“เจียร์เชื่อว่าพ่อกับยายรับรู้แล้วค่ะ พี่ล่าสบายใจได้แล้วนะคะ” รอยยิ้มกว้างของเจียร์ทำให้ล่าเริ่มยิ้มออก เขาเองก็เหมือนจะสัมผัสได้ว่าพวกท่านให้อภัยเขาแล้วจริงๆ “พ่อจ๋า ยายจ๋า ตอนนี้เจียร์กำลังจะมีน้อง ยายอวยพรให้เจียร์หน่อยนะคะ” หลังจากที่เจียร์พูดจบก็มีผีเสื้อสีสันสวยงามตัวหนึ่งบินมาเกาะที่บริเวณห
“พี่ฟัง” “เจียร์โกรธ” “พี่รู้ จะพยายามปรับ แต่ต้องมีลูกอีกคนนะ” “เฮ้อ เหมือนเด็กเลย” ไม่รู้ว่าควรต้องสงสารหรือขำดี ล่าที่คุมลูกน้อง ตอนอยู่สนามแข่งเขาทั้งสุขุมและน่าเกรงขาม แต่เมื่อตัดภาพมาตอนอยู่กับภรรยา กลายเป็นคนหวั่นไหวง่าย เจ้าน้ำตาไม่มีใครเกินวันต่อมา ทั้งสองคนตกลงกันว่าจะไปต่างจังหวั
ดวงตากลมกำลังไล่ดูรูปถ่ายที่อยู่ในอัลบั้ม รอยยิ้มบางๆ เผยออกมาบนมุมปากสวย เมื่อเห็นภาพในวันที่เธอเรียนจบ ความทรงจำนั้นยังชัดเจน ราวกับเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อไม่นาน ล่าเล่นใหญ่ด้วยการซื้อกุหลาบให้หนึ่งพันช่อ พร้อมกับคุกเข่าขอแต่งงานในวันนั้น ท่ามกลางสายตาของนักศึกษาหลายคนที่ร่วมแสดงความยินดี เธอยังจำคว
“พี่ไม่อยากให้หนูถาม หรือคิดแบบนั้น พี่รักหนู” “อื้อขอโทษค่ะ เจียร์คงหงุดหงิดง่ายเพราะเป็นประจำเดือนด้วย” “พี่ขอโทษที่ทำให้หนูรู้สึกแบบนั้น” ทั้งสองเอ่ยคำขอโทษด้วยรอยยิ้ม และทิ้งท้ายด้วยการหอมแก้มกันและกันฟอดใหญ่ ก่อนที่ล่าจะขับรถออกจากมหาวิทยาลัย เรื่องแบบนี้เป็นปกติของชีวิตคู่ที่หลายคนเผชิญ
หลายเดือนต่อมา… ร่างสูงในแว่นดำยืนถือดอกไม้ช่อโตไว้ในอ้อมแขนอย่างสะดุดตา ไม่สนใจนักศึกษาที่เดินผ่านไปมา เนื่องในโอกาสครบรอบ ล่าจึงดูตื่นเต้นเป็นพิเศษ วันนี้เขามารอตั้งแต่ร่างเล็กยังเรียนไม่เสร็จด้วยซ้ำ เสียงซุบซิบของคนที่เดินผ่านไปมาต่างสงสัยว่าผู้ชายเจ้าของใบหน้าฟ้าประทานคนนี้คือใคร บ้างก็รู้ว่า
“อื้อ~” ปลายนิ้วยังค้างอยู่บนหน้าจอไอแพด แต่สมองกลับว่างเปล่า ราวกับทุกความคิดถูกกลืนหายไปในพริบตา แม้จะไม่ใช่จูบแรก แต่สติกลับเลือนราง ลิ้นเล็กถูกเกี่ยวตวัดอย่างเชื่องช้า ชวนให้รู้สึกวูบวาบไปทั้งร่าง เสียงดูดดึงของคนทั้งคู่ดังแผ่วผสานกับเสียงเฉอะแฉะของน้ำลาย ทุกสัมผัสจะค่อยๆ ละเมียดละไม ทว่า ในห