรียวขาจะถูกจับแยกจากกันด้วยความเร็วไม่ทันได้ขัดขืนร่างหนาแทรกก็มาตรงกลางลำตัว ดวงตาคู่สวยตกใจเบิกกว้างพยายามดิ้นขัดขืนแต่ถูกรวบตรึงมือทั้งสองข้างขึ้นไปกดทับไว้เหนือศีรษะ

“อย่านะคะ”

“เธอพูดเองว่าจะไม่ผิดคำสัญญา” คนเจ้าเล่ห์ทวงคำที่เธอเคยให้ไว้อย่างหน้าไม่อาย ทั้งที่ตอนรับปากเจียร์คิดว่าอีกฝ่ายเต็มใจช่วยแต่เธอลืมคิดไปว่าในโลกนี้ไม่มีอะไรที่ได้มาฟรีอย่างเขาบอก ทุกอย่างมีราคาที่ต้องจ่ายทั้งนั้น

“เจียร์ไม่คิดว่าคุณจะ…..” ยังไม่ทันพูดจบประโยคเจ้าของสนามก็ยกนิ้วขึ้นมาทาบบนกลีบปากนุ่มอย่างนึกขัดใจ แล้วก้มลงบอกเสียงกระซิบเบาๆ ข้างหูของคนตัวเล็ก “พี่ล่า”

พูดจบร่างหนาก็หยัดตัวขึ้นพลางจ้องมองคนสวยใต้ร่าง ที่กำลังตัวสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว เขาพอใจที่ได้เห็นเธอกำลังจะร้องไห้

“เด็กดีที่เคยให้คำสัญญากับฉันทำไมดื้อแบบนี้นะ” ไม่ใช่ครั้งแรกที่ล่าได้ผู้หญิงเป็นของเดิมพัน แต่เป็นครั้งแรกที่เขาลงแข่งเพื่อแย่งชิงของเดิมพันมาครอบครอง

ท่าทางสั่นเทิ่มของหญิงในชุดนักศึกษา ทำให้ล่ายกยิ้มมุมปากก่อนจะโน้มตัวลงมาใกล้ แล้วกระซิบถามข้างหูเธออีกครั้ง “เคยทำมาก่อนไหม”

คำถามที่ตรงไปตรงมายิ่งทำให้เจียร์สั่นสะท้านไปทั้งตัว เธอเม้มปากแน่นเบือนหน้าหนีปลายจมูกโด่งที่คลอเคลียบนพวงแก้ม

“ตอบคำถามของฉันสิเด็กดี” ล่ากดเสียงต่ำถามอีกครั้งพลางมองผิวเนียนบริเวณลำคอขาว ก่อนจะกดริมฝีปากประทับจูบฝากรอยสีแดงช้ำเอาไว้บนตัวเธออย่างอดใจไม่ไหว

“อื้อ~ มะ ไม่เคย” เจียร์ตอบและพยายามดิ้นหนีแต่ด้วยความที่ขนาดตัวต่างกันมากต่อให้ดิ้นยังไงก็ไม่มีท่าว่าจะหลุดพ้น

“แล้วฉันจะเชื่อได้ยังไงว่าเธอพูดความจริง ต้องพิสูจน์ยังไง”

“จ…เจียร์ไม่เคยทำ” เสียงสั่นเครือบอกพร้อมสะอื้นเบาๆ น้ำสีใสเอ่อล้นเต็มสองตาไม่นานสิ่งที่พยายามกลั้นเอาไว้ก็ไหลพรากออกมา

คนด้านบนเห็นอย่างนั้นก็ชะงักนิ่ง มองใบหน้าสวยครู่หนึ่งแล้วค่อยๆ ยกมือขึ้นเช็ดคราบน้ำตาที่เปื้อนพวงแก้มเนียน ก่อนจะกดริมฝีปากจูบลงบนเปือกตาสีสวยด้วยสัมผัสที่แผ่วเบา จากนั้นก็หยัดตัวขึ้นขยับออกห่างจากเรียวขาเพื่อให้เธอเป็นอิสระ

“ฉันไม่ใช่คนใจร้ายอะไรขนาดนั้น จะให้เวลาเตรียมตัวแล้วกัน ไปเรียนรู้มาซะว่าเวลาอยู่บนเตียงกับผู้ชาย…ต้องทำท่าไหนบ้าง”

ดวงตากลมแดงก่ำจ้องมองแผ่นหลังกว้างของคนตัวสูงในชุดนักแข่งที่เดินหายออกไปจากห้อง เจียร์ทรุดตัวลงนั่งกอดเข่าไว้แน่นพร้อมกัดริมฝีปากจนมีเลือดซิบออกมา เนื้อตัวของเธอยังสั่นกลัวไม่หายและรู้สึกแปลกกับสัมผัสที่อ่อนโอนเมื่อครู่