EP13 เผยตัวตน?

เมื่อรถลีมูซีนคันหรูจอดถึงหน้าบ้านคฤหาสน์หลังใหญ่มาเฟียหนุ่มก็รีบปลุกหญิงสาวข้างกายทันที

"อื้อ~ ถึงแล้วหรอคะ" ใบหน้าสวยงัวเงีย

"อืม จัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อยแล้วตามเข้ามา" พูดจบก็เปิดประตูรถเดินเข้าไปในบ้านใหญ่ก่อนเธอ

"ป้าไม่มีเวลาว่างไปเยี่ยมเลยลูก" 

"ไม่เป็นไรครับแต่คุณแม่ท่านให้การ์ดเชิญไปงานวันเกิดอีกสองวันข้างหน้า"

"จ้ะ งั้นป้าจะไปนะ อยู่ทานข้าวกับป้าก่อนกลับแล้วกันนะลูก" 

"ครับคุณป้า"

ทันทีที่ก้าวเท้าเข้ามาในบ้านเสียงสนทนาก็ดังขึ้นภายในห้องรับแขกจนมาเฟียหนุ่มขมวดคิ้ว 

'ใคร?' พูดจบก็สาวเท้ายาวเดินไปดูเมื่อรู้ว่าเป็นใครเขาก็แทบควันออกหูเมื่อชายคนนั้นคือคนที่แอบมีความรู้สึกดีๆให้ผู้หญิงของเขา

เขาหยุดเดินสักพักเอี่ยวตัวเดินกลับไปหาคนตัวเล็กเมื่อเห็นว่าเธอกำลังเดินเข้ามาก่อนจะใช้มือโอบเอวคอดเข้ามาแนบชิดตัวเดินเข้าไปพร้อมกัน

"อุ้ย ตายจริง ป้าลืมบอกนนท์ว่าน้องจะมาทานข้าวเย็นด้วย" มาดามเพรียวร่ายิ้มออกมาอย่างมีจริต

"ครับคุณป้า" นนทกุลยิ้มอย่างเก้อเขินจนมาเฟียหนุ่มอดที่จะหมั่นใส้ไม่ได้

"หนูมุกหิวหรือยัง ไปเตรียมกับข้าวกันดีกว่าลูก" เพรียวร่าเดินมาโอบเอวเธอพาไปห้องครัว

ชายหนุ่มสองคนต่างจ้องตากันอย่างไม่มีใครยอมใคร "หึ คิดไม่ซื่อกับเมียกู?"

"อย่าเผลอแล้วกันนะครับ เท่าที่ผมมองดูด้วยตาของมุกเธอดูไม่มีความสุขเลยนะ" นนทกุลยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ 

"เผยออกมาเร็วนิ ตัวตนเหี้ยๆ ของมึง" มาเฟียหนุ่มนั่งด้วยท่าทีสะบายๆ ราวกับไม่รู้สึกอะไรกับคำพูดของชายหนุ่มตรงหน้า

"หึ มึงก็เหี้ยไม่ต่างกูหรอก" เขาพูดอย่างอารมณ์ดี

".."

"อย่างน้อยที่กูเหี้ยกูก็เคยแย่งเมียมึงมาได้แล้วนิ หวังว่ามึงจะไม่ลืม" นนทกุลเค่นยิ้มเย้ยหยันมองดูหน้าอีกคนอย่างผู้ชนะ

"ดีใจกับมึงด้วยแล้วกันนะที่ได้ (แดกของเหลือจากกู) เหมาะสมกันดีแล้วนิผู้หญิงแพศยากับผู้ชายหน้าโง่ๆอย่างมึง"มาเฟียหนุ่มพูดพร้อมเค่นยิ้มเย้ยหยันส่งกลับไป 

"มึง.." นนทกุลพูดเสียงรอดไรฟัน

"มึงนั่นแหละที่กินของเหลือจากกู กูกับมึงก็ไม่ต่างกันไปมากกว่านี้หรอก"

"ไปกันไม่รอดหรอ เมียมึงถึงกลับมาร้องขอความรักจากตีนกู" มาเฟียหนุ่มนึกขำอุตส่าห์นอกใจเข้าไปคบกับผู้ชายตรงหน้าสุดท้ายก็ไปไม่รอดซมซานกลับมาหาเขา

"ถ้าเมียกูรู้ว่าผู้ชายที่แสนดีตรงหน้าร่วมมือกันกับผู้หญิงแพศยาหวังขโมยข้อมูลบริษัทกู คงจะคาดไม่ถึงน่าดู"

ใช่แพรวาเป็นหลานสาวของริชาร์ดที่ร่วมมือกันกับนนทกุลลูกชายเพื่อนเเม่ของเขาที่คิดว่าดีนักดีหนาแต่สุดท้ายไม่ดีไปกว่าเขาสักนิด และตั้งแต่นั้นมาแพรวาก็เริ่มเข้ามาในชีวิตเขาเธอหวังแค่เงินและเธอก็ไม่เคยรักเขาด้วยซ้ำและยังไปมาหาสู่กับผู้ชายคนนี้ทุกครั้ง

เมื่อพูดถึงผู้หญิงอีกคนนนทกุลถึงกับหน้าถอดสีเขายังอยากจะปิดบังตัวตนเพื่อได้พบเธอมากกว่านี้

"แผนมึงสินะที่ต้องการให้เมียกูไปค้างบ้านมึง!" เขาเพิ่งให้คนตามสืบเรื่องนี้

"หึ ก็คุ้มค่านะ เมียมึงก็ตัวหอมดีนิ กูนอนกอดทั้งคืนแนะ" นนทกุลพูดเย้ยหยัน

"หรอ หอมมากมั้ยล่ะ" มาเฟียหนุ่มสะกดกลั้นอารมณ์ที่กำลังปะทุ เพราะเขารู้ว่านนทกุลต้องการพูดเพื่อเพื่อยั่วโมโหเขา

"งั้นกูก็ขอเชียร์มึงแล้วกันนะ ถ้ามึงแย่งเมียกูไม่ได้ มึงตาย!" เขาไม่ได้พูดแค่ขู่แต่เขาเอาจริงใครที่คิดแตะต้องนกน้อยของเขาพวกมันก็ไม่สมควรมีชีวิตรอดต่อไป

"มาแล้วจ้า" มาดามเดินมาพร้อมแม่บ้านอีกสองคน

"นั่งที่กันเลยลูก มุกนั่งข้างพี่เค้าแล้วกันนะลูก" เพรียวร่าเพียงอย่างแหยลูกชายตัวเองก็เท่านั้นว่าถ้าเมียตัวเองไปนั่งกับคนอื่นจะรู้สึกยังไง แต่ก็ได้เพียงแววตาที่นิ่งเงียบและเย็นชากลับมา

'มุก มานั่งนี่" เขาเอ่ยเสียงเรียบนิ่งตวัดตามองหน้าศัตรูอย่างเปิดเผยจนมารดาเอ็ด

"นี่ตาเดร อย่าไปจ้องน้องแบบนี้สิ" เธอเอ็ด ลูกชายที่ทำหน้าไม่พอใจใส่ว่าที่ลูกสะใภ้เธอและยังไม่พอทำสายตาส่งไปให้ชายหนุ่มอีกคนอย่างเปิดเผย

"อย่าไปถือสาพี่เค้าเลยนะลูก พี่เค้าก็เป็นแบบนี้แหละ" เพรียวร่าหันมาพูดกับลูกชายเพื่อน

"ครับคุณป้า" นนท์ยิ้มออกมาราวกับคนละคน

"น้องมุกทำไมพี่ไม่ค่อยเห็นเราไปมหาลัยเลยครับ" นนท์เอ่ยถามทั้งที่รู้คำตอบอยู่แล้ว

"มุกไม่ค่อยสบายน่ะค่ะ" เธอเอ่ยโกหกนนทกุลออกไปพร้อมกับตักข้าวทาน

"สงสัยคุณจะเป็นห่วงเมียผมเหลือเกินนะครับ คิดอะไรกับเมียหรือเปล่านะ" อองเดรพูดอย่างอารมณ์ดีต่างจากชายอีกคนที่เงียบไป

"เท่าที่รู้มาเนี่ย ถ้าคุณป้าไม่รู้ว่าผมคิดอะไรกับน้องมุกคงไม่ชวนทานข้าวด้วยกันหรอกใช่มั้ยครับ" นนท์พูดพรางหันมารอคำตอบจากเพรียวร่า

เพรียวร่าที่รับรู้ถึงความไม่สงบเธอก็พูดเปลี่ยนเรื่องไป

"นนท์ลูกใกล้จะเรียนจบแล้วจะไปเรียนต่อที่ไหน หรือจะทำธุรกิจที่บ้าน" 

"ผมจบมาก็สานต่อธุรกิจการบินของคุณพ่อครับ น่าจะไม่ได้ไปที่ไหนแล้ว"

"ป้าก็นึกว่าจะไปเรียนต่อที่เมืองนอกซะอีกระทู้"

"เรียนที่อังกฤษก็ดีอยู่แล้วครับคุณป้า อีกอย่างน้องมุกก็เรียนที่นี่ด้วย" เขาพูดอย่างเป็นนัยๆ

เมื่อทุกคนทานข้าวเสร็จอองเดรอาษาเดินออกมาส่งนนทกุลด้วยตัวเอง

"ถ้ามึงยังรักตัวกลัวตาย จะทำอะไรก็คิดดีๆ ล่ะ เพราะกูอยากให้มึงสะดุดพื้นในสนามหญ้าในสนามบินตายดีกว่านั่งเครื่องบินตกแล้วตายนะ" อองเดรส่งยิ้มมุมปากกลับไป

"..." 

"สะดุดหญ้าในสนามบินตายน่ะดีแล้ว มึงอย่ามาตายเพราะเครื่องบินตกเลย กูเสียดายเงินว่ะ"